Νύχτες Πρεμιέρας: Ανασκόπηση Δευτέρας (22/9/14)

Μπορεί να ξεκίνησε η νέα εβδομάδα και πολύς κόσμος να ένιωθε κουρασμένος από την επιστροφή στο γραφείο, όμως το φεστιβάλ ανεβάζοντας στο πανί «μεγάλα όπλα» (’71, ντοκιμαντέρ για τον Nick Cave, Στο Σπίτι του Καρανικόλα) έφερε πολύ κόσμο σε όλες τις αίθουσες (για καθημερινή) επιβεβαιώνοντας ότι η χρονιά εισπρακτικά πάει αρκετά καλά. Η ημέρα στιγματίστηκε από το ηλεκτρολογικό πρόβλημα που αντιμετώπισε το Ιντεάλ, που προκάλεσε δυο φορές την διακοπή της προβολής, με συνολική καθυστέρηση πάνω από μια ώρα στην προβολή του ’71 με επακόλουθο να καθυστερήσει και το 20.000 Days on Earth που ακολουθούσε. Όπως ανακοίνωσε ο Ορέστης Ανδρεαδάκης, ο κινηματογράφος για να αποζημιώσει τους σημερινούς θεατές χαρίζει σε όλους μια δωρεάν προβολή για όποια παράσταση θέλουν μέσα στο έτος. Η αναμονή στα καθίσματα μέχρι να επανέλθει το ρεύμα θύμιζε ταξίδι με πλοίο, με τους θεατές να σηκώνονται μουδιασμένοι να ξεπιαστούν, να βγουν για ένα τσιγάρο ή να πάνε στο κυλικείο, αλλά έδωσε αφορμή για όμορφες συζητήσεις και πλάκες.

Ωραία έμπνευση είχε ο υπεύθυνος των υπότιτλων επιλέγοντας μια γραμμή από την ταινία που έλεγε «Μην Ανησυχείτε. Όλα είναι υπό έλεγχο» που μας κράτησε συντροφιά μέχρι να ξαναρχίσει η προβολή.  Εκτός από τα προαναφερθέντα Στο Σπίτι, ‘71, 20.000 Days on Earth, προβλήθηκαν τα Χέρια Βρώμικα, When Animals Dream του διαγωνιστικού μέρους,  το Όμορφη Νιότη, το Πιστή του Ζουλάφσκι, ενώ πραγματοποιήθηκε η πέμπτη μέρα του διαγωνιστικού ταινιών μικρού μήκους. Οι Cinepivates που βρέθηκαν στις αίθουσες σας μεταφέρουν:

‘71

(Σκηνοθεσία: Τιαν Ντεμάνζ / 100′ / Ην.Βασίλειο)

Μια ταινία με σαφή σεναριακή αναφορά στις Τρεις Μέρες του Κόνδορα, όπου ο πρωταγωνιστής βρίσκεται εγκλωβισμένος σε ένα περιβάλλον που δεν ξεχωρίζει εχθρούς από φίλους. Το μεγάλο ατού της η συναρπαστική προσωποποιημένη κινηματογράφιση του ανθρωποκυνηγητού. Η ερμηνεία του νεαρού ‘ταλέντου’ είναι καλή χωρίς να ανταποκρίνεται όμως σε καμία περίπτωση στους διθυράμβους που ακούστηκαν.

Gimli

Πολεμικό ιστορικό δράμα, εξαιρετικά καλογυρισμένο, δοσμένο με τραγικό ρεαλισμό. Στο Μπέλφαστ του 1971, στο επίκεντρο των συγκρούσεων Βρετανών και προτεσταντών, ένας Βρετανός στρατιώτης εγκαταλείπεται από τη μονάδα του και προσπαθεί να επιβιώσει. Εκπληκτικά πλάνα και φωτογραφία, όπου κυριαρχεί ως φόντο το κίτρινο φως της νύχτας και χτίζεται η κατάλληλη ατμόσφαιρα, ώστε να αναδειχτεί το πολεμικό κλίμα. Σε τεχνικό επίπεδο η ταινία είναι παραπάνω από άρτια. Αν είχε και πιο στιβαρό σενάριο, θα μιλούσαμε για ένα πραγματικά αξιοσημείωτο αποτέλεσμα.

