1ο ELFF: Στον κόσμο της Ούνα, συντροφιά με ροκ

Με ενδιαφέρουσες προτάσεις για το σινεφίλ κοινό συνεχίστηκαν και το Σάββατο οι προβολές στο 1ο En Lefko Film Festival, ενώ παράλληλα με τον ερχομό του σαββατοκύριακου είδαμε και εμφανώς πιο γεμάτες τις αίθουσες από κόσμο. Η ημέρα περιλάμβανε την εμβληματική ταινία τρόμου του 1977, Suspiria, καθώς και τη Δίνη (Maelstrom) του Ντενί Βιλνέβ. Επίσης, δυο εναλλακτικές προτάσεις να ανακαλύψει το κοινό, από το διαγωνιστικό τμήμα, το Πέφτει η Νύχτα στο Πάρκο (Le Parc) και την Άπιαστη Εικόνα. Ένα πολύ ενδιαφέρον μουσικό ντοκιμαντέρ μας μιλά για τον φωτογράφο Μικ Ροκ στο Σεξ Ναρκωτικά και Φωτογραφίες. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως τράβηξε Το Παρελθόν της Ούνα (Una) με την Ρούνι Μάρα και τον Μπεν Μέντελσον, ενώ η βραδιά έκλεισε με το Antiporno και το afterhours πάρτι του που ακολούθησε στο Μεταξουργείο.

Το Παρελθόν της Ούνα

Η Ρούνι Μάρα πρωταγωνιστεί εδώ, παρέα με τους Μπεν Μέντελσον και Τάρα Φιτζέραλντ σε μικρότερο ρόλο. Η σκηνοθεσία είναι του γνωστού αυστραλού θεατρικού σκηνοθέτη, Μπένεντικτ Άντριους, που με αυτή κάνει το επίσημο κινηματογραφικό του ντεμπούτο, πάνω στο θεατρικό Blackbird του Ντέιβειντ Χάροερ. Το θεατρικό, το οποίο έκανε πάταγο με τη Μισέλ Ουίλιαμς και τον Τζεφ Ντάνιελς, είχε μόνο δυο χαρακτήρες. Ο Άντριους επιχειρεί το έργο στη μεγάλη οθόνη, σπάζοντας του τους τέσσερις τοίχους και προσθέτοντας περισσότερους χαρακτήρες και ανατροπές. Το θέμα του είναι δυνατό αλλά θα δοκιμάσει τις ηθικές αντοχές σας, καθώς περιστρέφεται γύρω από αποπλάνηση 12χρονου κοριτσιού και τη συνάντηση της αρκετά χρόνια μετά ξανά με τον δράστη. Το ηθικό «αγκάθι», δηλαδή, του κατά πόσο δικαιολογεί ή όχι την πράξη, είναι και το μόνο που κρατά πίσω την ταινία, πληγή στο -κατά τα άλλα- καλοδουλεμένο σενάριο, την ωραία σκηνοθεσία, την ατμοσφαιρική φωτογραφία, το μοντάζ.  Η Ρούνι Μάρα γεμίζει πληθωρικά την οθόνη και κάνει τον Μπεν Μέντελσον συχνά να φαίνεται λίγος, ενώ δεν παραλείπει να βγάλει και αρκετές φορές τα ρούχα της. Πίσω από τα ωραία φωτισμένα πλάνα, στην καρέκλα διευθυντή φωτογραφίας, βρίσκουμε έναν «δικό μας», τον Θύμιο Μπακατάκη.

Σεξ, Ναρκωτικά και Φωτογραφίες

To Shot! The Psycho-Spiritural Mantra of Rock είναι ένα μουσικό ντοκιμαντέρ που περιστρέφεται γύρω από τη ζωή του Μικ Ροκ, που πολλοί χαρακτηρίζουν τον ροκ φωτογράφο των 70s. Μέσα από το φακό του πέρασαν πάμπολλοι σταρ και γεννήθηκαν εμβληματικά εξώφυλλα δίσκων, όπως το Transformer του Λου Ριντ, του Ντέιβιντ Μπάουι, των Queen, των Ramones, Iggy Pop (Stooges), Blondie… έγιναν εξώφυλλα περιοδικών, βίντεοκλιπ ή μετέπειτα artworks. Με χιούμορ, αυτοσαρκασμό, λίγο μεγαλομανία, αφοπλιστική ειλικρίνεια που εκθέτει και εκτείθεται, πολλές φιλοσοφικές αναφορές ανακατεμένες πραγματικά στο μπλέντερ, μια εμμονή με την περίοδο που παρολίγον να χάσει τη ζωή του από τα ναρκωτικά και τις συνεχόμενες καταχρήσεις.  Με προσεγμένο ήχο που συνδυάζεται με γνωστά λατρεμένα άσματα και γνωστά riffs, αρχειακό υλικό, τον ίδιο τον Μικ Ροκ που είναι show man από μόνος του, αλλά και στοιχεία δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ, δηλαδή αναπαραστάσεις σημείων της ζωής του με ηθοποιούς, η ταινία διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον σε όλο το ταξίδι της. Από τον Σιντ Μπάρετ των Pink Floyd, στο πρώιμο εναλλακτικό ροκ των 70s, από εκεί στο Glam Rock και το Punk, κάθε ρεύμα ήταν μια ξεχωριστή περίοδος στη ζωή του φωτογράφου, που τον οδηγούσε σχεδόν τυφλά στην επόμενη φωτογράφιση, το επόμενο πάρτι, την επόμενη ενδιαφέρουσα γνωριμία. Πέραν όλων αυτών, που από μόνα τους αποτελούν κίνητρο να δει κανείς την ταινία, βρίσκει κανείς και τη σημερινή σκέψη και νοοτροπία, που βλέπει πιο στωικά πια την εποχή και τα πρόσωπα, αποκαθηλώνει τους άλλοτε θεοποιημένους σταρ, στην υλική, ανθρώπινη φύση τους, τις μισαλλοδοξίες τους αλλά και την εμπορευματική σκέψη, με λίγο θλίψη για τη γενιά που μίλαγε για αλλαγές και επανάσταση, για να γεννήσει αργότερο το νέο κατεστημένο και το νέο πρόσωπο του μάρκετινγκ.

