19ο ΦΝΘ: Βραβεία αγοράς & Πρόσφυγες μαγειρεύουν για όλους
19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
3-12 Μαρτίου 2017
[toggle title=”Βραβεία Αγοράς”]
ΒΡΑΒΕΙΑ DOCS IN PROGRESS
Η απονομή των βραβείων της Αγοράς Ντοκιμαντέρ του 19ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης για το τμήμα των Docs in Progress πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017 στο κατάμεστο “Δωμάτιο με Θέα”, του Ολύμπιον.
Μέσα σε μια χαλαρή και φιλική ατμόσφαιρα, με τους δημιουργούς να ανταλλάζουν απόψεις και προσωπικές ιστορίες, την απονομή έκανε η κριτική επιτροπή των φετινών Docs in Progress, που αποτελούνταν από τους Γιούρι Αβέρωφ (παραγωγός, Anemon Productions, Ελλάδα), Monika Mikusova (αγοραστής προγράμματος, RTV Σλοβακία, Σλοβακία) και Francis Kandel (αγοραστής προγράμματος, Canal +, Γαλλία).
Το πρώτο βραβείο για υπηρεσίες post-production αξίας 15.000 ευρώ που χορηγεί η ελληνική εταιρία post-production 2|35 Inc, απονεμήθηκε στην ταινία Castle σε σκηνοθεσία Hamed Zolfaghari – Ιράν (Εταιρεία Παραγωγής: Crazy Woodpecker Film Studio, Παραγωγή: Hamed Zolfaghari, Nina Amin Zadeh). «Είμαι ενθουσιασμένος. Δεν το περίμενα, σας ευχαριστώ πολύ όλους, ευχαριστώ πολύ το Φεστιβάλ. Είμαι πολύ χαρούμενος» είπε συγκινημένος ο σκηνοθέτης παραλαμβάνοντας το βραβείο.
Το δεύτερο βραβείο MuSou σε υπηρεσίες ήχου και μουσικής αξίας έως και 6.500 ευρώ, απονεμήθηκε στην ταινία Kiruna 2.0 σε σκηνοθεσία της Greta Stocklassa – Τσεχία (Εταιρεία Παραγωγής: Analog Vision s.r.o., Παραγωγή: Veronika Kührová, Michal Kráčmer, Συμπαραγωγή: Ondřej Šejnoha). O παραγωγός της ταινίας ανέφερε: «Ευχαριστούμε πολύ για το βραβείο. Κάθε φορά που ερχόμαστε στη Θεσσαλονίκη φαίνεται ότι είμαστε τυχεροί. Κερδίσαμε και πέρσι, συνολικά έχουμε κερδίσει τρία βραβεία. Ελπίζω να έρθουμε και του χρόνου και ελπίζω να απολαύσετε την ταινία».
[/toggle]
[toggle title=”Πρόσφυγες μαγειρεύουν για όλους”]
FOOD UNITING PEOPLE
ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΜΑΓΕΙΡΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ
Την Παρασκευή, στις 16.00, σας προσκαλούμε στο ξεχωριστό event «Food uniting People – #With Refugees». Πρόσφυγες μαγειρεύουν για όλους μας, μπροστά από το Μουσείο Κινηματογράφου, στο Λιμάνι Θεσσαλονίκης.
Την εκδήλωση διοργανώνει η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες σε συνεργασία με το 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Οι συμμετέχοντες-μάγειρες είναι οκτώ άντρες πρόσφυγες από τους καταυλισμούς της Βόλβης και της Αλεξάνδρειας. Οι τέσσερις από αυτούς είναι Γιαζήδες από το Ιράκ, ενώ οι άλλοι τέσσερις είναι Άραβες από τη Συρία. Οι πρόσφυγες θα παρουσιάσουν τα παραδοσιακά πιάτα Tawa (λαχανικά), Quzi με Tikka (μοσχαρίσιο κρέας), φαλάφελ και Kubeh (κεφτέδες).
