16ο fff: Γαλλόφωνο σινεμά στην Αθήνα – Καθημερινή ανασκόπηση
Sweet 16 για το Γαλλόφωνο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, που φέτος φέρνει 43 ταινίες πρόσφατης εσοδείας από Γαλλία, Μαρόκο, Καναδά και άλλες χώρες.
>> Για το πρόγραμμα και τις παράλληλες εκδηλώσεις δείτε επίσης: τα Γλυκά Δεκάξι
Τρίτη 24 Μαρτίου
Αφιερωμένη στην τελετή απονομής ήταν η Τρίτη. Les Combattants και Οικογένεια Μπελιέ κέρδισαν τα βραβεία του Φεστιβάλ.
Ακολούθησε η προβολή του Une Nouvelle Amie του Φρανσουά Οζόν, ενώ το θέμα του φύλου απασχολεί και το Φιντέλιο, η Οδύσσεια της Αλίκης με την γνωστή στην Ελλάδα Αριάν Λαμπέντ.
Une Nouvelle Amie
Σκηνοθεσία: Φρανσουά Οζόν
Με αλμοδοβαρική διάθεση, η νέα ταινία του Φρανσουά Οζόν πραγματεύεται το θέμα του φύλου και της φιλίας. Η Κλερ είναι απαρηγόρητη μετά τον θάνατο της καλύτερής της φίλης, Λόρα. Σύντομα θα μάθει ότι ο σύζυγος της Λόρα αρέσκεται να ντύνεται με γυναικεία ρούχα και αυτό το μυστικό -αλλά και η φιλία της με αυτή τη νέα ταυτότητα του Νταβίντ που ονομάζει Βιρζίνια- θα της δώσει ξανά όρεξη για ζωή. Ο Οζόν κάνει μία πρωτοποριακή ταινία για το δικαίωμα του ανθρώπου στην αυτοδιάθεση και για το γεγονός ότι η επιλογή της σεξουαλικής ταυτότητας και του φύλου μπορεί να είναι μια πολύπλοκη υπόθεση. Χωρίς να ξεφεύγει από τα όρια της κλασικής γαλλικής κωμωδίας, αναρωτιέται εύστοχα για αυτά τα θέματα, αποσπώντας πολύ καλές ερμηνείες από τους δύο πρωταγωνιστές του. Ειδικά ο Ρομάν Ντουρί είναι απολαυστικός στον ρόλο ενός άνδρα που θέλει να είναι γυναίκα. Την ταινία θα μπορούσε να την είχε σκηνοθετήσει ο Αλμοδοβάρ, αν και υποψιαζόμαστε ότι η εκδοχή του Αλμοδοβάρ θα ήταν πολύ πιο τρελή και σύνθετη.
Fidelio, Η Οδύσσεια της Αλίκης
(Σκηνοθεσία: Lucie Borleteau /Γαλλία/ 95′)
Η Άλις προσλαμβάνεται ως δεύτερη μηχανικός σε εμπορικό πλοίο, το Fidelio. Αφήνει πίσω της τον σύντροφό της και στο πλοίο συνειδητοποιεί ότι ο καπετάνιος ήταν ο πρώτος της μεγάλος έρωτας. Η Άλις παλεύει με τις επιθυμίες της και με ένα πλοίο που αντιμετωπίζει πολλά τεχνολογικά προβλήματα, ενώ το ημερολόγιο ενός μέλους του πληρώματος που έχασε τη ζωή του πριν εκείνη φτάσει στο πλοίο, τη στοιχειώνει. Η Λουσί Μπορλετό φτιάχνει μία ταινία που δεν καταφεύγει στην ηθικολογία και τον διδακτισμό. Παρακολουθεί την ηρωίδα της, ένα στιγμές δυνατό, στιγμές ανασφαλές, στιγμές χαρούμενο και στιγμές δυστυχισμένο πλάσμα να αποδέχεται τον τρόπο ζωής της και να ενδιαφέρεται για τους γύρω της. Η Αριάν Λαμπέντ δίνει μία υπέροχη ερμηνεία –που βραβεύτηκε και στο Λοκαρνό-, μία ερμηνεία γεμάτη θάρρος και ζωντάνια σε δύσκολες συνθήκες γυρισμάτων. Η ταινία ήταν μία από τις πολλές soldoutπροβολές του φετινού Φεστιβάλ.
Δευτέρα 23 Μαρτίου
Οι ενδιαφέρουσες προβολές συνεχίστηκαν και την Δευτέρα στο φεστιβάλ, με δυο ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος που έχουν κοινό γνώμονα την μελέτη της σύγχρονης γυναικείας ψυχοσύνθεσης. Στα Κορίτσια βλέπουμε την έφηβη έγχρωμη κοπέλα του σημερινού Παρισιού των αντιθέσεων ενώ στις Κούκλες παρακολουθούμε μια πιο εσωστρεφή αλλά και ειρωνική ματιά στο θέμα.
Girlhood / Τα Κορίτσια
(Σκηνοθεσία: Celine Sciamma)
Χρησιμοποιώντας πραγματικούς εφήβους, η Σελίν Σιαμά έφτιαξε μια ταινία για το πώς είναι να είσαι έφηβος στο Παρίσι. Μεγαλώνοντας σε ένα καταπιεστικό οικογενειακό περιβάλλον, η Μαριέμε θέλει να είναι απλά μία έφηβη. Όταν το σχολείο της στερήσει αυτή τη δυνατότητα, θα αναπτύξει μια στενή φιλική σχέση με τρία νεαρά κορίτσια και θα προσπαθήσει να ανακαλύψει μια αίσθηση ελευθερίας. Η ταινία της Σιαμά διαθέτει ενέργεια και ρεαλισμό, αν και η ταινία της δεν μοιάζει να διαθέτει ένα βαθύτερο νόημα ή εξήγηση για αυτά που συμβαίνουν. Την ταινία είδαμε πρώτη φορά στο φετινό 55ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπου είχαμε τη χαρά να συναντήσουμε από κοντά και να μιλήσουμε με τη νεαρή πρωταγωνίστρια, Καριτζά Τουρέ. Η ταινία ήταν υποψήφια για το βραβείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου LUX, όπου επικράτησε τελικά το Ida από την Πολωνία, όπως και τελικά στο Όσκαρ ξενόγλωσσης.
