2o FeCHA: Καθημερινή ανασκόπηση

Γεμάτες αίθουσες, καλοκαιρινή διάθεση, ισπανόφωνο σινεμαδάκι στο 2ο FeCHA (Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Κινηματογράφου) που διεξάγεται στον θερινό κινηματογράφο Λαΐς της Ταινιοθήκης της Ελλάδας.

Τελευταία ημέρα η Πέμπτη, το φεστιβάλ έκλεισε δυναμικά με την ταινία που βραβεύτηκε στο τελευταίο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, «Η Γη και Η Σκιά» και τον «Πιλότο» με τον Ρικάρντο Νταρίν. Εισιτήρια διατέθηκαν για το κοινό και για την ταινία της λήξης, ενώ φυσικά ακολούθησε πάρτι σε διπλανό μπαράκι. Συνεχίζοντας την παράδοση που το ίδιο ξεκίνησε, το φεστιβάλ ισπανόφωνου κινηματογράφου μας χάρισε άλλη επιτυχημένη και άψογη στο οργανωτικό κομμάτι και στον προγραμματισμό, διοργάνωση, που είχε προβλέψει και δε φοβήθηκε ούτε τις βροχερές ημέρες. Όπως πέρσι, έτσι και φέτος, το κοινό ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα και γέμισε κάθε ημέρα, σχεδόν όλες τις προβολές, κάνοντας τες sold out.

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

Πέμπτη 15/6 

Ο Πιλότος

O Κόμπλικ ή «Πολωνός» ήταν πιλότος της πολεμικής αεροπορίας της αργεντινής την περίοδο της δικτατορίας. Μια βραδιά του ανέθεσαν να πετάξει το αεροπλάνο του κουβαλώντας πολιτικούς κρατούμενους τους οποίους πέταξαν στο κενό, ζωντανούς, χωρίς αλεξίπτωτο. Ήταν το αποκορύφωμα τις κτηνωδίας του καθεστώτος για τον Κόμπλικ που έκανε την επιλογή του και μη μπορώντας να το αντέξει άλλο αποφασίζει να εξαφανιστεί. Κρύβει όσο καλύτερα μπορούσε τα ίχνη του και πηγαίνει σε ένα επαρχιακό χωριό να κρυφτεί σε έναν παλιό φίλο του πατέρα του που έχει ένα ψεκαστικό αεροπλάνο. Εκεί όμως εκτός από τους παλιούς εχθρούς θα κάνει και νέους, αλλά και θα γνωρίσει έναν καινούργιο έρωτα.

Αυτό που σίγουρα ήταν καλό στην ταινία ήταν η φωτογραφία της, σταθερά προσεγμένη σε αργεντίνικες ταινίες. Όλα τα άλλα όμως, σενάριο, σκηνοθεσία και ερμηνείες είναι υπό αμφισβήτηση, σε μια ταινία που θέλει να είναι ένα άτυπο νοοτροπίας bad-ass γουέστερν, με τον πενηντάχρονο πιλότο να τα βάζει με όλους, να νικά και να κλέβει και το κορίτσι… Αυτό από μόνο του μπορεί να χάνει σε ρεαλισμό, ιδίως προς το τέλος της ταινίας, ενώ όσο διατηρεί την ατμόσφαιρα του κυνηγημένου που κρύβεται και προσπαθεί να αποφύγει τα προβλήματα έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Δυστυχώς, όλα τα περί δικτατορίας είναι μόνο το background, με το κουμπί που κρατά σφιχτά στο χέρι του να μας θυμίζει μια άλλη ταινία, το εξαιρετικό και λυρικό Μαργαριταρένιο Κουμπί  από τη Χιλή, το οποίο φυσικά δε φτάνει ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι. Πέραν της δομής του σεναρίου ευθύνεται και η σκηνοθεσία και το μοντάζ που αφήνει πράγματα εκτός, αναπτύσσει ελλιπώς κάποια ή περνά άλλα σχετικά βιαστικά. Έτσι, όταν ο πιλότος φιλιέται ξαφνικά με το κορίτσι, χωρίς να έχει προηγηθεί ούτε μια σκηνή φλερτ με τα μάτια, όλοι στο κοινό κοιταχτήκαμε αμήχανα. Ομοίως σε επίπεδο ερμηνειών, το μεγάλο όνομα, ο Ρικάρντο Νταρίν μένει πολύ μακριά από όλες τις προηγούμενες πετυχημένες του εμφανίσεις, χωρίς να ξεχωρίζει και κάποιος από τους υπόλοιπους.