Ξεκινάει προβάλλοντας γενικές εικόνες και τραγικά γεγονότα με έντονη κίνηση της κάμερας, με στόχο να συγκινήσει, να καλλιεργήσει την αίσθηση του χάους. Έπειτα αρχίζει η εστίαση στην ιστορία του πρωταγωνιστή, τον οποίο όμως δεν ακολουθεί πιστά καθ’ όλη τη διάρκεια, ώστε να επιτύχει μια ομαλή δόμηση στο χαρακτήρα του. Στην προσπάθεια να αναπτυχθεί και να αποδοθεί σωστά το πλαίσιο της δράσης, ο κεντρικός ήρωας μένει ελαφρώς παραμελημένος. Η αντίληψη των ίσων αποστάσεων ως προς τα μερίδια ευθύνης των δύο παρατάξεων καθιστά πλήρως ανθρωποκεντρική την προσέγγιση του έργου, πράγμα που διαφαίνεται ως σεναριακή ατολμία, καθώς αποφεύγει τις προοπτικές πολιτικού στοχασμού. Η κατάληξη είναι αναμενόμενη, αλλά γοητευτικά δοσμένη, αν και στο κλείσιμο πλατειάζει ελαφρώς αναποφάσιστα. Στο σύνολό της, μια πολύ αξιόλογη προσπάθεια και σίγουρα ένα από τα δυνατά χαρτιά του διαγωνιστικού τμήματος.

Βέρμπαλ Κιντ

Μπέλφαστ, Βόρεια Ιρλανδία. 1971. Οι Βρετανοί στρατιώτες συνεχίζουν να κάνουν τις εφόδους τάξης και ασφάλειας – βλέπε κατοχή – στην πολύπαθη αυτή περιοχή. Ένας στρατιώτης αποκόβεται από την μονάδα του. Ξεκινά ένα κυνηγητό από τις μυστικές υπηρεσίες, τον αγγλικό αποικιακό στρατό, τους αντάρτες του ΙRΑ, να τον βρούνε. Διαφορετικοί οι λόγοι. Όλοι πιόνια σε μια τεράστια σκακιέρα.

Η ταινία βαπτισμένη μέσα στον κοινωνικό ρεαλισμό. Σκληρή, ωμή, γεμάτη ένταση. Κάμερα στο χέρι, ντοκιμαντερίστικο ύφος, σπουδαίες ερμηνείες, απίστευτη κινηματογράφηση, εξατομίκευση του γενικού σε ειδικό, της απόγνωσης του πολέμου στους ανθρώπους, μη γραμμική εξέλιξη τονισμένη από το μοντάζ που μεταλλάσει μια κοινωνική πραγματικότητα σε ένα δυνατό θρίλερ καταδίωξης που σε πιάνει για 100 λεπτά από το λαιμό και δεν σε αφήνει να ανασάνεις. Η αυλαία ανοίγει. Από την μια η αξιοπρέπεια του λαού της Ιρλανδίας που παλεύει για ανεξαρτησία, από την άλλη οι βρετανοί φαντάροι που εκτελούν διαταγές να σκοτώνουν τα άοπλα αδέρφια τους, τις μανάδες, τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Ο αγγλικός κινηματογράφος στα καλύτερα του. Και εκεί που λες, ότι είναι μια σπουδαία ταινία, ένα ολοκληρωμένο έργο, μπαίνει μπρος μας το εξής ερώτημα. Για ποια αλήθεια μπορεί να μας μιλήσει όταν η μέθοδος του σεναριογράφου ονομάζεται θεωρία των ίσων αποστάσεων – ή άκρων; Χιλιάδες οι νεκροί από την κατοχή των Βρετανών της Β. Ιρλανδίας. Οι νεκροί δεν έχουν τις ίδιες ευθύνες με τους δολοφόνους τους. Ο πολιτικός αγώνας δεν είναι μαφιόζικο ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Περισσότερο προσοχή λοιπόν. Όχι τέτοια ουδετερότητα. Και ο κινηματογράφος πρέπει να παίρνει θέση. Με την αλήθεια. Η μυθοπλασία δύναται να το κάνει αυτό. «Ματωμένη Κυριακή», «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι», άλλες δυο ταινίες που καταπιάστηκαν με το ιρλανδικό ζήτημα. Ίδιες ιστορίες, άλλες προθέσεις, άλλη διαχείριση, άλλη τελικώς η ποιότητα. Γιατί φόρμα και περιεχόμενο είναι πάντα αλληλένδετα.