[/toggle]
[toggle title=”Κουβεντιάζοντας (Just Talking)”]
ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΟΝΤΑΣ
ΤΕΤΑΡΤΗ 8/3
Η ενότητα «Κουβεντιάζοντας» του 19ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης συνεχίστηκε την Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017, στο καφέ «Δωμάτιο με θέα» του Ολύμπιον. Στη συζήτηση, την οποία συντόνισε ο επικεφαλής προγράμματος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Γιώργος Κρασσακόπουλος, συμμετείχαν οι σκηνοθέτες Τσάρλι Πέτερσμαν (Δέλτα, επιστροφή στις ακτές), Ζαραντάστ Άχμεντ (Πουθενά να κρυφτείς), Άντρου Μπέκερ και Ντάνιελ Μέρερ (Σαντοάγια), Βικτώρια Βελλοπούλου (The extra mile), Ιωάννα Ασμενιάδου-Φωκά (Portolago, φαντάσματα στο Αιγαίο) και Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος (Ο ξυλουργός και η γυναίκα του).
Οι σκηνοθέτες μιλούν για τις ταινίες τους
Η συζήτηση ξεκίνησε με την παρουσίαση των ταινιών από τους ίδιους τους δημιουργούς. Ο Τσάρλι Πέτερσμαν στο Δέλτα, επιστροφή στις ακτές, ασχολήθηκε με δύο ιστορίες μετανάστευσης, αλλά και την ανάγκη να βρει κανείς τη θέση του στον κόσμο σε καιρούς κρίσης. Ο Ζαραντάστ Άχμεντ από το βόρειο Ιράκ που ζει ως πολιτικός πρόσφυγας εδώ και χρόνια στη Νορβηγία, με το Πουθενά να κρυφτείς, κινηματογράφησε τη ζωή του νοσηλευτή και πατέρα Νόρι Σαρίφ στα πέντε χρόνια δραματικών αλλαγών ύστερα από την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ το 2011. Οι Άντρου Μπέκερ και Ντάνιελ Μέρερ με το Σαντοάγια, κατέγραψαν ένα θρίλερ που βυθίζει τον θεατή στον μικρόκοσμο της ισπανικής επαρχίας με ήρωες ένα ζευγάρι Ολλανδών. Η Βικτώρια Βελλοπούλου στο The extra mile αναφέρεται στο πως η κοινωνία μας βάζει όρια και εμείς προσπαθούμε να τα ξεπεράσουμε. Ήρωάς της, είναι ο κομμωτής Λευτέρης Παρασκευάς που πήρε μέρος στο πιο δύσκολο τρίαθλο του κόσμου, το Arch to Arc εν μέσω της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Η Ιωάννα Ασμενιάδου-Φωκά στο Portolago, φαντάσματα στο Αιγαίο, πήγε στη Λέρο και κινηματογράφησε ένα νησί με περίπου 7.500 μόνιμους κατοίκους που όμως έχει φιλοξενήσει μέσα στο χρόνο περισσότερους από 100.000 ανθρώπους στις εγκαταστάσεις που δημιούργησαν οι Ιταλοί. Ο Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος στο «Ο ξυλουργός και η γυναίκα» του αναφέρεται στον Δημήτρη και την Ασημούλα που μοιράζονται εξήντα χρόνια έγγαμου βίου. Όταν το 2000 η Ασημούλα θα εμφανίσει τις πρώτες ενδείξεις απώλειας μνήμης, ο Δημήτρης θα κληθεί να ξεπεράσει τον εαυτό του για να είναι μαζί της.
