55ο ΦΚΘ: Ανασκόπηση Σαββάτου (08/11/14)

 Το φετινό φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έριξε την αυλαία του, με  την τελετή λήξης στο Ολύμπιον, την απονομή των φετινών βραβείων και την προβολή της νέας ταινίας του Ρόι Άντερσον, Ένα Περιστέρι έκατσε σ’ένα κλαδί συλλογιζόμενο την ύπαρξη του, τρίτου μέρους της τριλογίας που ξεκίνησαν τα Τραγούδια από το Δεύτερο Όροφο και φυσικά το πάρτι που ακολούθησε στο λιμάνι με τους ΕΚΜΕΚ.

>> Διαβάστε περισσότερα για την τελετή λήξης και τα βραβεία 

Οι προβολές όμως θα συνεχιστούν και την Κυριακή, δίνοντας την ευκαιρία στο κοινό να δει σε επανάληψη ενδιαφέρουσες ταινίες του φετινού προγράμματος. Μερικές προτάσεις είναι τα Force Majeune (Turist), Σ’ένα Δρόμο του Παλέρμο, Speed Walking, Difret, Black Souls, Silent Heart και φυσικά ο Leviathan που αρκετοί λατρέψαμε.

Βικτόρια (Viktoria)
(Σκηνοθεσία: Maya Vitkova / Βουλγαρία-Ρουμανία / 155′)

 

Ένα υπέροχο κονσέρτο συναισθημάτων από τη Βουλγαρία για το κορίτσι που γεννήθηκε χωρίς αφαλό. Δυνατά νοήματα, υπέροχα πλάνα και φωτογραφία και καλές ερμηνείες συνθέτουν αυτό το υπέροχο «χρονογράφημα» της διαχρονικής ανθρώπινης ανάγκης για ελευθερία. Παρά τη μεγάλη του διάρκεια -κοντά τριών ωρών, μας κρατά ζωηρό το ενδιαφέρον. Ξεκινά με εικόνες ρεαλισμού, την εγκυμονούσα γυναίκα και όπου χρειάζεται να χρησιμοποιήσει εφέ αυτά δένουν με το υπόλοιπο σύνολο. Ο συμβολισμός της έλλειψης ομφάλιου λώρου εκτός της αποξένωσης από τη μάνα δηλώνει και μια αυτάρκεια. Η σκηνοθέτης υποδηλώνει ότι το ίδιο το σώμα της μάνας απορρίπτει το έμβρυο εξαρχής και έπειτα αρνείται ακόμα και να παράγει γάλα για να το θηλάσει. Από την αντίθετη φορά, η απόρριψη του παιδιού για τη μάνα δείχνει την προσπάθεια (και από το πολίτευμα) για χειρουργική τομή στο θεσμό της οικογένειας. Το μεγάλο σε διάρκεια Biktoria αποτελεί από μόνο του ουσιαστικά μια τριλογία. Το πρώτο μέρος της εγκυμοσύνης, δραματικό και καλλιτεχνικό αφορά την καταπίεση του ελεύθερου πνεύματος. Το δεύτερο μέρος με το κακομαθημένο παιδί είναι πιο χιουμοριστικό, γεμάτο αυθάδεια, η απόλυτη γελοιοποίηση του καθεστώτος. Το τρίτο μέρος, της έφηβης κόρης είναι το πιο δυνατό και παραμυθένιο, εμπερικλείοντας το στάδιο της συνειδητοποίησης, την απότομη πτώση στη σύγχρονη πραγματικότητα. Υπάρχουν πολλές πτώσεις της κοπέλας στο έργο πραγματικές και μεταφορικές. Το στάδιο του πένθους και της ποιητικής εξύμνησης της απώλειας και της διαχρονικότητας από γενιά σε γενιά θα κόψει βαθιά. Ομοίως το κορίτσι μετά το ομφάλιο λώρο θα κληθεί να κόψει το καλώδιο από το προεδρικό τηλέφωνο. Η σκηνοθέτης χρησιμοποιεί διαφορετικά είδη κινηματογράφισης όλα με εξαίσιο τρόπο μπλέκοντας στον καμβά της ωραία μουσική και πλάνα αρχείου. Η εικόνα της ταινίας μαγεύει και θα σας παρασύρει μέσα της. Μη τη χάσετε, οι τολμηροί.

