Νύχτες Πρεμιέρας: Ανασκόπηση Παρασκευής (26/9/14)

Η ημέρα του «σεναρίου» η σημερινή, τουλάχιστον σε αρκετά μεγάλο κομμάτι της. Πολλές από τις ταινίες που προβλήθηκαν την Παρασκευή είχαν μία έξυπνη κεντρική ιδέα που εξελισσόταν σε μία ακόμα πιο έξυπνα εκτελεσμένη ιδέα. Στο Άνθρωπος στο Άπειρο, το ταξίδι στον χρόνο χρησιμοποιείται για την διατήρηση ενός έρωτα, στο What We Do In the Shadows το ριάλιτι συνδυάζεται με τις ταινίες για βαμπίρ, ενώ στο Ανθρώπινο Κεφάλαιο άνθρωποι που σχετίζονται στενά με μία αριστοκρατική οικογένεια θα μάθουν τις συνέπειες των επιλογών τους. Παράλληλα, στο Coherence, τα παιχνίδια μυαλού αποδεικνύονται ικανά να μας κρατήσουν σε εγρήγορση στα κατά κύριο λόγο πλάνα δωματίου. Εκτός των τεσσάρων σεναριακών επιτευγμάτων, το μουσικό διαγωνιστικό έκλεισε δυναμικά με το Pulp: A Film about Life, Death and Supermarkets.

Το άλλο επίκεντρο του Φεστιβάλ την Παρασκευή ήταν η Τεχνόπολις όπου λάμβανε χώρα η μεγάλη γιορτή, με τον συνδυασμό βίντεο – μουσικής και ήχου στη βάση του τρίπτυχου «Frame – Light – Motion» και της ανατροπής του.

Pulp: A Film about Life, Death and Supermarkets
(Σκηνοθεσία: Φλόριαν Χάμπιχτ / 91′ / Μ.Βρετανία)

Μια ταινία για τη ζωή, τον θάνατο και τα σούπερ μάρκετ: Μετά από 25 χρόνια καριέρας οι PULP ξανασμίγουν για μια τελευταία συναυλία στην γενέτειρά τους, το Σέφιλντ. Το Μια Τανια για τη ζωή, τον θάνατο και τα σούπερ μάρκετ  περιστρέφεται κυρίως γύρω από το γεγονός αυτής της συναυλίας περιορίζοντας την ιστορία του συγκροτήματος σε μια σύντομη περίληψη. Τα μέλη των PULP, όπως ο  Μαρκ Βέμπερ, η Κάντιντα Ντόυλ και φυσικά ο ιδιόρρυθμος αλλά πολύ αγαπητός, Τζάρβις Κόκερ μιλούν για την ίδρυση των PULP, την επιτυχία, τις σκοτεινές στιγμές, την ζωή μετά και φυσικά για τις ανησυχίες τους γύρω από την επερχόμενη συναυλία.  Πέρα όμως από τα μέλη του συγκροτήματος αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία σε μια συναυλία είναι το κοινό, το οποίο καταλαμβάνει σημαντικό μέρος του ντοκιμαντέρ. Κάτοικοι του Σέφιλντ, ηλικιωμένοι , παιδιά (των οποίων κινηματογραφείται η πρώτη τους αντίδραση στο άκουσμα του DISCO 2000), μια ομάδα ποδοσφαίρου νεαρών κοριτσιών (με μέλος την κόρη του Βέμπερ)  αλλά και θαυμαστές τους απ’ όλο τον κόσμο , όπως μια Αμερικανίδα νοσοκόμα που ταξίδεψε στο Σέφιλντ μόνο και μόνο για την συναυλία, εκδηλώνουν την αγάπη τους για την βρετανική μπάντα. Και φυσικά εκείνο που θα σε πορώσει είναι οι ηλεκτρισμένες σκηνές από το live της συναυλίας, όπου θα σε οδηγήσουν να σιγοτραγουδήσεις τους στίχους του Common People, αγνοώντας το γεγονός ότι βρίσκεσαι σε αίθουσα και όχι σε γήπεδο!

Nemo

Il Capitale Umano / Το Ανθρώπινο Κεφάλαιο
(Σκηνοθεσία: Πάολο Βίρτζι / 109′ / Ιταλία-Γαλλία)