Πως επιλέξατε τους πρωταγωνιστές σας;
Η Βικτώρια Βελλοπούλου τόνισε πως ο πρωταγωνιστής της είναι φίλος της και κομμωτής της. «Μου είπε την ιδέα όταν μου έκοβε τα μαλλιά και σταδιακά ξεκίνησε η περιπέτεια της ταινίας», επισήμανε η σκηνοθέτης. Για τον Κωνσταντίνο Γεωργόπουλο η ταινία άρχισε ως μαθητικό πρότζεκτ και εξελίχθηκε σε κάτι μεγαλύτερο, καθώς ο ήρωάς του είναι και θείος του. Για την Ιωάννα Ασμενιάδου-Φωκά η ταινία ξεκίνησε γιατί ο σύζυγος της έχει σπίτι στο νησί και εκεί συνάντησε τους κεντρικούς χαρακτήρες της, ενώ ο Ζαραντάστ Άχμεντ ακολούθησε τον πρωταγωνιστή του στην καθημερινότητά του στο Ιράκ και ανακάλυψε πως είναι ιδανικός ήρωας για το ντοκιμαντέρ του. Ο Τσάρλι Πέτερσμαν είχε την ανάγκη να κάνει ένα φιλμ για την μετανάστευση. Με τους πρωταγωνιστές του υπήρξε από την αρχή, εξαιρετική επικοινωνία μεταξύ τους.
Πως ήταν η εμπειρία των γυρισμάτων;
Για την Βικτώρια Βελλοπούλου ήταν εύκολο να κινηματογραφεί συνέχεια, καθώς ο πρωταγωνιστής της είναι και φίλος της. Ο Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος από την πλευρά του αντιμετώπισε δυσκολίες γιατί ο θείος του δυσκολεύτηκε μπροστά στην κάμερα. Όπως εξήγησε ο ίδιος, «όταν βάζαμε μπροστά του κάμερα, δεν ήταν φυσικός, μιλούσε πιο επίσημα. Αυτός είναι και ο λόγος που η ταινία έχει πολλά voice over». Για τους Άντρου Μπέκερ και Ντάνιελ Μέρερ, «οι ήρωες ήταν τόσο ανοιχτοί, σε βαθμό που ήταν σχεδόν περίεργο», είπαν χιουμοριστικά οι δύο σκηνοθέτες. Η Ιωάννα Ασμενιάδου-Φωκά αντιμετώπισε ένα ηθικό δίλημμα: «Γνώρισα έναν άνθρωπο που για τριάντα χρόνια κρατιόταν λανθασμένα ως ασθενής ψυχιατρείου και μετά εργάστηκε εκεί για άλλα τόσα χρόνια σαν φύλακας. Αρχίσαμε τα γυρίσματα και ένιωθα ότι δεν καταλάβαινε τι γινόταν. Τελικά δεν τον βάλαμε στο φιλμ γιατί πιστεύω πως θα τον επηρέαζε αρνητικά αν έβλεπε τον εαυτό του να μιλάει μπροστά στην κάμερα», είπε χαρακτηριστικά. Δυσκολίες αντιμετώπισε και ο Ζαραντάστ Άχμεντ. Όπως εξήγησε, «είναι δύσκολο να κινηματογραφείς στο Ιράκ. Οι άνθρωποι δεν εμπιστεύονται καθόλου την κάμερα εκεί. Χρειάστηκε χρόνος για να πείσω τον πρωταγωνιστή μου. Επίσης φοβόμουν για εκείνον γιατί ήταν επικίνδυνα, αλλά ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Πάντα το πρώτο θύμα στο πόλεμο είναι η αλήθεια και εμείς παλέψαμε γι’ αυτή». Για τον Τσάρλι Πέτερσμαν «ο ένας ήρωας κατάλαβε πολύ γρήγορα πως να παίζει με την κάμερα, ενώ ο άλλος, ένας ψαράς δεν καταλάβαινε τι ακριβώς γινόταν. Αυτός ο ψαράς ήταν δώρο για μένα. Ήταν απόλυτα φυσικός, μου έλεγε ‘έλα τράβηξε ότι θες, γιατί αύριο δουλεύω’. Καταπληκτικός!»