Gimli  

Τεστ (Test)
(Σκηνοθεσία: Alexander Kott / Ρωσία / 95′)

Ένα νεαρό κορίτσι μένει μόνο του με τον πατέρα του στη μοναξιά ενός απομονωμένου αγροκτήματος της στέπας. Δυο αγόρια θα προσπαθήσουν να κερδίσουν την καρδιά της και θα κονταροκτυπηθούν σκληρά και επίμονα. Το κορίτσι συμπαθεί και τα δυο παιδιά, με ποιο κριτήριο θα επιλέξει; Αυτό είναι το πρώτο μέρος του τεστ. Το άλλο πιο σοβαρό και επικίνδυνο γίνεται λίγο πιο μακριά στην περιφραγμένη περιοχή όπου πραγματοποιούνται πυρηνικά πειράματα. Η ομορφιά του Τεστ προέρχεται από τα δομημένα κάδρα του, την καταπληκτική φωτογραφία του και την άρτια καλλιτεχνική (και ταυτόχρονα πειραματική) απεικόνιση, με απουσία ομιλίας – όχι όμως και διαλόγων. Μια ταινία γεμάτη όραμα και χρώματα. Χρησιμοποιεί προσεγμένες λήψεις στο αφαιρετικό κάδρο, που κρατά αυτό που θέλει στο επίκεντρο. Όμοια, διατηρεί ή σβήνει τον ήχο κατά βούληση. Οι συμβολισμοί και οι εκφράσεις που θέλει να περιγράψει γεννούν οπτικές απεικονίσεις στην οθόνη. Η τέχνη εκφράζεται ποικιλλοτρόπως. Ακόμα και αντικείμενα του σετ είναι κομψοτεχνήματα, όπως το ανθολόγιο που τα φύλλα δημιουργούν πίνακες, ή δυο πουκάμισα που σφιχταγκαλιάζονται λόγω του ανέμου. Πανέμορφη εικόνα και ο άντρας εναντίον αεροπλάνου. Μια ταινία που δημιουργεί εικόνες από τα συστατικά που φτιάχνονται τα όνειρα και τα παραμύθια. Είναι λίγο αργό, μα μόλις μπείτε στους ρυθμούς του θα σας ταξιδέψει. Ένα τρυφερό ταξίδι ενηλικίωσης, μάθημα τρόπου ζωής, αναζήτηση της πραγματικής αγάπης και της αδερφής ψυχής, πυρηνικά πειράματα, εκμετάλλευση φύσης από άνθρωπο κι ένα συγκλονιστικό γεμάτο συμβολισμούς τέλος. Αρχίζει με ένα πλάνο νεκρής φύσης με πούπουλα και θα σας κρατήσει εκεί, «στα πούπουλα» καθ’όλη τη διάρκεια της.

Gimli

Παράκαμψη (Bypass)
(Σκηνοθεσία: Duane Hopkins / Ηνωμένο Βασίλειο / 103′)

Ο κεντρικός πρωταγωνιστής είναι ο «μαέστρος» σκηνοθέτης. Ψάχνει και τελικά βρίσκει το δικό το ξεχωριστό ρυθμό, ανακαλύπτει τα πλάνα του σε λοξές γωνίες λήψης, μέσα από εμπόδια ή από καθρέπτες με αντικατοπτρισμούς , τεμαχισμό των καρέ, της οθόνης, κοντινό νετάρισμα, φλου, εμπόδια στο οπτικό πεδίο μέρους του φακού, ζουμ με μεγάλη ευκρίνεια (θυμίζοντας ως προς αυτό το Πι του Αρονόσφσκι). Όλα αυτά τα αγαπημένα παιχνίδια του σκηνοθέτη κάνουν μια ταινία με πλοκή που θα μπορούσε να είναι βαρετή να μεταμορφώνεται σε άκρως ενδιαφέρουσα με εναλλακτικούς τρόπους παρουσίασης. Ο τρόπος που κινηματογραφεί τη νύχτα έχει τη δική της ατμόσφαιρα, ενώ το ανθρωποκυνηγητό φέρνει στο μυαλό μας το 71. Ιδιαίτερα πετυχημένο βρίσκω και το τέχνασμα της εισαγωγής, όπου παρακολουθούμε αρκετή ώρα τον μεγάλο αδερφό, πριν περάσει στον κεντρικό του ήρωα. Ψάχνει την πρωτοτυπία και τα πλάνα του πραγματικά έχουν δύναμη και συναίσθημα, στήνουν πολλές φορές μια δική τους χορογραφία. Ο σκηνοθέτης παίρνει το χρόνο του, που σε συνδυασμό με τη μονότονη μουσική μπορεί να κουράσει ορισμένους. Καλές και οι ερμηνείες των κεντρικών ηθοποιών, γεμάτες με έκφραση των συναισθημάτων τους.

