Ο Νο1 Καταζητούμενος
Η ταινία που είναι γνωστή ως η τελευταία ταινία στην οποία ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν διαθέτει πρωταγωνιστικό ρόλο, δεν διαθέτει μια εύκολη πλοκή.
Ο Χόφμαν ερμηνεύει τον Γκίντερ Μπάκμαν, έναν πράκτορα μιας γερμανικής υπηρεσίας πληροφοριών, τοποθετημένου με την ομάδα του στο Αμβούργο, που προσπαθεί να βρει τους ανθρώπους που χρηματοδοτούν τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η Αλ Κάιντα. Στο δρόμο του θα βρεθεί ένα «μικρό ψάρι», ένας νεαρός με μια κληρονομιά που ο ίδιος θα θεωρήσει ότι αποτελεί ευκαιρία για να ξεσκεπάσει τους υπόπτους που κυνηγά καιρό. Στην υπόθεση εμπλέκεται η γερμανική κυβέρνηση, αλλά και οι Αμερικάνοι.
Βασισμένο σε μυθιστόρημα του Τζον Λε Καρέ, το A Most Wanted Man -όπως είναι ο ξένος τίτλος του- γνωρίζει αρκετά καλά τα παιχνίδια κατασκόπων, καθώς και τις εύθραυστες πολιτικές ισορροπίες που επικρατούν στον πλανήτη.
Δεν ασχολείται τόσο με αυτά, όσο με την προσπάθεια ενός κατασκόπου να πιάσει έναν κρίκο της αλυσίδας. Ο Γκίντερ Μπάκμαν, ο χαρακτήρας του Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, θέλει «και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο». Είναι σχεδόν αφελής ο τρόπος που πλησιάζει την ιστορία. Κάνει μια απελπισμένη προσπάθεια να είναι σωστός, να πείσει τους ανθρώπους που προσεγγίζει ότι θέλει το καλό τους. Ωστόσο, ένας άνθρωπος της δικής του θέσης θα έπρεπε να ξέρει καλύτερα. Η ταινία δείχνει ότι δεν ξέρει καλύτερα και ότι δεν μοιάζει να συνειδητοποιεί ότι ακόμα και ο ίδιος είναι κρίκος μιας αλυσίδας.
Ακολουθώντας τα πρότυπα του Σμάιλι (στο ανώτερο Κι ο Κλήρος έπεσε στον Σμάιλι), ο χαρακτήρας της ταινίας είναι βασανισμένος, αλλά ευτυχώς για τον θεατή, οι κρυφοί του δαίμονες δεν γίνονται γνωστοί στον θεατή.
Λίγο πριν το τραγικό του τέλος, ο Χόφμαν δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία, αλλά τον βοηθάει το γεγονός ότι ερμηνεύει έναν χαρακτήρα κοντά στην ψυχοσύνθεσή του: έναν χαρακτήρα κουρασμένο από τα πράγματα και τη ζωή, έναν χαρακτήρα που προσπαθεί να κρατηθεί από τις ψευδαισθήσεις του.
Εξίσου καλός είναι και ο Γκριγκόρι Ντομπρίγκιν που ερμηνεύει έναν μπερδεμένο Τσετσένο νεαρό και συνδυάζει τον φόβο, την πίστη και την αμφιβολία σε ένα μόνο βλέμμα. Εξίσου καλή και η Ρόμπιν Ράιτ που εδώ επιλέγει μία μη σέξι περσόνα, πλήρως εναρμονισμένη με αυτό που έχουμε στο μυαλό μας όταν σκεφτόμαστε «Αμερικανός διπλωμάτης».
Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι πιο αδιάφορο, καθώς προσπαθεί να χτίσει τον κόσμο που μέσα κινούνται οι ήρωές του. Πρόσωπα και ονόματα περνούν από την οθόνη, κομμάτια ενός παζλ που στο δεύτερο μέρος θα συνδεθούν καλύτερα.
Ο Αντόν Κορμπέιν ακολουθεί μία «ψυχρή» χρωματική παλέτα, όπου κυριαρχεί το γκρι, το μπλε και το πράσινο, παρατηρώντας αυτά που συμβαίνουν γύρω του, χωρίς στην πραγματικότητα να λαμβάνει θέση. Αν και ακολουθεί τους σκηνοθετικούς κανόνες του είδους, καταφέρνει και κάνει το εγχείρημα ενδιαφέρον.
Μπορεί να μη διαθέτει το νεύρο της Συριάνα, ή την αγωνία του Μόναχο ή ακόμα και τη θλίψη του Κι ο Κλήρος Έπεσε στο Σμάιλι, αποτελεί όμως άξια συνέχεια για όποιον αγάπησε ταινίες σαν αυτές.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο τέλος. Αν και το περιμένεις, είναι ανακουφιστικό το πώς ακριβώς εξελίσσεται, χωρίς να κάνει εκπτώσεις ή να φοβάται να μιλήσει για κάποια πράγματα. Σε αντίθεση με την αρχή (που σε προδιαθέτει για κάτι «πατριωτικό»), το τέλος μπορεί να δείχνει την αφέλεια του ήρωα, αλλά δείχνει ότι κάποιες περιοχές δεν είναι ούτε άσπρες, ούτε μαύρες, αλλά γκρίζες.
Τελικά να τη δω;
Λιγότερο συναρπαστικό από το Μόναχο και ίσως όχι τόσο καλό όσο το Κι Ο Κλήρος Έπεσε στο Σμάιλι, αλλά με μία πολύ καλή ερμηνεία -την τελευταία πρωταγωνιστική του- από τον σπουδαίο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, ο Νούμερο 1 Καταζητούμενος μπορεί να μην είναι αριστούργημα, είναι μία ταινία όμως που θα αρέσει σε όσους αγαπάνε τον ρεαλισμό στις κατασκοπικές ταινίες και για όσους παρακολουθούν τη διεθνή πολιτική σκηνή.