Χρήστος Σκυλλάκος, για τους Cinepivates

20.000 Days On Earth / 20.000 Μέρες στη Γη
(Σκηνοθεσία: Τζέιν Πόλαρντ / 98′ / Ην.Βασίλειο)

Ένα ενδιαφέρον μουσικό ταξίδι-ταινία-videoclip-διαφήμιση του Nick Cave, με αφορμή την συμπλήρωση του 20.000 ημερών στον πλανήτη μας, που προβλήθηκε στο φεστιβάλ την ημέρα των γενεθλίων του. Ο «Νικόλας ο Σπηλιάς» όπως τον λέμε χαϊδευτικά έχει έρθει πολλές φορές στην χώρα μας παλαιότερα και έχει ακόμα πολλούς φίλους, γεγονός που αποδεικνύεται περίτρανα από το γεγονός ότι ήταν από τις πρώτες προβολές που έγιναν sold out. Παρά την καθυστέρηση στην έναρξη, αποζημίωσε τους θεατές με τον πρωτότυπο τρόπο παρουσίασης της. Ο δημοφιλής τραγουδιστής αποδεικνύεται εξαίρετος ηθοποιός και έχοντας προετοιμάσει τα κείμενα του, όπως τα θέλει μας μιλά για τον εαυτό του. Η συζήτηση γίνεται είτε σε υποτιθέμενο ψυχολόγο, είτε οδηγώντας στο αμάξι του με φίλους, μέλη των Bad Seeds και φυσικά την Κάιλι Μινόγκ να εμφανίζονται ξαφνικά στα καθίσματα. Έχοντας ζήσει από κοντά το live του στο rockwave της Φρεατίδας δεν μπορώ να αποφύγω να αναπολήσω τις παλιότερες μέρες. Μεγάλο μέρος της βαθιάς φωνής του έχει χαθεί (ο πανδαμάτωρ χρόνος) και κάποια κείμενα είναι κουραστικά, ενώ (σοκ) απαρνιούνται παλιότερες θέσεις. Μέσα σε αυτά υπάρχουν σημεία που ακόμα μας αγγίζουν. Είναι η δική του ώρα να γράψει την ιστορία του και είναι όμορφο να την γράψει όπως θέλει να την θυμάται/τον θυμούνται. Σε πολλά σημεία σαν ροκ σταρ είναι απροκάλυπτα ειλικρινής και ιδιαίτερα αυτοσαρκαστικός ξεδιπλώνοντας το χιούμορ του. Μιας που αποτελεί ακόμα ίνδαλμα (έστω και μικρότερου βεληνεκούς πλέον) ίσως έπρεπε να αποφύγει την τόσο έντονη διαφήμιση των ναρκωτικών, τα οποία αν κρίνει κανείς από το χρώμα και τις κόρες των ματιών του δε φαίνεται να έχει ξεπεράσει (λεφτά τάχα δεν έχουμε Νικολάκη, λεφτά για κόκα έχουμε βλέπω). Δεν γίνεται κάποια εκτεταμένη ιστορική αναδρομή, ενώ ακούμε μόνο τα «φρέσκα» τραγούδια του, άμεση διαφήμιση του επόμενου δίσκου και συναυλιών του. Μουσικά ξεχώρισαν τα Jubilee Str. και Push the Sky Away.

Gimli

 Manos Sucias / Χέρια Βρώμικα
(Σκηνοθεσία: Τζόσεφ Κουμπότα Βλάντικα / 84′ / ΗΠΑ-Κολομβία)