Tiens-toi Droite! / Κούκλες
(Σκηνοθεσία: Katia Lewkowicz)
Τρεις γυναίκες, ένα καλλίγραμμο αλλά ατίθασο και αφελές μοντέλο, μια σκληρά εργαζόμενη γυναίκα με διευθυντικές βλέψεις σε μια βιομηχανία παιχνιδιών και μια πολύτεκνη μητέρα κοριτσιών ενώνονται υπό μια συμβολική συνθήκη: την προσπάθεια και αναζήτηση της τέλειας παιδικής κούλας παιχνίδι για τα μικρά κορίτσια. Υπερβατικοί χαρακτήρες έχουν αγγίξει τα όρια τους και είναι έτοιμοι να τα ξεπεράσουν. Πρωτοποριακό σενάριο αλλά συμβατική σκηνοθεσία που δεν αφήνει την ταινία να απογειωθεί. Κατάχρηση του voice-over και του σεξ στην βασική δομή της ταινίας. Στον αντίποδα διαθέτει ατμοσφαιρική μουσική, που οριοθετείται σε έναν προσδιορισμό ύμνο σε 80’s διαμάντια, όπως την Κοιλιά του Αρχιτέκτονα.
Ατμοσφαιρική μουσική που οριοθετείται σε έναν προσδιορισμό ύμνο σε 80’s διαμάντια, όπως την Κοιλιά του Αρχιτέκτονα. Αναζητά την γυναίκα σύμβολο: την αναζητά την ιδανική κούκλα για παιδικό παιχνίδι «μπάρμπι», την αναζητά στη σύγχρονη εργαζόμενη μητέρα που διεκδικεί διευθυντική θέση ισχύος, την αναζητά στην όμορφη γυναίκα μοντέλο, την αναζητά στην γυναίκα μητέρα. Κάθε μια από τις γυναίκες εκπροσωπεί μια διαφορετική έκφανση. Σαρκαστικό σε σημεία -παρότι από γυναίκα σκηνοθέτη- επιστρέφει συχνά το μπαλάκι πίσω στις γυναίκες-πρότυπα δείχνοντας πόσο ευθύνη έχουν, όντας ινδάλματα των μικρότερων παιδιών. Ασκεί έντονη κριτική και επιστρέφει φαρμακερές βολές τόσο ώστε να γίνεται ακόμα και αντιφεμινιστικό στην ουσία του, σαν να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου ενσαρκώνοντας τον σκοτεινό αντικατοπτρισμό της Μητριαρχίας του Νίκου Κορνίλιου που είδαμε προ ολίγων εβδομάδων. Οι Κούκλες είναι μια πρωτοποριακή και ολίγον σουρεαλιστική ταινία που μελετά την ψυχοσύνθεση της γυναίκας, με πολύ καλά στοιχεία αλλά μια κινηματογράφηση που την αδικεί παράφορα και την υποβαθμίζει. Μια παρατήρηση αστοχίας, αν μια γυναίκα δε μπορεί να παίζει μπάσκετ ας μη την βάλουν να κοπανάει την μπάλα νευρικά καταστρέφει όλη την προσπάθεια. Τέλος, στο καστ βρίσκουμε την Νοεμί Λβόσκι (της Καμίλ Ρεντούμπλ – Γλυκά μας Λάθη), τον Τζόναθαν Ζακέ και τον Ρίταρντ Σαμμέλ (που αγαπήσαμε πρόσφατα στο ρόλο του γερμανού βρικόλακα του the Strain, του Ντελ Τόρο).
Κυριακή 22 Μαρτίου
Με την προβολή τριών ταινιών στο διαγωνιστικό τμήμα συνεχίστηκε το 16ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου την Κυριακή. Παράλληλα, προβλήθηκε το ιδιαίτερο animation: Miniscule και μία σουρεαλιστική ταινία με καταβολές Ντέιβιντ Λιντς.
Mammejon
(Σκηνοθεσία:
Ένας ενήλικος άνδρας, ο Φλεπ, ζει μαζί με την μητέρα του έχοντας αναπτύξει μαζί της μια σχέση πρώιμου οιδιπόδειου. Δουλεύουν μαζί στο ψιλικατζίδικο τους και εκείνος δεν έχει αναπτύξει καμιά φιλία, αντιθέτως δέχεται επιθέσεις βίας από συνομήλικους του στις οποίες παραμένει νωχελικός και ανίκανος να αντιδράσει. Μέχρι που θα γνωρίσει μια κοπέλα από την Βοσνία, την Σόφη, με στοιχεία χαρακτήρα εντελώς αντίθετα από εκείνον –ανεξάρτητη, δυναμική, αισθησιακή- και θα την ερωτευτεί παράφορα. Μια σχέση που η μητέρα του δεν θα δεχτεί και δεν θα του επιστρέψει να συνεχίσει να την ονειρεύεται. Το Mammejon (στα ελληνικά θα μπορούσε να αποδοθεί σαν ο μαμάκιας) είναι ένα κοινωνικό δράμα με στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ και ακραίους χαρακτήρες να το πλαισιώνουν. Σειρά γεγονότων με διαδοχή ντόμινο έρχονται να συνθέσουν την προσωπικότητα του μαμάκια δημιουργώντας μια ταινία που ρίχνει μια ματιά σε σχέσεις συγκρούσεων και υπερβολών.
Minuscule – La vallée des fourmis perdues
(Σκηνοθεσία: Thomas Szabo, Helene Giraud)
Ένα πικ-νικ στην εξοχή. Μικρά σκουπίδια που οι άνθρωποι ανέμελα αφήνουν πίσω τους μη σεβόμενοι τη φύση, γίνονται αφορμή και όπλα για τη διαμάχη ανάμεσα σε δυο φυλές μυρμηγκιών. Με κεντρική πρωταγωνίστρια μια ηρωική και εφευρετική πασχαλίτσα, παρακολουθούμε αυτό το πρωτότυπο σε παρουσίαση animation μέσα από τα μάτια της. Συνδυάζοντας βίντεο πραγματικών εικόνων με τρισδιάστατα εφέ και σχέδια, η ‘Χαμένη Κοιλάδα’ πλάθει ένα δικό της ξεχωριστό περιβάλλον εντελώς μαγικό. Μικρή πασχαλίτσα γνωρίζει και γίνεται φίλη με τα μαύρα μυρμηγκάκια και προσπαθεί να τους βοηθήσει στη μεγάλη πολιορκία που θα δεχτούν από τα πολύ πιο μεγαλόσωμα τους και μοχθηρά κόκκινα μυρμήγκια.
