53ο ΦΚΘ: The Capsule
Η ταινία της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη δεν είναι ακριβώς… ταινία. Κι αυτό γιατί μοιάζει περισσότερο με ένα πείραμα, μια εικαστική άσκηση με στοιχεία γοτθικής λογοτεχνίας, με ψύγματα έντονης σωματικότητας, χρήση animation και φυσικά… μόδα. Και λέμε φυσικά γιατί το The Capsule ξεκίνησε με ανάθεση από το ίδρυμα ΔΕΣΤΕ ως έργο για τη σχέση ανάμεσα στη μόδα και την τέχνη.
Σε συνάντησή μας με τη σκηνοθέτιδα Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, εκείνη δήλωσε ότι όταν ανέλαβε το πρότζεκτ σκέφτηκε ότι θα ήταν ενδιαφέρον να φτιάξει μια ταινία φαντασίας, μια ταινία που να βασίζεται κάπως στη μυθολογία του βαμπίρ και των απέθαντων πλασμάτων. Η εικόνα που της ήρθε στο μυαλό ήταν εκείνο μερικών γυναικών έγκλειστων σε ένα σπίτι σε ένα ελληνικό νησί.
Το πρότζεκτ προβλήθηκε στις ΗΠΑ ως 3D εγκατάσταση στο κατάστημα Barney’s στη Νέα Υόρκη. Στη συνέχεια έγινε το μοντάζ για την διάρκειας 35 λεπτών ταινία που προβλήθηκε και στη Θεσσαλονίκη.
Γυναικείες αντιζηλίες, επιθυμίες, μία άχρονη θηλυκή παρουσία με αιτήματα που υποβάλλει τα κορίτσια σε μια σειρά δοκιμασιών. Αλλά και δράκοι, κατσίκες και περίτεχνα χτενίσματα κάνουν την εμφάνισή τους στο φιλμ της Τσαγγάρη που εικαστικά και θεματικά παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Η ίδια η δημιουργός μάς είπε ότι οι πρωταγωνίστριές της (Αριάν Λαμπέντ, Clémence Poésy, Isolda Dychauk, Ευαγγελία Ράντου, Aurora Marion, Deniz Gamze Ergüven, Σοφία Ντόνα) υιοθέτησαν κατά κάποιο τρόπο τους ρόλους που βλέπουμε στη σκηνή. Η προσωπικότητά τους ήταν αυτή που επηρέασε την εξέλιξη του σεναρίου και το τέλος της ταινίας.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στα εφέ της ταινίας, όπως και στη φωτογραφία. Εικαστικά η Τσαγγάρη επηρεάστηκε από τους πίνακες της ζωγράφου Aleksandra Waliszewska και θέλησε να μεταφέρει κάτι από την αίσθηση που αυτοί της έδιναν στο έργο της. Συναντήθηκε, λοιπόν, με τη ζωγράφο και μαζί δημιούργησαν το σενάριο της ταινίας, βασισμένες στην απειλητική ατμόσφαιρα των πινάκων.
Το The Capsule αφορά τον γυναικείο ψυχισμό και σώμα. Η επιθυμία έχει θέση στην ταινία της Τσαγγάρη, αλλά παντελής είναι η απουσία του ανδρικού φύλου. Το λέει άλλωστε η αφέντρα Αριάν Λαμπέντ σε μια σκηνή της ταινίας. «Ξέρετε τι είστε; Είστε γυναίκες». Η γέννηση, η ενηλικίωση, ο «θάνατος» του γυναικείου σώματος, το οποίο δίνει τη θέση του σε ένα άλλο. Όπως γίνεται πάντοτε στον καθορίσμενο κύκλο της ζωής…
Πολύ ενδιαφέρον είχαν κάποια γραφιστικά εφέ, που εκτός των έργων της Aleksandra Waliszewska μου θύμισαν πολύ έντονα Monty Python. Εξαιρετική δουλειά αυτοσχεδιασμού η διασκευή του γνωστού κομματιού A Horse with No Name των America, http://www.youtube.com/watch?v=zSAJ0l4OBHM από τις πρωταγωνίστριες.
Pingback: Cinepivates – 53ο ΦΚΘ: Χιγκίτα – The Boy..Oh Boy!
Pingback: Cinepivates – Οι ταινίες της εβδομάδας (14/3/2013)