Από τις καλύτερες ταινίες που είδαμε στη διάρκεια του Φεστιβάλ, η ταινία του Πάολο Βίρτζι δεν βραβεύτηκε τυχαία με επτά βραβεία David di Donatello (τα ιταλικά Όσκαρ), αφήνοντας πίσω της ακόμα και την Τέλεια Ομορφιά του Πάολο Σορεντίνο. Η ταινία του Βίρτζι είναι το ίδιο πλούσια νοηματικά και συναισθηματικά με εκείνη του Σορεντίνο. Ένας σερβιτόρος ξεκινά με το ποδήλατό του από μία δεξίωση για να γυρίσει σπίτι. Ένα αυτοκίνητο θα τον ρίξει σε ένα γκρεμό. Η ταινία είναι χωρισμένη σε τέσσερα κεφάλαια καθ’ ένα από τα οποία αφηγείται την ιστορία από την πλευρά ενός προσώπου: του Ντίνο, πατέρα της Σερένα, που προσπαθεί να εισχωρήσει στην υψηλή κοινωνία κάνοντας παρέα με τους κατάλληλους ανθρώπους (δηλαδή με την πλούσια οικογένεια του φίλου της κόρης του), την Κάρλα Μπερνάσκι, τη μητέρα της εν λόγω πλούσιας οικογένειας, που θέλει να σώσει ένα παλιό θέατρο από την εξαφάνιση και της νεαρής Σερένα. Ο σκηνοθέτης καταφέρνει με κάθε ιστορία να μάς δώσει ένα ακόμα κομμάτι ενός παζλ, πριν μας παρουσιάσει στο τέταρτο μέρος την τελική λύση. Μέχρι τότε, και σε διάστημα λίγων ημερών, δύο οικογένειες έχουν σχεδόν καταστραφεί, παρασυρμένες από έναν κυκεώνα ψεμμάτων. Αν και δομείται ως ταινία μυστηρίου, το «ανθρώπινο κεφάλαιο» του τίτλου που μετρά το κόστος για τον καθένα από τους ήρωες, είναι αυτό που θέτει στο επίκεντρο της ιστορίας του ο σκηνοθέτης.

Τάιλερ

Από τις πιο καλές στιγμές του φετινού φεστιβάλ, αλλά και φετινού ιταλικού σινεμά το Il Capitale Humano, αποτελεί μια ενδιαφέρουσα σπονδυλωτή ταινία γύρω από την εγκατάλειψη θύματος ατυχήματος. Βλέπουμε την ιστορία μέσα από τρεις διαφορετικούς χαρακτήρες, συμπληρώνοντας τα κενά και ανατρέποντας θεωρίες περί θύτη – «θύματος». Το μυστήριο γίνεται ακόμα πιο από την πρωτότυπη επιλογή των χαρακτήρων που παρακολουθεί, ενώ περιφερειακοί χαρακτήρες και δράση κινούνται σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Πέραν του ενδιαφέροντος γρίφου, εισάγει μερικά καλοδουλεμένα ψυχογραφήματα ηρώων που κάνουν το επίτευγμα ακόμα πιο σπουδαίο. Και ναι, -κόντρα στις πιθανότητες- ακόμα και η αδερφή της Κάρλα Μπρούνι (Βαλέρια Τεντέσκι) έχει αξιοπρεπή παρουσία.

Gimli

 Coherence/Η Νύχτα του Κομήτη
(Σκηνοθεσία: Τζέιμς Γουάρντ Μπίρκιτ/ 89’/ ΗΠΑ)

Ένα έξυπνο κλειστοφοβικό σενάριο παρακολούθησης αλληλεπιδράσεων ομάδας ατόμων υπό καθεστώς ανασφάλειας, με δεδομένα που συνεχώς αλλάζουν. Μια παρέα ανθρώπων μαζεύεται σε ένα σπίτι για μια ήσυχη βραδιά δείπνου, ένας κομήτης όμως που… περνά από την περιοχή φαίνεται να έχει άλλα σχέδια. Νέος ελπιδοφόρος σκηνοθέτης, ο Μπίρκιτ, δείχνει να έχει έντονο προσωπικό ύφος και αισθητική πλάνων και να ξέρει πως να χτίσει μια ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα. Χρησιμοποιεί πολλαπλά επιθετικά cut-scenes και εστιάζει στους μικρούς περιφεριακούς ήχους.  Το μεγάλο ατού (και αυτής) της ταινίας είναι το σενάριο της, που κρύβει μικρά ευφυή ευρηματικά στοιχεία μέσα στην παράνοια του για να κρατά συνέχεια το ενδιαφέρον ζωντανό. Όπου πάει να χαλαρώσει ρίχνει κάρβουνα στη φωτιά και επιταχύνει πάλι. Φυσικά, υπέπεσε σε μερικά κλασικά ατοπήματα του είδους, με στιγμές που ζώντας καταστάσεις πανικού ορισμένοι χαρακτήρες θυμούνται άσχετα προσωπικά θέματα για να τσακωθούν ή να κάνουν απανωτές λανθασμένες επιλογές. Ευτυχώς, το σώζουν κάπως τα υπόλοιπα καλά συστατικά του. Αποτελεί μια εξίσου καλή πρόταση ταινίας, αλλά και για το πως να γυρίσει κανείς μια ταινία με γρήγορη ροή, σασπένς και δράση χωρίς να ξοδέψει μια περιουσία.

