Νύχτες Πρεμιέρας: Ανασκόπηση Πέμπτης (24/9/15)
Συγκίνηση στην προβολή του Επιστροφή στην Ιθάκη, η οποία ήταν sold out. Ο σκηνοθέτης βρέθηκε στην Ελλάδα, το ίδιο και ο σκηνοθέτης του Les Cowboys (και γνωστός σεναριογράφος πολλών ταινιών του γαλλικού σινεμά).
Κατά τα άλλα, όλοι ένιωσαν πολύ παράξενα βλέποντας το The Forbidden Room, μία από τις πιο ιδιαίτερες ταινίες των φετινών Νυχτών Πρεμιέρας.
Oι Cinepivates που βρέθηκαν στις αίθουσες σας μεταφέρουν:
Επιστροφή στην Ιθάκη/Retour à Ithaque
Σκηνοθεσία: Λοράν Καντέ
Μετά από 16 χρόνια αυτοεξορίας, ένας συγγραφέας επιστρέφει στην πατρίδα του, την Κούβα. Περνά ένα βράδυ στην ταράτσα ενός φίλου, παρέα με μερικόυς στενούς του φίλους. Εξομολογήσεις, ματαιώσεις, πικρίες και ευχάριστες στιγμές σε μία χώρα που αλλάζει προφίλ. Ο Λοράν Καντέ, σκηνοθέτης του Ανάμεσα στους Τοίχους -ταινία για την οποία κέρδισε και τον Χρυσό Φοίνικα- βρέθηκε στην Αθήνα για να παρουσιάσει την Επιστροφή στην Ιθάκη. Οι αναφορές στον ομηρικό Οδυσσέα είναι ξεκάθαρες: ένας άνδρας επιστρέφει στον τόπο του και προσπαθεί να βρει τη θέση του στον κόσμο που γνώριζε παλιά. Ο Καντέ σε «πείθει» ότι θα μπορούσε να είναι Κουβανός που παρακολουθεί τη ζωή μιας πραγματικής παρέας Κουβανών. Ωστόσο, η ταινία κουβαλά το βάρος της θεατρικότητάς της και δεν ξεφεύγει τελικά από αυτό που έχουμε δει σε αρκετές άλλες ταινίες. Συζητήσεις περί πολιτικής, ζωής, τέχνης, μια ευρεία περιγραφή πραγμάτων και ανθρώπων που κρατούν το ενδιαφέρον του θεατή, αλλά δεν τον κάνουν εύκολα να ταυτιστεί με την ιστορία.
Tyler
Les Cowboys
Σκηνοθεσία: Τομά Μπιντεγκέν
Μία 16χρονη κοπέλα εξαφανίζεται. Ο πατέρας της θα ανακαλύψει ότι η νεαρή κοπέλα έφυγε με τον άραβα φίλο της και έχει ενδείξεις ότι αυτός την έχει προσηλυτίσει στο Ισλάμ. Θα προσπαθήσει να την βρει, με τη βοήθεια και του γιου του. Η αναζήτηση θα μετατραπεί σε μία οδύσσεια χρόνων που διαπερνά σύνορα και ηπείρους. Ο Τομά Μπιντεγκέν, σεναριογράφος ταινιών όπως τα Προφήτης, Σώμα με Σώμα, Οικογένεια Μπελιέ, δημιουργεί ένα παράξενο μείγμα κοινωνικής ταινίας και γουέστερν. Η ταινία κινείται αργά, αλλά είναι άκρως γοητευτική, ενώ παρ’ όλο που έχει μια μάλλον παράξενη στάση απέναντι στο Ισλάμ (επιμένοντας περισσότερο στις επιθέσεις μουσουλμάνων και τονίζοντας την ιδέα της ελευθερίας στον δυτικό κόσμο). Παρ’ όλα αυτά, καταφέρνει κάπως και κάνει τον θεατή να ξεχάσει αυτό το στοιχείο, κυρίως εξαιτίας της στάσης που κρατά απέναντι στην κοπέλα που έχει προσηλυτιστεί, ενώ αποσπά εξαιρετικές ερμηνείες από τους δύο πρωταγωνιστές, ιδιαίτερα από τον νεαρό Φίνεγκαν Όλντφιλντ.
