Νύχτες Πρεμιέρας: Ανασκόπηση Σαββάτου (03/10/15)
Μπήκαμε πλέον στην τελική ευθεία για την τελετή λήξης για τις 21ες Νύχτες Πρεμιέρας που ολοκληρώνουν τη φετινή παρουσία τους. Το Σάββατο ήταν από τις πλέον αναμενόμενες μέρες, με ταινίες που προβλήθηκαν στις φετινές Κάννες ή στο φεστιβάλ του Βερολίνου, ταινίες για τις οποίες το ελληνικό κοινό είχε ακούσει πολλά και επιτέλους του δίνεται η ευκαιρία να σχηματίσει κι αυτό τη δική του γνώμη.
Unexpected / Εκεί που δεν το Περιμένεις
Σκηνοθεσία: Κρις Σουάνμπεργκ
Η Σαμάνθα, μία νεαρή δασκάλα σε ένα σχολείο που πρόκειται σύντομα να κλείσει, μαθαίνει ότι είναι έγκυος. Πώς μπορείς να συνδυάσεις δουλειά και μωρό, ακόμα και αν έχεις τη στήριξη του συντρόφου σου; Αυτό είναι το ερώτημα που την απασχολεί, ενώ μαθαίνει ότι μία από τις καλύτερες μαθήτριές της είναι και αυτή έγκυος και θα προσπαθήσει να την πείσει να πάει στο πανεπιστήμιο. Χαριτωμένη και ρεαλιστική, η ταινία είναι ένα συμπαθητικό homance (το αντίστοιχο του bromance για τις γυναίκες), από το οποίο δεν περιμένεις και πολλά, παρά μόνο ότι θα σου φτιάξει τη μέρα. Να σημειωθεί ότι η Κόμπι Σμόλντερς (How I Met Your Mother) είναι όπως πάντα υπέροχη και ότι μοιάζει όντως απίστευτα με την Ελίζαμπεθ ΜακΓκόβερν του Downton Abbey, σαν μητέρα και κόρη.
Tyler
Cartel Land/ Η Γη των Καρτέλ
Σκηνοθεσία: Μάθιου Χάινεμαν
Με την ιστορία του να αναπτύσσεται ανισομερώς ανάμεσα στον πόλεμο των καρτέλ στο Μεξικό, αλλά και την πρωτοβουλία συνοριοφυλάκων στις ΗΠΑ, η ταινία εξετάζει περιπτώσεις όπου οι κάτοικοι παίρνουν το νόμο στα χέρια τους προσπαθώντας να αλλάξουν κάτι που η πολιτεία ή τα συμφέροντα δεν επιτρέπουν. Φυσικά, οι μετανάστες που προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα για τη γη της επαγγελείας δεν είναι ακριβώς το ίδιο με τους δολοφόνους των καρτέλ κάτι που το ντοκιμαντέρ μάλλον δε το αντιλαμβάνεται! Επίσης, ενώ στο Μεξικό μπορεί να εμβαθύνει στη διαφθορά και τα συμφέροντα και πολτικών, από την απέναντι μεριά των συνόρων, εκεί δηλαδή που είναι η μεγάλη αγορά των ναρκωτικών, επικρατεί σιωπή. Παρόλα αυτά, έχει κάποια αξία, ως ντοκουμέντο όσων έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια στο Μεξικό, κινηματογραφώντας με κίνδυνο μέσα από τα γεγονότα, όταν αυτά εξελίσσονταν. Διαθέτει σκληρές σκηνές, αποκεφαλισμένων πτωμάτων, που όμως δυστυχώς το κοινό τις βλέπει πλέον καθημερινά και από τους τζιχαντιστές.