Όλη η πλάκα της ταινίας προέρχεται από την ευρηματικότητα στα μικρά αντικείμενα, καπάκια, μπουκάλια, γενικότερα ανθρώπινα σκουπίδια που μεγεθυμένα στην κλίμακα των μυρμηγκιών φαντάζουν καλοσχεδιασμένες πολιορκητικές μηχανές και καταπέλτες. Σκηνοθετικά η κάμερα έχει χαμηλή θέση και τέτοια οπτική που κάνει το δάσος και τα αντικείμενα να φαντάζουν μεγαλεπίβολα και θεόρατα. Έτσι μας δίνει εύστοχα πως βλέπει τον κόσμο ένα μικρό μυρμήγκι. Η φιλία και συνεργασία των εντόμων αφήνει μια ρομαντική ματιά σε ένα έργο που κατά τα άλλα κατακρίνει το ανθρώπινο πέρασμα από τη φύση και τη μόλυνση, ενώ οι μάχες των μυρμηγκιών θυμίζουν παλιά κλασικά αγαπημένα καρτούν.
Les Heritiers/ Οι Κληρονόμοι
(Σκηνοθεσία: Marie-Castille Mention-Schaar)
Μια καθηγήτρια στην προσπάθεια της να ενισχύσει το αίσθημα για προσπάθεια των σταθερά χαμηλών επιδόσεων μαθητών της, αποφασίζει να δηλώσει συμμετοχή σ’ ένα διαγωνισμό ιστορίας. Μαθητές διαφορετικών εθνικοτήτων αλλά και θρησκευτικών πεποιθήσεων θα αφήσουν στην άκρη τις διαφορές τους και θα δουλέψουν ομαδικά ανακαλύπτοντας το φρικιαστικό σημείο της παγκόσμιας ιστορίας που έχει να κάνει με τον θάνατο παιδιών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι κληρονόμοι είναι μια ταινία μυθοπλασίας που βασίζεται σε πραγματικό γεγονός και προσπαθεί να αποτελέσει ένα μάθημα ιστορίας και για τους θεατές. Σα να είμαστε και εμείς στην τάξη μαζί τους ξετυλίγουμε το κουβάρι των γεγονότων του Σόαχ και ανατριχιάζουμε για ακόμα μία φορά με την φρικαλεότητα των ναζί. Όμως οι κληρονόμοι δεν επενδύουν μόνο στην βαρύτητα του ιστορικού γεγονότος που διαχειρίζονται οι μαθητές, αλλά κυρίως στους ίδιους τους μαθητές. Καταστάσεις όπως η πίστη, η ενδοσχολική βία, η διαφορετικότητα, η φιλία και ο έρωτας αποτελούν σημεία μιας ταινίας που στο σύνολο της χαρακτηρίζεται από ευαισθησία και συγκίνηση.
Loin des hommes / Μακριά από τους ανθρώπους
(Σκηνοθεσία: David Oelhoeffen)
Βασισμένο στο γνωστό διήγημα του Αλμπέρ Καμύ, το Μακριά από τους Ανθρώπους θέλει τον Βίγκο Μόρτενσεν να ερμηνεύει έναν μοναχικό δάσκαλο, στρατιωτικό εν αποστρατεία που ζει σε ένα απομακρυσμένο σπίτι στο λόφο όπου λειτουργεί και το σχολείο. Ο δάσκαλος, παιδί μεταναστών που γεννήθηκε εκεί, αντιμετωπίζεται ως Γάλλος από τους Αλγερινούς αλλά συχνά και ως Αλγερινός από τους Γάλλους. Η ηρεμία στη ζωή του θα αλλάξει όταν του αναθέτουν έναν κατάδικο. Ο άνδρας κατηγορείται για το φόνο του ξαδέρφου του και ο δάσκαλος οφείλει να τον προσέχει και να τον μεταφέρει στο τοπικό κέντρο να δικαστεί. Συμβαίνει όμως ένα παράδοξο σε σχέση με τους δυο άντρες. Ο δάσκαλος ποσώς ενδιαφέρεται να οδηγήσει τον άνδρα στο θάνατο του, ενώ αντίθετα ο κατηγορούμενος δείχνει να έχει αποδεχτεί τη μοίρα του και αποφασισμένος να τιμωρηθεί για την πράξη του. Ενώ και οι δυο κρύβουν ιστορίες που θα μας δικαιολογήσουν τις θέσεις τους, άνθρωποι από το μέρος του δολοφόνου έρχονται αναζητώντας εκδίκηση για την πράξη του, ζητώντας από τον δάσκαλο να τους τον παραδώσει. Έτσι ξεκινά ένα περίεργο ταξίδι κυριολεκτικό αλλά και ψυχολογικό των δυο ανδρών προσπαθώντας να φτάσουν στη «δίκη».
Εξετάζονται στην ταινία ζητήματα ευθύνης, διλήμματα ηθικής, φαινόμενα βεντέτας και απόδοσης δικαιοσύνης κόντρα στους νόμους, μέσα από ένα σύντομο αλλά ταυτόχρονα μεγάλο οδοιπορικό. Παράλληλα, η ταινία περιπλανώμενη στις ερήμους της Αλγερίας, μιλά για την προσπάθεια και τον αγώνα ανεξαρτησίας της Αλγερίας από τους Γάλλους αποικιοκράτες, μέσα από τα μάτια του δασκάλου, ενός συνειδητά «ουδέτερου παρατηρητή». Διαθέτει προσεγμένη φωτογραφία, μουσική υπόκρουση (με συμμετοχή και του δικού μας Ψαραντώνη) και αξιοπρεπείς ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνουμε στον Β.Μόρτενσεν για την εξαιρετική προφορά του στα γαλλικά. Να θυμίσουμε τον είχαμε δει προηγουμένα σε ταινίες να ενσαρκώνει έναν Ρώσο και έναν Γερμανό χαρακτήρα με εξίσου μεγάλη επιτυχία. Οι σκηνές μάχης είναι σκηνοθετημένες σε νοοτροπία και αισθητική παλαιού γουέστερν. Παρόλα αυτά η ταινία (χωρίς να είναι κακή) δεν καταφέρνει να αποδόσει όλη την ψυχική ανάταση και το εσωτερικό μεγαλείο του βιβλίου, ούτε να παρουσιάσει, από την άλλη, μεγάλη ένταση και περιπέτεια. Είναι μια καλή προσπάθεια αλλά μένει μακριά από τις καταπληκτικές Τρεις Ταφές του Μελκιέδες Εστράδα ως προς το ταξίδι ή του δεύτερου μέρους του απαγορευμένου για χρόνια Strawdogs, της πολιορκίας δηλαδή του σπιτιού του Ντάστι Χόφμαν που αρνείται να δώσει στους οργισμένους χωρικούς έναν δολοφόνο.