Gimli

Η Αγάπη είναι Παράξενη (Love is Strange)
(Σκηνοθεσία: Ira Sashs / ΗΠΑ / 98′)

Ο Μπεν και ο Τζορτζ είναι μαζί αρκετές δεκαετίες. Αποφασίζουν να παντρευτούν, αλλά λίγο αργότερα ο Τζορτζ χάνει τη δουλειά του ως δάσκαλος σε καθολικό σχολείο. Το ζευγάρι δεν μπορεί πλέον να συντηρήσει το ακριβό διαμέρισμά του και το αποτέλεσμα είναι ότι θα πρέπει να μετακομίσει. Οι φίλοι δέχονται να τους φιλοξενήσουν, αλλά καθώς χώρος δεν υπάρχει, θα κληθούν να φιλοξενήσουν μόνο τον έναν από τους δύο. Τα προβλήματα, όμως της συγκατοίκησης με άλλους ανθρώπους θα φανούν σύντομα. Τρυφερή και συγκινητική, η ταινία του Άιρα Σακς ρίχνει το βάρος της στον Μπεν και διαθέτει εξαιρετικές ερμηνείες, ειδικά από τον Τζον Λίθγκοου που δίνει ερμηνεία ζωής. Με υπέροχη φωτογραφία από τον Χρήστο Βουδούρη, σε συμπαραγωγή της Faliro House Productions (όπως και το Listen Up Philip) είναι ένα γεμάτο συναίσθημα δράμα χαρακτήρων.

Τάιλερ

Ένα περιστέρι έκατσε σε ένα κλαδί (συλλογιζόμενο την ύπαρξή του)
A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence
(Σκηνοθεσία:  Roy Andersson / Σουηδία-Νορβηγία-Γαλλία-Γερμανία / 100′)

Το σινεμά του Ρόι Άντερσον είτε σου αρέσει είτε όχι, δεν σε αφήνει αδιάφορο. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί τον σουρεαλισμό και τις παραδοξολογίες, σε ένα σύμπαν έντονα σαρκαστικό, κοντά στο ύφος των Μόντι Πάιθον, αλλά με περισσότερο συναίσθημα. Το τελευταίο του πόνημα με τον αχαλίνωτα μακρόσυρτο τίτλο, ασχολείται κατά κύριο λόγο με το θάνατο, τη ματαιοδοξία αλλά και τη χαρά της ζωής. Αποτελεί το τρίτο μέρος της τριλογίας του που ξεκίνησε με τα Τραγούδια από το Δεύτερο Όροφο το 2000 και προχωρώντας ανά επτά χρόνια τη φορά με το Εσείς η Ζωντανοί και το προσκείμενο. Ο σκηνοθέτης αρέσκεται να σκιτσάρει πρώτα σε χαρτί το μέρος και το που θα στηθεί η κάμερα και μετά αναπαράγει το σκηνικό για το γύρισμα. Προσωπικά, θεωρώ το πρώτο έργο το πιο δυνατό με μεστό και συμπαγές που αντλεί τη θεματολογία του κυρίως από την οικονομική κρίση. Το Περιστέρι έχει μεγάλη σημασία γιατί μας δίνει το κλείσιμο με το οποίο θέλει ο δημιουργός να πέσει η αυλαία, που κουβαλάει από μόνο του μια μεταφυσική αξία. Στο τεχνικό κομμάτι, βλέπουμε σε ορισμένα σκετσάκια την εισαγωγή περισσότερο έντονων χρωμάτων από αυτά που μας έχει συνηθίσει ο Άντερσον, σαν να προσπαθεί να ζεστάνει συναισθηματικά την παλέτα του. Στο κομμάτι που περιγράφει τη σχιζοφρένια και ματαιοδοξία του πολέμου, χωρισμένο σε δυο μέρη, από τις πιο ενδιαφέροντες στιγμές, ο σκηνοθέτης διευθύνει ολόκληρη παρέλαση πίσω από το σκηνικό του.

