18fff: Στοχασμός σε παγωμένο φόντο
Την Τρίτη στο 18ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, οι θεατές είχαν την ευκαιρία να ταξιδέψουν μέσα στην υπέροχη φωτογραφία του Dans les Forêts de Sibéire, που με διαφορά ξεχώρισε από τα υπόλοιπα δυο που παρακολουθήσαμε. Μας μεταφέρει στην Σιβηρία, στην παγωμένη όχθη της Βαϊκάλης, παρέα με τον Ραφαέλ Περσονάζ, που και φέτος βρέθηκε κοντά στο φεστιβάλ.
Dans les Forêts de Sibéire (Στα Δάση της Σιβηρίας)
Νεαρός άνδρας αποφασίζει να πάει για να ζήσει για έξι μήνες στη Σιβηρία και συγκεκριμένα στις όχθες της Λίμνης Βαϊκάλης, έχοντας την ανάγκη να αποκοπεί από όλα και όλους. Αγοράζει μία μικρή καλύβα και μένει μόνος συντροφιά με τα βιβλία του και τον παγωμένο καιρό. Η αρχική αίσθηση ελευθερίας δίνει τη θέση της στις δυσκολίες -μεταξύ των οποίων μία χιονοθύελλα και η συνάντηση με μια αρκούδα. Ο νεαρός Τέντι μαθαίνει ότι την περιοχή επέλεγαν κατά το παρελθόν εγκληματίες που προτιμούσαν να κρυφτούν και να διατηρήσουν την ελευθερία τους. Έναν τέτοιο άνθρωπο, έναν Ρώσο φυγά, συναντά ο Τέντι και μεταξύ των δύο ανδρών αναπτύσσεται μια στενή φιλία.
Βασισμένη στο επιτυχημένο ημί-αυτοβιογραφικό βιβλίο του συγγραφέα και ταξιδευτή Σιλβαίν Τεσόν, η ταινία αναζητά τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να εγκαταλείπει την άνετη ζωή του για την μοναξιά και την απομόνωση της άγριας φύσης. Η ταινία δεν απαντά με σαφή τρόπο στο ερώτημα περιγράφοντας με γενικόλογο τρόπο τι είναι αυτό που αναζητά ο Τέντι. Ο σκηνοθέτης Σαφί Νεμπού καταφέρνει, όμως και αποκαλύπτει τη φύση σε όλο της το μεγαλείο, δίνοντάς μας σκηνές εντυπωσιακές: όπως εκείνη όπου το αυτοκίνητο οδηγεί πάνω στον πάγο ή εκείνη όπου ο Τέντι περπατά πάνω στους σπασμένους πάγους. Ταυτόχρονα παρουσιάζει με συγκινητικό τρόπο τη σχέση του Αλεξέι -παρουσιάζεται ως μια σχεδόν πατρική και μυθική φιγούρα- και του πιο αφελούς Τέντι (παρά τις προειδοποιήσεις, ο δεύτερος μοιάζει να μην είναι καθόλου προετοιμασμένος για να ζήσει σε ένα τέτοιο σκληρό περιβάλλον).
Η μουσική έρχεται να προσθέσει στην ομορφιά του τοπίου και να συνοδεύσει υπέροχα τις εικόνες. Παρά το γεγονός ότι η ταινία προσπαθεί σε στιγμές να μας πείσει ότι τα πράγματα είναι πολύ επικίνδυνα για τον κεντρικό ήρωα της ταινίας, πολλές φορές ο θεατής θα αισθανθεί ότι οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει δεν είναι αρκετά μεγάλη. Για αυτό μπορούμε φυσικά να κατηγορήσουμε πάντα τον Λεονάρντο ΝτιΚάπριο και τη μάχη του με την -ψεύτικη- αρκούδα. Ετούτη εδώ η ταινία δεν στηρίζεται σε αρκούδες CGI, αλλά πραγματικές.