Tyler
Το Απαγορευμένο Δωμάτιο
Σκηνοθεσία: Γκάι Μάντιν, Έβαν Τζόνσον
Παράνοια, αναρχία και σουρεαλισμός αποτελούν τα βασικά συστατικά του Forbidden Room. Αν νομίζεις ότι απλά θα δεις μια τρομαχτική ιστορία που θα σε φρικάρει, θα σου έλεγα ξανασκέψου το.. δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Στόχος του Guy Maddin, δεν είναι ο εφησυχασμένος θεατής, εκείνος ο παθητικός δέκτης εικόνων. Στόχος είναι να σε κάνει να στριφογυρίζεις στην καρέκλα σου, μουρμουρίζοντας ότι δεν καταλαβαίνεις τίποτα, και σταδιακά να αφήνεσαι στον σύμπαν που δημιουργεί η ταινία, που παρ΄ όλο τον παραλογισμό, εσύ θα αρχίσεις να συνηθίζεις μέχρι το τέλος. Τρελοί ήρωες σε παράφρονες πράξεις, σε μια σύνθεση διαφορετικών ιστοριών που συμμετέχουν ένας κλέφτης καλαμαριών, ένας άνθρωπος με πέτρες στα πόδια, ένα ηφαίστειο, μουστακότριχες, ένα αγόρι – κηπουρός αλλά και ένα υποβρύχιο, που αποτελεί και τον κορμό για την σύνδεση όλων των ιστοριών. Πίσω από τις εικόνες του Forbidden Room (με πειραματική τεχνική γυρίσματος βασισμένη σε υφή πεπαλαιωμένου φιλμ, κάμερα στο χέρι και από ασυνήθιστες γωνίες κοντινά πλάνα) κρύβεται ένα σχόλιο κοινωνικό ή πολιτικό, κάθε φορά διαφορετικό ανάλογα με την ιστορία. Ο Maddin δεν τριπάρει μέσα από την ταινία του αλλά φωνάζει για όλα όσα τον ενοχλούν δημιουργώντας ιστορίες με φρικιαστικούς ή γελοίους ήρωες. Ακριβώς όπως και η κοινωνία μας δηλαδή. Στην ταινία συμμετέχει ο ελληνικής καταγωγής Ανδρέας Απέργης, αλλά και η σύζυγος του Γιώργου Λάνθιμου Αριάν Λαμπέντ.
Nemο
To Καλοκαίρι του Έρωτα μου (the Summer of Sangaile)
Σκηνοθεσία: Αλαντέ Καβαϊτέ
Μια από τις ταινίες του διαγωνιστικού από την οποία περιμέναμε πολλά. Τι ήταν τελικά το the Summer of Sangaile; Μια ιστορία σεξουαλικής αφύπνισης; Άλλη μια Ζωή της Αντέλ, ειπωμένη από στόμα και σώμα Λιθουανών; Η δύσκολη εφηβεία μιας κοπέλας με ψυχολογικά προβλήματα που προκαλλεί αυτοτραυματισμούς, χαράζοντας τα χέρια της; Η΄μήπως, η ιστορία μιας κοπέλας που λατρεύει τα αεροπλάνα και ονειρεύεται να πετάξει, αλλά έχει υψοφοβία; H ταινία επιδιώκει να είναι όλα αυτά μαζί. Η νεαρή κοπέλα είναι 17 χρονών, όταν της πέφτει ο τυχερός λαχνός (το νούμερο 17) και κερδίζει μια δωρεάν πτήση με μικρό αεροπλάνο επιδείξεων, ένα δώρο που ενώ θέλει δε μπορεί να δεχτεί γιατί πάσχει από ακροφοβία. Οι διακοπές στο απομονωμένο εξοχικό με τους γονείς της φαίνονται υπερβολικά ανιαρές. Ξαφνικά γνωρίζει την Όστε που την παρασύρει και η ζωή της αποκτά χρώμα. Η ταινία του Καβαϊτέ διαθέτει ωραία φωτογραφία και αξιόλογο soundtrack (-όπως ενδιαφέρον μουσικές επιλογές, από τις προβολές της ημέρας, είχε και το Απαγορευμένο Δωμάτιο). Το πρώτο μέρος της, βασίζεται περισσότερο στον αισθησιασμό και την ηδονοθηρική εξύμνηση του νεανικού σώματος, που επιτυγχάνεται κυρίως με λαμπυρίζοντα φωτάκια, πιτσιλιές χιούμορ, στυλιστικές παρεμβάσεις και υπεραπλουστευμένους συμβολισμούς ή εμμονές (ιδίως αυτό με το κοχύλι το εξάντλησε), κάνοντας την ταινία ενδιαφέρουσα για LBGT ή Straight κοινό. Δεν το εξελίσσει όμως τόσο, ώστε να μιλάμε για ένα λεσβιακό Velvet Goldmine. Όσο περνά η ώρα, φαίνεται έντονα η σεναριακή αδυναμία της ταινίας, με ελάχιστους και όχι καλά δουλεμμένους διαλόγους, αφήνοντας σημεία πλοκής ασύνδετα και το τελικό αποτέλεσμα, ένα κολάζ αυτοσχεδιαστικών απόπειρων της πρωταγωνίστριας. Τελικά, το κυνήγι των ωραίων πλάνων υπερτερεί και ο σκηνοθέτης μοιάζει να αφήνει το ρομάντζο, για να πιάσει το θέμα της υψοφοβίας.
Gimli