Gimli

O Αμνός (the Lamb)
(Σκηνοθεσία: Kutlug Ataman / Τουρκία-Γερμανία / 87′)

Ένα οικογενειακό δράμα που αντιμετωπίζεται με τρυφερότητα και κωμικά στοιχεία ώστε να είναι ανάλαφρο. Ο μικρός πρωταγωνιστής έφτασε στην ηλικία να κάνει περιτομή, αλλά με τον πατέρα του να μην είναι σωστός οικογενειάρχης, η φτωχική οικογένεια δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά την αγορά του αρνιού για το τραπέζι που είθισται να ακολουθήσει. Το τουρκικό σινεμά προχωρά μπροστά και αυτό φαίνεται όχι μόνο από την προσεγμένη φωτογραφία και τα καδραρίσματα του σκηνοθέτη, αλλά και από τις εξαιρετικές ερμηνείες των δυο μικρών πρωταγωνιστών, του μικρού αγοριού και -του μόνιμου πειραχτηριού- της αδερφής του. Άλλη μια ταινία με καλή παιδική ερμηνεία μετά τον πιτσιρικά του Σίβας. Αλλά και σε κοινωνικά πεδία φαίνεται να στοχεύει ψηλά κατακρίνοντας πεπαλαιωμένες αντιλήψεις. Το κομμάτι που δεν τολμά με τίποτα να αγγίξει ή έστω να αμφισβητήσει η ταινία είναι αυτό της θρησκείας, γεγονός που χτυπά βαρύγδουπα στον δυτικό κόσμο. Ο σχετικά αργός ρυθμός φέρνει στη μνήμη -τι άλλο;- σίριαλ, ενώ και το σενάριο ήθελε λίγο παραπάνω δουλίτσα, στη σχέση ανάμεσα στο ζεύγος και σε ορισμένους περιφερειακούς χαρακτήρες  (π.χ. ο μοτοσικλετιστής).

Gimli

the Little Death
(Σκηνοθεσία: Josh Lawson / Αυστραλία / 96′)

Η αυστραλιανή αυτή σεξουαλική κομεντί είναι περισσότερο κοντά στο κλασικό στήσιμο μιας τηλεταινίας ή σειράς, καθώς επικεντρώνεται σε διαλόγους με έμφαση στις αστείες ατάκες. Με την καλύτερη ιστορία να κρατιέται για το τέλος, περιλαμβάνει χαριτωμένα σκετσάκια σατιρίζοντας απλοϊκές ως περίπλοκες ανθρώπινες σεξουαλικές φαντασιώσεις. Από αυτές η πιο κωμικά ανεπτυγμένη είναι η δακρυφιλία, με μια κοπέλα να ανακαλύπτει ότι την «φτιάχνει» αφάνταστα να βλέπει το φίλο της να κλαίει και το βάζει αυτοσκοπό της φτάνοντας στο σημείο να στήσει την εξαφάνιση του αγαπημένου του σκύλου… Gone Baby Dog. Μια ταινία που περνά από τις κλειδαρότρυπες κατευθείαν στα υπνοδωμάτια, οδηγώντας το βλέμμα του θεατή σε διάφορες κρεβατοκάμαρες και όχι μόνο. Το σεξ πάντα πουλάει και με τον αγώνα για τη σεξουαλική απελευθέρωση να έχει κερδηθεί το έργο προσπαθεί να διακωμωδήσει τραβηγμένες καταστάσεις χωρίς να προσθέσει κάτι νέο. Όσο προχωρά σιγά σιγά το ενδιαφέρον της από σεξουαλικό περνά σε όλο και πιο ρομαντικό.

