Κάτω από τον Ήλιο (A Bigger Splash)
Η ροκ σταρ Μαριάν (Τίλντα Σουίντον) βρίσκεται με τον σκηνοθέτη σύντροφό της Πολ (Ματίας Σένερτς) στην Ιταλία για διακοπές. Η Μαριάν αναγκάζεται να κάνει αφωνία εξαιτίας ενός προβλήματος υγείας και μαζί με τον σύντροφό της απολαμβάνουν τον ιταλικό ήλιο, τη θάλασσα και την πισίνα της βίλας όπου διαμένουν. Η επίσκεψη ενός παλιού εραστή της Μαριάν, του πολυλογά και υπερβολικού Χάρι Χοκς (Ρέιφ Φάινς) και της νεαρής κόρης του, Πενέλοπε Λανιέρ (Ντακότα Τζόνσον) θα διαταράξει την ήσυχη καθημερινότητα του ζευγαριού και θα προκαλέσει αντιζηλίες, βγάζοντας στο φως κρυμμένα ή νέα πάθη.
Αντλώντας έμπνευση από την «Πισίνα» του Ζακ Ντερί με τους Αλέν Ντελόν και Ρόμι Σνάιντερ –αλλά ακολουθώντας τον δικό της δρόμο- η ταινία έχει στο επίκεντρό της τέσσερις εγωπαθείς χαρακτήρες που θα κάνει ο καθένας αυτό που περνάει από το χέρι του προκειμένου να επιτύχει τον σκοπό του.
Πάθη, εντάσεις και ματαιώσεις έρχονται στο επίκεντρο της ταινίας του Λούκα Γκουαντανίνο που εδώ συνεργάζεται ξανά με την Τίλντα Σουίντον μετά το I Am Love –και θα συνεργαστούν και στο Suspiria όπου θα δούμε και την Ντακότα Τζόνσον σε ένα ρόλο.
Τα ερωτικά μπερδέματα της τετράδας μοιάζουν παρωχημένα, σε μία ταινία που απλά παρακολουθεί τα τέσσερα πλάσματα που βλέπουμε στην οθόνη. Κι ενώ στο «Είμαι ο Έρωτας» είχε προχωρήσει σε μία γεμάτη ουσία ανατομία μιας αριστοκρατικής οικογένειας –και της πτώσης της-, εδώ η απλή παρακολούθηση των χαρακτήρων δεν συνοδεύεται και με κριτική τους. Γεγονός που αποδυναμώνει στο τέλος της ταινίας την προσπάθεια να συνδεθεί ο κόσμος της με το προσφυγικό ζήτημα. Γιατί ναι, μεν, λίγο παραπέρα από τα όσα συμβαίνουν στην βίλα υπάρχει ένα δράμα που εκτυλίσσεται, αλλά ο Γκουαντανίνο χειρίζεται με μάλλον άκομψο τρόπο το γεγονός, μοιάζοντας απλά να θέλει να βρει μια «λύση» στο κουβάρι της ιστορίας που αφηγείται.
Ματίας Σένερτς και Ντακότα Τζόνσον είναι δύο πρόσωπα γεμάτα φρεσκάδα που τα παρακολουθείς ευχάριστα στην ταινία, χωρίς να δίνουν κάτι παραπάνω στους ρόλους τους. Η Τίλντα Σουίντον, την οποία συμπαθώ ιδιαιτέρως, εδώ μου φάνηκε έως και ενοχλητική, ενώ το τέχνασμα της αφωνίας δεν με έπεισε, καθώς μου φάνηκε αυτό ακριβώς: ένα τέχνασμα.
Εκείνος που είναι πραγματική απόλαυση είναι ο Ρέιφ Φάινς. Στην ταινία δεν βάζει γλώσσα μέσα του, χοροπηδά σαν κατσίκι, χορεύει και γενικώς επιδίδεται σε ένα κωμικό κρεσέντο που απολαμβάνεις –αλλά το απολαμβάνει και ο ίδιος ο Φάινς από ότι φαίνεται. Μετά το Budapest Hotel, έρχεται και αυτός ο κωμικός ρόλος για να αναδείξει το ταλέντο του και να δείξει πόσο πολυεπίπεδος ηθοποιός είναι.
Τελικά να τη δω; Θα έρθεις στο σινεμά για τα ιταλικά τοπία και τις σεξουαλικές εντάσεις, αλλά θα μείνεις για την ερμηνεία του Ρέιφ Φάινς. Κατά τα άλλα, πολύ κακό για το τίποτα.