Réalité
Σκηνοθεσία: Quentin Dupieux
Ξεχάστε ό,τι ξέρατε για την πραγματικότητα. Ο Κουεντίν Ντυπιέ φτιάχνει μια ταινία που θυμίζει Ντέιβιντ Λιντς, μπλέκοντας όνειρο, εφιάλτες, φαντασία και ρεαλισμό, αποτίοντας ταυτόχρονα φόρο τιμής στα B-movies που αγαπάμε. Αν και η υπόθεση δεν έχει και τόση σημασία, στην ταινία σημαντικό ρόλο παίζουν ένα σφαγμένο γουρούνι, μια παράξενη βιντεοκασέτα, ένας σκηνοθέτης που αναζητά το καλύτερο ουρλιαχτό στην ιστορία του σινεμά και ένας τηλεπαρουσιαστής με φαγούρα.
Με εικόνες που μοιάζουν βγαλμένες από την ταινία του 1980, ο Ντυπιέ παίζει με το τι είναι πραγματικό και τι φανταστικό, τι όνειρο και τι ταινία, χρησιμοποιώντας ως όχημα το ιδιαίτερο χιούμορ της ταινίας. Μια γοητευτική –αισθητικά και θεματικά- πρόταση.
Tu veux ou tu veux pas / Θέλεις ή Δεν Θέλεις
(Σκηνοθεσία: Tonie Marshall)
Σεξομανής υπάλληλος, όπου απ’ όλες τις προηγούμενες δουλειές της έχει απολυθεί λόγω της αχαλίνωτης επιθυμίας της για σεξ, προσλαμβάνεται από σεξομανή εργοδότη ο οποίος βρίσκεται σε απεξάρτηση. Το Θέλεις ή δεν θέλεις κινείται αφηγηματικά γύρω από το αν τελικά θα συνευρεθούν οι δύο πρωταγωνιστές ή δεν θα συνευρεθούν, εμπλουτίζοντας το ενδιάμεσο με σκηνές κωμωδίας καταστάσεων. Το παράδοξο είναι ότι αυτοί οι δύο, που δυσκολεύονται (άγνωστο το γιατί!) να τα βρουν μεταξύ τους, εργάζονται σαν σύμβουλοι γάμου, και τα ζευγάρια με τα προβλήματα τους είναι σαφώς πιο αστεία και ενδιαφέροντα από το πρωταγωνιστικό ζεύγος. Σίγουρα εύπεπτο και ανάλαφρο, προσφέρεται για να χαλαρώσει την μέρα και να προσφέρει προβληματισμό με επιφανειακά ζητήματα.
Σάββατο 21 Μαρτίου
Ενδιαφέρουσες οι προβολές του Σαββάτου, με δυο ταινίες του διαγωνιστικού που το κοινό ανέμενε με ανυπομονησία. Ο λόγος για Το Τελευταίο Χτύπημα και τον Άνδρα που Αγαπήθηκε πολύ. Η δεύτερη προβολή μάλιστα, αντιμετώπισε ορισμένα τεχνικά προβλήματα με τους υπότιτλους, αλλά ο κινηματογράφος Δαναός χειρίστηκε την κατάσταση με επαγγελματισμό και καθησύχασε τους θεατές, ενώ πρόσφερε δωρεάν εισιτήρια για επόμενη παράσταση σε όσους επέλεξαν να αποχωρήσουν.
Le Dernier Coup de Marteau / Το Τελευταίο Χτύπημα
(Σκηνοθεσία: Alix Delaporte)
Πιθανότατα ο μεγάλος αντίπαλος του les Combattants, μια καλοζυγιασμένη ταινία, το Τελευταίο Χτύπημα, έθεσε ηχηρή υποψηφιότητα ως φαβορί για το βραβείο. Ο νεαρός Βικτόρ μένει τα τελευταία τρία χρόνια με τη άρρωστη μητέρα του σε τροχόσπιτο λόγω οικονομικών προβλημάτων. Η μητέρα του είναι καρκινοπαθής σε τελικό στάδιο και έχει σταματήσει τη χημειοθεραπεία. Η υγεία της δείχνει να επιδεινώνεται συνέχεια. Προσπαθώντας να μη καταλάβει το παιδί κάτι, η μητέρα του ανακοινώνει ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουν το τροχόσπιτο λόγω έλλειψης χρημάτων, ενώ παράλληλα προσπαθεί να προετοιμάσει τον γιο της για την επόμενη μέρα. Το παιδί αντιδρά γιατί, από τη μια δεν θέλει να χάσει τον πρώτο του έρωτα, μια Ισπανιδούλα γειτόνισσα και από την άλλη περιμένει μια καλή πρόταση από ποδοσφαιρικό σύλλογο στην ομάδα που αγωνίζεται. Μαζί με όλα αυτά μαθαίνει ότι ο πατέρας του, που δεν έχει δει ποτέ ως τώρα, είναι μαέστρος και έχει επιστρέψει από το εξωτερικό για λίγες παραστάσεις με την ορχήστρα που διευθύνει, στην όπερα του Montpellier. Ο μικρός Βίκορ που δεν έχει καθόλου μουσική παιδεία, αποφασίζει να πάει τον συναντήσει.
Πολύ διαφορετική και μακριά από τα αναμενόμενα μονοπάτια, η ταινία αντιμετωπίζει το θέμα της με βλέμμα ανθρώπινο και ρεαλιστικό, αλλά παράλληλα και ρομαντικό, βιώνοντας τις καταστάσεις μέσα από τα παιδικά μάτια του Βίκτορ συλλαμβάνει ολόκληρη την ψυχοσύνθεση του μικρού πρωταγωνιστή. Θυμός, αγωνία, υπευθυνότητα που κοντράρεται με τα θέλω της παιδικής του φύσης, ανάγκη να νιώσει αγάπη από έναν πατέρα που δεν γνώριζε την ύπαρξη του, αίσθημα απόρριψης και αποδοχής. Ενώ στην ταινία υπάρχουν συχνοί διάλογοι τα έντονα νοήματα δίνονται χωρίς διαλόγους, από το βλέμμα και όσα δε λέει ο πατέρας, από τα υγρά μάτια της μητέρας που προσπαθεί να κρύψει τα δάκρυα της όταν μπαίνει ο γιος της, από το μικρό παιδί που κουρεύει τα μαλλιά του. Παρά το φαινομενικά βαρύ θέμα του η ταινία αποφεύγει εύστροφα το δράμα και το ενδιαφέρον κερδίζουν οι συναντήσεις του παιδιού με τον πατέρα και οι συζητήσεις του για τη μουσική. Ένα ευφυές κλείσιμο δίνει ίσως το καλύτερο δυνατό τελείωμα στην ταινία.
