Ένα Μικρό Χάος (A Little Chaos)
Ο βασιλιάς Λουδοβίκος ο 14ος (Άλαν Ρίκμαν) χτίζει τις περίφημες Βερσαλλίες, μέρος των οποίων αποτελούν οι κήποι της. Ο αρχιτέκτονας Αντρέ Λε Νοτρ (Ματίας Σένερτς) έχει αναλάβει το έργο, αλλά χρειάζεται βοήθεια. Η Σαμπίν ντε Μπαρά (Κέιτ Γουίνσλετ) είναι μία δυναμική αρχιτέκτονας τοπίου που αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας ένα δύσκολο κομμάτι του έργου. Η έλευσή της θα φέρει τα πάνω-κάτω στην βασιλική αυλή και στη ζωή του Λε Νοτρ.
Ο Άλαν Ρίκμαν αναλαμβάνει ρόλο σκηνοθέτη για να αφηγηθεί εδώ μία ιστορία μάλλον αδιάφορη. Προσωπικά, μου θύμισε το The Sherpent’s Kiss (1997) με τον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, μία αποτυχημένη απόπειρα να γίνει η αρχιτεκτονική τοπίο ενδιαφέρον θέμα για ταινία.
Εδώ την κατάσταση σώζουν σίγουρα οι ερμηνείες. Η Κέιτ Γουίνσλετ παίζει συχνά ρόλους δυναμικών γυναικών που βρίσκονται μπροστά από την εποχή τους και αυτός ο ρόλος δεν αποτελεί εξαίρεση. Αν και δεν κάνει κάτι πολύ διαφορετικό από άλλες φορές, καταφέρνει και ξεχωρίζει. Υπάρχει, επίσης, μία γλυκύτητα στη συνάντησή της με τον Άλαν Ρίκμαν, στη σκηνή όπου ο βασιλιάς Λουδοβίκος προσπαθεί να ξεφύγει από την αυλή, πηγαίνοντας σε έναν κήπο που αγαπά και υποδυόμενος τον… καλλιεργητή. Σε όλους εμάς που αγαπήσαμε τη συνάντηση Γουίνσλετ – Ρίκμαν στη Λογική και Ευαισθησία (1995), η σκηνή αυτή αποτελεί ένα γλυκό κλείσιμο του ματιού.
Αν και έχει σχετικά μικρό ρόλο στην ταινία, ο Ρίκμαν ερμηνεύει τον Λουδοβίκο με ευαισθησία και ρεαλισμό. Ο Ματίας Σένερτς, από την άλλη, όσο καλός ηθοποιός και αν είναι, φαίνεται να ασφυκτιά στο κοστούμι εποχής του και δεν πείθει ιδιαίτερα ούτε για το πάθος του για την Σαμπίν, ούτε για το πάθος του για την αρχιτεκτονική τοπίου.
Υπάρχουν, βέβαια, και οι ρόλοι καρικατούρες. Ο εξωφρενικός χαρακτήρας που ερμηνεύει ο Στάνλεϊ Τούτσι -πόσες φορές να τον δούμε πια σε τέτοιους ρόλους;- και η σύζυγος του Λε Νοτρ που εκφράζει μια κακία μάλλον ξεπερασμένη.
Δυστυχώς, όσες προσπάθειες και να κάνει η ταινία δεν μπορεί να ξεφύγει από το βασικό της πρόβλημα: είναι βαρετή. Υπάρχουν ορισμένες σκηνές που αν αναπτύσσονταν περισσότερο θα κρατούσαν την προσοχή του θεατή (όπως η διαπίστωση της αυστηρής ζωής σε μία βασιλική αυλή για μία γυναίκα). Αντ’ αυτού, το σενάριο επικεντρώνεται στα πιο αδιάφορα σημεία της ιστορίας (στην εκδίκηση της συζύγου για παράδειγμα). Αν σε αυτό το μείγμα, προσθέσει κανείς μία άνευρη σκηνοθεσία, θα καταλάβει ότι αυτή είναι μία ταινία εποχής που θα μπορούσε να λείπει.
Τελικά να τη δω;
Αγαπάμε τον Άλαν Ρίκμαν και την Κέιτ Γουίνσλετ, αλλά οι ερμηνείες τους και μόνο δεν μπορούν να κάνουν ενδιαφέρουσα αυτή την μάλλον βαρετή ταινία εποχής.
Fun trivia: Η κόρη της Κέιτ Γουίνσλετ, Μία, εμφανίζεται σε μία σκηνή της ταινίας. Είναι το κορίτσι που κάθεται σε μία καρέκλα σε μία άδεια αίθουσα του Λούβρου, πριν ανοίξει η πόρτα και μπει μέσα πλήθος κόσμου.
