To Μονοπάτι του Θανάτου (A Walk Among the Tombstones)
Ο Ματ (Λίαμ Νίσον), μπορεί κάποτε να ήταν ένας πολύτιμος, για το σώμα, Νεοϋορκέζος αστυνομικός πρώτης γραμμής, όμως τώρα πια εργάζεται, παράνομα, ως ιδιωτικός ντετέκτιβ. Παρότι, αρχικά, διστακτικός αποφασίζει να βοηθήσει τον έμπορο ναρκωτικών Κένι Κρίστο, προκειμένου να ξεσκεπάσουν τη συμμορία που κρύβεται πίσω από την εξαφάνιση της γυναίκας του. Καθώς πλησιάζουν, όμως, προς τη λύση του μυστηρίου, ανακαλύπτουν ότι η υπόθεση στην οποία έμπλεξαν είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ ότι μπορούσαν να φανταστούν και ότι οι απαγωγείς-εγκληματίες είναι άκρως επικίνδυνοι.
Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον σκηνοθέτη Σκοτ Φράνκ, κατά βάση σεναριογράφο – στη δεύτερη σκηνοθετική του κινηματογραφική απόπειρα, μετά το the Lookout του 2007 με τον Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, ότι προσπάθησε και έχει το δικό του προσωπικό ύφος, που κεντρίζει το ενδιαφέρον παρά την απλοϊκή του υπόθεση του έργου του. Ξεκινά με νέο-νουάρ σκοτεινά πλάνα και φωτογραφία. Όσο δένει η πλοκή ακολουθεί και η σκηνοθεσία, υποχωρώντας σε μια περισσότερο πεπατημένη οδό παρουσίασης. Έχει κάτι το «αρρωστημένο» στα συστατικά του από το Funny Games και την μυρωδιά μούχλας του Max Payne, με τον ντετέκτιβ να τριγυρνά σε μια πόλη που όλοι μοιάζουν συνένοχοι. Θυμίζει τα φετινά επίσης αξιοπρεπή Equalizer του Ντένζελ Ουάσινγκτον και το the Quest.
Ο Λιαμ Νίσον είναι αυτός που είναι πάντα, έχοντας έναν ρόλο που του ταιριάζει γάντι αλλά του έχει γίνει πλέον μανιέρα. Οι δυο «κακοί», ο Ντέβιντ Χάρμπορ και ο Άνταμ Ντέιβιντ Τόμσον έχουν περίεργη χημεία και μοιάζουν βγαλμένοι από σύμπαν Κοέν ή ταινίας τρόμου. Ίσως το παρακάνουν λίγο με το απρόσωπο αποστασιοποιημένο παίξιμο τους, εφόσον παρουσιάζονται από νωρίς στην ταινία, μειώνοντας λίγο το μυστήριο. Από την άλλη τόσο το νεαρό αγόρι όσο ο υπάλληλος του νεκροταφείου Ντάρι Όλαφσον έχουν ενδιαφέρον ως χαρακτήρες. Δεν ανέφερα γυναικεία ονόματα ε; Ναι, είναι αλήθεια… Πρόκειται για άλλη μια ταινία όπου πρωταγωνιστούν άντρες και οι γυναίκες περιορίζονται στους ρόλους των θυμάτων.
Μπορεί να είναι σκοτεινό και αρρωστημένο, θυμίζει, αλλά τελικά μένει μακριά από τα αντίστοιχα φετινά Gone Girl (Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε), the Drop (Η Συγκάλυψη) και Prisoners. Άλλη μια μέτρια επιλογή από τον Λιαμ Νίσον, λίγο πριν βγει στις αίθουσες η επόμενη τρίτη ταινία του Taken, Η Αρπαγή 3, που μοιάζει να ανακυκλώνει συνέχεια τον ίδιο ρόλο, όπως έκανε και με το Non-Stop και τόσες άλλες. Αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δεν στέκεται καλά στο ρόλο, ο οποίος όμως άλλη μια φορά δεν είναι ιδιαίτερα απαιτητικός από αυτόν. Επειδή όμως τα χρόνια περνάνε και πίσω δε γυρνάνε αλλά και περισσότερο επειδή ο συγκεκριμένος ηθοποιός πέραν του να είναι συμπαθής στο κοινό πιστεύω ότι μπορεί να βγάλει δυνατές ερμηνείες (όπως για παράδειγμα παλαιότερα στη Λίστα του Σίντλερ) ελπίζω να προσπαθήσει παράλληλα με τις ταινίες δράσης να επιλέξει και άλλου είδους ρόλους.
Τελικά να τη δω; Είναι μια αξιοπρεπής αστυνομική περιπέτεια με τον Λιαμ Νίσον και αυτό από μόνο του θα κάνει αρκετούς θεατές να την επιλέξουν και δε θα απογοητευτούν. Παρόλα αυτά δεν έχει να παρουσιάσει κάτι το καινούργιο ή το έντονα συναρπαστικό.
