Τα αφιερώματα του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Δύο αφιερώματα σε δύο σπουδαίους ντοκιμαντερίστες διοργανώνει το 16ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα: Τον πρόωρα χαμένο Καναδό κινηματογραφιστή Πίτερ Ουιντόνικ (1953-2013) και τον Γάλλο σκηνοθέτη Νικολά Φιλιμπέρ, ο οποίος θα δώσει το παρών στη διοργάνωση. Το Φεστιβάλ θα διεξαχθεί από τις 14 έως τις 23 Μαρτίου.

«Να τιμάς ό,τι σε εμπνέει» είχε δηλώσει κάποτε ο Π.Ουιντόνικ.

Πολυπράγμων και ανήσυχος, ο Καναδός δημιουργός υπηρέτησε το είδος του ντοκιμαντέρ μέσα από πολλαπλούς ρόλους -σκηνοθέτης, παραγωγός, προγραμματιστής, κριτικός κινηματογράφου–, ενώ στάθηκε μέντορας σε πολλές γενιές νέων κινηματογραφιστών.

Εκτός από το αφιέρωμα, το φεστιβάλ αποφάσισε να καθιερώσει το Βραβείο Κοινού Πίτερ Ουιντόνικ, το οποίο θα απονέμεται στο καλύτερο ξένο ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους.

Στην 35ετή διαδρομή του, ο Πίτερ Ουιντόνικ συμμετείχε σε περισσότερες από 100 ταινίες και transmedia projects, καθώς και στα σημαντικότερα φεστιβάλ ντοκιμαντέρ ως σύμβουλος, μέλος κριτικής επιτροπής, ομιλητής ή συντονιστής εργαστηρίων. Είχε λάβει διεθνείς διακρίσεις, ανάμεσα στις οποίες και την υψηλότερη τιμή στον χώρο του πολιτισμού στον Καναδά, το βραβείο Canadian Governor General’s Award in Visual and Media Arts. Πάντοτε δραστήριος μπροστά και πίσω από την κάμερα, υπήρξε επίσης ένας από τους πρωτοπόρους των ψηφιακών μέσων, μεταξύ άλλων και συνιδρυτής του DocAgora.

Στο πλαίσιο του αφιερώματος θα προβληθεί η ταινία-σταθμός στην πορεία του δημιουργού: το ντοκιμαντέρ Κατασκευάζοντας συναίνεση: Ο Νόαμ Τσόμσκι και τα ΜΜΕ (1992, συν-σκηνοθεσία με τον Μαρκ Άκμπαρ), ένα πορτρέτο του Νόαμ Τσόμσκι που μυεί τον θεατή στα άδυτα των ΜΜΕ.

Στο ντοκιμαντέρ Σινεμά Βεριτέ (2000) ο Ουιντόνικ διερευνά την εν λόγω κινηματογραφική σχολή από τις απαρχές της (Ο Νανούκ του Βορρά) ως τη μετεξέλιξή της (Blair Witch Project), ενώ το ντοκιμαντέρ του Seeing is Believing(2002, συν-σκηνοθεσία με την Κατερίνα Τσίζεκ) εστιάζει στη νέα οπτική επανάσταση που συντελείται με όπλο την κινηματογραφική κάμερα.

Θα προβληθεί, επίσης, το ντοκιμαντέρ China Heavyweight του Γιουνγκ Τσανγκ (2012), το τελευταίο ολοκληρωμένο έργο στο οποίο ο Πίτερ Ουιντόνικ διετέλεσε παραγωγός. Μέσα από την ιστορία δύο έφηβων Κινέζων μποξέρ που προετοιμάζονται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αναδεικνύεται το χθες και το σήμερα μιας χώρας σε διαρκή αναδιαμόρφωση.

Το κύκνειο άσμα του Π. Ουιντόνικ ως σκηνοθέτη είναι το ντοκιμαντέρ-οδοιπορικό PilgrIMAGE: προσκύνημα στην εικόνα (2009), το οποίο συνυπογράφει με την κόρη του, Μίρα. Από το Κάνσας του Μάγου του Οζ και τη Γαλλία του Ζορζ Μελιές ως τη Μπιενάλε της Βενετίας, οι δυο τους ταξιδεύουν ανά τον κόσμο σε αγαπημένους σύγχρονους και ιστορικούς σταθμούς, ανιχνεύοντας το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του σινεμά και των μέσων επικοινωνίας. Η κόρη του, Μίρα, θα είναι εκείνη που θα ολοκληρώσει το τελευταίο ντοκιμαντέρ που άφησε στη μέση ο Πίτερ Ουιντόνικ, με τίτλο Be Here Now.

«Ο ρόλος του ντοκιμαντέρ είναι να αποτελεί την ένοχη συνείδηση της εποχής του, την ενοχλητική αλογόμυγα, τον ταραχοποιό», είχε σημειώσει χαρακτηριστικά κάποτε και ο ίδιος στο μανιφέστο του.