Για την χρηματοδότηση των ταινιών τους;
Ο Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, ανέφερε χαρακτηριστικά: «Δεν υπήρχε για μας, χρηματοδότηση. Η ταινία κόστισε 600 ευρώ και τα βάλαμε από την τσέπη μας». Παρόμοια ήταν η οικονομική κατάσταση και για τους Άντρου Μπέκερ, Ντάνιελ Μέρερ. Όπως εξήγησαν, «τελειώσαμε τις πιστωτικές μας κάρτες!». Η Ιωάννα Ασμενιάδου-Φωκά άρχισε να χρηματοδοτεί μόνη της την ταινία που ξεκίνησε ως ιστορικό φιλμ. Ωστόσο με τους πρόσφυγες μετατράπηκε σε επίκαιρη ταινία και δέχτηκε χρηματοδότηση από την Cosmote ΤV.
[/toggle]
[toggle title=”Πρόσωπα της Ημέρας”]
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ
Τα ντοκιμαντέρ τους προβάλλονται σήμερα στο 19ο ΦΝΘ. Λίγο πριν τις προβολές, Έλληνες και ξένοι σκηνοθέτες, τα πρόσωπα της μέρας, μας μιλούν για τις ταινίες τους:
«Nowhere To Hide» Άχμεντ Ζαραντάστ
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας υπήρχαν στιγμές που δεν μπορούσα πλέον να κάνω πίσω και να αφήσω τον πρωταγωνιστή μου και την οικογένειά του να αντιμετωπίσουν τη μοίρα τους. Πιστεύω ότι σε ένα πόλεμο, το πρώτο θύμα είναι η αλήθεια. Ήθελα να καταλάβω τι πραγματικά συνέβαινε στο πεδίο των εξελίξεων. Νομίζω ότι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να προχωρούν μπροστά είναι η θέληση για επιβίωση και νίκη απέναντι σε οτιδήποτε καταστρεπτικό.
«To the Moon and Back» Σούζαν Μόργκαν Κούπερ
Φέρεις μια δυσβάσταχτη ευθύνη όταν ζητάς από κάποιον να ξαναζήσει μια τρομακτική εμπειρία μπροστά από την κάμερα. Καθώς ‘σκάβεις’ όλο και πιο βαθιά, ανησυχείς διαρκώς ότι ο άνθρωπος που κινηματογραφείς θα καταρρεύσει συναισθηματικά και πνευματικά. Η πρόκληση είναι να συνεχίσεις να ‘σκάβεις’, ενώ ταυτόχρονα προστατεύεις αυτό το άτομο με αγάπη και το προσεγγίζεις με ειλικρίνεια. Μετά το γύρισμα στη Βιρτζίνια, δεν μπορούσα να επιβιβαστώ στο αεροπλάνο για να γυρίσω στο σπίτι μου στο Λος Άντζελες. Νοίκιασα ένα δωμάτιο σε ένα μικρό ξενοδοχείο και έκλαιγα ανεξέλεγκτα επί δύο ημέρες.
«Ο μεγάλος περίπατος της Άλκης» Μαργαρίτα Μαντα
Ο βασικότερος λόγος για τον οποίο μας αφορά σήμερα το έργο της Άλκης Ζέη, είναι γιατί στα βιβλία της εμπεριέχεται όλη η ιστορία της Ελλάδας του 20ου αιώνα. Αυτό είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό, ειδικά σε μια χώρα σαν τη δική μας που διακονεί την αμνησία. Ως σύγχρονο ορίζουμε κάτι που μιλάει στο σήμερα, υπό αυτή την έννοια η Άλκη Ζέη δεν μπορεί παρά να θεωρείται μια, επί της ουσίας, σύγχρονη συγγραφέας.
