Συνέντευξη: Ο σχεδιαστής του Walking Dead «ψηφίζει» Game of Thrones

Πρόκειται για το δημιουργικό ταλέντο πίσω από την τεράστια επιτυχία του μετα-αποκαλυπτικού κόσμου του The Walking Dead. Ο Τσάρλι Αντλάρντ, ο σχεδιαστής κόμικ των επιτυχημένων κόμικ «Walking Dead» ήρθε στην Ελλάδα στο πλαίσιο του Comicdom Con Athens.

Οι Cinepivates τον συνάντησαν και του ζήτησαν να τους πει για την επιτυχία των κόμικ, την δημοφιλή τηλεοπτική σειρά, να απαντήσει εάν ο Ντάριλ θα εμφανιστεί στα κόμικ, καθώς και να πει τη γνώμη του για τον νέο «κακό» του TWD, τον Negan.

Μάς μίλησε, επίσης, για ταινίες που βασίζονται σε κόμικ και απάντησε στο ερώτημα εάν προτιμά το The Walking Dead ή το Game of Thrones…

– Ποια σειρά προτιμάτε; Το Walking Dead ή το Game of Thrones;

(Γελά) Θα σας απαντήσω ως εξής: Βλέπω σχεδόν τα πάντα σε boxset (σ.σ. συλλογές σε DVD). Δεν έχω Netflix ή κάτι τέτοιο. Λέω συνέχεια ότι πρέπει να αγοράσουμε, αλλά δεν είχαμε μέχρι στιγμής την ευκαιρία να το κάνουμε αυτό. Έχω όλα τα box set του Game of Thrones. Ας πούμε απλά ότι μου αρέσει πολύ η σειρά και… (ψιθυρίζει) την προτιμώ.

– Όταν δουλεύετε είναι το δωμάτιό σας τακτοποιημένο ή ακατάστατο;

Είναι ντροπιαστικά τακτοποιημένο. Είμαι πολύ οργανωμένος. Είμαι σχεδόν ψυχαναγκαστικός όσον αφορά την τάξη. Θέλω τα πάντα να βρίσκονται στη σωστή τους θέση. Περιέργως το στούντιό μου είναι πεντακάθαρο. Φανταστείτε ότι ακόμα και τα αντικείμενα που έχω στη συλλογή μου, τα βάζω σε ειδικές θήκες για να τα προστατεύσω από τη σκόνη.

– Θα δούμε τον Ντάριλ στα κόμικ;

Φυσικά και όχι. Είναι τόσο απλό. Τα κόμικ και η σειρά είναι δύο διαφορετικά «θηρία» και δεν υπάρχει περίπτωση το κόμικ να χρησιμοποιήσει κάποιες από τις δημιουργίες της σειράς. Αυτό κάνουν εκείνοι. Εμείς δεν θα ακολουθήσουμε ποτέ αυτά που κάνει η σειρά: Το αντίθετο συμβαίνει.

– Κάνατε έρευνα για το πώς να σχεδιάσετε τους χαρακτήρες και τα ζόμπι στο The Walking Dead;

Θεέ μου, όχι! Δεν πήγα στο τοπικό νεκροτομείο ψάχνοντας πτώματα ως έμπνευση.

– Τόσο τα κόμικ όσο και η σειρά είναι διάσημα για το γεγονός ότι σκοτώνουν κεντρικούς χαρακτήρες. Σας σόκαρε ποτέ κάποιος θάνατος;

Ο μόνος θάνατος που πραγματικά με σόκαρε -και αυτό έγινε επειδή δεν τον είχα προβλέψει- ήταν ο θάνατος του Έιμπραχαμ στα κόμικ (σ.σ. στη σειρά ο Έιμπραχαμ ζει). Ο Ρόμπερτ (Κέρκμαν) δεν μου είπε ποτέ ότι θα το έκανε αυτό. Μου είχε πει για κάθε άλλο μεγάλο θάνατο ή τον είχα προβλέψει. Ήξερα για τον θάνατο του Γκλεν. Ο θάνατος του Έιμπραχαμ ήταν σοκαριστικός επειδή συνέβη στην τρίτη σελίδα: όχι στο τέλος ή στην αρχή, αλλά σε μία τυχαία σελίδα. Τον βρήκα υπέροχο τρόπο να σκοτώσεις κάποιον. Ο Ρόμπερτ μού είπε αργότερα ότι δεν ήξερε ότι θα σκοτώσει τον Έιμπραχαμ μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησε να γράφει το τεύχος. Ο Έιμπραχαμ είναι ένα καλό παράδειγμα χαρακτήρα που «γράφει ο ίδιος τον εαυτό του». Είχε έρθει η ώρα του να φύγει.

