23aiff: Ανασκόπηση Πέμπτης (21/09/2017)
Οι προβολές για το κοινό ξεκίνησαν την Πέμπτη και οι Νύχτες Πρεμιέρας είχαν απ’ όλα: θρίλερ, κοινωνικά δράματα, βραβευμένες ταινίες και μπόλικη μουσική. Ξεχωρίσαμε την «Ευτυχισμένη μου Οικογένεια», συμπαραγωγή Γεωργίας – Γερμανίας – Γαλλίας, ταινία που συμμετέχει και στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ.
Ευτυχισμένη μου Οικογένεια
Σκηνοθεσία: Νάνα Εκβτιμισβίλι, Ζίμον Γκρος
Ενδιαφέρον δείγμα κινηματογράφου από τη Γεωργία (συμπαραγωγή με Γερμανία και Γαλλία), η Ευτυχισμένη μου Οικογένεια αφηγείται την ιστορία της 52χρονης Μανάνα που αποφασίζει μία ημέρα μετά τα γενέθλιά της να εγκαταλείψει την οικογενειακή εστία (τον σύζυγο, τους γονείς της, τον γιο της, την κόρη και τον σύζυγό της) και να πάει να μείνει μόνη της. Σύντομα θα διαπιστώσει, όμως, ότι δύσκολα ξεμπλέκεις από οικογενειακούς δεσμούς και υποχρεώσεις.
Λιτό και ανθρώπινο σινεμά, με δόσεις χιούμορ, δράματος και μία πραγματικά υπέροχη ερμηνεία από την πρωταγωνίστρια Ία Σουγκλιασβίλι. Η ταινία των Νάνα Εκβτιμισβίλι και Ζίμον Γκρος έχει συγκεντρώσει αρκετά βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ, ενώ ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στην φωτογραφία του Τούντορ Βλαντιμίρ Παντούρο.
Αγγελική Στελλάκη
Βαδίζοντας σε Αντίθετη Κατεύθυνση
Σκηνοθεσία: Mαρκ Γουόλτμαν
Το ντοκιμαντέρ Walking in the Opposite Direction του Μαρκ Γουόλτμαν έχει ως θέμα του τον τραγουδιστή και κιθαρίστα Άντριαν Μπόρλαντ και τη ψυχιατρική νόσο που προσπαθούσε να αντιμετωπίσει, μέχρι που έθεσε τέλος άδοξα στη ζωή του πηδώντας στις ράγες ενός τρένου, στις 26 Απριλίου 1999. Μιλώντας με συγγενείς, ερωμένες και φίλους, αλλά και μέλη των συγκροτημάτων του, από τους φιλόδοξους Outsiders, στους post-punk Sound, στη σόλο καριέρα του στην Ολλανδία -Adrian Borland & the Citizens, μαζί με κάποιο αρχειακό υλικό, επιχειρεί να ρίξει λίγο φως στην προσωπικότητα του και πως αντιμετώπιζε ο ίδιος και οι άλλοι το πρόβλημα του. Υπό αυτό το πρίσμα οι στίχοι γνωστών τραγουδιών του, όπως τα I Can’t Escape Myself, Universe Of You, I Give you Pain, Brittle heaven, αποκτούν άλλο νόημα, καθώς φαίνεται ότι ο τραγουδιστής πάλευε συνεχώς με τον άλλο του εαυτό που ήθελε να βγει στην επιφάνεια. Δυστυχώς, παρά το ότι το ντοκιμαντέρ γυρίστηκε τα τελευταία τρία χρόνια, βγάζει μια παλαιομοδίτικη προσέγγιση χωρίς να δίνει τόσο ούτε το άρωμα της εποχής, ούτε να δικαιολογεί την επιτυχία του. Αν δεν ήξερε κάποιος τους Sound, για παράδειγμα, την περισσότερη ώρα θα νομίσει ότι μιλάνε για κάποιο άγνωστο (κι ίσως αδιάφορο) garage συγκροτηματάκι.