«WIE BOJEN IM MEER / Drifting Generation» Στέλλα Νικολέτα Δροσσά
Πιστεύω το πιο σημαντικό βήμα για την αντιμετώπιση της αρνητικής επίδρασης της κρίσης είναι, παρόμοια όπως στην περίπτωση μιας ασθένειας, πρώτα η αποδοχή της κατάστασης. Όπως μας λέει μία πρωταγωνίστρια στην ταινία: «Μαθαίνεις ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο – Ίσως να μαθαίνεις να ζεις με αυτή την ανασφάλεια». Για μένα, η δήλωση αυτή είναι ενδεικτική κάποιου που έχει ξεπεράσει την θυματοποίηση του και έχει αναπτύξει τη δύναμη και το θάρρος να βρει στρατηγικές ώστε να πάρει τη ζωή ενεργά στα χέρια του. Είναι σημαντικό να μην παραμένει κανείς καθηλωμένος, λόγω άρνησης.
«ΙΧΘΥΣ» Χρήστος Καραλιάς
Η οικογένεια που βλέπουμε στο ντοκιμαντέρ μου, δεν έχει απομακρυνθεί εντελώς απ’ τον κόσμο, έχει αποσπαστεί απ’ τα οργανωμένα συστήματα κοινωνικοποίησης, επιχειρώντας να φτιάξει ένα δικό της σύστημα. Είναι πολύ νωρίς για να κρίνουμε το εγχείρημά της, γιατί το αποτελέσματά του δεν έχουν αποκαλυφθεί ακόμα, ό,τι είναι να φανεί, θα φανεί με το πέρασμα του χρόνου. Η ιστορία τους, όμως, μας δίνει τροφή για σκέψη, και το σημαντικότερο είναι ότι μας βάζει στη διαδικασία να προβληματιστούμε πάνω στο αν οι δικοί μας θεσμοί κοινωνικοποίησης είναι γόνιμοι ή όχι.
«Portolago – φαντασματα στο Αιγαιο» Ιωάννα Ασμενιάδου
Οι αντιστοιχίες της ιστορίας του Portolago με τη σύγχρονη προσφυγική κρίση είναι τόσες πολλές που σε κάποιο σημείο σκέφτηκα σοβαρά να αλλάξω την προσέγγιση της ιστορίας, επηρεασμένη από την πραγματικότητα του προσφυγικού έτσι όπως τη βιώνουμε, και στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια, και τις ποικίλες αναλογίες με όσα περιγράφονται στο ντοκιμαντέρ μου. Γεγονός παραμένει ότι ο πόλεμος πάντα δημιουργεί πρόσφυγες. Όπως τότε, έτσι και τώρα, θύματά του είναι οι απλοί άνθρωποι, οι περιπέτειές των οποίων έχουν, διαχρονικά, πλήθος κοινών σημείων.
«Στρίγγλες» Άγγελος Κοβότσος
Από τότε που τις γνώρισα έχουν περάσει τρεισήμισι χρόνια. Μου είναι πια δύσκολο να θυμηθώ την πρώτη έμπνευση. Ωστόσο μπορώ να πω ότι όταν τις πρωτοαντίκρυσα ένιωσα ψυχική ευφορία: Θες γιατί είναι μουσικάρες; Θες γιατί η ομορφιά τους δεν είναι mainstream; (Και γι’ αυτό είναι πολύ όμορφες). Θες γιατί πασχίζουν να είναι ομάδα αλλά ζορίζονται; Θες γιατί καθημερινά παλεύουν με θεούς και δαίμονες; Κοντολογίς: Είναι γυναίκες και είναι οι μούσες μου!