Bouboule
(Σκηνοθεσία: Bruno Deville)
Ο Κέβιν είναι ένα υπέρβαρο δωδεκάχρονο αγόρι συνηθισμένο να τον φωνάζουν Μπούλη (Bouboule). Χωρίς κίνητρο να χάσει κιλά, ο Κέβιν συνεχίζει να καταβροχθίζει λιπαρά εδέσματα παρά τις αντιρρήσεις και προειδοποιήσεις του γιατρού του. Μέχρι την στιγμή που θα γνωρίσει έναν -εκπαιδευμένο στο να πιάνει εγκληματίες- σκύλο, τον Ρόκυ, και τον,δήθεν, κομάντο ιδιοκτήτη του. Ο Bouboule αποφασίζει ότι θέλει και αυτός να γίνει ένας κομάντο και κυρίως ότι θέλει να αποκτήσει ένα σκύλο! Ξεκινάει καινούργιες και επικίνδυνες παρέες με απροσδιόριστες και ύποπτες επαγγελματικές δραστηριότητες. Θα αρχίσει να ντύνεται στα μαύρα, θα κουρέψει τα μαλλιά του και θα πίνει ανενόχλητος μπύρα, δηλαδή όλα εκείνα που θα τον κάνουν να αποτελεί μέλος μιας παρέας κομάντο. Με εξαιρετικά ενδιαφέροντες δεύτερους ρόλους, η φίλη που αυτοκτονεί ασύστολα, η αδιάφορη μάνα, ο ενήλικος μπούλης και αρχηγός της συμμορίας, το Bouboule είναι μια σύνθεση από σύγχρονες καταστάσεις κοινωνικού προβληματισμού, όπως ρατσισμός, ενδοσχολική βία, μονογονεϊκή οικογένεια, διαφορετικότητα, νεοναζισμός, εγκληματικότητα μαζί με καθημερινά συναισθήματα όπως φιλία, αδελφική και μητρική αγάπη, ανάγκη για αναγνώριση καθώς και ανάγκη για ένταξη σε κοινωνική ομάδα, και όλα αυτά έχοντας σαν πρωταγωνιστή τον πιο γλυκό και αθώο μπούλη!
L’Homme qu’on Aimait Trop / Ο Άνδρας που αγαπήθηκε πολύ
(Σκηνοθεσία: André Téchiné)
Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα η ταινία μιλά για έναν μυστηριώδη άνδρα που είναι νομικός σύμβουλος και ο πιο έμπιστος συνεργάτης μιας ιδιοκτήτριας καζίνο στη Νίκαια. Λαμβάνει χώρα από το 1976 και μετά, όταν η νεαρή κόρη της ιδιοκτήτριας επιστρέφει μετά το διαζύγιο της από την Αφρική και αποφασίζει να ανοίξει ένα κατάστημα. Ένα δυνατό φλερτ αρχίζει να δημιουργείται ανάμεσα στη νεαρή ατίθαση, ευαίσθητη αλλά και λίγο αφελή κοπέλα και τον σοβαρό, μετρημένο, κουστουμαρισμένο δικηγόρο. Όσο κυλά ο καιρός η κοπέλα βλέπει κι άλλα πρόσωπα του δικηγόρου, ότι έχει παιδί και ερωμένες, παρόλα αυτά το πάθος ανάμεσα τους σιγοκαίει. Παράλληλα ο νεαρός αριβίστας δικηγόρος πιέζει τη μητέρα της για να αποκτήσει θέση ισχύος στη διοίκηση του καζίνου, ενώ στο παιχνίδι φαίνεται να εμπλέκεται και η τοπική μαφία που έχει συμφέροντα για ξέπλυμα χρημάτων. Η υπόθεση θα μπλεχτεί για να καταλήξουμε στο δικαστικό δράμα και το μυστήριο του τέλους.
Η ταινία του Αντρέ Τεσινέ αποτυπώνει φειδωλά, αλλά εύστοχα, την εποχή και το πολυτελές περιβάλλον. Ακολουθεί την βίνταζ φωτογραφία που μας έχει συνηθίσει τελευταία ο γαλλικός κινηματογράφος για την αποτύπωση, αποφεύγοντας όμως τα γενικά πλάνα. Αντίθετα, φέρνει συχνά την κάμερα κοντά στα κεντρικά πρόσωπα, προσδίδοντας μια ωραία ένταση. Αυτή η ένταση άλλοτε παραπέμπει σε αισθησιασμό, ενώ άλλοτε αυξάνει την αγωνία για την εξέλιξη. Έντονο και το υγρό στοιχείο. Ο σκηνοθέτης κινηματογραφεί συχνά την νεαρή κοπέλα να βουτά στη θάλασσα. Το νερό συμβολίζει το συναίσθημα, την εξιλέωση και δίνει ίσως και τη θέση του σκηνοθέτη για το τι έχει συμβεί. Βασισμένο στο αυτοβιογραφικό βιβλίο Une femme face à la mafia, των Jean-Charles και Renée Le Roux, δηλαδή αυτό που έγραψε η μητέρα, περιγράφει την περίεργη και εν μέρει άλυτη ως και σήμερα υπόθεση Λε Ρου (Affaire Le Roux). Το πρόβλημα της ταινίας είναι ότι μοιάζει να αλλάζει κεντρικό πρωταγωνιστή, μιας που ξεκινά με κεντρικό πρόσωπο τον δικηγόρο (όπως φανερώνει και ο τίτλος), ενώ στην πορεία μετατρέπεται σε πρωταγωνίστρια η νεαρή κοπέλα. Ο Γκιγιόμ Κανέ είναι γνωστό ότι μπορεί να αποδώσει ωραία την εναλλαγή του ρόλου από καλό σε κακό και τούμπαλιν, είναι αρκετά καλός και ως ηλικιωμένος αργότερα. Εξαιρετική και εδώ η εκφραστική Αντέλ Ενέλ, που είδαμε να πρωταγωνιστεί εχθές και στο Les Combattants και παλιότερα στο Suzanne. Τέλος, η Κατρίν Ντενέβ στο ρόλο της μάνας είναι μάλλον περισσότερο διεκπεραιωτική.
