Αναμνήσεις εγωισμού

Μια παροιμία,αγνοώ αν είναι αποκλειστικά ελληνικής προέλευσης, λέει: “το έξυπνο πουλί, απ΄τη μύτη πιάνεται”.
Εν προκειμένω, στην ταινία του Danny Boyle 127 Hours το έξυπνο πουλί, ο ευφυέστατος , υπερδραστήριος μηχανικός στο επάγγελμα, και μανιακός με την ορειβασία/ποδηλασία βουνού/αναρρίχηση, ‘Αρον Ράλστον ( ο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ James Franco) πιάνεται απ΄το δεξί του χέρι, πέφτοντας μέσα σε μία ρωγμή τεράστιου βραχου στα Canyonlands της Γιούτα, τον Απρίλιο του 2003.
Κατά τηνπτώση του, αποκολλήθηκε ένας στρογγυλός βράχος ο οποίος πεφτοντας μαζί του, του μάγκωσε το χέρι στο ύψος του αγκώνα. Απίστευτο; Η ταινια βασίστηκε στο βιβλίο του πραγματικού Ράλστον Between a rock and a hard place στο οποίο εξιστορεί την περιπέτειά του.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πείς σε κάποιον ότι ο άνθρωπος δεν είναι “νησίδα”, απομονωμένο δηλαδή και ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ανεξάρτητο ον. Οτι έχει ανάγκη ακόμη και το μυρμήγκι, μπλα, μπλα, κηρύγματα τα οποία άνθρωποι κατά βάση εγωιστές και στηριζόμενοι αποκλειστικά στις δικες τους ικανότητες, ακούνε συχνά. Ο ‘Αρον συνάγουμε πως ειναι τέτοιο άτομο. Ικανότατος χωρις αμφιβολία, εξυπνότατος νεαρός της μεταβιομηχανικής εποχής, εμ τη δυνατή του μουσική, τον αναρριχητικο εξοπλισμο του, την ψηφιακή του κάμερα, τα σέα και τα μέα του, αναχωρεί για την αγαπημένη του εξόρμηση, αγνοώντας τον βασικό κανόνα: ΟΤΑΝ ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ ΚΑΠΟΥ ,ΔΥΝΗΤΙΚΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ, ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΙΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΣΟΥ. Ο Άρον όμως ειναι “κοκκόρι”. Εχει διατελεσει εθελοντής διασώστης, εχει την περιοχή του σαν “δευτερο σπίτι του” όπως δηλώνει περήφανος, γνωρίζει τί κανει, που πηγαινει και πως. Αρα ,κατά τεκμήριο μαχητό, θα επιστρέψει σώος και αβλαβής. Κάτι το οποίο δεν επαληθεύεται ακριβώς βέβαια.
Δυνατη μουσική ντυνει την εξόρμηση του Αρον, και μία πολύ σκληρή σκηνή του αναγκαστικού αυτο-ακρωτηριασμού του χεριού του, αποτελούν το δίπολο της περιπέτειας που ξεκίνησε καλά και κατέληξε εφιάλτης.
Αν δεν έχετε “προϋπηρεσία” ως θεατές σε αρρωστημένες σπλάτερ ταινιες τύπου SAW και The Hostel, να προετοιμαστείτε αρκετά ψυχολογικώς, παρακαλώ. Κυρίως επειδή η εκπληκτική ερμηνεία του Franco και το αληθοφανές της αναπαράστασης του ατυχήματός του, βοηθούν στην ταύτιση του θεατή με τον άτυχο ‘Αρον. Αν νομίζετε πως ΔΕΝ θα τολμήσετε ποτέ να πράξετε κατι, ξανασκεφτείτε το. Καλώς ή κακώς, οι συνθήκες ίσως σας αναγκάσουν να το κανετε. Η ταινία αποτελεί κατα τη γνωμη μου πολύ διδακτικο παράδειγμα ευφυίας, αυτοσχεδιασμού και ικανότητας ακομη και παραπληγικού ανθρώπου(όπως καταλήγει ο ‘Αρον). Ενα πραγμα ηταν σιγουρα ο νεαρός, εκεινο το πενθήμερο που παρέμεινε εγκλωβισμένος αναμεσα στα βραχια: λυσσασμένος να γλυτώσει. Κατι το οποίο θα ειχε ισως συμβεί νωριτερα αν ειχε προνοήσει να ενημερωσει καποιον για το που πηγαινει.
Αν επισης περιμενετε να δειτε ολα τα κλισέ των ταινιών τρόμου υπαίθρου, βλ. αγρια ζώα πεινασμενα να επιτίθενται σε άμοιρα δίποδα, ερπετά κ.λπ. θα απογοητευθείτε, διοτι εκτος από μια πλημμύρα λόγω σφοδρής βροχόπτωσης στην περιοχή, με αποτελεσμα να γεμίσει νερά το σημείο που ειναι ο ‘Αρον παγιδευμένος, δεν υπαρχουν αλλοι φυσικοι εχθροί να τον απειλουν εκτος απο πείνα , διψα κυριως, και διακοπη της κυκλοφορίας του αίματος λογω της καταπλάκωσης. Α! και βεβαια η απόφασή του, να κόψει ο ίδιος και χωρις νάρκωση εννοείται, το χερι του προκειμενου ν΄απεγκλωβιστεί…
Ας μην δουν την ταινία βασανιστές και σαδιστές. Ισως τους μπουν περίεργες ιδέες στα κεφάλια τους. Ποτέ δεν ξέρεις.

Φράνσις