Η ταινία μας παρουσιάζει το εμπόριο ναρκωτικών που γίνεται σε μια υποβαθμισμένη περιοχή της Κολομβίας. Δύο νέοι, ο Χακόμπο και ο Ντέλιο, ξεκινούν ένα ταξίδι από το λιμάνι της  Μπουέναβεντουρα (καλή τύχη στα ισπανικά) για να μεταφέρουν μια τορπίλη που κρύβει ένα μεγάλο φορτίο κοκαΐνης. Ξεκινούν ένα επικίνδυνο ταξίδι με την βάρκα τους και με μόνη ελπίδα το κέρδος από αυτή την δουλειά που θα τους επιτρέψει να βελτιώσουν το μέλλον τους. Με παραγωγό τον Σπάικ Λη και σε σκηνοθεσία του Τζόσεφ Κουμπότα Βλάντικα, τα Χέρια Βρώμικα είναι ένα ελπιδοφόρο ντεμπούτο με τις αρετές του και τα ελαττώματα του. Ο σκηνοθέτης και συν-σεναριογράφος, μαζί με τον Άλαν Μπλάνκο, χρησιμοποιεί ως πρόσχημα την μεταφορά των ναρκωτικών για να κάνει ένα πορτραίτο της περιθωριακής Κολομβίας. Καμία ελπίδα για τους έγχρωμους εκτός από το να γίνουν μεταφορείς ναρκωτικών. Βέβαια ο ένας λέει ότι κάνει αυτή την δουλειά για να σταματήσει την δουλειά στην οικοδομή ενώ ο δεύτερος θέλει τα λεφτά της δουλειάς για να εγκαταλείψει την περιοχή και να φύγει για την Μπογκοτά. Σύντομα οι σεναριογράφοι μας αποκαλύπτουν ότι οι δύο νέοι είναι αδέρφια που είχαν να βρεθούν χρόνια. Ο Ντέλιο που είναι ο μικρότερος έχει σύντροφο και παιδί αλλά ο μεγάλος αδερφός Χακόμπο τα έχει χάσει όλα καθώς η σύζυγος τον εγκατέλειψε και ο γιος του σκοτώθηκε από παραστρατιωτικούς

Στην ίδια βάρκα δύο αδέρφια τόσο διαφορετικά: ο λιγόλογος και σκυθρωπός Χακόμπο που δεν χάνει ευκαιρία να αποπάρει και να συνετίσει τον χαρούμενο και γεμάτο όρεξη για ζωή Ντέλιο. Μέσα από την αντίθεση των αδερφών υπάρχει η κοινωνική μελέτη της Κολομβίας. Αν τα δύο αδέρφια είναι σε αυτή την κατάσταση δεν είναι από δική τους επιλογή, τα πρότυπα του καπιταλισμού γαι τον μικρότερο και η εκρηκτική κατάσταση της χώρας για τον πιο μεγάλο τους έχει φέρει συνεπιβάτες σε αυτή την βάρκα. Ο Βλάντικα είναι εξίσου καλός στις δραματικές σκηνές όσο και στις σκηνές δράσης . Τα κοντινά πλάνα μας δείχνουν την εναλλαγή των συναισθημάτων των ηρώων και στις σκηνές καταδίωξης έχουμε μια από τις πιο πρωτότυπες καταδιώξεις με καροτσάκια τρένου που τροφοδοτούνται από μοτοσυκλέτες. Η φωτογραφία είναι σε τόνους μπλέ και γκρίζους και εντείνει την αίσθηση ότι οι ήρωες βρίσκονται παγιδευμένοι από την ένταση εκτός του κάδρου: ο φόβος του στρατού και των παραστρατιωτικών. Οι ερμηνείες του Χάρλιν Μαρτίνες και του Κρίστιαν Αντβίκουλα είναι ρεαλιστικές καθώς καταφέρνουν να μας μεταδώσουν τα αισθήματα των χαρακτήρων τους. Το πρόβλημα της ταινίας είναι ότι οι καλές προθέσεις εξαντλούνται και τα κλισέ του είδους έχουν το πάνω χέρι στα τελευταία λεπτά της ταινίας και οδηγούμαστε σε ένα βιαστικό τέλος που δεν απογειώνει την ταινία.