Mercuriales
(Σκηνοθεσία: Virgil Vernier)
Σε καιρούς μακρινούς, σε καιρούς βίας μας παραπέμπει η περίληψη, αλλά το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στη νεαρή Μολδαβή κοπέλα και στη φίλη της, που παρακολουθούμε στο μεγαλύτερο μέρος του χρόνου. Διαθέτει μια παλιακή φτηνιάρικη φωτογραφία σε καρέ που παραπέμπουν σε πόλαροϊντ ή σλάιντς, χάνοντας και βρίσκοντας τον κεντρικό ήρωα, το θέμα του και το ενδιαφέρον του, σε μια αργόσυρτη ταινία που ίσως θυμίσει σε κάποιους πειραματικές εποχές Γκοντάρ. Συμβατικά στο επίκεντρο μια αντιδραστική βια, μικρό αδερφάκι ενός κάποιου κουρδιστού πορτοκαλιού, που τελικά αποβλέπει στο να χλευάσει την κενότητα. Με τη διαφορά ότι η κενότητα υπάρχει σε όλα τα συστατικά, ερμηνείες, σκηνοθεσία και ένα μεγάλο ερωτηματικό στο σενάριο αποφεύγοντας άθελα ή ηθελημένα να αφήσει κάτι στο θεατή. Έχει τουλάχιστον τόπους-τόπους ενδιαφέροντα ακούσματα. Απλοϊκοί συσχετισμοί των δίδυμων κτιρίων με τη βασική ροή δεν προσθέτουν κάτι. Αν μείνατε και το είδατε μέχρι το τέλος θα απολαύσατε την μπουλντόζα-δράκο το πιο δυνατό της σημείο. Κατά τα άλλα συνιστάται σε ηδονοβλεπτικούς μοναχικούς θεατές.
Παρασκευή 20 Μαρτίου
Την Παρασκευή έλαβε χώρα η επίσημη τελετή έναρξης του φεστιβάλ, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, παρουσία της φετινής καλεσμένης, Καρίν Βιάρ. Ακολούθησε η προβολή της ταινίας La Famille Bélier, όπου πρωταγωνιστεί η Καρίν Βιάρ.
>> Δείτε φωτογραφίες από την τελετή έναρξης
La Famille Bélier (Οικογένεια Μπελιέ)
(Σκηνοθεσία: Éric Lartigau)
Μια τρυφερή οικογενειακή κωμωδία επιλέχθηκε να ανοίξει φέτος το φεστιβάλ. Η έφηβη Πάολα είναι μόλις 16 ετών (όσα και τα χρόνια που κλείνει φέτος το φεστιβάλ γαλλοφωνίας). Παρόλα αυτά έχει αναλάβει πολλές αρμοδιότητες και υποχρεώσεις, μιας και είναι η μόνη που ακούει και μιλάει στην οικογένεια της. Οι γονείς της και ο μικρότερος αδερφός της είναι κουφοί και έτσι το νεαρό κορίτσι έχει αναλάβει όλες τις συνεννοήσεις που αφορούν την οικογενειακή τους φάρμα και την πώληση των τυροκομικών προϊόντων που παράγει. Όταν όμως στο σχολείο ο δάσκαλος μουσικής ξεχωρίσει τη φωνή της και της προτείνει να συμμετάσχει σε διαγωνισμό τραγουδιού στο Παρίσι, η Πάολα θα πρέπει να αποφασίσει αν θα μπορέσει να εγκαταλείψει την οικογένεια της, που ως τώρα εξαρτάται πολύ από αυτήν.
Έξυπνο και χαρούμενο το σενάριο, δείχνει τη δυσκολία αποχωρισμού των νέων από την οικογένεια μέσα από την κώφωση των γονιών. Δεν αφήνει ούτε στιγμή να φανεί ότι το πρόβλημα τους στέκεται εμπόδιο σε οτιδήποτε στη ζωή τους. Την οικογένεια Μπελιέ μόνο αναπηρία δεν την χαρακτηρίζει, αφού έχουν δικούς τους κώδικες επικοινωνίας, διασκεδάζουν αφάνταστα μεταξύ τους και καταφέρνουν παράλληλα να έχουν μια επικερδή επιχείρηση. Ο πατέρας μάλιστα αποφασίζει να βάλει υποψηφιότητα για δήμαρχος. Πολύ καλή ερμηνεία από την Λουάν Εμερά, στον πρωταγωνιστικό ρόλο του νεαρού κοριτσιού, όπου εκτός της ερμηνείας της μας έδειξε πόσο υπέροχη φωνή έχει. Πρόκειται για την πρώτη ταινία της ηθοποιού, για την οποία απέσπασε το φετινό βραβείο Σεζάρ και βραβείο Λουμιέρ πρωτοεμφανιζόμενης ηθοποιού (Most Promising Young Actress). Στην ίδια τελετή η φετινή καλεσμένη Καρίν Βιάρ κέρδισε το βραβείο Λουμιέρ για το ρόλο της μητέρας. Εξίσου απολαυστικός ήταν ο Φρανσουά Νταμιέν στο ρόλο του πατέρα. Στους υπόλοιπους ρόλους βλέπουμε τη νεαρή Ροξάν Ντουράν (Δυο Ανάσες, Λευκή Κορδέλα, Michael Kohlhaas).
Fidelio, Η Οδύσσεια της Αλίκης
(Σκηνοθεσία: Lucie Borleteau)
Η Άλις προσλαμβάνεται ως δεύτερη μηχανικός σε εμπορικό πλοίο, το Fidelio. Αφήνει πίσω της τον σύντροφό της και στο πλοίο συνειδητοποιεί ότι ο καπετάνιος ήταν ο πρώτος της μεγάλος έρωτας. Η Άλις παλεύει με τις επιθυμίες της και με ένα πλοίο που αντιμετωπίζει πολλά τεχνολογικά προβλήματα, ενώ το ημερολόγιο ενός μέλους του πληρώματος που έχασε τη ζωή του πριν εκείνη φτάσει στο πλοίο, τη στοιχειώνει. Η Λουσί Μπορλετό φτιάχνει μία ταινία που δεν καταφεύγει στην ηθικολογία και τον διδακτισμό. Παρακολουθεί την ηρωίδα της, ένα στιγμές δυνατό, στιγμές ανασφαλές, στιγμές χαρούμενο και στιγμές δυστυχισμένο πλάσμα, να αποδέχεται τον τρόπο ζωής της και να ενδιαφέρεται για τους γύρω της. Μια απενοχοποιημένη ματιά στην σύγχρονη γυναίκα και την ψυχή της. Η Αριάν Λαμπέντ δίνει μία υπέροχη ερμηνεία –που βραβεύτηκε και στο Λοκαρνό-, μία ερμηνεία γεμάτη θάρρος και ζωντάνια σε δύσκολες συνθήκες γυρισμάτων.