Η Γη και η Σκιά

H ταινία που κέρδισε στο περσινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, είναι μια βασανιστικά αργή σε ρυθμό ταινία που περιγράφει τις τελευταίες δραματικές μέρες ενός εργάτη σε χωράφια ζαχαροκάλαμου, που από αναπνευστικά προβλήματα αργοπεθαίνει. Με τον ουρανό συνεχώς σκοτεινό από τις στάχτες που περιφέρονται στον μολυσμένο αέρα, τη φτώχεια και το χωρίς ελπίδα μέλλον, τον άντρα περιποιούνται η μητέρα του και η γυναίκα του, οι οποίες θα επιχειρήσουν να δουλέψουν στο πόστο του στα χωράφια για να βγάλουν τα προς το ζειν, ενώ ο μικρός του γιος μένει στο σπίτι. Στο σπίτι όμως επιστρέφει ο εξαφανισμένος πατέρας του που για πολλά χρόνια τους είχε εγκαταλείψει…

Η ταινία διαθέτει προσεγμένη φωτογραφία και καλοστημένα πλάνα, απλές αλλά δυνατές ερμηνείες. Η υπερβολικά ρεαλιστική προσέγγιση της, η απουσία μουσικής στο μεγαλύτερο μέρος, αλλά και διαλόγων, κάνει το έργο υπερβολικά δύσπεπτο και βασανιστικό για τον θεατή. Ο αργός ρυθμός της, (που κάνει ταινίες του Θεόδωρου Αγγελόπουλου να μοιάζουν ταχύτατες) δεν εξοντώνει απλά τον θεατή, αλλά και του δίνει χρόνο να σκέφτεται διάφορα κατά τη διάρκεια, όπως για παράδειγμα ότι ο γιος είναι υπερβολικά πιο σκουρόχρωμος για να είναι παιδί των δυο γονιών. Από την άλλη, πέραν των δυσκολιών, βλέπουμε το πείσμα της μάνας να μην αφήσει το γιο να φύγει, αλλά και του ίδιου, μια αποδοχή του αναπόφευκτου, μια δυσοίωνη, αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Μια ταινία που θα μπορούσε να πει πολλά και να αγγίξει το θεατή, όμως τελικά δε το κάνει. Μένουν τα γέλια στη σκηνή που βαριανασαίνει ο άρρωστος καθώς η κουρτίνα κουνιέται από τον άνεμο (που θα ταίριαζε γάντι για ταινία τρόμου) καθώς και το όνειρο με το άλογο προς το τέλος.

Τετάρτη 14/6

Η Μεγάλη μου Νύχτα

Ένας άνεργος ηθοποιός έχει υποσχεθεί στην αδερφή του να κρατήσει την ηλικιωμένη μητέρα του, όταν καλείται εσπευσμένα να παρευρεθεί σε γύρισμα… Ένα τηλεοπτικό στούντιο ετοιμάζει τα γυρίσματα του μουσικοχορευτικού σόου του πρωτοχρονιάτικου ρεβεγιόν, που παρουσιάζει ένα ζευγάρι παρουσιαστών σε συνεχή κόντρα, που θα τραγουδήσουν ένας παλιός τραγουδιστής-ντίβα των 60-70s (κάτι σαν τον δικό μας Δάκη ή τον Πασχάλη) και ένας σύγχρονος μύθος-ίνδαλμα, υπό τη σκιά βρώμικων παιχνιδιών της παραγωγής και επεισοδίων ακριβώς έξω από το στούντιο, αλλά προπάντων με μια μεγάλη ομάδα κομπάρσων που κάνουν το κοινό και κάθονται καλοντυμένοι στα τραπέζια προσποιούμενοι ότι περνάνε καλά και γελάνε και χειροκροτάνε όταν τους υποδεικνύει η παραγωγή. Μέσα σε αυτόν τον αχταρμά φαίνεται να υπάρχει μια όμορφη γρουσούζα κομπαρσίνα που θα δώσει τη χαριστική βολή στη βραδιά.

