Νύχτες Πρεμιέρας: Ανασκόπηση Κυριακής (27/9/15)
Αξιόλογες μικρού μήκους ελληνικές ταινίες, αλλά και ενδιαφέρουσες επιλογές στο διεθνές κομμάτι επιφύλασσε η Κυριακή. Παράλληλα, αποκαλύφθηκε η ταινία έκπληξη του Φεστιβάλ που δεν ήταν άλλη από το Αγάπη, Αγάπη, Αγάπη του Κώστα Ζάπα.
Chuck Norris VS Communism/ Τσακ Νόρις Εναντίον Κομμουνισμού
Σκηνοθεσία: Ιλίνκα Καλουγαράνου
Ένα πολύ ενδιαφέρον αλλά και ιδιαίτερα διασκεδαστικό ντοκιμαντέρ, για την Ρουμανία την περίοδο του Τσαουσέσκου και τις παράνομες βιντεοκασέτες που κυκλοφορούσαν τότε. Σε μια χώρα με ουσιαστικά κλειστά τα σύνορα της σε κάθετι το δυτικό, ο καπιταλισμός κατάφερε να τελικά τρυπώσει, μέσα από απαγορευμένες αμερικάνικες βιντεοταινίες, που άρχισαν σιγά σιγά να εισρέουν στη χώρα. Την ίδια στιγμή που καθεστωτική επιτροπή λογόκρινε αυστηρά ακόμα και ρώσικες ταινίες, κυκλοφορούσαν ευρύτερα ταινίες του αμερικάνικου κινηματογράφου, από το Νονό και το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι, μέχρι τον Εξολοθρευτή, τον Ρόκι και τον Ράμπο. Οι Ρουμάνοι τις έπαιζαν κρυφά στα βίντεο τους, όποιοι είχαν, κάτι που συχνά εξελισσόταν σε γενικότερη μάζωξη της γειτονιάς ως και κερδοσκοπική επιχείρηση. O εγκέφαλος της επιχείρησης του λαθρεμπορίου βιντεοκασετών, Θέοντορ Ζαμφίρ, αναθέτει στη μεταφράστρια Ιρίνα Νίστορ να κάνει τις μεταγλωττίσεις. Η νεαρή τότε κοπέλα μεταγλώττισε τελικά άπειρες ταινίες, κάνοντας μάλιστα όλες τις φωνές, – είτε γυναικείες – είτε αντρικές, ενώ δε διστάζει να αυτοσχεδιάσει όταν δεν συμφωνεί με το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται στις ταινίες! Ενώ το καθεστός αρχικά μοιάζει να μη δίνει βαρύτητα στο φαινόμενο, η ανταπόκριση του κόσμου είναι τεράστια και η φωνή της μεταφράστριας γίνεται πασίγνωστη, αν και κανείς δεν είχε δει ποτέ το πρόσωπο της.
Η σκηνοθέτης Ιλίνκα Καλουγκαρένου παραθέτει συνεντεύξεις με ανθρώπους που συμμετείχαν αλλά και απλούς ανθρώπους που το ζούσαν και αυτό το δένει ωραία στο φακό της, αναπαριστώντας με ηθοποιούς μερικά από τα γεγονότα που της αφηγούνται. Αυτή η παρουσίαση, που ονομάζεται δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, κάνει πιο ζωντανή την ταινία, ενώ παράλληλα το αρχειακό υλικό με τις μεταγλωττίσεις προκαλεί αβίαστα το γέλιο. Η Καλουγκαρένου κρατά έξυπνα αποκαλύψεις για το τέλος, ενώ δεν αποφεύγει να λάβει θέση για το παλιό καθεστώς και να εξυμνήσει τον δαίμονα της απελευθέρωσης τους, δηλαδή 80’s ταινίες του Τσακ Νόρις, του Βαν Νταμ και του Σταλόνε.
Gimli
45 Χρόνια
Σκηνοθεσία: Άντριου Χέιγκ
Ένα ζευγάρι Βρετανών ετοιμάζεται να γιορτάσει 45 χρόνια γάμου. Μέχρι τη στιγμή που ο σύζυγος λαμβάνει ένα γράμμα, μέσα από το οποίο μαθαίνει ότι η πρώτη του μεγάλη αγάπη, η οποία σκοτώθηκε σε ένα δυστύχημα στις ελβετικές Άλπεις. Αναμνήσεις, επιθυμίες και τύψεις διαπλέκονται και επηρεάζουν τη σχέση ενός ζευγαριού, η οποία προσπαθεί να αντέξει στο χρόνο. Φανταστείτε το Amour του Χάνεκε χωρίς την ψυχρή κινηματογράφιση και χωρίς την ασθένεια. Η σχέση ενός ζευγαριού ηλικιωμένων που προσπαθεί να αντέξει στον χρόνο και στην καθημερινότητα. Ο Άντριου Χέιγκ σε μια ομιχλώδη Αγγλία στήνει ένα σκηνικό όπου κυριαρχούν τα μικρά πράγματα που δεν ειπώθηκαν ποτέ και όλα αυτά που δεν έπρεπε ποτέ να ειπωθούν. Επιλέγοντας τον ρεαλισμό έναντι του μυστηρίου, ο Χέιγκ στήνει μία ταινία που θυμίζει τη Rebecca του Χίτσκοκ, όπου ένα «φάντασμα» ρίχνει βαριά τη σκιά του στη σχέση δύο ανθρώπων. Και ενώ στο Rebecca μιλάμε για μία καινούρια σχέση που δηλητηριάζεται, στο 45 χρόνια έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς πώς μία σχέση αντέχει στον χρόνο.