Qui Vive / Σε Επιφυλακή
(Σκηνοθεσία: Μαριάν Ταρντιέ)
Όσοι είδαν το καστ και είχαν υψηλές προσδοκίες για το Qui Vive, είχαν μια απότομη προσγείωση με μια ταινία που κατατάσσεται στο pretentious intelectual (δήθεν διανοουμενίστικη). Ένας σεκιουριτάς παρενοχλείται στο χώρο εργασίας του από νεαρούς αλήτες, ενώ προσπαθεί να περάσει στη νοσηλευτική. Παράλληλα, γνωρίζει μια νεαρή νηπιαγωγό και συναντά κάποιες παλιές κακιές παρέες από το παρελθόν του. Έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον σεναριακά να παρουσιάσει τα προβλήματα του σεκιουριτά έναντι στις επιθέσεις μικρο-συμμοριών και την κοινή γνώμη εναντίον του. Το τελευταίο μισάωρο αποδεσμεύεται από περιττές πολυλογίες και εστιάζει στο θέμα του, δείχνοντας ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα ενδιαφέρον αστυνομικό θρίλερ. Τα μεγάλα προβλήματα που παρουσιάζει είναι η σκηνοθεσία, σχεδόν ερασιτεχνική, με εναλλαγές ύφους και κουραστική μη σταθερή κίνηση, το σενάριο που είναι προβληματικό μη ανεπτυγμένο, η έλλειψη ανάλυσης χαρακτήρων. Οι ελάχιστοι διάλογοι απαιτούν κάτι από τους ηθοποιούς που ή δεν το κάνουν ή αυτό δε φαίνεται. Κουραστική η αρχή, περνά σχεδόν μια ώρα για να μπει η ταινία στο θέμα της και τελικά το ξεπετάει βιαστικά. Μονοδιάστατοι χαρακτήρες και εντελώς επιδερμικός ο χαρακτήρας της Αντέλ Εξαρχόπουλος, μια ‘σελέμπριτι’ προσθήκη που έμεινε αχρησιμοποίητη – αχρείαστη στην ταινία. Κρίμα, κακή επιλογή για την ελληνικής καταγωγής ηθοποιό, που έκανε δυναμική αρχή αλλά πρέπει να προσέξει λίγο περισσότερο τα μελλοντικά βήματα της. Μια «μουδιασμένη» στιγμή του φεστιβάλ.
Πέμπτη 19 Μαρτίου
Tην Πέμπτη πραγματοποιήθηκε η ειδική προβολή προ-έναρξης της νέας ταινίας του Πατρίς Λεκόντ. To διαγωνιστικό πρόγραμμα του φεστιβάλ είχε δυο ταινίες που ξεκινούν αμφότερες με… φέρετρα: τo Tίμημα της Δόξας και πολυαναμενόμενο Les Combattants. Από το υπόλοιπο πρόγραμμα ξεχώρισε το υπέροχο Tu dors Nicole.
Une heure de tranquilité / Μία ώρα ηρεμίας (Μην Ενοχλείτε, Παρακαλώ)
(Σκηνοθεσία: Patrice Leconte)
Με μία… προέναρξη ξεκίνησε το 16ο Γαλλόφωνο Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Συγκεκριμένα, στην αίθουσα του Γαλλικού Ινστιτούτου «Θόδωρος Αγγελόπουλος» προβλήθηκε η νέα ταινία του Πατρίς Λεκόντ Une heuré de tranquilite (Μία ώρα ηρεμίας). Μία καθαρόαιμη κωμωδία καταστάσεων, η ταινία δείχνει έναν γιατρό, τον Μισέλ να θέλει να ακούσει έναν σπάνιο δίσκο της τζαζ που μόλις ανακάλυψε σε παλιατζίδικο με την ησυχία του. Το πρόβλημα είναι ότι η σύζυγός του έχει διάθεση αποκαλύψεων, ο εργάτης στο διαμέρισμά του κάνει υπερβολική φασαρία, οι γείτονες ετοιμάζουν τη γιορτή της πολυκατοικίας και ο γιος του έχει αποφασίσει να κάνει το διαμέρισμά του κέντρο φιλοξενίας μεταναστών.
Χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, η ταινία του Πατρίς Λεκόντ ήταν χαριτωμένη και προκάλεσε το αβίαστο γέλιο στους θεατές. Το γαλλικό σινεμά αρέσκεται σε κωμωδίες καταστάσεων και η ταινία του Λεκόντ διατηρεί το ρυθμό και την ενέργεια της. Οι θεατρικές καταβολές της ταινίας είναι φανερές (η δράση της ταινίας εκτυλίσσεται σε δύο ή τρεις χώρους), ενώ και η σκηνοθεσία είναι απλή και σε γενικές γραμμές περιορίζεται στο να παρακολουθεί απλά τον πρωταγωνιστή της ιστορίας. Από άποψη ερμηνειών, ο Κριστιάν Κλαβιέ είναι υπερβολικός, αλλά το απαιτεί το είδος της κωμωδίας που παίζει. Σε αντίθεση, η Καρόλ Μπουκέ είναι υποτονική, σε μία μάλλον καλοδεχούμενη ερμηνεία σε μία ταινία όπου μερικές φορές τα επίπεδα της υπερβολής φτάνουν «στο κόκκινο».
La Rançon de la Gloire / Το Τίμημα της Δόξας
(Σκηνοθεσία: Xavier Beauvois)
H τρυφερή δραματική ιστορία περιγράφει την απόφαση δυο φτωχών ψευτοαπατεώνων, μεταναστών στην Ελβετία, να κλέψουν το φέρετρο με τη σωρό του Τσάρλι Τσάπλιν για να ζητήσουν λύτρα. Ο ένας είναι κλεφτράκος που μόλις αποφυλακίστηκε. Ο άλλος είναι ένας φτωχός υπάλληλος του δήμου, που ζει με τη μικρή του κορούλα, ενώ η γυναίκα του βρίσκεται στο νοσοκομείο. Με το νοσοκομείο να ζητά υπέρογκα ποσά για το χειρουργείο της γυναίκας, δυο φίλοι βρίσκονται σε απόγνωση όταν βλέπουν στην τηλεόραση την είδηση για τον θάνατο του γνωστού κωμικού. Στα τηλεοπτικά αφιερώματα που ακολουθούν ακούνε για την τεράστια περιουσία του ηθοποιού και γεννάται η ιδέα. Είναι σαν απαγωγή με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά ο απηχθής είναι νεκρός.
Η ιστορία ισορροπεί το δράμα με την κωμική διάθεση που έχει από μόνη της η υπόθεση. Δείχνει από την αρχή την θέληση της να ταυτίσει τους δυο χαρακτήρες με τον μικροαλητάκο Σαρλώ, δίνοντας τους καλή ψυχή και ηθικά διλήμματα. Η σκηνοθεσία έχει δώσει προσοχή στην αποτύπωση της εποχής, ενώ η μουσική συχνά αποτίει φόρο τιμής στις ταινίες του βουβού κινηματογράφου. Οι δυο πρωταγωνιστές στέκονται καλά στους ρόλους τους, ενώ υπέροχο είναι και το μικρό κοριτσάκι. Στους υπόλοιπους ηθοποιούς βλέπουμε την Ναντίν Λαμπάκι (Αυτό που Θέλουν οι Γυναίκες, Caramel) και την Κιάρα Μαστρογιάννι. Η εγγονή του Τσάρλι Τσάπλιν, Ντολόρες Τσάπλιν υποδύεται την …γιαγιά της, κυρία Τσάπλιν. Το μελανό σημείο των ερμηνειών είναι ο αμερικάνος Πίτερ Κογιότ στο ρόλο του υπηρέτη.