«Πεθαίνοντας στο γέλιο» Στέλιος Κούλογλου
Δεν θα προσκαλούσα στις προβολές της ταινίας τους σοβαροφανείς. Ξεκινάει με ένα πλαστικό πέος στη Φινλανδία και τελειώνει με τη μεγαλύτερη φάρσα στην ιστορία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ανάμεσα στους πρωταγωνιστές είναι ένας τρελός ευρωβουλευτής που παίζει γκολφ στο γραφείο του με το σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας, οι περίφημοι YesMen και μια μυστική ομάδα που τραγουδά και διαλύει εμπορικά συνέδρια με το χαμόγελο στα χείλη. Αλλά τα τελευταία χρόνια, η κατάσταση στη χώρα και τον κόσμο μας κάνει όλο και πιο μελαγχολικούς. Ντοκιμαντέρ κωμωδία λοιπόν; Γιατί όχι; Μήπως στις κηδείες δεν λένε αστεία και ανέκδοτα για να απαλύνουν το πόνο;
«Village Potemkin» Δομήνικος Ιγνατιάδης
Ο χρήστης διακατέχεται από την ψευδαίσθηση της ανεξαρτησίας λόγω της αποκοπής του, νιώθει ότι πατάει στα πόδια του, δεν φοβάται, αισθάνεται μια ανεξήγητη ασφάλεια (σαν την ασφάλεια της μήτρας) αλλά στην ουσία αυτό δεν υπάρχει. Το ντοκιμαντέρ μου δείχνει ότι τελικά δίνουμε μεγαλύτερο πάτημα σε όλους να μας ελέγξουν περισσότερο, στην οικογένεια, που προσπαθεί να μας σώσει αλλά φέρνει χειρότερα αποτελέσματα (γιατί δεν υπάρχει ενημέρωση) αλλά και στην ίδια την πολιτεία: με τη σύλληψη, με την κακοποίηση, με την οικονομική αφαίμαξη από γιατρούς και κλινικές που μόνο στο κέρδος αποσκοπούν.
[/toggle]
[toggle title=”Παρουσίαση βιβλίου: Η Τέχνη στη Θεσσαλονίκη”]
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ
«H Τέχνη στη Θεσσαλονίκη»
Η παρουσίαση του βιβλίου «H Τέχνη στη Θεσσαλονίκη» πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη το μεσημέρι στη γεμάτη από φίλους της Κινηματογραφικής Λέσχης, αίθουσα Παύλος Ζάννας στο Ολύμπιον. Η έκδοση, η οποία θα βρίσκεται από την Δευτέρα 13 Μαρτίου στα ράφια των βιβλιοπωλείων, αναφέρεται στην ιστορία της Κινηματογραφικής Λέσχης της «Τέχνης» που εγκαινιάστηκε το βράδυ της Παρασκευής 11 Νοεμβρίου 1955.
Τους προσκεκλημένους στην βιβλιοπαρουσίαση καλωσόρισε ο διευθυντής του Φεστιβάλ Ορέστης Ανδρεδάκης, επισημαίνοντας πως «πρόκειται για μια συγκινητική εκδήλωση».
Τον λόγο πήρε η Χρυσούλα Σαατσόγλου-Παλιαδέλη, ομότιμη καθηγήτρια Κλασικής Αρχαιολογίας στο Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ: «Αυτό το βιβλίο είναι σαν επιστροφή στη νιότη μας καθώς καταγράφει το σινεμά που επηρέασε την θεσσαλονικιώτικη ευαισθησία. Περιέχει 299 εισηγήσεις του Παύλου Ζάννα και του Βασίλη Ραφαηλίδη και είναι μια έκδοση που δεν αφορά μόνο τους νοσταλγούς της γενιάς μου, αλλά και τους νέους, που φυλλομετρώντας τις σελίδες της, θα πλουτίσουν τις γνώσεις τους και θα γνωρίσουν την κινηματογραφική λέσχη. Ως «εφευρέτης» της ιδέας για την υλοποίηση της έκδοσης αυτού του βιβλίου, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Αλέκο Ζάννα που στην πενταετή συνεργασία μας, συμπλήρωσε όλα τα κενά».
Αμέσως μετά, στην οθόνη προβλήθηκαν αποσπάσματα από συνεντεύξεις του Παύλου Ζάννα σχετικά με την κινηματογραφική λέσχη, την εμπειρία του, αλλά το πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου το 1966.