Antoine Doinel

Nar Dyrene Drommer / When Animals Dream
(Σκηνοθεσία: Γιόνας Αλεξάντερ Αρνμπι / 84′ / Δανία)

Όποιος αντιμετωπίσει το When Animals Dream ως μία ταινία τρόμου μάλλον θα απογοητευτεί. Η ταινία δεν είναι αυτό, ή τουλάχιστον δεν είναι κυρίως αυτό. Αποτελεί μία αλληγορία πάνω στη σεξουαλική ταυτότητα και την ομοφυλοφιλία. Τώρα θα πείτε τι μάς λέει ο ποιητής. Και όμως σκεφτείτε το: Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από μία νεαρή κοπέλα που διαπιστώνει κάποια σημάδια στο σώμα της. Η μητέρα της είναι καθηλωμένη σε αναπηρική καρέκλα, αλλά το κορίτσι υποπτεύεται ότι κάτι άλλο συμβαίνει. Αρχίζει να έχει έντονη τριχοφυΐα στο σώμα της, ενώ η τοπική κοινότητα θορυβείται και θέλει να διώξει την απειλή και ένας νεαρός την ερωτεύεται. Ως εδώ καλά. Γιατί όμως μιλάμε για αναφορές στην ομοφυλοφιλία; (η ταινία ήταν υποψήφια για τον Queer Φοίνικα) Κατ΄αρχάς η αλλαγή στο σώμα: όπως και ένας έφηβος που δεν κατανοεί τη συμβαίνει στο σώμα του όταν αρχίζει και νιώθει πρωτόγνωρα ερωτικά σκιρτήματα, έτσι και η πρωταγωνίστρια δεν μπορεί να κατανοήσει τι της συμβαίνει. Δεν είναι τυχαίος ο κώδικας ντυσίματός της: την ημέρα που εμφανίζεται στην καινούρια της δουλειά πιάνει τα μαλλιά της και φορά σκουφί με έναν τρόπο που με έκανε να σκεφτώ ότι για κάποιο λόγο ντύνεται αγόρι. Η έντονη τριχοφυΐα αποτελεί ακόμα ένα στοιχείο που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Η αντίδραση της κοινωνίας απέναντι στο διαφορετικό, η στοχοποίηση του και η προσπάθεια εξόντωσής του δεν έχουν σχέση με μια ιστορία τεράτων -ή τουλάχιστον όχι μόνο. Και με υπέροχη φωτογραφία και εικόνες, μπορεί το When Animals Dream να μην είναι αριστουργηματικό στο επίπεδο που ήταν το Άσε το Κακό να μπει, χρησιμοποιεί όμως τέλεια το είδος του (το θρίλερ) για να μιλήσει για κάτι εντελώς διαφορετικό.

Tyler Durden

Ένα κορίτσι στην εφηβεία, σε κάποιο ομιχλώδες δανέζικο χωριό δίπλα στην απειλητική θάλασσα, νιώθει την υποτίμηση, την ανισότητα, την σεξουαλική μα και συναισθηματική απόρριψη, τον χλευασμό της προσωπικότητας στο πετσί της. Είναι αδύναμη, είναι αθώα, ζει με μια ανάπηρη βουβή μητέρα και το πατέρα της με καλά κρυμμένα οικογενειακά μυστικά, μυστικά που περνάνε υποδόρια και στην ίδια. Ο τρόπος αντιμετώπισης των ζοφερών αυτών εκφράσεων της ζωής, η αντίδραση. Εδώ ο σκηνοθέτης ως έμμεσο τρόπο για να ψυχογραφήσει χαρακτήρες και να θίξει καταστάσεις, ως ενστικτώδης αντίδραση εσωτερικής πίεσης βλέπει την λυκανθρωπία. Και έτσι τα μάτια κιτρινίζουν, οι τρίχες γεμίζουν το κορμί, ο τρόμος προσπαθεί να εισέλθει στην οθόνη. Όμως προσπαθεί δίχως να τα καταφέρνει. Εκεί που λες – και αυτό συμβαίνει στο πρώτο μέρος της ταινίας – πως θα δούμε κάτι νέο που δεν προσγειώθηκε από το Αμέρικα, όπου η αφήγηση της φόβου και της φρίκης, θα πάρει νέα μονοπάτια, δίχως τα κλισέ της απότομης έκπληξης και του δυνατού ήχου μα με αργές πτώσεις προς την άβυσσο της ψυχής, με την μεταφυσική να λειτουργεί συμβολικά και όχι ουσιαστικά, με το δράμα να μπορεί να εκπνεύσει τόνους ζόφου και ερέβους, ο δημιουργός αποπροσανατολίζεται πλήρως, κλίνει το μάτι σε κάθε τι κλισέ, δεν ξέρει αν θέλει να κάνει τρόμο ή δράμα και αν και δεν μας αφήνει αδιάφορους οπτικά – όντως δουλεμένη και σχετικά λεπτομερέστατη ταινία, ειδικά για ντεμπούτο – δεν εξελίσσεται σε κάτι βαθύ και ουσιαστικό, δεν συνδέει αιτίες και αιτιατά, και έτσι τελειώνει άδοξα σε ένα μακελειό τρόμου, που όμως μοιάζει πλήρως αδιάφορο και ψυχολογικά «αβλαβές». Φτιάξε μια ταινία βαπτισμένη στο απόλυτο ψυχογράφημα της παράνοιας, του φόβου, της καταπίεσης το εύθραυστου ανθρώπου. Αν το μελετήσεις και το δουλέψεις σεναριακά χωρίς βιασύνες και εύκολες λύσεις, ο τρόμος είναι το επακόλουθο. Δυο ταινίες θυμάμαι. «Η ώρα του λύκου» και το «Φως μετά το σκοτάδι».