Les Combattants
(Σκηνοθεσία: Thomas Cailley)
H πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη που καταχειροκροτήθηκε στο Δεκαπενθήμερο των σκηνοθετών είναι πιθανότατα και ένα από τα μεγάλα φαβορί του φετινού διαγωνιστικού προγράμματος. Μια σουρεαλιστική ματιά στην ψυχοσύνθεση των νέων, στην εφηβική ενηλικίωση, την αναζήτηση ταυτότητας και του επαγγελματικού προσανατολισμού την εποχή της κρίσης, αλλά και τον παραλογισμό του στρατού. Πως μπορούν να χωρέσουν όλα αυτά σε μια ταινία; Μέσω της φρέσκιας ρομαντικής ματιάς του έρωτα. Ο Αρνό μόλις έχασε τον πατέρα του. Αναλαμβάνει την οικογενειακή επιχείρηση ξύλινων κατασκευών μαζί με τον μεγαλύτερο αδερφό του και σε μια προσπάθεια να την σώσουν αποφασίζει να περάσει το καλοκαίρι του δουλεύοντας αντί να πάει διακοπές. Γνωρίζει όμως μια όμορφη, αλλά και περίεργη κοπέλα που παράτησε τη σχολή οικονομικών που σπούδαζε και θέλει να καταταγεί στη σχολή αλεξιπτωτιστών των ειδικών δυνάμεων. Σαγηνευμένος από την δύστροπη κοπέλα ο Αρνό αποφασίζει να την ακολουθήσει και δηλώνει κι αυτός συμμετοχή σε μια στρατιωτική εκπαίδευση δυο εβδομάδων.
Χαρακτηριστικός εκπρόσωπος των σημερινών εφήβων ο Αρνό, έχει μέσα του έντονη την λογική αλλά και το συναίσθημα. Βλέπει στωικά αλλά και ψύχραιμα τα πράγματα. Από την άλλη η Μαντελέν είναι απόλυτη, εκρηκτική, δύστροπη. Εκπροσωπεί τον νέο άνθρωπο που είναι «επαναστάτης χωρίς αιτία». Παρατά τις σπουδές της θεωρώντας ότι δεν έχουν μέλλον, ενώ έχει υιοθετήσει μια απαισιόδοξη καταστροφολογική θεωρία για τον κόσμο. Ενώ θα περίμενε κάποιος η Μαντελέν να τα πάει καλά στην εκπαίδευση ο Αρνό βρίσκει τρόπο να ανεβάσει τον πήχη. Ο στόχος των νέων που προσπαθούν να επιβιώσουν στον σύγχρονο κόσμο μετατρέπεται σε μια ουσιώδη απόπειρα μαθημάτων επιβίωσης και προετοιμασίας επιστροφής στη φύση. Τι πρέπει οι μαχητικοί νέοι εραστές να κρατήσουν από τον σύγχρονο κόσμο και τι να πετάξουν; Ντυμένη με ωραία μουσική αλλά και ήχους της φύσης υμνεί τη νεανική ψυχοσύνθεση. Η σκηνοθεσία δίνει ωραία τη σουρεαλιστική υποψία κοσμογονικής καταστροφής, δίνει με έξυπνο τρόπο την παράνοια του στρατού αλλά και την ελπίδα.
Tu Dors Nicole / Ξύπνα με Όταν Μεγαλώσω
(Σκηνοθεσία: Στεφάν Λαφλέρ)
Ένα πανέμορφο ασπρόμαυρο ψυχογράφημα μιας έφηβης με γαλλική φινέτσα. Διαφορετικό από το αμερικάνικο Frances Ha και το γερμανικό Oh Boy, συνδυάζει ωραία φωτογραφία με υπέροχα καδραρίσματα και εξαιρετικό ήχο.
Πως βλέπει η Νικόλ τον κόσμο στον ύπνο της; Κοιμάται άραγε ή κοιμάται όρθια με τα μάτια ανοιχτά; Μείγμα ψυχεδελικής και σουρεαλιστικής «χαρτογράφησης», με προσεγμένη σημειολογία παρουσιάζει ένα πάντρεμα του παράδοξου με το φυσικό. Χτίζει σιγά σιγά την δική της ξεχωριστή ατμόσφαιρα και μας ρουφά μέσα της.
Η ταινία δείχνει πολλά αποφεύγοντας κοινότυπες διαδικασίες, δίνοντας απλόχερα χώρο στην έμπνευση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σκηνή που πετάνε το τεράστιο λούτρινο αρκουδάκι για να δείξει ότι μια έγκυος γυναίκα έχασε το παιδί που κουβαλούσε. Καταστάσεις σουρεαλιστικές, που ανταποκρίνονται περισσότερο σε όνειρο, ξετυλίγονται με χιούμορ μπροστά στα μάτια του ανυποψίαστου θεατή δίνοντας μια ευχάριστη νότα. Την άλλη ευχάριστη νότα την δίνουν οι ελεύθεροι μουσικοί αυτοσχεδιασμοί του συγκροτήματος του αδερφού της Νικόλ. Τρελοί γείτονες, το αμάξι με τους περίεργους ήχους που μοιάζει σαν να εισέβαλαν οι Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου στο έργο και φυσικά το μικρό αγόρι με τη νοοτροπία και τη φωνή ενός ενήλικα, είναι ευχάριστα γεμίσματα που κάνουν το φιλμ ακόμα πιο ξεχωριστό. Το κομμάτι της νεανικής αφέλειας και της σχέσης των δυο κοριτσιών, της πρωταγωνίστριας και της κολλητής της με προσεγμένη φωτογραφία και ήχο αφήνει μια ρετρό 50s-60s ατμόσφαιρα, δίνοντας διαχρονικότητα. Μια ταινία που είχαμε δει και στις Νύχτες Πρεμιέρας, δυστυχώς δεν πήρε διανομή στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες ακόμα. Τελευταία ευκαιρία να την απολαύσετε, η Τετάρτη 25/3 στις 20.00 στο Odeon Embassy.
>> Η έναρξη του Φεστιβάλ κηρύσσεται επισήμως την Παρασκευή 20/3, με την προβολή της Οικογένειας Μπελιέ στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, παρουσία της Καρίν Βιάρ.