Ο Άλεξ ντε λα Ιγκλέσια επιστρέφει με μια σπαρταριστή κωμωδία καταστάσεων, που μοιάζει με μια υψηλότερου προϋπολογισμού αναβάθμιση αντίστοιχων δικών μας, των Ρήγα-Αποστόλου ή Ρέππα-Παπαθανασίου και φέρνει στο νου παλαιότερες επιτυχημένες κωμωδίες, όπως το διαβόητο «Πάρτυ» του Πίτερ Σέλερ, αλλά και σατιρίζει καυστικά καταστάσεις μέσα από το ισπανικό κιτς και αλμοδοβαρικές προεκτάσεις. Απολαμβάνουμε γνωστούς ηθοποιούς σε ρόλους αρκετά  διαφορετικούς από όσους έχουμε συνηθίσει, με τις κεντρικές πρωταγωνίστριες της Ανοιχτής Πόρτας, την την Κάρμεν Μάτσι σε ρόλο της λεσβίας σκηνοθέτιδας, την Τερέλε Παβέζ στο ρόλο της γιαγιάς με τον τεράστιο σταυρό, αλλά και τον πρωταγωνιστή του Αόρατου Επισκέπτη, Μάριο Κάσας, ως τον εκκεντρικό τραγουδιστή Αντάνε, πραγματικά αγνώριστος και από τους κορυφαίους εδώ! Προπαντός όμως γελάμε συχνά, πράγμα δυστυχώς σπάνιο στις κωμωδίες τελευταία. Εδώ όμως το μείγμα δουλεύει περίφημα, κλείνοντας παράλληλα το μάτι στους δικούς μας δημιουργούς.

Άλμπα

H 11χρονη Άλμπα είναι ένα ήσυχο κορίτσι που έρχεται αντιμέτωπο με τα πειράγματα των συμμαθητών της στο σχολείο. Οι γονείς της έχουν χωρίσει και η μητέρα της είναι άρρωστη. Η Άλμπα θα πάει να μείνει με τον πατέρα της, με τον οποίο έχουν απομακρυνθεί σε μία φτωχική συνοικία του Εκουαδόρ. Η Άλμπα είναι, όμως, ένα κορίτσι και πρέπει να μεγαλώσει.

Συμπαραγωγή Εκουαδόρ – Μεξικού και Ελλάδας, η ταινία της Άνα Κριστίνα Μπαραγκάν έχει ενδιαφέρον στον τρόπο που παρουσιάζει τη σχέση της Άλμπα (υπέροχη η Μακαρένα Αριάς) με την μητέρα της και με τον πατέρα της. Η ταινία χρειάζεται υπομονή, καθώς είναι αρκετά αργή στην εξέλιξή της και η μοναχική ύπαρξη της Άλμπα δημιουργεί μια αρκετά ήσυχη ταινία, ενώ δεν εξηγούνται και πολλά για τη ζωή της Άλμπα (για ποιο λόγο χώρισαν για παράδειγμα οι γονείς της). Ενδιαφέρουσα η σκηνή του ταξιδιού στην παραλία, ενδιαφέρον και η ανάλυση της παιδικής – προεφηβικής ψυχοσύνθεσης της κεντρικής ηρωίδας.

Τρίτη 13/6

Το Λαγούμι

«Τρίτη και 13»  και το 2ο FeCHA αλλάζει διάθεση, προβάλλοντας την ταινία τρόμου «Το Λαγούμι», σε ειδική προβολή στις 21.30, με είσοδο ελεύθερη για το κοινό. Πρόκειται για μια ημι-πειραματική ταινία περισσότερο θρίλερ (παρά τρόμου) που περιστρέφεται γύρω από έναν προβληματικό συγγραφέα που κρατά έγκλειστη μια κοπέλα παρά τη θέληση της στο σπίτι του. Έχουμε λοιπόν κυρίως ένα κλειστοφοβικό θρίλερ ομηρίας, με το πρώτο μέρος του χτισμένο κυρίως πάνω στον συγγραφέα, προσπαθώντας να μας αποδώσει το τι συμβαίνει στο μυαλό του. Πλάνα που λείπουν, επιθετική κλασική μουσική και απότομα κοψίματα που δείχνουν μικρές επιρροές από το Pi (π) του Αρονόφσκι συνθέτουν το πρώτο μέρος. Το δεύτερο μέρος χτισμένο πάνω στην κοπέλα και τις προσπάθειες της να αποδράσει, άλλες έντονες άλλες πιο χλιαρές, θα αποκαλύψουν όμως και στοιχεία για το παρελθόν του βασανιστή απαγωγέα της.