Χρήστος Σκυλλάκος, για τους Cinepivates 

Στο Σπίτι
(Σκηνοθεσία: Αθανάσιος Καρανικόλας / 103′ / Ελλάδα-Γερμανία)

Είναι πλέον γεγονός ότι το «παράξενο κύμα» του ελληνικού σινεμά έχει αρχίσει να κουράζει επικίνδυνα. Στην αρχή υπήρχε μια πρωτοτυπία, μας έδωσε μερικά διαμαντάκια, όταν όμως κάτι ξεκινάει να επαναλαμβάνεται λόγω της αρχικής επιτυχίας του, είναι αναπόφευκτο πως κάποια στιγμή θα επέλθει έντονος κορεσμός. Το «Στο Σπίτι» είναι μία ακόμα «τέτοια» ελληνική ταινία. Εξαιρετικά αδύναμο σενάριο για να κρατήσει το θεατή (από τον ύπνο), άνευρη, ρομποτική ηθοποιία και μια σωρεία στατικών πλάνων, παρατεθειμένα το ένα πλάι στο άλλο, να λειτουργούν σαν κινούμενες φωτογραφίες.

Σε τεχνικό επίπεδο, η φωτογραφία της ταινίας είναι καλή, δηλαδή ο δημιουργός έχει πετύχει το σκοπό του, επομένως ως προς την εκτέλεση της ιδέας, το αποτέλεσμα είναι άρτιο. Σε καμία περίπτωση δεν αρκεί αυτό όμως, από τη στιγμή που η ίδια η ιδέα δεν διαθέτει καθόλου θεματική ισχύ. Μια γυναίκα, που επί χρόνια εργάζεται ως οικιακή βοηθός σε ένα σπίτι και έχει δεθεί με την οικογένεια, παθαίνει ένα πρόβλημα υγείας και οι σχέσεις μέσα στο σπίτι αλλάζουν. Είναι μια αλλαγή, που δεν είναι δοσμένη με τρόπο που μας αφορά. Η ταινία συγγενεύει περισσότερο με το Wild Duck του Γιάννη Σακαρίδη, που έχει επίσης πρωταγωνιστή τον Αλέξανδρο Λογοθέτη, με τη διαφορά ότι εκεί υπάρχει ένας πιο ενδιαφέρων προβληματισμός και ένας χαρακτήρας που δομείται με μεγαλύτερη συνέπεια και ρεαλισμό.

Βέρμπαλ Κιντ

Ε Διαγωνιστικό Μικρού Μήκους

Στην Ελβύν
Σκηνοθεσία: Ορφέας Περετζής
Ένα road trip ενός μοναχικού μεσήλικα άνδρα και μίας νεαρής όμορφης γυναίκας. Άγνωστοι μεταξύ τους, τους ενώνει ο κοινός στόχος να φτάσουν στην Αθήνα. Εκείνος αναζητά μια παρέα για το ταξίδι και εκείνη έναν τρόπο να φτάσει στον αγαπημένο της χωρίς να έχει στην τσέπη της χρήματα. Μια ερωτική ιστορία, ή μια ιστορία αποξένωσης; Όποια και να είναι η απάντηση, το στην Ελβύν βασίζεται σ’ ένα σενάριο για μικρού μήκους ταινία που θα μπορούσε άνετα να εξελιχθεί σε μεγάλου.