Gimli
Extraordinary Tales/ Ιστορίες του Υπερφυσικού
Σκηνοθεσία: Ραούλ Γκαρσία
Πέντε ιστορίες animation εμπνευσμένες από έργα του Έντγκαρ Άλαν Πόε, με μια μικρή ιστορία να τα προλογίζει. Το καλό είναι ότι αποφεύγει τις πολύ γνωστές ιστορίες του Ποε, το κακό ίσως πάλι αυτό. Έχει σύντομη συνολική διάρκεια, μόλις 73 λεπτά, μοιάζοντας ημιτελές. Ατυχές για τον Κρίστοφερ Λι που αφηγείται την πρώτη ιστορία, τα προχειροφτιαγμένα και τετραγωνισμένα τρισδιάστατα γραφικά της ιστορίας του. Αυτή είναι και επίσημα η τελευταία φορά που θα τον ακούσουμε αφου ο δημοφιλής ηθοποιός απεβίωσε πριν λίγο καιρό. Ακολουθούν δυο ενδιαφέρουσες ιστορίες με κομικ αφήγηση, που έχουν από τις καλύτερες παρουσιάσεις και κλείνει με μια πανδεσία χρωμάτων στο τελευταίο, όπου φαίνεται να έγινε και η περισσότερη δουλειά για να κερδίσει τις εντυπώσεις.
Gimli
The Assassin/ Η Σιωπηλή Δολοφόνος
Σκηνοθεσία: Χου Χσιάο Χσιέν
Απίστευτη εικαστική ομορφιά, αλλά όχι και πολλά παραπάνω στην νέα ταινία του Χου Χσιάο Χσιέν για μία νεαρή δολοφόνο που διαπιστώνει ότι λειτουργεί με την καρδιά της και η μοναχή με την οποία ζει της αναθέτει να σκοτώσει τον ξαδελφό της (προκειμένου να μπορέσει να απεμπλακεί). Υπέροχα ποιητικά πλάνα, ένα απίστευτο χτίσιμο ατμόσφαιρας που αναβιώνει μπροστά στα μάτια σου μια ολόκληρη εποχή, ήχοι, εικόνες χρώματα και ένα τετράγωνο κάδρο που αναδεικνύει τα απολύτως απαραίτητα, στο οπτικά αριστουργηματικό φιλμ του Χου Χσιάο Χσιέν. Οι εικόνες μπορεί να μένουν μαζί σου αρκετά μετά το τέλος της ταινίας, ωστόσο δεν συμβαίνει το ίδιο με τους χαρακτήρες. Σύνθετα παιχνίδια εξουσίας, πλήθος χαρακτήρων και ένα αδύναμο σενάριο, εγγυώνται ότι ο θεατής δεν θα έχει τη δυνατότητα όχι απλά να κατανοήσει πλήρως τα όσα συμβαίνουν επί της οθόνης, αλλά δεν θα μπορέσει και να αισθανθεί το δράμα των ηρώων. Και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο «ατόπημα» της ταινίας του Χου Χσιάο Χσιέν, ο οποίος απέσπασε βραβείο Σκηνοθεσίας στο πρόσφατο Φεστιβάλ των Καννών.