Tάιλερ
Floride/Φλορίντα
Σκηνοθεσία: Φιλίπ Λε Γκoυέ
Ένας ηλικιωμένος ευκατάστατος άντρας βλέπει παράλληλα με το σώμα του και το μυαλό του να εξασθενεί. Συχνά ξεχνά, από απλά μικρά πράγματα, μέχρι σημαντικές πληροφορίες από τη ζωή του. Ενώ η κατάσταση του συνεχώς χειροτερεύει, γίνεται συχνά αφόρητο πρόβλημα για τη μια του κόρη, ενώ ο ίδιος δείχνει να τρέφει μεγαλύτερη συμπάθεια για την άλλη του κόρη, που ζει στην Φλόριντα των ΗΠΑ και με την οποία έχει καιρό να μιλήσει. Η ταινία, βασιμένη στο θεατρικό Le Père (ο Πατέρας) του Φλοριάν Ζεγιέ, παρουσιάζει το δράμα της πιο ανάλαφρο, με τη γνωστή γαλλική φινέτσα, πινελιές χιούμορ και αστείων καταστάσεων και προσεγμένη φωτογραφία. Το μεγάλο της χαρτί, είναι η ιδιαίτερη αφήγηση της, ότι δηλαδή δεν παρακολουθεί κλασικά το ρου της ιστορίας, αλλά το αφηγείται μέσα από την οπτική ενός ηλικιωμένου ανθρώπου, που έχει διαλείψεις, ξεχνάει, μπερδεύεται, ανατρέχει σε αναμνήσεις, συγχαίει όνειρα και πραγματικότητα. Εδώ ο σκηνοθέτης τολμά να κάνει ένα βήμα παραπάνω από την πεπατημένη γαλλική συνταγή (Οικογένεια Μπελιέ) και αυτό αποβαίνει -κατά τη γνώμη μου- υπέρ της ταινίας του. Αν αυτό το στοιχείο είχε τολμήσει να το αναπτύξει περισσότερο, ίσως αυτή τη στιγμή μιλούσαμε για μια σπουδαία ταινία. O Ζαν Ροσφόρ (ο Εραστής της Κομμώτριας) αναλαμβάνει το βάρος του «ξεμωραμένου» αλλά και πεισματάρη γέρου και βγάζει συναίσθημα αλλά και χιούμορ με την ερμηνεία του. Χωρίς να μιλάμε για κάποια μεγαλειώδη εμφάνιση, καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού, σε έναν ρόλο, που για να είμαστε ειλικρινείς, έχει φορεθεί πολύ. Η συμπαθής Σαντρίν Κιμπερλέν, στο ρόλο της κόρης, είναι καλή και βγάζουν ωραίες στιχομυθίες στους διαλόγους της με τον Ροσφόρ, ενώ αξιοπρεπείς παρουσίες έχουν και οι υπόλοιποι ηθοποιοί.
Gimli
Αγάπη, Αγάπη, Αγάπη (Secret Screening)
Σκηνοθεσία: Κώστας Ζάπας
Το πρώτο cut της νέας ταινίας του Κώστα Ζάπα «Αγάπη, Αγάπη, Αγάπη» αποκαλύφθηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας. Με τον γνωστό τρόπο κινηματογράφησης του Ζάπα, κάμερα στο χέρι , γρήγορές εναλλαγές πλάνων, χρήση του zoom, o δημιουργός του The last porn movie και H Ανταρσία της Κόκκινης Μαρίας ασχολήθηκε αυτήν την φορά με την παθογένεια της αγάπης. Μ’ ένα αξιόλογο cast που συμπεριλαμβάνει τους Αγγελική Παπαθεμελή, Αντώνης Παπαδόπουλος, Νικολίτσα Ντρίζη, Μάρα Δαρμουσλή κι ο Αγγελος Βαλέρας, Δημήτρη Πουλικάκο, Ερρίκο Λίτση, Κατερίνα Λάσπα, κ.α, το Αγάπη, Αγάπη, Αγάπη μας ξενάγησε σ’ ένα κόσμο που δεν θέλουμε να ξέρουμε ότι υπάρχει. Εκεί όπου η βία και ο πληρωμένος έρωτας αποτελούν μέρος της ερωτικής δέσμευσης και όχι εχθροί της. Με low budget φωτογραφία, και παρ’ όλα κάποιες ερμηνευτικές υπερβολές, η νέα δημιουργία του Κώστα Ζάππα είναι ακόμα μια σκληρή και χωρίς φόβο και αναστολές ανάλυση της έννοιας της αγάπης.