– Σας απογοήτευσε ο τρόπος που η σειρά απεικόνισε τον Νίγκαν ή κάποιον άλλο από τους χαρακτήρες;

Όχι, έμεινα πολύ ικανοποιημένος από τον Νίκγαν. Με απογοήτευσε λίγο ο Governor, όχι τόσο πολύ η ερμηνεία του Ντέιβιντ Μόρισεϊ. Συνήθιζα να λέω ότι δεν με ενδιαφέρει πώς εμφανίζονται οι χαρακτήρες στη σειρά, αρκεί οι ηθοποιοί να τους υποδύονται σωστά. Αλλά υπάρχουν δύο χαρακτήρες που νομίζω ότι πρέπει να μοιάζουν όπως στα κόμικ: ο ένας είναι η Μισόν και ο άλλος ο κυβερνήτης. Έπιασαν τη Μισόν απόλυτα. Όταν εμφανίστηκε ο Ντέιβιντ Μόρισεϊ δεν είχε μουστάκι, δεν είχε μούσι. Με απογοήτευσε λιγάκι. Έπαιξε καλά τον ρόλο αν και οπτικά απογοητεύτηκα. Ο Νίγκαν είναι πολύ πιο κοντά στην προσωπικότητα και στην εμφάνιση. Νομίζω ότι τον έχουν αποδώσει σωστά.

– Στο παρελθόν, τα κόμικ έφτιαχναν μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι και απευθύνονταν σε μικρότερες ηλικίας. Τώρα τα φτιάχνουν νεότεροι άνθρωποι για μεγαλύτερης ηλικίας αναγνώστες (στα 30 τους). Πώς αισθάνεστε για αυτό; 

Είναι θέμα. Ειδικά στην αμερικανική και βρετανική βιομηχανία (τα κόμικ) μοιάζουν να απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο είδος φαν και δεν φαίνεται να αρέσουν στις νεότερες ηλικίες. Είναι ειρωνικό, αν σκεφτείς ότι το σινεμά είναι δημοφιλές ανάμεσα στις ηλικίες 15 και 26 ετών. Πώς γίνεται και οι νέοι πάνε να δουν το Captain America: Civil War, αλλά δεν αγοράζουν το κόμικ;

– Είναι αυτός ο λόγος που τα κόμικ έχουν γίνει πιο σκοτεινά;

Νομίζω ότι προσπαθούν να προσεγγίσουν ένα κοινό που του αρέσει η ρεαλιστική προσέγγιση. Αυτή η λογική είναι λάθος. Θα ήθελα τη βιομηχανία να μην κυριαρχούσαν τόσο πολύ οι ήρωες. Το βρίσκω αρκετά γελοίο ότι το μόνο είδος κόμικ που μπορεί να πουλήσει εκατοντάδες χιλιάδες τεύχη -εκτός από το Walking Dead- είναι τα κόμικ με υπερήρωες. Από τότε που εγώ διάβαζα κόμικ, έτσι ήταν η κατάσταση. Βρίσκω ατυχές το γεγονός ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία είδους και μία μεγαλύτερη ηλικιακή ομάδα που να διαβάζει κόμικ. Δεν ξέρω πώς θα μπορούσαμε να βγούμε από αυτή την κατάσταση. Δεν νομίζω ότι οι ταινίες βοηθούν. Τα μεγάλα μπλοκμπάστερ δεν οδηγούν τους ανθρώπους στα καταστήματα με κόμικ ή εάν τους οδηγούν, τους οδηγούν στα κόμικ με υπερήρωες. Ξανά. Μερικές φορές βγαίνει μια ταινία που είναι βασισμένη σε κόμικ που δεν έχει ως ήρωα έναν superhero, αλλά είναι δύσκολο να πουληθούν αυτά. Στα κόμικ με υπερήρωες, ο κόσμος γνωρίζει τους χαρακτήρες. Η Marvel έχει καταφέρει να καταστήσει τον εαυτό της brand. Είναι το αντίστοιχο των ταινιών τρόμου της Hammer των δεκαετιών 1960 και 1970, αλλά για υπερήρωες. Τώρα μπορεί να γυρίζει ταινίες όπως τα Ant-Man και Doctor Strange: πρόκειται πάλι για υπερήρωες, αλλά πιο περιπετειώδεις.