Gimli

Μεταξύ 10 και 12 (Between 10 and 12)
(Σκηνοθεσία: Peter Hoogendoorn / Ολλανδία / 69′)

Ο σκηνοθέτης δήλωσε ότι «δεν υπάρχουν κώδικες στο πως να αντιμετωπίσει κανείς μια απώλεια. Αυτό που μένει είναι το ταξίδι στο χώρο και τον χρόνο, ένα ταξίδι στο κενό, απογυμνωμένο από οτιδήποτε το περιττό». Δυο αστυνομικοί πρέπει να ενημερώσουν μια οικογένεια ότι η κόρη έχασε την προηγούμενη νύχτα τη ζωή της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η εστίαση είναι πολυδιάστατη στην ανάλυση τόσο της τραγικότητας της πλευράς της οικογένειας όσο και των αστυνομικών που έχουν τον άχαρο ρόλο να φέρουν την άσχημη είδηση. Αυτή συγκρούεται σκληρά με την καθημερινότητα της οικογένειας. Η κινηματογράφιση φέρνει στη μνήμη το ελληνικό Luton. Ο σκηνοθέτης επιλέγει προσεκτικά τα στατικά του πλάνα που είναι ισορροπημένα, αλλά ταυτόχρονα λίγο άψυχα, κρατώντας απόσταση ασφαλείας για τον παρατηρητή εις βάρος του συναισθήματος. Το Μεταξύ 10 και 12 αποτελεί μια ώριμη σπουδή, που θα μπορούσε όμως να είχε περισσότερο δεμένο σενάριο.

Giml

Ο Θεριστής (The Reaper)
(Σκηνοθεσία: Zvonimir Juric / Κροατία-Σλοβενία / 98′)

Τρεις ιστορίες λαμβάνουν χώρα σε μια νύχτα, με την κεντρική γύρω από τον θεριστή να κατέχει το μέγιστο ενδιαφέρον. Μια γυναίκα μένει από βενζίνη στη μέση του πουθενά και συναντά έναν θεριστής, μεσήλικα άντρα που δέχεται να τη βοηθήσει. Αυτό που δε γνωρίζει η γυναίκα είναι ότι ο άντρας μόλις βγήκε από τη φυλακή μετά από είκοσι χρόνια ποινής για βιασμό. Τέσσερα είναι τα κεντρικά πρόσωπα των τριών ιστοριών: Ένας θεριστής ήθελε να θερίσει τη νύχτα με το τρακτέρ του το χωράφι. Μια γυναίκα που ήθελε να φτάσει γρήγορα στον προορισμό της. Ένας βενζινάς που είχε σπουδάσει νομική και καταπιέζεται στο πάρτι του αδερφού του που γιορτάζει την εγκυμοσύνη της γυναίκας του. Ένας Αστυνομικός που αντιμετωπίζει προβλήματα στο σπίτι με τη γυναίκα του. Ο σκηνοθέτης επιχειρεί ένα άκρως συμβολικό κοινωνικό πορτραίτο της μετά-τραυματικής μετά-πολεμικής περιόδου των ανθρώπων που προσπαθούν να προχωρήσουν. Οι χαρακτήρες είναι άνθρωποι εγκλοβισμένοι όπως η περιοχή από τον πόλεμο που πέρασε. Απομονωμένοι, «πεταμένοι» στο έρημο τοπίο θα μπορούσαν να είναι πρωταγωνιστές σε θρίλερ. Αντίθετα, τα δυνατά πλάνα μιλούν για ανθρωπιά, συμπόνοια, συγχώρεση, για ανθρώπους που έμαθαν να φοβούνται το γείτονα και τώρα πρέπει να μάθουν ξανά να εμπιστεύονται. Ενώ οι επιμέρους ιστορίες συντελούν στην ολότητα, η ιστορία του θεριστή έχει μεγαλύτερη δύναμη κι όταν ξεφεύγει από αυτή μοιάζει να φεύγει εκτός θέματος. Το ωραίο τραγούδι που ακούγεται -κάτι σαν τη σέρβικη έκδοση του walking on sunshine- λέει «έχω πίστη σε εμένα, έχω πίστη στους ανθρώπους».