Πρόκειται για την πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Κούρο Γκονζάλεζ. Υπάρχουν όμως κάποιες ενστάσεις, στη σκηνοθετική προσέγγιση όσο και το σενάριο που δούλεψαν μαζί με τον κεντρικό πρωταγωνιστή, Φρανσίσκο Κόντε πάνω στο The Writer’s Burrow (La madriguera). Διότι το κάθε σενάριο πρέπει να υπηρετεί κι αυτό το είδος του, αλλιώς κινδυνεύει να χάσει όχι μόνο σε ρεαλισμό αλλά και νόημα ύπαρξης. Έτσι, εδώ υπάρχουν προβλήματα δομής, αλλά και διαφορετικές κατευθύνσεις που επιχειρεί να τραβήξει. Όπως και να είναι, ανεξαρτήτως ποιας ευαίσθητης χροιάς προσπαθεί να αποδώσει στον απαγωγέα, η ρομαντική και γλυκανάλατη προσέγγιση σε μια ταινία απαγωγής και που επιχειρεί, σίγουρα δεν του βγαίνει σωστά, χάνει και το συγγραφικό κομμάτι και τελικά επικεντρώνεται πάνω στα θέματα του απαγωγέα και το πρόβλημα με τις ινσουλίνες της διαβητικής κοπέλας. Σε επίπεδο ερμηνειών ο Φρανσίσκο Κόντε στέκεται κάπως καλύτερα από την όμορφη βαρκελωνέζα, Αντριάνα Τορεμπεγιάνο, που νοιάζεται περισσότερο να είναι ωραία από το να ερμηνεύσει.

Δευτέρα 12/6

Ο Βοσκός

Ο Ανσέλμο ζει με τα πρόβατα και τον σκύλο του σε ένα χωριό της Ισπανίας. Έχει συνηθίσει τη μοναξιά του και η καθημερινότητά του του αρέσει. Μία κατασκευαστική εταιρεία θα τον προσεγγίσει και θα προσπαθήσει να τον πείσει να πουλήσει τη γη του. Εκείνος θα αρνηθεί, αλλά η πίεση των γειτόνων του -που θέλουν να πουλήσουν και αυτοί τη δική τους γη- θα γίνει αφόρητη και η κατάσταση θα φτάσει στα άκρα.

Ο Χονάταν Θενθουάλ Μπούρλεϊ επικεντρώνεται στην ανάγκη να αντιστέκεσαι όταν όλοι γύρω σου δεν φαίνονται διατεθειμένοι να το κάνουν. Ο Ανσέλμο δεν έχει κανέναν ιδιαίτερο λόγο που αρνείται να εγκαταλείψει το σπίτι του, απλά δεν θέλει. Ο σκηνοθέτης αφηγείται την ιστορία του με τρόπο αργό -και ίσως σε αρκετές στιγμές να κουράσει τους θεατές-, ενώ σε ορισμένα σημεία γίνονται φανερές και οι σκηνοθετικές αδυναμίες της ταινίας (κυρίως στην μετάβαση από τη μία σκηνή στην άλλη). Ο πρωταγωνιστής Μιγκέλ Μαρτίν είναι εξαιρετικός -προσωπικά μου θύμισε ξαδέλφια, θείους και συγγενείς από το χωριό-, αλλά δεν είναι όλες οι ερμηνείες καλές (με πιο αδύναμη εκείνη του Χουάν Λουίς Σάρα που ερμηνεύει τον Πάκο). Η ταινία, η οποία θριάμβευσε στο Φεστιβάλ του Raindance κερδίζοντας τρία βραβεία, κάνει και κάποια λογικά άλματα. Άλλες μοιάζουν να είναι οι αναμενόμενες αντιδράσεις του ήρωα, άλλες περιμένουν οι γύρω του ότι θα είναι.

Χεσούς

Ο Χεσούς είναι ένα νεαρό αγόρι που ζει στη Χιλή και προσπαθεί να βρει τον εαυτό του ανάμεσα σε καταχρήσεις και ερωτικές επαφές. Ζει μαζί με τον πατέρα του, ο οποίος το μεγαλύτερο διάστημα μοιάζει να είναι απών. Ένα βράδυ που θα βγει μεθυσμένος με τους φίλους του θα μπλεχτεί σε ένα έγκλημα. Χτυπημένος από τις τύψεις θα προσπαθήσει  να βρει λύση και τελικά θα μιλήσει στον πατέρα του. Ωστόσο, η συγκάλυψη του εγκλήματος θα αποδειχθεί περίπλοκη υπόθεση.

