Το Reunion (10 Years)
Παρέα φίλων από το Λύκειο συναντιούνται σε ένα reunion και βλέπουν πώς έχουν αλλάξει οι ζωές τους. O Τζέικ (Τσάνινγκ Τάτουμ) φτάνει στην πόλη με τη σύντροφό του, Τζες (στον ρόλο της Τζες βρίσκουμε την κυρία Τέιτουμ), ενώ στο πάρτι φτάνει και η πρώην του Τζέικ, Μέρι (Ροζάριο Ντόσον), ο Μάρτι (Τζάστιν Λονγκ) και ο Έι Τζι (Μαξ Μινγκέλα), κολλητοί από το σχολείο ανταγωνίζονται για την καρδιά της Άννα (Λυν Κόλινς), ο Ριβς (Όσκαρ Άιζακ) διάσημος πλέον τραγουδιστής περνά τη βραδιά του με την Ελίζ (Κέιτ Μάρα), ενώ ο Κάλι (Κρις Πρατ) παντρεμένος και με παιδιά αποφασίζει να ζητήσει συγγνώμη από όλους όσους «βασάνιζε» στο Λύκειο.
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του σεναριογράφου Τζέιμι Λίντεν (Dear John, Το Παιχνίδι του Χρήματος) χρονολογείται από το 2011, αλλά στην Ελλάδα έρχεται εν έτει 2016. Ο λόγος; Κανένας από τους πρωταγωνιστές του δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστός (με εξαίρεση την Ροζάριο Ντόσον) την εποχή που η ταινία βγήκε στις αίθουσες στις ΗΠΑ. Πλέον περιλαμβάνει ένα all star cast, από τον Όσκαρ Άιζακ, μέχρι τον Κρις Πρατ και την Κέιτ Μάρα.
Ο Λίντεν φτιάχνει μία ταινία με ένα θέμα προσφιλές στο σινεμά: την επιστροφή στα πάτρια εδάφη και στη μικρή πόλη. Αντί, όμως, να θέσει τους ήρωες αντιμέτωπους με οικογενειακές συγκρούσεις, τους φέρνει να θυμούνται για μια βραδιά το περιβάλλον του σχολείου. Πώς έχουν αλλάξει οι ζωές τους; Πέτυχαν αυτά που ήθελαν; Πώς μετρούν την επιτυχία; Αυτά είναι ερωτήματα με τα οποία ασχολείται ο Λίντεν και σε γενικές γραμμές καταφέρει να φτιάξει μια ρεαλιστική ταινία, με τους ήρωές του να αντιμετωπίζουν ανθρώπινα διλήμματα, λάθη και πάθη.
Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να «χωρέσει» μια σειρά από υπό-πλοκές στην ταινία του, αλλά υπάρχουν κάποιες που είναι απλά αδιάφορες (όπως η ιστορία που αφορά τον Γκάριτι, ο οποίος συμπεριφερόταν στο σχολείο σαν μαύρος), ενώ και ο Άντονι Μάκι φαίνεται απλά να περιφέρεται χωρίς να έχει ουσιαστικό ρόλο στην ταινία.
Σίγουρα η πιο επιτυχημένη ιστορία είναι το φλερτ ανάμεσα στην Ελίζ και τον Ριβς (Κέιτ Μάρα και Όσκαρ Άιζακ). Οι ερμηνείες και των δύο και η τρυφερότητα με την οποία ο Λίντεν προσεγγίζει το ειδύλλιο κάνουν τον θεατή να ταυτιστεί με τους χαρακτήρες, κάτι που δεν συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις (ούτε με την ιστορία του Τσάνινγκ Τέιτουμ που είναι ο πρωταγωνιστής, αν και η Ροζάριο Ντόσον φωτίζει την οθόνη). Το highlight της ιστορίας τους είναι φυσικά η στιγμή που ο Ριβς τραγουδά τη μεγάλη του επιτυχία, την οποία η Ελίζ ακούει για πρώτη φορά. Όσο για τον Κρις Πρατ, στην αρχή ο θεατής καλείται να πιστέψει ότι η δική του ιστορία θα είναι η πιο ικανοποιητική. Δυστυχώς, γρήγορα εξαντλείται σε μία σειρά μεθυσμένων γκαγκ.
Πιθανώς ο σκηνοθέτης να είχε στο μυαλό του το Big Chill (1983), αλλά σε καμία περίπτωση η ταινία δεν είναι ισάξια. Είναι, όμως, αρκετά ρεαλιστική και τρυφερή, ώστε να γίνει και ενδιαφέρουσα.