Gimli

Η Τρίτη Όχθη του Ποταμού (the Third Side of the River)
(Σκηνοθεσία: Σελίνα Μούργκα / Αργεντινή / 92′)

Ο 17χρονος Νικολάς μισεί τον «πατέρα» του. Ζει με τη μητέρα του και τα δυο μικρότερα αδέλφια του σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Ο αποξενωμένος πατέρας του, ένας αξιοσέβαστος γιατρός, διατηρεί δυο οικογένειες, την επίσημη, ενώ την οικογένεια του Νικολάς, δεν την έχει αναγνωρίζει δημόσια. ‘Οταν ο πατέρας του ανακοινώνει την απόφαση του να είναι ο διάδοχός του, τόσο στην ιατρική πρακτική όσο και στις αγροτικές δουλειές, ο έφηβος δέχεται πίεση από τις κινήσεις του πατέρα του για την προετοιμασία του γι’ αυτήν την ευθύνη, που δεν αφήνουν περιθώρια για τα αισθήματά του ως εφήβου. Ο Νικολάς υπακούει στις εντολές αλλά το μίσος του συσσωρεύεται. Έχει δει τη μητέρα του να υποφέρει εξαιτίας της διπλής ζωής του Χόρχε όσο και το νεαρό παιδί της άλλης του γυναίκας που ο Νίκολας προσπαθεί να προστατέψει στο σχολείο. O νεαρός έχει τη δική του αίσθηση δικαιοσύνης αφήνοντας το σωστό και το λάθος να φιλτραριστεί μέσα από όσα ζει καθημερινά. Γίνεται το σφυρί της δικαιοσύνης στην πατερική παρουσία ως σύμβολο. Οι καμπάνες της επανάστασης χτυπούν από την αδικία ή την εφηβεία; Τελικός κριτής για να τον δικάσει, δικαιολογήσει ή κατακρίνει είναι ο ίδιος ο θεατής. Θεωρώ ότι η ταινία παρουσιάζει σεναριακά προβλήματα, θέλει να πει πολλά, έχει να πει, αλλά δεν τα λέει ξεκάθαρα. (+1 στην θαρραλέα θεατή που αντέδρασε στην παρενόχληση της σημερινής προβολής).

Gimli

Χώμα στη Γλώσσα (Dust in the Tongue)
(Σκηνοθεσία: Ruben Mendoza / Κολομβία-Γαλλία / 90′)

Ματαιοδοξία, ανάγκη για υστεροφημία, μοναξιά, αγάπη είναι τα θέματα που πραγματεύεται η ταινία. Ένας Δον -μεγαλοτσιφλικάς παππούς που πεθαίνει βασανιστικά από το πάγκρεας του, πάει στο αγρόκτημα του με τα δυο εγγόνια του να σκορπίσουν τις στάχτες της γυναίκας του. Τα δυο φλεγματώδη παιδιά, οι τελευταίοι απόγονοι του, τον αγαπάνε αλλά δεν τον έχουν συγχωρήσει για τον σκληρό του χαρακτήρα και μεγάλα λάθη του παρελθόντος. Έχει και ένα σκύλο που τον λένε Πόπκορν. Ο γέρος επικριτικός και απόλυτος μέχρι το τέλος έχει σκεφτεί το δικό του σενάριο αξιοπρεπούς αποχώρησης καλώντας τα εγγόνια του να του χαρίσουν έναν γρήγορο θάνατο. Καταδικασμένος να δει το αγρόκτημα του, την περιουσία και τους κόπους του να πεθαίνουν κι αυτά μαζί του, είναι ένας σύγχρονος βασιλιάς Λιρ. Το τελικό αποτέλεσμα είναι όμως φλύαρο και αργό. Το τέλος έρχεται προκλητικό για να σπάσει τη μονοτονία.

Gimli 

Το Πάρκο με τις Μύγες (Blowfly Park)
(Σκηνοθεσία: Jens Ostberg / Σουηδία / 97′)