Tyler
El Club / H Μυστική Λέσχη
Σκηνοθεσία: Πάμπλο Λαρέν
Ο Πάμπλο Λαρέν ακολούθησε το No με μία ιδιαίτερα σκληρή ταινία. Σε ένα σπίτι κάπου σε μια επαρχία της Χιλής ζουν ιερείς που εξαναγκάστηκαν να σταματήσουν να λειτουργούν, εξαιτίας κατηγοριών που τους βάραιναν. Περνούν τις μέρες τους συζητώντας και προπονώντας ένα σκυλί αγώνων ταχύτητας από το οποίο κερδίζουν χρήματα. Ένας καινούριος πρώην ιερέας φτάσει στο σπίτι και λίγο μετά θα αυτοκτονήσει υπό το βάρος των κατηγοριών ενός άνδρα ότι τον κακοποιούσε σεξουαλικά όταν αυτός ήταν ανήλικος. Στο σπίτι θα φτάσει ένας νεαρός ιερέας, εκπρόσωπος της Νέας Εκκλησίας, όπως ο ίδιος δηλώνει, αποφασισμένος να βρει ενόχους. Τίποτα δεν είναι εύκολο στην ταινία του Πάμπλο Λαρέν, η οποία κατέκτησε Αργυρή Άρκτο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Κάθε ένας από τους ιερείς κρύβει κάποια -μικρότερη ή μεγαλύτερη- αμαρτία. Όλοι, όμως, νοιώθουν συνένοχοι, κομμάτι μιας παράδοσης που ζητά να προστατεύσεις τα μυστικά με κάθε τρόπο. Ο Λαρέν είναι σαρκαστικός και απόλυτος και δεν χαρίζεται σε κανέναν. Χτίζει με χειρουργική ακρίβεια (όπως ένας Χάνεκε) το δράμα του και παρ’ όλο που δεν γίνεται αρρωστημένος, σοκάρει με την ευθεία επίθεσή του. Στο αριστουργηματικό τέλος της ταινίας, βρίσκει τον τρόπο να πάρει την εκδικησή του.
Tyler
Στην αγκαλιά του φιδιού/ El abrazo de la serpiente
Σκηνοθεσία: Τσίρο Γκουέρα
Ένας ιθαγενής σαμάνος που ζει στον Αμαζόνιο έρχεται δύο φορές σε επαφή με τον δυτικό κόσμο που τόσο μισεί. Την πρώτη φορά όταν ένας ετοιμοθάνατος ερευνητής αναζητά εκείνο το φυτό που θα τον σώσει και την δεύτερη φορά, μετά από δεκαετίες, όταν ένας ακόμα ερευνητής θα αναζητήσει το ίδιο φυτό. Η ταινία του Γκουέρα, που βραβεύτηκε στο «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» στις Κάννες 2015, είναι μια περιπλάνηση στα δάση του Αμαζονίου και στην αλλοτρίωση που έφερε εκεί η διείσδυση του δυτικού πολιτισμού, είτε αυτό ονομάζεται εκμετάλλευση του καουτσούκ είτε ιεραποστολή. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία που επιλέγει για την απεικόνιση είναι εξαιρετική καθώς εναρμονίζεται και με την εποχή που αφορά η ιστορία αλλά και τελικά καταλήγει να ενισχύει την άγρια ομορφιά του Αμαζονίου. Με πλάνα γεωγραφικού και εθνογραφικού χαρακτήρα γινόμαστε παρατηρητές όχι μόνο των φυσικών τοπίων, αλλά και των ιθαγενών όπως και των άγριων ζώων. Οι δύο ιστορίες είναι ανισότιμες μεταξύ τους, με καλύτερη δόμηση ερμηνευτικά και αφηγηματικά της παλαιότερης εκ των δύο. Οι αναφορές στα τραγικά γεγονότα που συνόδευσαν την αποικιοκρατία δεν έχουν σκοπό να σε σοκάρουν με σκληρές σκηνές αλλά περισσότερο να ενεργοποιήσουν την σκέψη σου γύρω από έναν κόσμο που δεν έχεις συνειδητοποιήσει τι κακό του κάναμε. Το Στην αγκαλιά του Φιδιού αποτελεί μια κινηματογραφική εμπειρία σ’ ένα κόσμο που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε κυρίως σε ντοκιμαντέρ.
