House of Cards (5η σεζόν)
Ο Φρανκ Άντεργουντ επέστρεψε. Και μάλιστα με άγριες διαθέσεις.
Η πέμπτη σεζόν του House of Cards ξεκινά με τους Άντεργουντ συν-υποψήφιους για την προεδρία και την αντιπροεδρία των ΗΠΑ και αντιπάλους τον Ρεπουμπλικάνο Κόνγουεϊ, ο οποίος φαίνεται να είναι το αντίπαλον δέος του Φρανκ: χαρισματικός, έξυπνος, όσο πρέπει δαιμόνιος και επιπλέον νέος και όμορφος. Έχοντας καταλάβει ότι θα είναι δύσκολο να κερδίσουν τις εκλογές κάνοντας τον αμερικανικό λαό να τους αγαπήσει, οι Άντεργουντ αποφασίζουν να επενδύσουν σε ένα άλλο συναίσθημα: στον φόβο και την απειλή μιας τρομοκρατικής επίθεσης σε αμερικανικό έδαφος.
Κάπως έτσι ξεκινάει ο πέμπτος κύκλος της σειράς και για τα πρώτα τέσσερα επεισόδια, κινείται σε αυτούς τους ρυθμούς. Το πρόβλημα είναι με τον ίδιο τον χαρακτήρα του Άντεργουντ. Ενώ ο Φρανκ ήταν πάντα ένας Τραμπ πριν από τον Τραμπ, αυτή τη στιγμή μοιάζει να έχει μεταμορφωθεί σε περισσότερο Τραμπ και από τον Τραμπ. Και ίσως το σενάριο να είχε γραφτεί πριν από την προεδρία του Ρεπουμπλικάνου μεγιστάνα πολιτικού, ωστόσο οι αναφορές στη μέχρι τώρα θητεία του Τραμπ είναι κάτι παραπάνω από προφανείς. Και κατά τη γνώμη μου άκομψες. Γιατί είναι διαφορετικό να αναφέρεσαι σε ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, δημιουργώντας κάτι δικό σου και διαφορετικό να φαίνεται ότι αντέγραψες την -πολύ σκοτεινή είναι η αλήθεια- πραγματικότητα.
Μοιάζει σχεδόν απίστευτο ότι ένας Δημοκρατικός θα μπορούσε να τη βγάλει καθαρή με αυτά που κάνει ο Άντεργουντ πέμπτη σεζόν. Όσο επιδίδεται σε πολιτικές που δεν του ταιριάζουν, η σειρά «υποφέρει» από τις συγκρίσεις της καθημερινότητας. Όταν οι Άντεργουντ στρέφονται στην παλιά, κλασική και αγαπημένη μηχανορραφία, εκεί σίγουρα τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα.
Και εκεί ακριβώς επενδύει η σειρά από το 5ο επεισόδιο της 5ης σεζόν. Οι Άντεργουντ εγκαταλείπουν την επένδυση στο φόβο -την οποία έτσι κι αλλιώς είχαν χρησιμοποιήσει μόνο ως πρόσχημα για να αναρριχηθούν στην εξουσία- και επιδίδονται στις γνωστές μηχανορραφίες τους: προσφέρουν χάρες με ανταλλάγματα, αποκλείουν άλλους από την εξουσία, προσπαθούν να δώσουν χτυπήματα κάτω από τη μέση στους πολιτικούς τους αντιπάλους. Όλα αυτά τα έχουμε, βέβαια ξαναδεί και σίγουρα κουράζουν.
Η σειρά φροντίζει, μάλιστα, να ξεμπλέξει γρήγορα με τον Κόνγουεϊ -τον αντίπαλο που έμοιαζε να μπορεί να κονταροχτυπηθεί στα ίσια με τον Άντεργουντ.
Όσο για το πολιτικό σχόλιο με τα όσα συμβαίνουν αυτή την εποχή στις ΗΠΑ; Αυτό συνοψίζεται στα όσα λέει ο Φρανκ προς το κοινό: «Εσύ έστρωσες αυτό το κρεβάτι Αμερική. Εσύ με ψήφισες. Νιώθεις μπερδεμένη; Φοβάσαι; Επειδή αυτό που νόμιζες ότι ήθελες βρίσκεται τώρα εδώ;»
Κι ενώ τα πράγματα κινούνται από άκομψα σε βαρετά, επιστρέφουν πάλι στο άκομψα. Προς το τέλος της σεζόν οι Άντεργουντ δεν μοιάζουν να έχουν μάθει τίποτα από τα όσα τους συνέβησαν. Τα τελευταία επεισόδια μάς προετοιμάζουν για μία πιο ενδιαφέρουσα 6η σεζόν (τελειώνοντας με μία πολυαναμενόμενη εξέλιξη), αλλά αρκετές φορές μοιάζουν να μην μπορούν να χειριστούν από τη μία το ολοένα και πιο παράλογο πολιτικό περιβάλλον που επικρατεί στις ΗΠΑ και από την άλλη την προσπάθειά τους να το καταγράψουν.
