54ο ΦΚΘ: Ανασκόπηση Δευτέρας

Δυναμικά ξεκίνησε η νέα βδομάδα για το φεστιβάλ με τον κόσμο να συνεχίζει να στρέφει το ενδιαφέρον του στην έβδομη τέχνη. Αρκετή ήταν η προσέλευση κόσμου στις περισσότερες προβολές. Επίσης σήμερα είχαμε τη συνέντευξη τύπου της κριτικής επιτροπής καθώς και την αντίστοιχη του σκηνοθέτη του Miss Violence Αβρανά. Στις παράλληλες εκδηλώσεις είχαμε την συναυλία της κρατικής ορχήστρας Θεσσαλονίκης στο μέγαρο μουσικής της συμπρωτεύουσας με θέμα ‘Μουσικές του Σινεμά’ και την πρώτη συναυλία του δημοφιλή μουσικού και μέλους της φετινής κριτικής επιτροπής Κωνσταντίνου Βήτα, με τίτλο ‘Μετασχηματισμοί’ (Transformations) στο Βασιλικό Θέατρο. Ο Κωνσταντίνος παρουσιάζει ένα οπτικοακουστικό έργο που ετοίμαζε από το 2006 που συνδυάζει τη μουσική του Μάνου Χατζηδάκι με τη δική του και τα ρεαλιστικά γυρίσματα με το animation. Η συναυλία θα επαναληφθεί και σήμερα, Τρίτη.

Από τις προβολές της Δευτέρας οι cinepivates ξεχώρισαν την Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά, της Ψύκου και το Χανκ και Άσα, ενώ γράφουν και για τα La Paz, το διαγωνιστικό Ποτό του Διαβόλου και τον Προφήτη, του Πούλου.

H Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά:

Ένα εξαιρετικό ντεμπούτο από την Ελίνα Ψύκου. Η σκηνοθέτιδα καταφέρνει και ισορροπεί επάξια ανάμεσα στο «ελληνικό νέο κύμα του παράξενου» και στην αθάνατη ελληνική πραγματικότητα με τα μπουζούκια, την απόκτηση στάτους, την τηλεοπτική και πολιτική πραγματικότητα. Ένας άνδρας, ο Αντώνης Παρασκευάς (Χρήστος Στέργιογλου), τηλεοπτικός παρουσιαστής εξαφανίζεται. Από την αρχή της ταινίας ο θεατής γνωρίζει ότι στην πραγματικότητα έχει καταφύγει σε ένα ξενοδοχείο, θέλοντας να δώσει νέα πνοή στην καριέρα του. Ολομόναχος σε αυτό το σκηνικό θα αρχίσει να αντιδρά με τρόπο απροσδόκητο και παράξενο. Εάν κάποιος περιμένει να δει τη Λάμψη του Κιούμπρικ, αυτό δεν θα συμβεί. Η Ελίνα Ψύκου έφτιαξε μια ταινία για τη μοναξιά, την ανάγκη να είσαι κάποιος, να υπάρχεις, με κάθε τίμημα. Γυρισμένη σε ένα άκρως γοητευτικό σκηνικό (τον άδειο χώρο ενός ξενοδοχείου), η σκηνοθέτιδα βάζει στοιχεία ονειρικά και φαντασιακά ή παρακολουθεί με πολύ ρεαλιστικό τρόπο τις απλές κινήσεις του ήρωά της: όταν βαριέται, όταν ξυπνάει, όταν αντιδρά. Μου αρέσει πολύ αυτό που θέλει να δηλώσει με την ταινία της η δημιουργός. Τόσο ο τρόπος που κρίνει την τηλεοπτική (και όχι μόνο) ελληνική πραγματικότητα, όσο και η εξέλιξη της ταινίας. Ένα πολύ ενδιαφέρον κινηματογραφικό ντεμπούτο που σίγουρα αξίζει προσοχής.