Αντιπορνό

Ένα σουρεαλιστικό περφόρμανς, που δανειζόμενο στοιχεία θεατρικά, soft porn, καλλιτεχνικές εμπνεύσεις και εναλλαγές ρόλων, προσπαθεί να μιλήσει για τη θέση της γυναίκας στις σύγχρονες ασιατικές κοινωνίες. Ένα φιλόδοξο εγχείρημα να συνδυάσει κανείς φεμινισμό με πορνό, σαδομαζοχισμό, δικαίωμα στην ομοφυλοφιλία, το διπολικό ρόλο της γυναίκας πόρνης και γυναίκας παρθένας, με κάποιες υπαρξιακές αναζητήσεις και την ασιατικής σεξουαλικής κουλτούρας πινελιά. Θεατρικό επί το πλείστον και στο στήσιμο του, με έντονα επιθετικά χρώματα, πάλι χωρισμένα κυρίως σε δυο, το έντονο κόκκινο και το έντονο κίτρινο, την αγάπη και το μίσος. Μπόλικους συμβολισμούς, όπως η σαύρα που έβαλαν από μικρή μέσα στο μπουκάλι και τώρα πια μεγάλωσε και δε χωρά να βγει και η ταινία μέσα στην ταινία (μέσα στην ταινία, μέσα στην ταινία…). Αν και υπάρχουν ορισμένα ενδιαφέροντα στοιχεία, έμπνευση και χιούμορ, στο σύνολο της είναι μια ταινία που δεν είναι ξεκάθαρη ούτε ενιαία ως σύνολο, περισσότερο λόγω της βαριάς θεατρικής γλώσσας του σεναρίου και του υπερβολικού παιξίματος από τους ηθοποιούς. Έτσι, χάνει λίγο από τον αρχικό στόχο της και κρατά μοναχά την καλλιτεχνική της αξία.

Η Άπιαστη Εικόνα

Είμαστε στο 1957 και βλέπουμε (υποτίθεται) τις οικογενειακές αναμνήσεις ενός νεαρού κοριτσιού στη μεταπολεμική Γερμανία, όπως τις κατέγραψε σε Super8 film από την κάμερα που της χάρισε ο πατέρας της λίγο πριν πεθάνει. Το κακό με αυτή τη γερμανική ταινία είναι ότι παρόλο που προσπάθησε λίγο να συνθέσει μια αξιοπρεπή δομή σε σενάριο και χαρακτήρες, το αποτέλεσμα είναι αρκετά κουραστικό οπτικά, παρά καλλιτεχνικό, μιας που το Super8 είναι ένα εργαλείο και αποπνέει έναν ρομαντισμό και μια ξεχωριστή οπτική αλλά όχι από μόνο του, παρά μοναχά αν χρησιμοποιηθεί με κάποιο τρόπο. Εδώ, στο The Impossible Picture η χρήση του απλά παραπέμπει σε μια παλαιότερη εποχή. Πέραν αυτού, δυστυχώς δεν καταφέρνει να ακολουθήσει τους κανόνες που το ίδιο επιβάλλει στον εαυτό του, συχνά θα αναρωτηθείτε «μα, τώρα ποιος κρατάει την κάμερα;» και θα έχετε το δίκαιο με το μέρος σας. Τέλος, υπάρχει και το ζήτημα της ένταξης στοιχείων της ναζιστικής περιόδου, που μιας και πρόκειται για γερμανική ταινία δε μπορεί κανείς να παραβλέψει στο πως τα προσεγγίζει. Εύκολα θα μπορούσε να παρεξηγηθεί η ταινία, ενώ σίγουρα ορισμένοι θα βρουν κρυμμένους συμβολισμούς, όπως για παράδειγμα ότι το κοριτσάκι με τις πατερίτσες συμβολίζει τη χώρα που προσπαθεί να ορθοποδήσει ξανά και άλλες εικασίες. Η ταινία όμως δε μοιάζει να κάνει άμεσα κάποιο σχόλιο. Πάλι θα βρεθούν κάποιοι που θα βρουν κι αυτό κατακριτέο. Δυστυχώς, το θέμα της δε βγαίνει ξεκάθαρο, έτσι κι αλλιώς- και μένει ανυπεράσπιστο σε οποιαδήποτε κριτική.