Nemo
Αρκαδία Χαίρε / Hail Arcadia
Σκηνοθεσία: Φίλιππος Κουτσαφτής
Μετά το αριστουργηματικό Αγέλαστος Πέτρα του 2000, ο Φίλιππος Κουτσαφτής αυτή την φορά κινηματογραφεί την ιστορία της Τεγέας. Εκεί που ο ναός της Αλέας Αθηνάς περιτριγυρίζεται από σπίτια κατοίκων, εκεί που δεν υπάρχουν νέοι να δουλέψουν στα χωράφια, και τα θορυβώδη πανηγύρια μαζεύουν τον κόσμο το καλοκαίρι. Με αφετηρία τους Βοσκούς της Αρκαδίας του Πουσέν και την φράση Et in Arcadia Ego, ο Κουτσαφτής ξεκινά την περιπλάνηση του στο τότε και στο τώρα της Αρκαδίας. Μ’ ένα έντονα συναισθηματικό κείμενο, γνωρίζουμε την καθημερινότητα της Τεγέας και τους ανθρώπους που την αγαπούν και ζουν εκεί αλλά και όλους όσους πέρασαν από αυτήν, όπως ο Τήλεφος και ο Φειδιππίδης. Ο Κουτσαφτής αφηγείται με τρόπο που συνδυάζει τον λόγο με την τέχνη. Το Αρκαδία Χαίρε είναι λιγότερο ανθρωποκεντρικό από το Αγέλαστος Πέτρα, και αυτή ακριβώς είναι η κραυγή του δημιουργού, η ερημιά που υπάρχει πια στην Αρκαδία. Η κάμερα μένει στους μετανάστες που συγκινούνται και αγαπούν αυτό τον τόπο περισσότερο απ’ ότι οι νέοι της περιοχής. Εικόνες από τα χωράφια, τα αρχαία αντικείμενα αλλά και πλάνα εστιασμένα στα πρόσωπα των κατοίκων επενδυμένα από την μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα και την φωνή του Φίλιππου Κουτσαφτή συνθέτουν το ντοκιμαντέρ που αξίζει να σε οδηγήσει σε κάποια αίθουσα.
Nemo
Imagine Waking Up Tomorrow and All Music has Disappeared
Φαντάσου να ξυπνούσες μια μέρα και η Μουσική να είχε εξαφανιστεί
Σκηνοθεσία: Στέφαν Σβίτερτ
Ο Μπιλ Ντράμοντ, ήταν ο ένας εκ των δυο, του θρυλικού συγκροτήματος KLF (What Time is Love, Last Train to Trancentral, Justified & Ancient κτλ) που εξαφανίστηκαν τόσο γρήγορα όσο εγίναν διάσημοι. Το συγκρότημα που σόκαρε το παγκόσμιο όταν έκαψε τα λεφτά που είχε βγάλει (πάνω από 1 εκατ.αγγλικές λίρες), επέλεξε να αποσυρθεί από τη μουσική σκηνή, μάλιστα κρατώντας τα δικαιώματα τους και απαγορεύοντας η μουσική τους να ανατυπωθεί με οποιονδήποτε τρόπο, ώστε πλέον σήμερα να μην κυκλοφορεί πουθενά. Ήταν ένας τρόπος να επιλέξουν την πλήρη τους εξαφάνιση. Σήμερα, ο Ντράμοντ, μεσήλικας πλέον, ασχολείται με διάφορα πειραματικά project, αναζητώντας την πηγή της μουσικής. Εμποτισμένος με αύθονο βρετανικό χιούμορ, που περισσότερο παραπέμπει στους Μόντι Πάιθον, ο Ντράμοντ μάλλον περισσότερο «τρολάρει» τους θεατές, σε μια παρατεταμένη φάρσα, παρά θέλει να διευρύνει τους μουσικούς μας ορίζοντες. Ο θεατής όμως σίγουρα θα διασκεδάσει, ενώ μέσα στους παιδικούς ψευτοσοφιστικέ πειραματισμούς του θα βρει έναυσμα για σκέψη και ενδιαφέρουσες ιδέες, όπως το «ανθρώπινο surround», με τη δημιουργία ανθρώπινης αλυσίδας σε διάφορες πόλεις. Φυσικά, το μεγάλο του εγχείρημα, η ηχογράφηση διάφορων φωνών για τους the17 επιφυλάσσει τη μεγάλη «έκπληξη» για το τέλος, αναμενόμενη και διασκεδαστική αν έχετε ήδη μπει στο ύφος της ταινίας.
Gimli