– Το Heavy Metal magazine έγινε σειρά από το MTV και το The Walking Dead από το AMC. Πώς επηρεάζουν αυτές οι μεταφορές την αναγνωσιμότητα ενός κόμικ; 

Όταν μεταφέρεις στην οθόνη χαρακτήρες όπως ο Superman, ο Spiderman ή ο Batman, οι χαρακτήρες είναι τόσο εμβληματικοί που οι ταινίες δεν επηρεάζουν τις πωλήσεις κόμικ. Με κάτι σαν το the Walking Dead ή το Hellboy, επειδή πολλοί δεν γνωρίζουν ότι πρόκειται για κόμι, οι πωλήσεις επηρεάζονται. Οι άνθρωποι μπορεί να μη γνωρίζουν ότι βασίζεται σε κόμικ και μπορεί να πάνε στο κατάστημα για να αγοράσουν το κόμικ. Η τηλεοπτική σειρά έδωσε τεράστια ώθηση στο κόμικ the Walking Dead. Δεν γνώριζαν πολλοί ότι βασιζόταν σε κόμικ. Συναντώ και σήμερα ανθρώπους που δεν ξέρουν ότι η σειρά βασίζεται σε κόμικ και τους λέω: «Μάλλον δεν διαβάζετε τους τίτλους της αρχής».

– Έχετε επίσης εργαστεί στο κόμικ του X-Files, όπου κάνατε το αντίστροφο: βασίσατε το κόμικ στην ήδη υπάρχουσα τηλεοπτική σειρά.

Ναι, έχω κάνει και τα δύο και πιστέψτε με, η δουλειά μου στο Walking Dead  είναι πολύ πιο ικανοποιητική. Το X-Files ήταν πριν από 20 χρόνια, σε μία εποχή που ξεκινούσα στην βιομηχανία και πιθανότατα θα έλεγα ναι σε οτιδήποτε και αν μου πρότειναν να κάνω. Εκείνη την εποχή το κόμικ του X-Files ήταν ένα ενδιαφέρον πρότζεκτ για μένα γιατί αφορούσε πράγματα που μου άρεσε να ζωγραφίζω: ήταν νουάρ, είχε ανθρώπους με κοστούμια, δεν αφορούσε σούπερ ήρωες και ήταν θρίλερ – τρόμου. Ταίριαζε στην τέχνη μου.

– Από τους χαρακτήρες που σχεδιάζετε, υπάρχει κάποιος που να φέρει δικά σας χαρακτηριστικά; 

Μπορώ να πω το προφανές: Υπάρχει λίγο από εμένα σε κάθε χαρκτήρα που σχεδιάζω. Τείνω να δημιουργώ χαρακτήρες χωρίς να το σκεφτώ: ενστικτωδώς. Πολλοί μου έλεγαν ότι ο Νικολάι Ντάντε -ένας χαρακτήρας από κόμικ της 2000 AD- μου έμοιαζε.

– Έχετε σπουδάσει κινηματογράφο και video art. Έχει επηρεάσει αυτό τον τρόπο που σχεδιάζετε;

Έτσι νομίζω. Βλέπω τα πράγματα με τρόπο κινηματογραφικό. Και θεωρώ τη φαντασία μου ως κάμερα, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι (οι σπουδές μου) έχουν επηρεάσει τον τρόπο που αφηγούμαι ιστορίες. Το μάθημα video θεωρούσε ότι κάναμε Τέχνη με Τ κεφαλαίο, οπότε δεν μάθαμε τα τεχνικά. Μάς έδωσαν απλά μια κάμερα και μας είπαν να βγούμε έξω και να κάνουμε τέχνη. Μερικοί κάναμε αφηγηματικά βίντεο, κάποιο βίντεο χωρίς χρονική συνοχή.

– Ποια είναι η αγαπημένη σας ταινία βασισμένη σε κόμικ;

Οι τρεις αγαπημένες μου, χωρίς συγκεκριμένη σειρά είναι: η αρχική ταινία Superman -βασικά οι δύο πρώτες ταινίες αλλά μόνο το cut του Ρίτσαρντ Ντόνερ, όχι η εκδοχή του Ρίτσαρντ Λέστερ. Οι άλλες δύο είναι το The Rocketeer και το The Incredibles. To The Incredibles είναι αυτό που θα έπρεπε να ήταν οι Fantastic Four. Θυμάμαι είδα την ταινία στο σινεμά και όταν οι Incredibles συναντιώνται σαν οικογένεια, φορώντας τις στολές τους και παίρνουν την πόζα, θες να πεταχτείς από τη θέση σου και να φωνάξεις: «Νααιιιι!» Είναι σπουδαία ταινία. Εάν έπρεπε να επιλέξω και μία τέταρτη ταινία, θα επέλεγα την πρώτη ταινία Avengers. Είναι σπουδαία ταινία με σούπερ ήρωες και είναι σπουδαίο παράδειγμα του πώς μπορείς να κινηθείς ανάμεσα σε πολλούς χαρακτήρες και να δώσεις σε καθένα τον χρόνο του επί της οθόνης. Ακόμα και η μεγάλη μάχη στο τέλος ήταν συναρπαστική. Οι ταινίες της Marvel, αν και είναι καλές στον χαρακτήρα, είναι βαρετές όσον αφορά τις μεγάλες μάχες. Στους Avengers η μάχη δεν ήταν τόσο κακή.