Ταινία από τη Χιλή, συμπαραγωγή με αρκετές χώρες -μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα- η ταινία του Φερνάντο Γκουτσόνι έχει ενδιαφέροντα στοιχεία. Μιλά για μια γενιά που ξοδεύει και ξοδεύεται και για τις συνέπειες των πράξεών μας. Η ταινία έχει την τύχη να έχει έναν χαρισματικό νεαρό πρωταγωνιστή, τον Νικολάς Ντουράν, ο οποίος ατρόμητος χειρίζεται και τις ερωτικές σκηνές της ταινίας. Αν και η λιτότητα της αφήγησης μοιάζει να μην εξηγεί πλήρως τα κίνητρα και τις προθέσεις του σκηνοθέτη (τι σχέση έχει για παράδειγμα το γεγονός ότι το αγόρι που ξυλοκοπήθηκε είναι ομοφυλόφιλος;) μπορεί να οδηγήσει τους θεατές μετά το τέλος της ταινίας σε ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Το ίδιο και το φινάλε της ταινίας. Από τις πιο δυνατές σκηνές είναι, πάντως, εκείνη της μοιραίας νύχτας στο πάρκο. Ο Γκουτσόνι τη σκηνοθετεί με ρεαλισμό και ένταση, πότε ερχόμενος πολύ κοντά στους πρωταγωνιστές της ιστορίας, πότε λαμβάνοντας αποστάσεις από αυτούς.

Κυριακή 11/6

Οι Άνεμοι της Αβάνας

Ένα ενδιαφέρον αστυνομικό διήγημα μεταφέρεται σε ταινία, που ακολουθεί τις αρχές του φιλμ νουαρ, με την κουβανέζικη ξεχωριστή χρωματιστή πινελιά τους. Ο προβληματικός αλλά με ικανότητες, επιθεωρητής Κόντε, γνωρίζει μια μυστηριώδη γυναίκα την οποία ερωτεύεται, η οποία όμως όπως έρχεται έτσι και χάνεται το ίδιο ξαφνικά, σαν τον άνεμο της Αβάνας. Ταυτόχρονα, αναλαμβάνει μια περίεργη υπόθεση φόνου, μιας νεαρής καθηγήτριας του σχολείου, στο οποίο σπούδαζε παλιότερα και ο επιθεωρητής. Όλα δείχνουν σε έγκλημα πάθους, όμως το κουβάρι μόλις έχει αρχίσει να ξετυλίγεται.

Κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, ενώ έχει τη δική του ατμόσφαιρα, ταυτόχρονα και το μυστήριο και τον αισθησιασμό, τον οποίο υπηρετούν περισσότερο οι συμπρωταγωνιστές, τα νεαρά αγόρια, οι πανέμορφες κοπέλες, που αφήνουν το ταμπεραμέντο τους να δώσει το δικό του άρωμα στην ταινία. Ο κεντρικός πρωταγωνιστής, που είναι και μεγάλο όνομα στην Κούβα, είναι καλός τόσο στο σύνολο του, και το στοιχείο δράσης, μυστηρίου, δίνει και μια ευχάριστη κωμική νότα στον χαρακτήρα του, χάνει όμως αρκετά στο κομμάτι του ερωτισμού που δεν είναι και τόσο πειστικός και απορείς εξαρχής πως ρίχνει μια τέτοια κουκλάρα σαν την Χουάνα Ακόστα, εξίσου γνωστό όνομα, η οποία δε διστάζει να χαρίσει απλόχερα γυμνές σκηνές. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι όμως είναι αυτό του μυστηρίου, ιδίως μέσα από το νεο-νουάρ ύφος που έχει δώσει ο σκηνοθέτης Φελίξ Βισκαρέτ και τους μουσικούς ήχους που παντρεύουν κολομβιανή μουσική με τζάζ και ροκ. Αποτελεί μέρος δε της τετραλογίας (που θα προβάλει και το Netflix) Cuatro Estaciones en La Habana, βασισμένες σε νουβέλες του Λεονάρντο Παδούρα (Vientos de la Habana, Pasado Perfecto, Máscaras, Paisaje de otoño).

