Μια Υπόσχεση (A promise)

Στη Γερμανία του 1912 ένας φτωχός νεαρός βρίσκει δουλειά σε ένα εργοστάσιο χάλυβα. Σύντομα τραβάει το βλέμμα του ιδιοκτήτη του εργοστασίου, Χοφστατ, και γίνεται έμπιστος συνεργάτης του. Όταν η υγεία του Χόφστατ επιδεινώνεται, ο νεαρός θα αναγκαστεί να πηγαίνει στο σπίτι του συχνά, προκειμένου να τον ενημερώνει για τα όσα συμβαίνουν στο εργοστάσιο. Εκεί θα συναντηθεί με τη νεαρή σύζυγο του Χόφστατ, την οποία θα ερωτευτεί παράφορα. Τη σχέση τους σφραγίζει μία υπόσχεση…

Βασισμένη σε διήγημα του Στέφαν Τσβάιχ, η ταινία του Πατρίς Λεκόντ είναι γυρισμένη με Άγγλους ηθοποιούς, αλλά διαδραματίζεται στην Γερμανία. Η βρετανική προφορά δεν απεμπολείται, σε μία προσπάθεια να φανεί η διαφορά της αριστοκρατικής τάξης. Το αποτέλεσμα, μπορεί να ξενίζει λιγάκι, αλλά δεν αποτελεί το μεγαλύτερο από τα προβλήματα της ταινίας.

Το πρόβλημα -το οποίο δεν αποφεύγει ο Λεκόντ και στην επόμενη ταινία του, το Un Heure de Tranquillite- είναι ότι έχει γίνει υπερβολικά παραδοσιακός στη σκηνοθεσία του. Έτσι ναι μεν βλέπουμε ωραία πλάνα, τους χαρακτήρες λουσμένους σε ένα όμορφο φως, τη μελαγχολία της ανώτερης τάξης και των προβλημάτων της, αλλά ταυτόχρονα είναι πια αναμενόμενο ότι στο σάουντρακ θα ακούσουμε κομμάτια κλασικής μουσικής, ότι  θα υπάρχει μία σκηνή στην όπερα ή μερικές στιγμές κλεμμένου πόθου που θα συνοψίζονται στο χάδι ενός ποδιού (ή στο βγάλσιμο ενός γαντιού αν μιλάμε για τα Χρόνια της Αθωότητας του Μάρτιν Σκορσέζε).

Δεν γνωρίζω το διήγημα του Τσβάιχ, αλλά ο Πατρίς Λεκόντ το μεταφέρει στην οθόνη με υπερβολικά ακαδημαϊκό τρόπο. Μία σειρά από σκηνές που περιλαμβάνουν όλα αυτά τα οποία θα περίμενε κανείς να βρει σε έναν απαγορευμένο έρωτα σε μία περίοδο που τα πάθη τα ίδια ήταν απαγορευμένα. Παράλληλα, αφιερώνει υπερβολικά πολύ χρόνο στα κρυφά συναισθήματα των δύο χαρακτήρων, με αποτέλεσμα να μην αφιερώνει καθόλου χρόνο στο κομμάτι που αφορά τον A’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σε κάποια στιγμή η ηρωίδα λέει ότι δεν την ενδιαφέρει ποιος θα κερδίσει ή ποιος θα χάσει, αρκεί να τελειώσει ο πόλεμος. Και σίγουρα, καθώς ανήκει στην τάξη των προνομιούχων, ο πόλεμος θα είναι πολύ λιγότερο δύσκολος για αυτήν. Δεν εξηγείται όμως η σχεδόν παντελής απουσία του από τα όσα συμβαίνουν επί της οθόνης. Τα πεπραγμένα του πολέμου είναι απλά γεγονότα στις ερωτικές της επιστολές ή ανακοινώσεις του μπάτλερ της.

Χάνεται, λοιπόν, η ουσία της ιστορίας. Το  θέμα είναι αυτός ο απαγορευμένος έρωτας, αλλά γιατί ο πόλεμος είναι κάτι με το οποίο ασχολείται τόσο επιδερμικά; Και γιατί το δεύτερο μέρος, εκείνο της Υπόσχεσης, καλύπτεται σε διάστημα μόλις λίγων λεπτών;

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο βρίσκουμε τον Ρίτσαρντ Μάντεν (τον Ρομπ Σταρκ του Game of Thrones), ο οποίος είναι καλός, αλλά δεν μπορεί να πείσει για το πάθος που του προκαλεί η σύζυγος -εξαιρετική η Ρεμπέκα Χολ στην ταινία. Οι δύο εραστές δεν φαίνεται να έχουν χημεία, δεν φαίνεται να έχουν πολλά κοινά πέρα από την ηλικία τους. Όσο για τον Άλαν Ρίκμαν, αν και είναι πολύ καλός, κάνει κάτι που τον έχουμε ξαναδεί να κάνει.

Τελικά να τη δω;

Mεταφορά ενός διηγήματος του Στέφαν Τσβάιχ. Ακαδημαϊκή προσέγγιση με μια πολύ καλή ερμηνεία από τη Ρεμπέκα Χολ.