Όπως μας εξήγησε ο σκηνοθέτης στην ομιλία του μετά, λόγω δικαιωμάτων, αλλά και των εμμονών του Μπόρλαντ να αποφεύγει κάμερες θεωρώντας ότι τον παρακολουθούν κυβέρνηση, εξωγήινοι κτλ έκανε δύσκολο να βρει υλικό, ιδίως από live τους, που κατά κοινή ομολογία ήταν το πιο δυνατό σημείο του Μπόρλαντ και των Sound. Αυτό έκανε και πρακτικά αδύνατο να γυριστεί ντοκιμαντέρ για αυτόν όσο ζούσε. Μάλιστα, δέχτηκε προτάσεις από φίλους του συγκροτήματος που βρίσκονταν στο κοινό να του δώσουν αυτοί υλικό. Από το υλικό του τελικά επέλεξε να μη κρατήσει τα πολύ δραματικά, σεβόμενος και ότι ο ίδιος ο Μπόρλαντ κι οι δικοί του δεν ήθελαν να γνωρίζει ο κόσμος την κατάσταση του, για αυτό και πολλοί σοκαρίστηκαν όταν αυτοκτόνησε, ενώ το ότι σταματούσε τη φαρμακευτική αγωγή για να μπορέσει να παίξει μουσική και να τραγουδίσει κατά τη διάρκεια της ηχογράφισης ενός δίσκου, τη βρίσκει την υπέρτατη θυσία και ένδειξη της αγάπης του για τη μουσική.
Αντώνης Γκούμας
Το Πιο Όμορφο Νησί
Σκηνοθεσία: Άνα Ασένσιο
B Movie με πρωταγωνίστρια, σεναριογράφο και σκηνοθέτη την Άνα Ασένσιο σε μία ταινία που έφυγε με βραβείο από το Φεστιβάλ του SXSW. Γυρισμένη με ελάχιστα μέσα -γεγονός που δεν μπορεί να κρυφτεί και στην παραγωγή-, η ταινία της Ασένσιο αφηγείται την ιστορία μιας νεαρής Ισπανίδας που προσπαθεί να επιβιώσει στη Νέα Υόρκη κάνοντας περιστασιακές δουλειές. Όταν μια φίλη της, η Όλγκα, της προτείνει δουλειά σε ένα κοκτέιλ πάρτι, η Λουσιάνα δεν μπορεί να φανταστεί ποια είναι η δοκιμασία που την περιμένει.
Στο πρώτο μέρος της ταινίας, παλεύεις να καταλάβεις τι ακριβώς θέλει να πει η σκηνοθέτις -πέρα από το ότι η ζωή στη μεγαλούπολη είναι δύσκολη. Τα πράγματα αλλάζουν στο δεύτερο μέρος, όπου ο ρυθμός και η ένταση ανεβαίνουν, αλλά παρ’ όλα αυτά η ταινία μου θύμισε εκείνο το reality που βλέπαμε κάποτε στην ελληνική τηλεόραση, με τίτλο Black Out. Όσον αφορά τον αδηφάγο κόσμο της μεγαλούπολης, η ταινία του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν τα είπε καλύτερα, ενώ εάν υπήρχε κάποιο μήνυμα για το σαδιστικό βλέμμα, αυτό χάθηκε κάπου στην πορεία.
Αγγελική Στελλάκη
Καλοί Τρόποι
Σκηνοθεσία: Μάρκο Ντούτρα, Ζουλιάνα Ρόχας
Παράξενο πλάσμα η ταινία των Ντούτρα και Ρόχας. Αυτό που ξεκινά ως κοινωνικό σινεμά, σύντομα μετατρέπεται σε λεσβιακό ρομάντσο, καθώς νεαρή έγκυος ψάχνει -και βρίσκει- γυναίκα να τη βοηθάει στο σπίτι. Η ακόρεστη όρεξη της εγκυμονούσας για… κρέας και αίμα αρχίζει να παραξενεύει την βοηθό της, η οποία σύντομα διαπιστώνει ότι η έγκυος εμφανίζει τάσεις λυκανθρωπισμού. Από εκεί και πέρα η κατάσταση ξεφεύγει και η ταινία μπλέκει τα παραπάνω με στοιχεία μιούζικαλ και γοτθικού τρόμου.
Θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον εάν δεν είχαν χρησιμοποιηθεί όλα αυτά τα στοιχεία μαζί και εάν η ταινία περιοριζόταν ίσως σε ένα από τα δύο μέρη. Κι αυτό γιατί στο δεύτερο μέρος παρακολουθούμε ουσιαστικά μία άλλη ταινία με παρόμοια στοιχεία: μιούζικαλ, τρόμος, ρεαλιστικό σινεμά. Με διάρκεια μεγαλύτερη από δύο ώρες, η ταινία θα μπορούσε να ωφεληθεί, επίσης, από μεγαλύτερη οικονομία στην αφήγηση, αν και δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει κανείς τους «Καλούς Τρόπους» ότι δεν διαθέτουν ατμόσφαιρα ή ωραία φωτογραφία.
Αγγελική Στελλάκη
Τα Σάουντρακ της Ζωής μας
Σκηνοθεσία: Ματ Σρέιντερ
To μουσικό ντοκιμαντέρ του Ματ Σρέιντερ Score: A Film Music Documentary, αποτελεί από τις πιο φιλόδοξες προσπάθειες να αποδωθούν τα σωστά εύσημα στους συνθέτες μουσικών θεμάτων του Χόλιγουντ για τις δημιουργίες τους και τη βαρύτητα που είχαν τελικά αυτές στη γενικότερη επιτυχία της ταινίας ή γνωστών σκηνών. Με άλλα λόγια παρελαύνει όλη η ανφάν γκατέ, Ένιο Μορικόνε, Ντάνι Έλφμαν, Αλεξάντρ Ντεσπλά, Χανς Ζίμερ, Τζον Γουίλιαμς και τόσοι άλλοι, όπως ο Moby, φυσικά παρέα με γνωστοί σκηνοθέτες και ανθρώπους του χώρου. Τι κάνει άραγε ένα σάουντρακ να ξεχωρίζει; Τι μεταμορφώνει μια σκηνή σε αξέχαστη ή μαγική; Πως αναλύεται το γνωστό riff του Ιντιάνα Τζόουνς και από τις δυο μουσικές του πλευρές και παραμένει από αμφότερες και τις δυο εξίσου αναγνωρίσιμο;
Από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του ντοκιμαντέρ, πέραν της ποικιλίας του, είναι ότι επιλέγει να βάλει τον κάθε δημιουργό να μιλήσει όχι τόσο για τις δικές του δημιουργίες, αλλά περισσότερο των άλλων. Εκεί θα ακούσετε πολύ ενδιαφέρουσες αναλύσεις από τους ειδικούς, που θα μπορούσε να πει κανείς ότι «ευλογούν τα γένια τους», όμως σκεφτείτε ότι μπορεί σε μερικές περιπτώσεις να αναλύουν το μουσικό θέμα ενός «ανταγωνιστή», που μπορεί να τους στέρησε το Όσκαρ εκείνη τη χρονιά. Σίγουρα έχει και την πλάκα του, όπως και στα στοιχεία που αποτελούν έμπνευση για δημιουργία, αν και παρά την υπερπληθώρα πάντα νομίζεις ότι κάποια ξεχάσανε ή περιμένεις κάποιο soundtrack που τελικά δεν αναφέρεται. Αυτό είναι αναμενόμενο, μιας και ο θεατής αναγκαστικά αντιπαραβάλει τα δικά του βιώματα και τις δικές του εμπειρίες, χωρίς αυτό να μειώνει την αξία του ως ένα ωραίο κινηματογραφικό και ταυτόχρονα μουσικό ταξίδι.
Αντώνης Γκούμας