Μια Νύχτα Αγάπης

Ένα παντρεμένο ζευγάρι έχει αφήσει τα παιδιά του στη γιαγιά, για να βγει με ένα άλλο φιλικό ζευγάρι για φαγητό. Λίγο πριν ξεκινήσουν χτυπά το τηλέφωνο και μαθαίνουν ότι το άλλο ζευγάρι χώρισε και δε θα έρθει. Αποφασίζουν, να βγουν μετά από πολύ καιρό, μόνοι τους, αυτό το βράδυ έξω. Μόνο που ο χωρισμός του άλλου ζευγαριού τους έχει επηρεάσει περισσότερο από όσο έχουν καταλάβει και σιγά σιγά θα φέρει στην επιφάνεια και προβλήματα και στη δική τους σχέση.

Η φθορά του χρόνου, η καθημερινή ρουτίνα, η βαρεμάρα, όλα αυτά που ένα ζευγάρι καλείται να καταπολεμήσει καθώς περνά ο καιρός. Εφόσον ο έρωτας μοιάζει να έχει χαθεί ανεπιστρεπτί, το ζευγάρι προσπαθεί πλέον να διατηρήσει τη λεπτή ισορροπία της απλής ανοχής! Υπάρχουν κάποιες εμπνεύσεις, μερικές κωμικές στιγμές, κάποιες δραματικές σκηνές, αλλά οι περισσότερες είναι τόσο κοινότυπες –αλλά ταυτόχρονα και τόσο μη ρεαλιστικές- που δυσκολεύουν το να απολαύσει κανείς την ταινία. Το πρόβλημα παρόλα αυτά δεν είναι στο σενάριο, το εστιάζω κυρίως στις ερμηνείες και τη ροή της αφήγησης, δηλαδή τη σκηνοθεσία, που ακολουθεί νόρμες τηλεταινίας. Μέτριες ερμηνείες των κεντρικών πρωταγωνιστών, κάνουν δύσκολο το να ταυτιστεί κανείς με κάποιον από τους δυο. Αφήνει ένα ημιτελές love story, με άλλα λόγια δυο χαρακτήρες που λένε ότι αγαπιούνται, αλλά δε φαίνονται ούτε να ταιριάζουν ούτε να περνούν καλά μαζί. Αυτό για να φτάσει σε ένα -κάποιο- happy end, πρέπει να εισάγει κάποιο στοιχείο, μια ταύτιση, μια έλξη, ένα κοινό πάθος, κάτι. Αυτό το κάτι όμως δεν έρχεται και οι δυο χαρακτήρες μοιάζουν να μένουν μαζί σαν από κατάρα…

Σάββατο 10/6

Σουζάνα με Σκοτώνεις

Ο νεαρός μεξικάνος Ελίχιο (Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ) και η πανέμορφη ισπανίδα Σουζάνα (Βερόνικα Ετσεκιουί), είναι ένα φαινομενικά ερωτευμένο ζευγάρι που όλα δείχνουν πως πάνε καλά. Ο μεξικάνος Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ φυσικά και δε χρειάζεται συστάσεις. Από την άλλη, η η Βερόνικα Ετσεκιουί, που ανεβαίνει συνεχώς σε δημοτικότητα και πολλοί αποκαλούν τη νέα Πενέλοπε Κρουζ, έχει εξίσου απαιτητικό ρόλο, ίσως και πιο απαιτητικό από τον Μπερνάλ που γεμίζει με άνεση το φακό, μιας και είναι η μοιραία γυναίκα, το μήλον της έριδος, το εύθραυστο θηλυκό, η γλυκιά, η αισθησιακή αλλά και η «άκαρδη σκύλα». Μάλιστα χαρίζει στον φακό αρκετές αισθησιακές της σκηνές χωρίς ρούχα.

Η ταινία έχει λίγο από όλα, αισθηματικό δράμα, ρομαντισμό, αλλά και πολύ χιούμορ και κωμικές σκηνές που θα προκαλέσουν αυθόρμητα τρανταχτό γέλιο. Ιδιαίτερα το πρώτο μέρος με το ταξίδι αναζήτησης στις ΗΠΑ φυλάει μπόλικο κυνισμό και δηλητήριο που χύνει μέσα από τον μεξικάνο Ελίχιο προς τις ΗΠΑ, πολλά πικρόχολα σχόλια διατηρώντας πάντα την χιουμοριστική του διάθεση. Από την άλλη, το δεύτερο μέρος, έχοντας αποκαλύψει τα σημεία που οι δυο χαρακτήρες είναι τόσο αταίριαστοι όσο και ανώριμοι απέναντι στη σχέση τους, ουσιαστικά μελετά μια σχέση μοιραίας έλξης, που καταντά αρρωστημένη, καθώς φαίνεται ξεκάθαρα πως γίνεται προβληματική. Το κωμικό στοιχείο πάλι υπάρχει αλλά πλέον έχει θέση σουρεαλιστικών καταστάσεων και αντιδράσεων, που δείχνουν ότι ο έρωτας για τον οποίο μας μιλά είναι πιο βαθύς από όσο ίσως αρχικά αντιλαμβανόμαστε. Υπάρχουν βέβαια θεματάκια στο σενάριο, φανερώνονται κυρίως από την μέση και μετά μέχρι την τελική λύση, που εμποδίζουν την ταινία από το να απογειωθεί ή να γίνει μια καθαρόαιμη κωμωδία καταστάσεων. Την σώζουν όμως οι δυο κεντρικοί πρωταγωνιστές, ο σκηνοθέτης που φέρνει τη φρέσκια ματιά του και ρυθμό και κάνει πιο εύπεπτη την σεναριακή αφέλεια.