Gimli

What we Do in the Shadows / Όσα Κάνουμε στις Σκιές
(Σκηνοθεσία: Τάικα Γουαϊτίτι – Τζεμέιν Κλέμεντ / 86′ / Ζηλανδία-ΗΠΑ)

Τέσσερα βαμπίρ συγκατοικούν στο Γουέλινγκτον της Νέας Ζηλανδίας. Ένα κινηματογραφικό συνεργείο τους κυνηγά από πίσω και καταγράφει τα καθημερινά προβλήματα των βρικολάκων στη σύγχρονη εποχή: την προσπάθεια να μπουν στα κλαμπ, τις δυσκολίες της συγκατοίκησης, τις αντιζηλίες με άλλα πλάσματα της νύχτας. Δομημένο σαν ριάλιτι ή σαν ντοκιμαντέρ, το What We Do in the Shadows διακωμωδεί καταστάσεις στις οποίες αναφέρονται. Από την προσπάθεια να ντυθούν μπροστά στον καθρέφτη (καθώς δεν υπάρχει η αντανάκλασή τους), μέχρι το ποιος θα πλύνει τα ματωμένα πιάτα. Πρόκειται για μια ευφάνταστη, αστεία και υπέροχη ταινία που βασίζεται σε μία εξαιρετική ιδέα. Θυμίζει σε στιγμές stand up comedy (το ψευδοντοκιμαντέρ έχει σκηνοθετήσει ο πρωταγωνιστής του Flight of the Concords), σε στιγμές ταινία βρικολάκων. Προς τιμήν της παίρνει όλα τα κλισέ σχετικά με τους βρικόλακες και τα χρησιμοποιεί προς τέρψη του θεατή. Είναι σαρωτικά αστείο και στην αίθουσα ο κόσμος γελούσε σχεδόν σε όλη τη διάρκειά του, κάτι που οφείλεται και στους τέσσερις πρωταγωνιστές (ναι, βάζουμε και τον Πήτερ μέσα). Το Όσα Κάνουμε στις Σκιές αποδεικνύει ότι μπορεί να υπάρχει και καλαίσθητο χιούμορ στο σινεμά, πέραν των σκατολογικών αστείων του Σεθ Ρόγκεν και της παρέας του (όχι ότι δεν συμπαθώ τον Ρόγκεν). Στα top της ταινίας ο καβγάς μεταξύ των νυχτερίδων-βρικολάκων (με συμπαθητικά εφέ σε αυτό το σημείο). Και αν σε στιγμές φαίνεται home-made, αυτό ο σκηνοθέτης το χρησιμοποιεί υπέρ του. Όπως είπε και ένας θεατής μετά την προβολή: «Άξιζε τα λεφτά της» (Money well spent).

Τάιλερ

 The Infinite Man/ Άνθρωπος στο Άπειρο
(Σκηνοθεσία: Χιού Σάλιβαν/ 85’/ Αυστραλία)

Μία από τις καλύτερες σεναριακές ιδέες που είδαμε στο Φεστιβάλ. Ένας άνδρας πηγαίνει σε ένα έρημο ξενοδοχείο με την αγαπημένη του, σε μια προσπάθεια να κατασκευάσει τις συνθήκες ενός τέλεια ρομαντικού Σαββατοκύριακου. Όταν τα πράγματα πάνε στραβά, και με τη βοήθεια της επιστήμης, αποφασίζει να επιστρέψει στο παρελθόν για να αλλάξει την κατάσταση προς όφελός του. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι εύκολο και έτσι σύντομα διαπιστώνει ότι τα παιχνίδια με τον χρόνο είναι πιο σοβαρά από ότι μπορούσε κάποιος να φανταστεί. Μπορεί να είναι χαμηλού προϋπολογισμού, αλλά πρόκειται για μία ταινία από την Αυστραλία που σέβεται τον εαυτό της και τον θεατή. Διαθέτει σφιχτοδεμένο σενάριο με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας και φαίνεται ότι ο σεναριογράφος έχει βάλει πολύ σκέψη σε αυτό. Μπορεί η φωτογραφία να μην είναι κάτι το εξαιρετικό, αλλά επειδή δεν υπάρχει μόνο ο φετιχισμός της εικόνας, είναι ανακουφιστικό να βλέπουμε ότι μπορούν να υπάρχουν και πολύ ωραίες ιδέες. Αξίζει να προσέξετε: τις αναφορές στην Ελλάδα. Ο Τέρι, πρώην σύντροφος της Λάνα, αναφέρεται συνέχεια στην Ελλάδα. Αν και στην πραγματικότητα η Λάνα μάς πληροφορεί ότι «δεν είναι καν Έλληνας» στην ταινία, τον ρόλο τον ερμηνεύει ο Άλεξ Δημητριάδης (τον είχαμε δει στο Head On της Άννα Κόκκινος).

Τάιλερ