Νεαρός πρώην ελπιδοφόρο ταλέντο του χόκεϊ επί πάγου χρειάζεται συχνά να μαζεύει τον κολλητό του που πίνει και φέρεται αλλοπρόσαλλα ή περιπλανιέται στο δάσος. Όταν ο φίλος του εξαφανίζεται ο νεαρός αρχίζει κυνήγι στοιχείων, γίνεται κι αυτός βίαιος, ενώ αρχίζει να έχει επαφές με τον πατέρα και πρώην προπονητή του καθώς και τη γυναίκα του και το μικρό παιδί του. Υπέρτατη σπατάλη ενός καλού σεναρίου, με δυναμική υπόθεσης εφάμιλλη του Fight Club. Το τέχνασμα της επιλεκτικής μνήμης, που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης αποφεύγει να μας δώσει πολλά στοιχεία. Κακή σκηνοθεσία και μοντάζ, αλλά και μέτριες ερμηνείες αφήνουν μόνο τις καλές προθέσεις των μονοπατιών προς τα οποία θα μπορούσε να είχε κινηθεί. Βαρύγδουπος τίτλος ταινίας, με τρέιλερ που ανοίγει την όρεξη, αλλά ο αργός ασυγχρόνιστος ρυθμός του αφήνει τους θεατές να φύγουν από την αίθουσα νιώθοντας εξαπατημένοι.

Gimli

Αμνησία (Amnesia)
(Σκηνοθεσία: Nini Bull Robsahm / Νορβηγία /74′)

Από τις πιο αδύναμες ταινίες του διαγωνιστικού παρά τις καλές προθέσεις της, περιγράφει ένα κλειστοφοβικό σχεδόν θεατρικό θρίλερ δωματίου με ωραίο φόντο. Ένα ζευγάρι που έχει προβλήματα στη σχέση του πάει σε έρημο νησί για σαββατοκύριακο. Ο άντρας έχει γίνει πιεστικός για να κάνουν παιδί και βίαιος. Πάνω στον καυγά από ατύχημα χάνει την μνήμη του και η γυναίκα θα εκμεταλλευτεί την ευκαιρία προσποιούμενη ότι δε γνωρίζονται. Μέχρι να έρθει το φέρι να τους πάρει όμως βρίσκεται ξαφνικά με έναν άγνωστο στο ίδιο χώρο. Το τέχνασμα της επανάληψης στιχομυθίας δείχνει ότι μερικές φορές οι άνθρωποι ανοίγονται πιο εύκολα σε έναν ξένο. Αργή και αφαιρετική κινηματογράφιση που βαδίζει σε κοινοτοπίες ψυχολογικού θρίλερ, με κοντινά στους ήρωες ή γενικά πλάνα τοπίου, αχνά χρώματα και συχνές ηχητικές παρεμβάσεις ηλεκτρικού θορύβου, αέρα ή κύματος. Η θέση της ισορροπίας άντρα – γυναίκας πάει αρκετά χρόνια πίσω, απομονώνοντας τα άσχημα χαρακτηριστικά κάθε φύλου. Ακολουθώντας την εύκολη λύση του αρρωστημένου χωρίς φαντασία παραβλέπει τις πάμπολλες δυνατότητες κρατώντας τον σκελετό του σεναρίου.  Αδιάφορο και κουραστικό σίγουρα δεν ανήκει στα καλύτερα δείγματα του σύγχρονου νορβηγικού σινεμά.

Gimli

Listen Up Phillip
(Σκηνοθεσία: Alex Ross Perry / ΗΠΑ / 108′)

Ο Φίλιπ είναι συγγραφέας και έχει πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Θα γνωρίσει τον Άικ, έναν ηλικιωμένο συγγραφέα εξίσου μισάνθρωπο με τον ίδιο. Στην πορεία θα αναρωτηθούν για ερωτικές και διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά και για τη φήμη. Χρησιμοποιώντας voice over που παραπέμπει σε αφήγηση μυθιστορήματος -ή ταινίας του Ουές Άντερσον– ο Άλεξ Ρος Πέρι παίρνει κάμερα στο χέρι και την κολλάει πάνω στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών της ταινίας του. Φανταστείτε μια αυτάρεσκη Frances Ha, με κινούμενη κάμερα που σε κάνει να ζαλίζεσαι, κεντρικούς χαρακτήρες για τους οποίους δεν νοιάζεσαι -ακόμα περισσότερο: θέλεις να τους δείρεις- και μία παρέλαση προσώπων που μόνος σκοπός τους φαίνεται να είναι να δέχονται τις προσβολές του ήρωα. Αν και λατρεύω τη τζαζ, η συνεχής χρήση της από τον σκηνοθέτη ήταν εκνευριστική, τόσο όσο και ο Τζέισον Σβάρτσμαν. Το μόνο που μένει είναι η ερμηνεία της κοπέλας του Φίλιπ.

Τάιλερ