Ο Οδηγός

Ένας οδηγός ταξί στο Περού συναντά τυχαία ένα κορίτσι που όταν ήταν ανήλικο ο ανώτερός του αξιωματικός είχε φυλακισμένο και το κακοποιούσε στη διάρκεια της εμφύλιας σύρραξης. Ο οδηγός σκέφτεται ότι αυτή είναι η ευκαιρία του να εξιλεωθεί και να βοηθήσει την γυναίκα. Ο τρόπος για να το κάνει αυτό, σκέφτεται, είναι να εκβιάσει τον γιο του συνταγματάρχη, στέλνοντάς του αποδείξεις από τα εγκλήματα του πατέρα του εκείνης της εποχής.

Αντλώντας έμπνευση από το πρόσφατο παρελθόν του Περού, ο Σαλβαδόρ ντελ Σολάρ φτιάχνει ένα ενδιαφέρον πολιτικό θρίλερ για την (ιστορική) μνήμη και την προσπάθεια εξιλέωσης -και το εάν κάποια εγκλήματα έχουν την δυνατότητα να ζητούν αυτή την εξιλέωση. Ο ηθοποιός – σκηνοθέτης Σαλβαδόρ ντελ Σολάρ κρατά κλειστά κάποια από τα χαρτιά της ταινίας για να τα αποκαλύψει στο τέλος και επιλέγει να κρατήσει ξεκάθαρη στάση απέναντι στα ηθικά διλήμματα της ταινίας. Ο ντε Σολάρ μιλά για την κακοποίηση και τη θυματοποίηση του αυτόχθονα πληθυσμού και επιλέγει να βάλει την κεντρική ηρωίδα του να μιλά στην γλώσσα της (χωρίς μετάφραση) στο τέλος της ταινίας. Σίγουρα τα όσα λέει είναι πολύ σημαντικά, αλλά για τον σκηνοθέτη είναι εξίσου σημαντικό το να μην τα αποκαλύψει. Ο Νταμιάν Αλκαζάρ ερμηνεύει τον κεντρικό χαρακτήρα, τον οδηγό της ταινίας.

Παρασκευή 9/6

Η Ανοιχτή Πόρτα

Η Ρόζα είναι πόρνη και ζει με τη μητέρα της -πρώην πόρνη και αυτή- Αντονία σε ένα συγκρότημα διαμερισμάτων σε μια φτωχική συνοικία. Όταν μία γειτόνισσα πεθαίνει από υπερβολική δόση ναρκωτικών, η μικρή της κόρη κρύβεται στο διαμέρισμα της Ρόζα και της Αντονία, θέλοντας να αποφύγει την αστυνομία. Η αρχικά σκληρή Ρόζα θα κληθεί να αποφασίσει τι πρέπει να κάνει με το παιδί. Υποψήφιες για βραβείο Γκόγια οι δύο πρωταγωνίστριες της ταινίας της Μαρίνα Σερεσέσκι, Τερέλε Παβέζ και Κάρμεν Μάκι.

«Η Ανοιχτή Πόρτα» αντλεί έμπνευση από το αλμοδοβαρικό σύμπαν (τουλάχιστον από το πιο δραματικό και όχι από το χιουμοριστικό κομμάτι του) για να μιλήσει για ανθρώπους που θεωρείται ότι ζουν στο περιθώριο, ανθρώπους που δεν  θέλουν μπλεξίματα με τον νόμο και που αναζητούν την ευτυχία σε μικρά πράγματα. Αυτό που υπονομεύει την αξιοπρεπέστατη προσπάθεια της Σερεσέσκι είναι το γεγονός ότι όλα αυτά κάπου τα έχουμε ξαναδεί.

