Ο κύκλος του Mobius

Για να κατασκευαστεί μια ταινία Μέμπιους χρειάζεται μόλις μια λωρίδα χαρτί: αρκεί η περιστροφή του ενός άκρου κατά 180 μοίρες και να το κολλήσει στο άλλο άκρο. Αυτό που προκύπτει είναι ένας ατέρμονος βρόχος σε σχήμα «8», ο οποίος, παραδόξως, έχει μόνο μία πλευρά. Όποια διαδρομή κι αν ακολουθήσει κανείς κατά μήκος της λωρίδας, τελικά καταλήγει πάντα στο σημείο που ξεκίνησε.

Αυτό που μόλις περιέγραψα υποτίθεται ότι έχει κάποια σχέση με την υπόθεση. Η σχέση αυτή είναι τόσο αυθαίρετη και υποτυπώδης, βέβαια, ώστε σε κάνει να πιστεύεις ότι ο τίτλος βρέθηκε μόνο και μόνο για να κάνει τον θεατή να αναρωτιέται που στο καλό βασίζεται.

Τελοσπάντων, δεν είναι ο τίτλος το πρόβλημα στον Κύκλο του Mobius. Προβλήματα υπάρχουν και είναι πολλά.

Για παράδειγμα, για ποιο λόγο αποφασίζει ένας Ευρωπαίος σκηνοθέτης να γυρίσει μία ταινία που δεν υπολείπεται σε τίποτα σε επίπεδο αδιαφορίας από τις αμερικανικές. Για ποιο λόγο να υπάρξει μια αντιγραφή ενός χολιγουντιανού υπό-προϊόντος;

Ίσως ακούγομαι πολύ Τάιλερ. Αλλά το Mobius αναφέρεται σε χιλιοειδωμένα παιχνίδια κατασκόπων, αποβλέπει να γίνει ένας Μπράιαν Ντε Πάλμα ή ένας Άλφρεντ Χίτσκοκ (Notorious; Πολύ θα το ήθελε!)

O Γκρέγκορι Λιούμποφ, γνωστός και ως Μόιζ, είναι ένας Ρώσος πράκτορας με βάση το Μονακό. Εκεί παρακολουθεί τις δραστηριότητες ενός ισχυρού επιχειρηματία. Η Άλις, μια διάνοια στα οικονομικά, έχει προσληφθεί από τις ΗΠΑ για να υπηρετήσει μυστικά την ίδια αποστολή. Ταυτόχρονα, την προσεγγίζουν και οι Ρώσοι. Όταν ο Γκρέγκορι παραβιάσει τον χρυσό κανόνα και έρθει σε επαφή  μαζί της, θα φουντώσει το πάθος.

Ποιο πάθος δηλαδή, επειδή μας έβαλε δυο τρεις σκηνές σεξ, αυτό το λέμε πάθος; Συγγνώμη παιδιά, γιατί Σεσίλ Ντε Φρανς δεν είσαι κακή και Ζαν Ντιζαρντέν είσαι υπέροχος, αλλά χημεία μεταξύ σας δεν υπάρχει. Πάρτε το απόφαση.

Η κοπελιά μοιάζει να είναι απεγνωσμένη –τουλάχιστον- που έχει πάθει εμμονή με τα μπράτσα του Ντιζαρντέν (και εμείς είδαμε το The Artist, αλλά δεν κάναμε έτσι), ενώ αυτός μοιάζει μονίμως κεραυνοβολημένος από τους ήχους που βγάζει στη διάρκεια του σεξ (και να πούμε την αλήθεια και εμείς το ίδιο).

Σε αυτή την ταινία ο ένας κατάσκοπος κυνηγά τον άλλο. Η φωτογραφία είναι ωραία, η ταινία αρκετά ατμοσφαρική και όπως έλεγε και ο Gimli για το Κωδικός Ασφαλείας, όλο και περισσότεροι νεαροί σκηνοθέτες ξέρουν πως να χρησιμοποιούν τα νέα τους παιχνίδια.

Ωστόσο, ο Κύκλος του Mobius πάσχει από τους υπερβολικά αργούς ρυθμούς της σκηνοθεσίας του Ερίκ Ροσάρντ. Αυτό δεν θα ήταν απαραίτητα κακό σε περίπτωση που καταλάβαινε κάποιος τα κίνητρα των χαρακτήρων του ή σε περίπτωση που αυτό που έβλεπε ήταν ενδιαφέρον.

Ως έχει το μόνο ενδιαφέρον είναι το ευρωπαϊκό βλέμμα στην υπόθεση -όσοι γνωρίζουν για τις εξορίες Ρώσων μεγιστάνων σε χώρες όπως η Βρετανία, για τη δηλητηρίαση πρακτόρων της KGB, για τα ευρωπαϊκά ομόλογα και για την κρίση στην Ευρώπη θα καταλάβουν τι ακριβώς εννοώ.

Τελικά, το μόνο που διασώζει το Mobius είναι ο Ζαν Ντιζαρντέν, ο οποίος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το γαλλικό αντίστοιχο του Τζορτζ Κλούνεϊ. Όχι μόνο γιατί είναι γοητευτικός, αλλά για τη θλίψη –και το παιχνίδι- με τον οποίο προσεγγίζει τους ρόλους του.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση κυριαρχεί η θλίψη και η αίσθηση ματαιότητας. Για τα οποία, όμως, δεν μας δίνεται ποτέ μια εξήγηση (αν και θα μπορούσαμε να τη φανταστούμε).

Ο Ντιζαρντέν είναι εξαιρετικός, αλλά εάν ο χαρακτήρας του δεν παρέμενε εγκλωβισμένος σε συνηθισμένα διλήμματα, τότε θα μιλούσαμε για μία διαφορετική ταινία.

Τελικά, να τη δω;

Ατμοσφαιρική, με ωραία φωτογραφία και μία εξαιρετική ερμηνεία από τον Ντιζαρντέν (που όμως δεν του δίνει αβάντα ο ρόλος του), η ταινία είναι ένα κατασκοπικό-οικονομικό θρίλερ που δεν λέει και πολλά. Υπερβολικά αργοί ρυθμοί, πλοκή που έχουμε ξαναδεί. Για φαν του Ντιζαρντέν, οι υπόλοιποι μπορούν να περιμένουν και σε DVD.