– Ποιο κόμικ θα θέλατε να δείτε στο σινεμά;

Είναι προφανές, αλλά θα ήθελα να δω κάποιον να κάνει σωστά το Fantastic Four. Δεν είχα το κουράγιο να δω την τελευταία ταινία στο σινεμά, έχοντας ακούσει τόσο κακά πράγματα. Το είδα όταν βγήκε στο Apple TV. Ήταν τόσο κακή που με έκανε να νοσταλγήσω τις ταινίες του Τιμ Στόρι. Στην πραγματικότητα, η πιο ακριβής μεταφορά των Fantastic Four ήταν η ταινία του Ρότζερ Κόρμαν που γύρισαν μόνο και μόνο για να μείνουν τα δικαιώματα στην 20th Century Fox. Οι Fantastic Four είναι το κόμικ που βρίσκεται πιο κοντά στην καρδιά μου: αυτό διάβαζα όταν ήμουν παιδί. Είχε στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, ήμουν πολύ νεότερος, είχε τέρατα, μου άρεσε ο τρόπος που σχεδίαζε ο Τζακ Κίρμπι και είχε και τον αγαπημένο μου κακό όλων των εποχών: τον Doctor Doom. Άλλος ένας κακός που δεν αποδόθηκε σωστά και στην πραγματικότητα αποτελεί το χειρότερο κομμάτι και των δύο ταινιών: Ήταν αρκετά κακός στην ταινία του Τζος Τρανκ, αλλά ήταν ακόμα χειρότερος στην εκδοχή του Τιμ Στόρι. Ήταν χαρακτήρας – τίποτα. Έχεις τον καλύτερο κακό και τον καταστρέφεις. Και τώρα θα πρέπει να περιμένουμε χρόνια πριν επιχειρήσουν να γυρίσουν άλλη ταινία Fantastic Four.

– Τι γνώμη έχετε για τον Judge Dredd του Σιλβέστερ Σταλόνε;

Ήταν φριχτό! Αλλά η τελευταία ταινία Judge Dredd με τον… δεν θυμάμαι το όνομά του, με τον doctor Macoy ως Judge Dredd (σ.σ. εννοεί τον Καρ Έρμπαν), αυτή τη βρήκα πολύ καλή, την απόλαυσα. Ήταν μία καλή, πιστή μεταφορά. Συνέλαβε σωστά τον Ντρεντ, σε αντίθεση με την εκδοχή του Σταλόνε που ήταν απλά φάρσα. Ήμουν ανάμεσα σε εκείνους που είχαν πάει σινεμά στη Leister Square για να δουν την πρώτη ταινία Ντρεντ. Όταν βγήκαμε από το σινεμά, σκεφτήκαμε: «Εντάξει, καλή ήταν». Μέχρι να βγούμε στον δρόμο, 5-10 λεπτά αργότερα, όλοι είχαμε συμφωνήσει ότι ήταν φριχτή. Είναι σαν το The Phantom Menace. Θέλεις τόσο πολύ να είναι καλή ταινία που βγαίνεις από το σινεμά και φαντάζεσαι ότι είναι καλή. Πραγματικά δεν είναι.

– Ετοιμάζετε κάποιο άλλο πρότζεκτ;

Ετοιμάζω κάτι που λέγεται Vampire State Building. Δεν χρειάζεται καν να το περιγράψω. Αυτός ήταν και ο λόγος που αποφάσισα να το κάνω. Ήταν το πρώτο πράγμα που μου πρότειναν που δεν χρειαζόταν να ρωτήσω τι είναι. Και μου άρεσε αυτό. Είναι περισσότερο περιπέτεια/θρίλερ και έχει την αίσθηση του τόπου που μου αρέσει: πρέπει να φτιάξω σωστά τα κτίρια. Είναι δύο βιβλία και έχω τελειώσει το μισό από το πρώτο βιβλίο. Ελπίζω να καταφέρω να τελειώσω και τα δύο μέχρι τα τέλη του έτους. Είναι η πρώτη μου ψηφιακή δουλειά και χρησιμοποιώ το Sentic για πρώτη φορά. Είναι ενδιαφέρον πρότζεκτ και αποτελεί καλό διάλειμμα από το να σχεδιάζω το The Walking Dead. Ετοιμάζω και την ιστορία για το παρελθόν του Νίγκαν (θα βγει σε 12 τεύχη, σε ένα σύνολο 48 σελίδων).