Jennings Lodge
Σκηνοθεσία: Αλίκη Σούμα
Τρεις αφηγήσεις που τοποθετούνται στην Αμερική παρόλο που τα γυρίσματα έχουν πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα. Μια ασπρόμαυρη παράθεση πλάνων, εικαστικά άρτιων, επηρεασμένη από το κλασσικό σινεμά συνοδευόμενες από voice over αφήγηση και με μια κατάληξη – σχόλιο για την χρήση των ηθοποιών σύμφωνα με τις επιθυμίες ενός σκηνοθέτη.

Maasai
Σκηνοθεσία: Χάρης Λαγκούσης
Δύο αδέρφια, μαζί με την σύντροφο του ενός, περιμένουν στην αίθουσα αναμονής ενός νοσοκομείου τα νέα από την εγχείρηση της μητέρας τους. Οι συζητήσεις καταλήγουν σε προσωπικές αψιμαχίες για το ποιος είναι καλύτερος γιος και μέσα σ’ αυτό έρχεται να δέσει μια ιστορία για τους γνωστούς Maasai. Γνωστοί ηθοποιοί- ή και σκηνοθέτες (Νίκος Γωργάκης, Σύλλας Τζουμέρκας και Γιούλικα Σκαφιδά) σε μια ταινία που τρολάρει την διαδικασία της αναμονής.

Τάξιμο
Σκηνοθεσία: Χρήστος Γκότσης
Μια σιωπηλή αφήγηση για έναν άνδρα που εναποθέτει την σωτηρία της ψυχής του στην προσευχή και την μετάνοια. Μια απώλεια, μια βάρκα και μια εκκλησία συνθέτουν το ασπρόμαυρο ψυχόδραμα ενός ανθρώπου της επαρχίας.

Άκουσέ με
Σκηνοθεσία: Ανδρόνικος – Κωνσταντίνος Δημόπουλος
Ένας άνδρας – σύζυγος και πατέρας- νιώθει πιεσμένος απ’ όλα και αδύναμος να αντιδράσει. Μένει απαθής απέναντι σ’ ό τι απλό και καθημερινό αλλά και σε πολυπλοκότερα ζητήματα, όπως η αναζήτηση της θέσης εργασίας. Όταν θα νιώσει έτοιμος να δράσει η επιλογή της βίας μοιάζει ένας λάθος που δεν διορθώνεται. Προσαρμοσμένο στα ψυχολογικά αδιέξοδα του σύγχρονου ανθρώπου καθώς και του ευνουχισμού του από την κοινωνία, το Ακουσέ με μας φωνάζει το αυτονόητο, ότι η ακραία αντίδραση θα έχει και ακραίες συνέπειες.

Nemo

Hermosa Juventud/ Όμορφη Νιότη 
(Σκηνοθεσία: Χάιμε Ροσάλες, Ισπανία, 102′)

Με έναν άκρως ειρωνικό τίτλο, η ταινία του Χάιμε Ροσέλες αναφέρεται σε μία νιότη που μόνο όμορφη δεν είναι για τους νεαρούς πρωταγωνιστές της. Η Νατάλια ζει με τη μητέρα της και τα αδέλφια της. Είναι εδώ και πάνω από δύο χρόνια, ζευγάρι με τον Κάρλος που φροντίζει την κατάκοιτη μητέρα του. Τα δύο παιδιά, αναζητούν με διάφορους τρόπους χρήματα (μέχρι και ταινία πορνό δέχονται να γυρίσουν), προκειμένου να φτιάξουν τη ζωή τους και να τα βγάλουν πέρα σε μία Ισπανία που μαστίζεται από την ανέχεια και την ανεργία. Μία εγκυμοσύνη θα έρθει να περιπλέξει τα πράγματα. Γυρισμένη με ντοκιμαντερίστικο στυλ -αλλά όχι με τρόπο νευρικό-, η ταινία αναφέρεται στις ματαιώσεις μίας ολόκληρης γενιάς. Μιας γενιάς που δέχεται να εργαστεί σερβιτόρος ή καθαρίστρια, προκειμένου να βγάλει τα προς το ζην. Η ταινία του Χάιμε Ροσάλες διαθέτει ένα βαρύ θέμα και σίγουρα δεν μπορεί να το ελαφρύνει. Η αισθητική της ταινίας, η παρατήρηση από μία κάμερα που λες και είναι από πάντα εκεί αφημένη να παρακολουθεί τους πρωταγωνιστές έχει ενδιαφέρον. Το ίδιο και ο τρόπος που ο Ροσάλες κινηματογραφεί το ψηφιακό μάς αποτύπωμα -σε κινητά και Διαδίκτυο. Το μεγάλο ατού της ταινίας είναι, όμως, οι δύο νεαροί πρωταγωνιστές. Ο Κάρλος Ροντίγκες και πάνω από όλα η Ίνγκριντ Γκρατσιά Τζόνσον που με το ακαταμάχητο χαμόγελό της και τη φρεσκάδα της καταφέρνει να μην καταπλακώσει τον θεατή.