Τάιλερ

Το Ποτό του Διαβόλου

Η ταινία του Χιλιανού Ignacio Rodríguez είναι από αυτές τις αργές δημιουργίες που κινούνται μεταξύ της ταινίας και του ντοκιμαντέρ. Δεν έχει ούτε ιδιαίτερα καλή εικόνα, τα περισσότερα πλάνα είναι υπερβολικά σκοτεινά και στατικά ούτε ιδιαίτερα γοργό ρυθμό στην απλοϊκή πλοκή της. Το μυστικό της το κρύβει σε αυτό που περιγράφει, το εκάστοτε τέλος εποχής. Το τέλος εποχής της παλιάς σχολής των μικρών επιχειρήσεων εμφιάλωσης με την παγκοσμιοποίηση και την εμπορευματοποίηση που τις καταπίνει σιγά σιγά. Το τέλος εποχής του γέρου ιδιοκτήτη που νιώθει σιγά σιγά το κορμί του να τον εγκαταλείπει και βλέπει ότι το έργο του δεν θα έχει ακόλουθο. Όλα δείχνουν σάπια και ετοιμόρροπα. Μια σπίθα ελπίδας θα δημιουργηθεί όταν ο νεαρός εγγονός του θα τον επισκεφτεί απρόσμενα και θα ενδιαφερθεί για τη δουλειά του και το περιβόητο ‘ποτό του διαβόλου’ βγαλμένο από το μύθο της ιστορίας της χώρας. Μέχρι στιγμής φαντάζει πιο αδύναμα από τα λοιπά του διαγωνιστικού τμήματος, η εξέλιξη δεν ξεφεύγει από το αναμενόμενο, χλιαρές ερμηνείες στο πρώτο μέρος και λίγο καλύτερες προς το τέλος -ιδίως από τον ηλικιωμένο παππού, ενδείκνυται πάντως για τους λάτρεις του vintage καθώς και όσους έχουν αϋπνίες.

Gimli 

La Paz

Η σημερινή αργεντίνικη ταινία του Santiago Loza αναφέρεται στην εσωτερική ειρήνη. La Paz σημαίνει γαλήνη, είναι όμως και η πρωτεύουσα της Βολιβίας (μιας που αναφέρεται στο φιλμ). Προβλήθηκε στο φεστιβάλ Βερολίνου, στο BFI του Λονδίνου, ενώ κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας στο BAFICI IFF της χώρας του. Την εσωτερική του γαλήνη έχει χάσει ο νεαρός πρωταγωνιστής που βγαίνει από το ψυχιατρικό ίδρυμα για να επιστρέψει στην ευκατάστατη οικογένεια των γονιών του. Δυστυχώς όμως μέσα του τίποτα δεν έχει βελτιωθεί και η μόνη χαρά που βρίσκει είναι στις κουβέντες με τη Βολιβιανή οικιακή βοηθό και τις βόλτες με τη μοτοσικλέτα παρέα με τη γιαγιά του. Επίσης ξαναβλέπει τις προηγούμενες σχέσεις του. Η ιστορία κινείται σχετικά γραμμικά και αναμενόμενα, δηλαδή τι θα μπορούσε να συμβεί, να αυτοκτονήσει, να φύγει, να γυρίσει στο ίδρυμα; Είναι άραγε ελαφρυντικό στην μανιοκατάθλιψη του (αν αυτό έχει τελικά) ότι όλες οι γυναίκες στην ταινία είναι άσχημες; H υποβόσκουσα ομοιότης με τον Fassbender στο Shame. Η σκηνοθεσία έχει ζηλέψει τη λανθιμική σχολή του ‘ελληνικού κύματος του παράξενου’ χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Άστοχη επίσης είναι η τιτλοφόρηση των κεφαλαίων της ταινίας, κήπος, μηχανή, λουλούδια, χρόνος, παιδιά, τελετές, ποτάμι… Αν ο σκηνοθέτης θέλει να εστιάσει κάπου αρκεί να το δείξει ο ίδιος με τη δύναμη της κάμερας του και οι ηθοποιοί με τις ερμηνείες τους.  Δυστυχώς ο αργός ρυθμός της ταινίας αυτά τα προβλήματα τα ενισχύει.

Gimli

 

O Προφήτης

Ένας στρατιώτης φτάνει σε ένα μοναστήρι, αναζητώντας τον πατέρα του. Εκεί θα γνωρίσει τον Προφήτη, έναν ηλικιωμένο άνδρα και ένα νεαρό αγόρι. Σύντομα θα ανακαλύψει ότι δεν του λένε ολόκληρη την αλήθεια. Ο χρόνος; Άγνωστος. Ένα εναλλακτικό σύμπαν σχεδόν άχρονο, καθώς το μοναστήρι θα μπορούσε να είναι το ίδιο σε παρελθόν, παρόν ή μέλλον. Αυτή την «αχρονικότητα» την καταφέρνει ο Δημήτρης Πούλος και με την επιλογή της σέπιας, καθώς και εκείνη των κοστουμιών. Η ταινία έχει πολύ καθαρό ήχο (πέτρες που κυλούν, ο ήχος από τον άνεμο στα φυτά). Το πρόβλημά της έγκειται στο σενάριο, το οποίο εξαντλείται σε τσιτάτα για το τι σημαίνει να είσαι γενναίος, να είσαι άνδρας, να ζεις, να πολεμάς και να πεθαίνεις. Μία υπερβολή διακρίνει τις ερμηνείες, δυσχεραίνοντας ακόμα περισσότερο την συναισθηματική ταύτιση του θεατή.

