127 HOURS

Πριν δω την ταινία είχα ακούσει πολλά. Με γοήτευε το γεγονός ότι πρόκειται για αληθινή ιστορία (ειδικά αφού είχε happy end…), μου κέντριζε το ενδιαφέρον για την επόμενη δουλειά του Danny Boyle (προσωπικά με είχε ξαφνιάσει ευχάριστα με το Slumdog Millionaire) και τέλος ήμουν πραγματικά περίεργη να δω την ερμηνεία του γοητευτικότατου James Franco για την οποία είχα διαβάσει διθυραμβικές κριτικές, κυρίως στα ξένα έντυπα. Κι ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για μια από τις υποψήφιες για Όσκαρ ταινίες της χρονιάς.
Όλα αυτά δημιουργούν υψηλές προσδοκίες που πάντα προσπαθώ να «κατευνάσω» πριν μπω στην σκοτεινή αίθουσα. Το αν τα καταφέρνω, δεν θα το μάθω ποτέ!

Η ταινία ήταν καλή! Και μόνο το γεγονός ότι περνάνε 127 Ώρες… ή 1,5 ώρα χωρίς να το καταλάβεις, τα λέει όλα!
Σκεφτείτε ότι η ταινία δείχνει έναν άνθρωπο μόνο του, παγιδευμένο ανάμεσα σε βράχια και με ορατότητα μηδέν. Το μοντάζ (Jon Harris) και τα σκηνοθετικά τερτίπια του Boyle δίνουν ζωντάνια στην ταινία και σε κάνουν να ξεχνάς το περιορισμένο οπτικό πεδίο και τη σπάνια εναλλαγή πλάνων. Ο σκηνοθέτης χειρίζεται με μαεστρία ένα ομολογουμένως δύσκολο και δυσάρεστο θέμα χωρίς να σε «πλακώνει». Και έχει και μήνυμα να σου περάσει!

Ο Franco αποδεικνύει ότι δεν θεωρείται τυχαία από τους πιο ταλαντούχους της γενιάς του. Ναι μεν ο ρόλος είναι αβαντοδόρικος, αλλά αυτό δεν μειώνει την αξία του πρωταγωνιστή. Όλη η ταινία είναι πάνω του! Σε κάνει να γελάσεις, να θυμώσεις, να λυπηθείς, να συγκινηθείς και όλα αυτά με μόνο εκφραστικό μέσο το πρόσωπό του! Αν δεν είχε την ατυχία να πέσει πάνω στον Colin Firth στα φετινά Όσκαρ, θα έθετε πολύ πιο σημαντική υποψηφιότητα για να το κερδίσει.

Η μουσική είναι ένα ακόμα στοιχειο που μου τράβηξε την προσοχή! Όταν κατά την διάρκεια της ταινίας ή έστω στο τέλος της, συνειδητοποιείς ότι οι σκηνές συνοδεύονται από μουσική που προσθέτει συναίσθημα ή τονίζει τα όσα διαδραματίζονται, τότε ξέρεις ότι έχει πετύχει τον σκοπό της. Και εδώ ο A.R. Rahman (γνωστός μας από το Slumdog Millionaire) τα καταφέρνει περίφημα!

Οκ… δεν ενθουσιάστηκα ( ίσως να φταίνε και οι «μεγάλες προσδοκίες» ), αλλά τελικά μου άρεσε πολύ. Κι όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο μου αρέσει.

Ε.Τ. Ο εξωγήινος