Στην συνέχεια μίλησε ο Αλέκος Ζάννας, γιος του Παύλου Ζάννα και επιμελητής της έκδοσης. «Η λέσχη ξεκίνησε με το τέλος του Εμφύλιου Πολέμου και ήταν ένα τολμηρό εγχείρημα. Η πρώτη προβολή έγινε στον κινηματογράφο «Μακεδονικόν» με την ταινία Los Olvidados του Λουίς Μπουνιουέλ και ψυχή της Λέσχης ήταν ο εικοσιεξάχρονος τότε Παύλος Ζάννας. Ήταν μια ταινία-σοκ για τους θεατές -μια κυρία είχε λιποθυμήσει κιόλας κατά την διάρκεια της επεισοδιακής προβολής. Στα έντεκα χρόνια λειτουργίας της προβλήθηκαν 300 ταινίες και έγινε σημαντικός πόλος αναφοράς για τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης, με 400 νέα μέλη (τον μεγαλύτερο αριθμό μελών που μπορούσε να δεχθεί) κάθε χρόνο».
Ο ίδιος συνέχισε λέγοντας πως «η Λέσχη συνεργάστηκε αρχικά με την Κινηματογραφική Λέσχη Αθηνών της Αγλαΐας Μητροπούλου και αργότερα με την Ομοσπονδία Κινηματογραφικών Λεσχών του Ρούσσου Κούνδουρου. Στις προβολές (που πολύ γρήγορα έγιναν κυριακάτικες) μοιράζονταν και έντυπες εισηγήσεις, παράλληλα με την προφορική εισήγηση του Παύλου Ζάννα και τη συζήτηση που ακολουθούσε μετά την προβολή. Η τελευταία προβολή της λέσχης έγινε την Κυριακή 16 Απριλίου 1967. Μέσα από τις 300
περίπου ταινίες και τα αφιερώματα που παρουσιάστηκαν στα έντεκα αυτά χρόνια, δόθηκε στο κοινό της Θεσσαλονίκης η δυνατότητα να έρθει σε επαφή με τις σημαντικές στιγμές του κινηματογράφου και να αναδειχθούν σκηνοθέτες από την πόλη. Οι εισηγήσεις της λέσχης παρουσιάζονται μισόν αιώνα αργότερα από τις εκδόσεις «Ερμής» και την Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία «Τέχνη» ως ένας τόμος-αποχαιρετισμός σε μια λέσχη που σταμάτησε απότομα. Αλλά και ως χαιρετισμός σε όσους τον διαβάσουν».
«Ο Παύλος Ζάννας έριξε τον σπόρο για να γνωρίσει το κοινό της Θεσσαλονίκης την τέχνη του σινεμά» επισήμανε με την σειρά της η Ιωάννα Μανωλεδάκη, ζωγράφος- σκηνογράφος και ομότιμη καθηγήτρια Σκηνογραφίας στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Όπως ανέφερε η ίδια, «ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος και φίλος, ένας νέος με ήθος και πάθος για το σινεμά που ενθουσίασε και εκπαίδευσε το κοινό με αποτέλεσμα την ραγδαία ανάπτυξη του κινηματογράφου. Για όσους ζήσαμε εκείνη την εποχή είναι σαν μια κιβωτός αναμνήσεων. Ξαναζούμε την πνευματική περιπέτεια που μας εξέλιξε. Από την πρώτη προβολή της λέσχης είχαμε καταλάβει πως δεν θα είναι ένας διασκεδαστικός περίπατος. Από τότε άλλαξαν πολλά, αλλά οι ταινίες που έμειναν στο μυαλό μας, είναι εκείνες που πλέον παρουσιάζονται μόνο σε ειδικά αφιερώματα. Για την νέα γενιά η συγκεκριμένη έκδοση είναι ένα πολύτιμο βοήθημα πληροφοριών και γνώσεων όχι μόνο για την πορεία της λέσχης, όσο και για την εξέλιξη του κινηματογράφου. Άλλωστε η αναζήτηση της τέχνης δεν σταματά ποτέ».
[/toggle]