Τάιλερ

Χανκ και Άσα

Μικρή και χαριτωμένη. Αυτές οι δύο λέξεις είναι που χαρακτηρίζουν την ταινία του Τζέιμς Νταφ, μία -περίπου- ρομαντική κομεντί για τη νέα εποχή. Μία Ινδή κοπέλα που μένει στην Πράγα στέλνει βιντεο-μηνύματα σε έναν νεαρό σκηνοθέτη στη Νέα Υόρκη. Οι ζωές τους, οι στιγμές τους, οι προσδοκίες τους περνούν μέσα σε αυτά τα μηνύματα. Η ταινία έχει έντονο ελληνικό στοιχείο, καθώς ο πρωταγωνιστής Άντριου Παστίδης, είναι γιος έλληνα μετανάστη, ενώ έλληνας είναι και ο διευθυντής παραγωγής, Αλέξης Χρυσικός. Το κοινό γέλαγε σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια της προβολής. Η επιλογή του σκηνοθέτη να κάνει την ταινία σαν βιντο-ημερολόγιο της προσέδιδε αμεσότητα και οι πρωταγωνιστές της, γεμάτοι φρεσκάδα, γέμιζαν την οθόνη, ενώ οι εικόνες της Πράγας και της Νέας Υόρκης ήταν υπέροχες. Δεν ανακαλύπτει την πυρίτιδα, αλλά προκαλεί σίγουρα χαμόγελα.

Ο σκηνοθέτης βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη και μίλησε μετά την προβολή στο κοινό.

Δήλωσε ότι συνήθιζε να επικοινωνεί με τη σύζυγό του με επιστολές όταν βρισκόταν στην Πράγα και ότι σκέφτηκε ότι αυτό θα είχε ένα κινηματογραφικό ενδιαφέρον. «Αποφασίσαμε βέβαια να το εκσυγχρονίσουμε και να το φέρουμε στο 2013. Στην αρχή προσπαθήσαμε να το κάνουμε εμείς οι ίδιοι, αλλά όταν η σύζυγός μου είδε το αποτέλεσμα είπε: “Θεέ μου, είναι φρικτό! Ας πάρουμε κανονικούς ηθοποιούς!”» Πρόσθεσε ότι πολλοί είναι αυτοί που μετά την προβολή της ταινίας του λένε ότι αυτή η ιστορία μοιάζει με τη δική τους.

Σχετικά με το πώς έγιναν τα γυρίσματα, ο Τζέιμς Ε.Νταφ είπε ότι οι δύο ηθοποιοί δεν συναντήθηκαν στη διάρκεια των γυρισμάτων, αλλά συναντήθηκαν μόλις την τελευταία ημέρα. «Γυρίσαμε το κομμάτι της Μαχίρα στην Πράγα. Κάθε σκηνή είχε 8-9 λήψεις που ήταν διαφορετικές μεταξύ τους. Θέλαμε να αυτοσχεδιάσουμε και να έχουμε πληθώρα επιλογών. Δεν κάναμε, επίσης πρόβες. Ο σύζυγος της Μαχίρα ήταν μακριά, στον στρατό και κάποια πράγματα της βγήκαν φυσικά. Και ο Άντριου είναι απλά εκπληκτικός στον αυτοσχεδιασμό» είπε.

Τάιλερ

Έξι Πράξεις

 Έξι σεξουαλικές πράξεις. Εφηβεία, σεξουαλική αφύπνιση, οι ορμόνες χτυπάνε κόκκινο. Μια νεαρή μαθήτρια αλλάζει σχολείο και περιοχή. Εντυπωσιάζεται με τους πιο ευκατάστατους συμμαθητές της και νιώθει πιο ανοιχτή σε σεξουαλικές εμπειρίες αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις. Οι σύγχρονες μορφές κοινωνικοποίησης (fb, κινητά) η εισροή αμερικάνικων προτύπων στις ερωτικές εμπειρίες έχει φανερή επιρροή στα νέα παιδιά. Ο αισθησιασμός φλερτάρει με την τσόντα. Εν μέρει χάνεται ο ρεαλισμός στην αφέλεια της κοπέλας για τη φήμη της (αλλά και την αυτοεκτίμηση της) αλλά δικαιολογείται μερικά στο έργο… φτώχεια, προβλήματα με τη μάνα, ότι έμπλεξε με τις λάθος παρέες. Τελικά η πρωταγωνίστρια χάνεται μέσα στο ίδιο της το παιχνίδι και αναζητά τα νέα της όρια. Βλέπεται ευχάριστα, αν και μάλλον δεν είχε αποφασίσει προς τα που να το πάει και τελικά υπερισχύει ο αισθησιασμός (χωρίς να είναι απαραίτητα κακό αυτό).

Gimli