Nemo
Δ Διαγωνιστικό Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους
Fikon του Νικόλα Κολοβού
Ο μεγάλος νικητής του Φεστιβάλ Μικρού Μήκους προβλήθηκε την Κυριακή στις Νύχτες Πρεμιέρας και κανένας δεν θα μπορούσε να πει ότι το βραβείο ήταν άδικο. Ένας παππούς προσπαθεί να εκπληρώσει την τελευταία επιθυμία της γυναίκας του και να της φέρει ένα σύκο που τόσο λαχταρά, αντιμετωπίζοντας στην πορεία διάφορα προβλήματα. Ωραία σκηνοθεσία, υπέροχη, φωτεινή φωτογραφία, έξυπνο μουσικό θέμα, χιούμορ και τρυφερότητα σε μια ταινία που είναι προορισμένη να μην αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.
Latent του Λευτέρη Παρασύρη
Ένας μοναχικός άνδρας ζει στο Λονδίνο. Ένα βράδυ που δεν μπορεί να κοιμηθεί, αποφασίζει να βγει βόλτα με την φωτογραφική του μηχανή. Θα ακολουθήσει τα βήματα μιας γυναίκας και θα βρεθεί μπροστά σε κάτι που δεν περίμενε. Χωρίς να είναι τίποτα σπουδαίο, αφηγείται μια ιστορία που μπορεί να σου κρατήσει το ενδιαφέρον.
Pacino’s Way του Χάρη Παντελιδάκη
Εάν είναι να το κάνεις, κάντο όπως ο Πατσίνο. Αυτό αποφασίζουν δύο γκάνγκστερ για την επόμενη δουλειά τους, μόνο που όλα πάνε στραβά. Έξυπνοι και γρήγοροι διάλογοι και μία κωμική ανδρική ερμηνεία (του Κίμωνα Κουρή) που δικαίως βραβεύτηκε στη Δράμα.
Μπούμερανγκ του Χρήστου Νικολάου
Κυπριακό φιλμ νουάρ; Μάλλον ναι σε αυτή την ιστορία εκδίκησης και πάθους, όπου ένας άνδρας που εκβιάζει έναν άλλον άνδρα ότι θα αποκαλύψει στη γυναίκα του την παράνομη σχέση του, κρατείται από έναν άλλον άνδρα που με τη σειρά του καταφεύγει στον εκβιασμό για να κερδίσει αυτά που θέλει.
Joanna του Παναγιώτη Φαφούτη
Μία γυναίκα μιας κάποιας ηλικίας φορά το νυφικό της, περπατά στους δρόμους της Πάτρας και πηγαίνει να στηθεί στο λιμάνι όπου περιμένει ένα πλοίο και ίσως μια χαμένη αγάπη (;) Ωραίος ήχος και φωτογραφία σε μία ταινία με ωραία μουσική (της Μαριέττας Φαφούτη) και χαριτωμένο τέλος.
Έκδυσις της Φαίδρας Τσολίνα
Από τις καλύτερες -αν όχι η καλύτερη- ταινία της επτάδας. Συμβολισμός και υπέροχα πλάνα, σε μία ταινία που αφηγείται την ιστορία ενός μάλλον καθωσπρέπει τύπου του οποίου το αμάξι χαλάει στην ερημιά. Μια κοπέλα εμφανίζεται ξαφνικά, επιμένοντας να μάθει τι κρύβει ο χαρτοφύλακας του άνδρα. Ένα τηλέφωνο χτυπά, η κοπέλα εξαφανίζεται και ο άνδρας μένει μόνος του. Εντυπωσιακή φωτογραφία από μία ταινία γυρισμένη στη Μάνη και ένα δείγμα ενός διαφορετικού σινεμά από μία δημιουργό, ενδιαφέροντα δείγματα της οποίας ελπίζουμε να δούμε και στο μέλλον.
Νταχάου του Γιώργου Καφετζόπουλου
Δύο δοσίλογοι έλληνες στρατιώτες που συνεργάζονται με τους Γερμανούς αναζητούν τη μορφίνη, βιάζουν και σκοτώνουν. Όλα ενώ θρησκεία και πατριωτισμός μπλέκονται σε μία ταινία που θέλει να είναι σάτιρα της ελληνομανίας μας, αλλά με τέτοιο σκληρό και σκοτεινό θέμα (και τεχνικά κακή ποιότητα) δεν καταφέρνει να μας πείσει.
Τάιλερ