Αφιέρωμα στον Νικολά Φιλιμπέρ

«Ο κινηματογράφος είναι η τέχνη της ελλειπτικότητας: Η γλώσσα είναι μεταφορική και κάθε ταινία έχει τα μυστικά της και μια αίσθηση μυστηρίου». Τα λόγια του Νικολά Φιλιμπέρ αντικατοπτρίζουν το ίδιο του το έργο – μια διαδρομή γεμάτη ανθρώπινες εικόνες που υπαινίσσονται πολλά περισσότερα απ’ όσα απαθανατίζουν.

Το 16ο Φεστιβάλ θα προβάλει τα σημαντικότερα ντοκιμαντέρ της φιλμογραφίας του Γάλλου δημιουργού. Γεννημένος στη Νανσύ το 1951, ο Φιλιμπέρ σπούδασε φιλοσοφία, ωστόσο πολύ σύντομα στράφηκε στον κινηματογράφο και εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη πλάι στον Αλάν Τανέρ και τον Κλοντ Γκορέτα. Το πρώτο του ντοκιμαντέρ με τίτλο His Master’s Voice (1978, συν-σκηνοθεσία με τον Ζεράρ Μορντιγιά) καταγράφει με διορατική ματιά τη νέα παγκόσμια οικονομική κατάσταση που τότε αρχίζει μόλις να διαφαίνεται. Η θεματική γκάμα του Φιλιμπέρ δεν περιορίζεται. Κοινωνικά ζητήματα, τέχνη, πολιτική, φύση: Ακολουθεί όσα τον κεντρίζουν με ιδιαίτερη αφοσίωση, σεβασμό κι ευαισθησία.

Το 1990 ο Νικολά Φιλιμπέρ αποκαλύπτει την αφανή ζωή σε ένα από τα διασημότερα μουσεία του κόσμου, μέσα από το Η πόλη του Λούβρου. Δυο χρόνια αργότερα, το Η χώρα των κωφών μοιράζεται τη ζωή και τους κώδικες των ανθρώπων με κώφωση.

Το 1994, μέσα από το ντοκιμαντέρ του Ένα ζώο, δυο ζώα, ο Φιλιμπέρ αναζητά τα ίχνη του ανθρώπου, μπαίνοντας ξανά στα άδυτα ενός μουσείου, αυτή τη φορά στο τμήμα ζωολογίας του Εθνικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι. Το 2001 ο Νικολά Φιλιμπέρ υπογράφει το ντοκιμαντέρ Να είσαι και να έχεις, ένα συγκινητικό πορτραίτο μιας ομάδας μαθητών σε μια απομακρυσμένη περιοχή της Γαλλίας, που έκανε αίσθηση στο Φεστιβάλ Καννών και καθιέρωσε τον σκηνοθέτη διεθνώς. Ευαίσθητο, ειλικρινές, με ιδιαίτερο χιούμορ και οξυδερκή ματιά, το ντοκιμαντέρ μοιάζει να καθρεφτίζει μια ολόκληρη κοινωνία μέσα από τις σχέσεις, τις ισορροπίες και τη δυναμική μιας μικρής τάξης κι ενός δασκάλου.

Στο ντοκιμαντέρ Το παραμικρό (1996), οι τρόφιμοι του ψυχιατρείου La Borde κάνουν πρόβες για την ετήσια θεατρική τους παράσταση. Ο Φιλιμπέρ δεν υποκύπτει σε εύκολους συναισθηματισμούς. Αυτή είναι ίσως και η μεγαλύτερη αρετή του: Βιώνει εκ των έσω κάθε κόσμο που κινηματογραφεί, μαθαίνει τους κώδικες και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κι ύστερα μοιράζεται με τον θεατή το βίωμά του που έχει ήδη πάρει τη μορφή μιας ταινίας τεκμηρίωσης.

Το Back to Normandy (2007) είναι ένα ντοκιμαντέρ για τη μαγεία και τη δύναμη του σινεμά. Ο Φιλιμπέρ επιστρέφει σε μια ταινία που σημάδεψε τον ίδιο (το I, Pierre Rivière… του Ρενέ Αλιό) και μια περιοχή (τη Νορμανδία) στην οποία πραγματοποίησε τα πρώτα του κινηματογραφικά βήματα.

Η κινηματογραφική εργαλειοθήκη του Φιλιμπέρ είναι εκείνη που ξεχωρίζει και το ντοκιμαντέρ του Νενέτ (2009), με κεντρικό χαρακτήρα, ένα γηραιό ουραγκοτάγκο 40 ετών. Στο φακό του σκηνοθέτη πρωταγωνιστεί η συγκινητική εικόνα της Νενέτ και ο ήχος των ανθρώπων που την παρακολουθούν στο Βοτανικό Κήπο του Παρισιού.

Το 2012 στο La Μaison de la Radio, ο Φιλιμπέρ αναλαμβάνει ακόμη μια πρόκληση: Να εικονογραφήσει έναν κόσμο που υπάρχει μόνο μέσα από τον ήχο, εστιάζοντας στην καθημερινότητα του ραδιοφωνικού σταθμού Radio France.