Tyler Durden

La Fidelite / Η Πίστη
(2000, Σκηνοθεσία: Αντρέι Ζουλάφσκι / 165′ / Γαλλία-Πορτογαλία)

Η Κλέλια, μια νέα και ταλαντούχα φωτογράφος, προσλαμβάνεται από τον Μακ Ρόι , ένα μεγιστάνα του σκανδαλοθηρικού τύπου, για να δουλέψει στην εφημερίδα Η Αλήθεια. Στην ομάδα σύνταξης συνυπάρχουν παράξενες προσωπικότητες: η αρχισυντάκτρια Ντιάν, αλκοολική και νυμφομανής, ο Τζον που εκφράζεται μόνο με τσιτάτα και ο Νέμο, ένας περιθωριακός, που ειδικεύεται στα ρεπορτάζ σοκ. Η Κλέλια θα γνωρίσει σύντομα τον νεαρό εκδότη Κλέβ και θα γοητευτεί από την ειλικρίνεια του, την ακεραιότητα του και την αφέλεια του. Αυτός θα την ερωτευτεί από την πρώτη ματιά. Στις αρχές του 21ου αιώνα ο Ζουλάφσκι ξαφνιάζει όλο τον κόσμο με το να επανενεργοποιήσει  το θέμα της πίστης στο γάμο ως ένα βασικό ζήτημα, ένα ζήτημα ζωής ή θανάτου. Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, που κάνει μια σύγχρονη προσαρμογή του κλασικού μυθιστορήματος, Η πριγκίπισσα του Κλέβ, η πίστη σε αυτόν ή αυτήν που έχουμε διαλέξει είναι το μόνο καθαρό και ιερό σε ένα πεζό, διεφθαρμένο και βάρβαρο κόσμο. Η ευγένεια της πριγκίπισσας του 2000 έρχεται σε αντίθεση με την εξαθλίωση του κόσμου που την περιβάλλει.

Αν η απεικόνιση της χαοτικής κοινωνίας που ζούμε οδηγεί τον σκηνοθέτη στο να χαθεί σε υποδεέστερες πλοκές, το δίλημμα της ηρωίδας σχετικά με την απιστία του ξυπνά μια ποιητική μελαγχολία που είχαμε να δούμε από το Σημασία έχει να αγαπάς. Αυτό το τρελό ερωτικό ποίημα που είναι η ταινία στις καλύτερες του στιγμές είναι μια όμορφη ταινία πάνω στην έννοια του ζευγαριού και στις χειρότερες του ένα συμβατικό λογύδριο πάνω στην σχέση του καλλιτέχνη και του θεάματος, τον έλεγχο και την ακεραιότητα, τις σχέσεις σεξ και εξουσίας. Η ταινία αντιστέκεται στις αδυναμίες της και όταν βγαίνουμε από την αίθουσα θυμόμαστε μόνο τις καλές στιγμές, Η Σοφί Μαρσό δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας της απελευθερώνοντας την καταπληκτική ερωτική δύναμη της, το μερίδιο της τρέλας της και βρίσκοντας ένα ρόλο που συμβαδίζει με την απαράμιλλη γοητεία της.

Antoine Doinel