Αγγελική Στελλάκη
Préjudice (Βλαβερές Συνέπειες)
O Σεντρίκ είναι ένας προβληματικός τριαντάρης που μένει μαζί με τους γονείς του. Έχει ένα πόστερ ελβετικού τοπίου στον τοίχο του και ονειρεύεται κάποτε να τον αφήσουν να ταξιδέψει ως εκεί να το δει από κοντά. Τα προβλήματα του όμως αναγκάζουν την οικογένεια να τον κρατά κλεισμένο στο σπίτι και να τον δένουν στο κρεβάτι του το βράδυ. Ένα σαββατοκύριακο τους επισκέπτονται η γυναίκα του μεγαλύτερου αδερφού του με το παιδί τους, καθώς και η μικρότερη αδερφή με τον άντρα της, που τους ανακοινώνει ότι είναι έγκυος. Αυτό πυροδοτεί την έντονη αναστάτωση στον Σεντρίκ και προκαλεί έντονες αντιδράσεις, τόσο του ίδιου όσο και ολόκληρης της οικογένειας.
Σαφής η πρόθεση του σκηνοθέτη να δώσει κοινωνικές προεκτάσεις στην ταινία του, κάτι που μας διασαφήνισε και στην ομιλία του μετά το τέλος της προβολής. Δεν είναι δύσκολο να αντιπαραβάλουμε την κυβέρνηση στο πρόσωπο της αυταρχικής μάνας, τους ανένταχτους (γενικότερα) στο πρόσωπο του Σεντρίκ, την εργατική τάξη στο πρόσωπο της αδερφής, τα εκτελεστικά όργανα στο πρόσωπο του μεγάλου αδερφού ή τη νέα γενιά στο πρόσωπο του μικρού ανηψιού, του μόνου που αντιλαμβάνεται κάπως καλύτερα τον Σεντρίκ. Από την άλλη υπάρχουν πάμπολλα σεναριακά προβλήματα. Ο Σεντρίκ φέρεται μια σαν αυτιστικός, μια σαν να έχει πνευματική υστέρηση, άλλοτε σαν να έχει ψυχιατρικά προβλήματα και σε άλλες στιγμές επιδίδεται σε πνευματώδης λόγους που δείχνουν οξυδέρκεια και καλλιέργεια, αλλά και ύφος μη προβληματικού ανθρώπου καθιστώντας τον μη πιστευτό ως ρόλο. Όμοια η οικογένεια φαίνεται είτε αδιάφορη από την κούραση της χρόνιας κατάστασης είτε επιθετική – εκδικητική απέναντί του. Καμία φαρμακευτική περίθαλψη δε του δίνεται, όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Συγκεντρωτικά είναι μια μη ρεαλιστική συνθήκη, που φλερτάρει με το weird. Η πρόθεση του σκηνοθέτη είναι να κάνει ένα κλειστοφοβικό θρίλερ και ως ένα βαθμό το πετυχαίνει, αλλά ως έχει προβλήματα, ρυθμού αλλά και λίγο επιθετική στο θεατή στάση στην αφήγηση του, αλλά και τις μουσικές επιλογές του. Στο ρόλο της αδερφής η Αριάν Λαμπέντ, μια παρουσία που ξεχωρίζει.
Αντώνης Γκούμας
Marie et les Naufragés (Ναυαγοί στον Έρωτα)
Μια πειραματική κωμωδία με ιδιόμορφο χιούμορ, που επιδιώκει να σπάσει τις συνηθισμένες νόρμες σε μια boy meets girl ρομαντική ιστορία. Θα μπορούσε να είναι καλή για το είδος της αν είχε δοθεί περισσότερη προσοχή σε σκηνοθεσία και φωτογραφία, που ίσως το θέλησαν ίσως πάλι να είναι απόρροια του χαμηλού προϋπολογισμού, τελικά παραπέμπει περισσότερο σε home made video, ενώ τα σχετικά ασύνδετα σημεία της θυμίζουν περισσότερο σκετσάκια. Παρόλα αυτά, έχει αρκετές ενδιαφέρουσες ιδέες που κάποιες του βγαίνουν, όπως η υπνοβασία του συγκάτοικου, κάποιες πάλι όχι. Στα θετικά ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής Ερίκ Καντονά, στο ρόλο του βαρύ, ζηλιάρη πρώην, συγγραφέα με φοβίες, κυρίως στις ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες και στιλ Καπετάνιου Χάντοκ από Τεν Τεν, αν και φοβάται τη θάλασσα. Μας δίνεται η ευκαιρία να δούμε την Εμμανουέλ Ριβά σε μια από τις τελευταίες της εμφανίσεις.
Αντώνης Γκούμας
