Storia d’ Amore (Alaska)
Φαούστο και Ναντίν. Είναι επιβάτες του λεωφορείου πηγαίνοντας στο ίδιο ξενοδοχείο χωρίς να το ξέρουν. Αυτός για να δουλέψει ως σερβιτόρος, αυτή για να περάσει οντισιόν για μοντέλο. Η μοίρα θα τους φέρει στο ίδιο μπαλκόνι να καπνίζουν πλάι πλάι, βάζοντας σε κίνηση ένα μηχανισμό αλληλουχίας γεγονότων που θα αλλάξουν τις ζωές τους για πάντα.
Άραγε χρειάζεται δυο άνθρωποι να γνωρίζουν πολλά ο ένας για τον άλλο για να αντιληφθούν μια σύμπνοια πνεύματος; Δε μιλάμε για απλή έλξη, αλλά για κάτι βαθύτερο, κάτι που να κρατήσει μια ζωή. Αυτό εξετάζει η ταινία. Δυο χαρακτήρες που από την αρχή ξέρουν ελάχιστα ο ένας για τον άλλο, όμως δείχνουν να είναι αρκετά. Οι δυο ζωές που πέφτουν η μια πάνω στην άλλη σε μια στιγμή που οι πορείες τους μοιάζουν να κινούνται παράλληλα, ίσως στο μόνο σημείο που οι γραμμές τους τέμνονταν. Η παθιασμένη αυτή σύγκρουση είναι σχεδόν καταστροφική. Από κει και ύστερα πάντα ο ένας θα μένει πιο πίσω να κυνηγά να φτάσει τον άλλο. Πόσο καταστροφική μπορεί να αποβεί μια τέτοια σχέση και ποια τελική κατάληξη, ιδίως όταν ο ένας μοιάζει να «προκαλεί» στον άλλο μοιραία χτυπήματα που τον στέλνουν χρόνια πίσω;
Γιατί όμως δε μιλώ για ερωτική ιστορία; Η χημεία κι η αλληλεπίδραση που έχει ο ένας χαρακτήρας με τον άλλο είναι εξαρχής δεδομένη. Το ερώτημα λοιπόν είναι ως προς την κατάληξη αυτής της ιστορίας. Αν με άλλα λόγια θα επιλέξουν τελικά να πορευτούν χωριστά τις ζωές τους, κυνηγώντας τα όνειρα τους, αλλά με κάτι να τους λείπει, ή αν θα υποχωρήσουν στις φιλοδοξίες τους προσπαθώντας να ζήσουν μαζί. Μοιάζει λίγο με το παιχνίδι του εντόμου γύρω από τη φλόγα ή την επίδραση που έχει ο μαγνήτης σε κάτι μεταλλικό και αυτό είναι μια αίσθηση που αφήνει η ταινία στο σύνολο της. Αυτό είναι ο έρωτας κι άλλος τον γεύεται και τον χαίρεται, άλλος χάνει τα μυαλά του, άλλος το φυσά και δεν κρυώνει. Το άλλο κομμάτι όμως, το πιο βαθύ δεν είναι έρωτας, έχει να κάνει καθαρά με την σχέση δυο ανθρώπων στις συμπληγάδες της καθημερινότητας.
Ποιος είναι ο ξένος και ποιος ο ντόπιος; Η ταινία δεν είναι μοναχά ιταλογαλλική συμπαραγωγή, αλλά εναλλάσσεται μεταξύ Παρισιού και Μιλάνου, χρησιμοποιώντας τις δυο γλώσσες ως εργαλείο. Ο Φαούστο είναι Ιταλός ενώ η Ναντίν Γαλλίδα. Η έξυπνη εναλλαγή των διαλόγων από γαλλικά στα ιταλικά και τούμπαλιν, καθώς οι χαρακτήρες εξελίσσονται, δίνει μια υπέροχη διαφορετική οπτική στη σχέση τους, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την επικοινωνία τους. Παρατηρήστε πότε οι δυο χαρακτήρες χρησιμοποιούν την ίδια γλώσσα, άρα επικοινωνούν άμεσα και πως κατά διαστήματα αυτό αλλάζει, απομακρύνεται, αποξενώνεται, χάνεται στη μετάφραση. Όμως ακόμα κι όταν ομιλούν την ίδια γλώσσα πόσο συχνά μιλάνε ουσιαστικά μεταξύ τους; Συχνά τον βασικό διάλογο κάνουν με τα μάτια, ανεξαρτήτως τι λένε οι λέξεις στο στόμα τους.
Το «Αλάσκα» είναι μια ταινία από αυτές που συνήθως εμείς οι κριτικοί αρεσκόμαστε να χαρακτηρίζουμε ως «φεστιβαλική». Αυτό όμως έχει να κάνει με τη ροή της αφήγησης, το θέμα και την κινηματογράφιση της και επ’ουδενί δε σημαίνει ότι η ταινία δεν προορίζεται για το ευρύ κοινό. Η σκηνοθετική παρουσία του Κλαούντιο Κουπελίνι είναι ελάχιστα αισθητή, δίνοντας απλόχερα χώρο και κοντινά πλάνα στους δυο νεαρούς πρωταγωνιστές του. Προσέξτε όμως τι ωραία που εναλλάσσει την ένταση του ήχου, ιδιαίτερα της μουσικής όταν αλλάζει δωμάτια. Αυτή η αυξομείωση της μουσικής καθώς μεταβάλλεται ο χώρος δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα τρισδιάστατη ψευδαίσθηση στο θεατή.
Οφείλουμε να σταθούμε στην επιλογή των δυο πρωταγωνιστών. Είναι εύκολο ίσως να φανταστούμε τη Μαριόν Κοτιγιάρ ή τον Ματίας Σένερτς στους αντίστοιχους ρόλους, όπως ήταν στο βαθιά δραματικό Σώμα με Σώμα του 2012. Θα μπορούσαν πάλι, να είναι oι φαντασμένοι από έρωτα γκάνκστρερ Κρίστιαν Σλέιτερ και Πατρίτσια Αρκέτ του πρώιμου Ταραντίνο στο True Romance του 1993. Όμως αντίθετα, η επιλογή αυτών των δυο, της γλυκίτατης Αστρίντ Μπερζέ-Φρισμπί και του ταλαντούχου Έλιο Τζερμάνο που στέκονται πολύ καλά στους ρόλους τους, έχει κάτι άλλο να δείξει, μέσα από το σχεδόν υποτονικό, λιτό παίξιμο τους. Οι χαρακτήρες του Φαούστο και της Ναντίν, είναι δυο καθημερινοί άνθρωποι της μέσης-κατώτερης τάξης, απογυμνωμένοι από κάθε τι το φαντεζί από πάνω τους. Εγκλωβισμένοι να κοιτούν μόνιμα ψηλά, τη ζωή που τους αξίζει, αυτό που θέλουν να φτάσουν και όλο το πλησιάζουν αλλά κάτι τους κρατά ένα βήμα πριν την επιτυχία. Ο σκηνοθέτης Κλαούντιο Κουπελίνι δε θέλει να τους θαυμάσουμε, όσο να ταυτιστούμε μαζί τους, να μας γίνει πιστευτό ότι θα μπορούσαν κάλλιστα να είμαστε εμείς και η ιστορία τους να ήταν η δική μας ιστορία.
Τελικά να τη δω; Μια σύγχρονη απογύμνωση του έρωτα, υπό το πρίσμα του ουσιαστικού διαλόγου, της εμπιστοσύνης και της υποστήριξης, στοιχεία ουσιώδη για μια ολοκληρωμένη σχέση.