Η Σφαγή του Ελ Αμπάρο

Στην ταραχώδη περίοδο περί τα τέλη του ’80 στα σύνορα Βενεζουέλας με Κολομβία μια ομάδα ψαράδων που διαβαίνουν με βάρκα των ποταμό με μοναδικό σκοπό την αλιεία, θεωρούνται από αντάρτες από το στρατό, που ανοίγει ανελέητο πυρ εναντίον τους. Οι περισσότεροι από αυτούς, 14 στον αριθμό, συμπεριλαμβανομένων και μικρών παιδιών θα σφαγιαστούν. Μόνο δυο θα σωθούν πέφτοντας στον ποταμό και τρέχοντας μέσα στα δάση, θα κρυφτούν σε έναν αχυρώνα. Από εκεί συλλαμβάνονται και καταλήγουν στο αστυνομικό τμήμα. Το κελί του τμήματος και η ανθρώπινη ασπίδα των συχωριανών τους έξω από αυτό, είναι η μόνη τους άμυνα έναντι στο στρατό που επιδιώκει να τους πάρει στην κατοχή του για να τους θανατώσει ως αντάρτες, αλλά και να χρηματίσει τις οικογένειες των νεκρών.

Μια δυνατή ταινία, που αρχίζει αργά, σε φεστιβαλικές νόρμες, με ρεαλιστική κινηματογράφιση, κάμερα στο χέρι και ανοιχτά πλάνα. Όσο περνά η ώρα, μπαίνει στους εσωτερικούς χώρους και δένει η πλοκή του, βλέπουμε να βελτιώνεται αισθητά το πλάνο, αλλά και η φωτογραφία της, να πλησιάζει στα πρόσωπα των κεντρικών χαρακτήρων αφού μας τα συστήνει.   Το σενάριο επίσης μετατρέπεται σε ένα ασφυχτικό γκραν-κινιόλ παιχνίδι, συστήνοντας μας ένα προσεγμένο πολιτικό θρίλερ, μέσα στην εποχή του. Όχι μόνο στο φόβο των αγράμματων ανθρώπων για το στρατό και την κυβέρνηση, αλλά και το έντονο αίσθημα επιβίωσης και η κουτοπονηριά που κουβαλά μέσα της όλες τις τότε αντιλήψεις της επαρχίας. Από το πρώτο μισάωρο και μετά είναι μια απότομη κατηφόρα γεμάτη ίλιγγο που ολοκληρώνεται μετά τα γράμματα στους τίτλους τέλους. Όπου μας συγκλονιστικά μας αποκαλύπτει πως η υπόθεση «κουκουλώθηκε» τα επόμενα χρόνια και ότι μετά την έξοδο της ταινίας το 2016 η υπόθεση ξανάνοιξε για επανεξέταση!

Πέμπτη 8/6

Αόρατος Επισκέπτης

Ο «Αόρατος Επισκέπτης» (Contratiempo) αποτελεί μια χιτσκοκικών καταβολών ταινία μυστηρίου. Ένας άνδρας ξυπνά σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και βρίσκει δολοφονημένη την ερωμένη του και δίπλα της πεταμένο ένα μεγάλο ποσό χρημάτων. Ο ίδιος δηλώνει αθώος, αλλά κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πώς η γυναίκα βρέθηκε νεκρή και χωρίς να υπάρχουν ίχνη παραβίασης στο δωμάτιο. Ο κατηγορούμενος εξηγεί τι ακριβώς συνέβη σε μία δικηγόρο που έχει προσληφθεί για να τον βοηθήσει. Ποια σχέση έχει με την υπόθεση η εξαφάνιση ενός νεαρού αγοριού μήνες πριν;

Ο Οριόλ Πάουλο του επιτυχημένου El Cuerpo επιστρέφει με άλλη μια συναρπαστική ταινία μυστηρίου. Εξαιρετικές οι ερμηνείες (με πιο αδύναμη, όμως, εκείνη του Μάριο Κασάς), ένα σφιχτοδεμένο σενάριο και σκηνοθεσία – κομψοτέχνημα, ο «Αόρατος Επισκέπτης» είναι σίγουρα από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες που θα δούμε φέτος το καλοκαίρι στις κινηματογραφικές αίθουσες.