Ενήλικοι στην Αίθουσα (Adults in the room)

Βαθμολογία: 2 στα 5 (**)

Το χρονικό των δραματικών διαπραγματεύσεων της ελληνικής αριστερής κυβέρνησης με τα υπόλοιπα μέλη της Ευρώπης, την Τρόικα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για το ελληνικό χρέος. Οι προσπάθειες του τότε υπουργού οικονομικών Γιάννη Βαρουφάκη να διεκδικήσει μια βιώσιμη λύση χωρίς να χρεωκοπήσει η χώρα και η τελική αδυναμία της κυβέρνησης να αντισταθεί στους εκβιασμούς για το μέλλον της Ελλάδας.

Βασισμένο στο βιβλίο Ανίκητοι Ηττημένοι που έγραψε ο Γιάννης Βαρουφάκης προκειμένου να εξιστορήσει όλα τα γεγονότα της οικονομικής κρίσης σε συνδυασμό με τις ατελείωτες συναντήσεις με τους δανειστές της χώρας και την σκληρή στάση τους απέναντι στους Έλληνες εκπροσώπους, η νέα ταινία του Κώστα Γαβρά ( Oscar σεναρίου για το Missing και σκηνοθέτης του Z που κέρδισε το ξενόγλωσσο Oscar αλλά για χάρη της Αλγερίας) μοιάζει να θέλει να γίνει ένα πολιτικό θρίλερ που ποτέ όμως δεν γίνεται. Ο Γαβράς μοιάζει να κρατάει στα χέρια του μία πέτρα που καίει, ένα σενάριο που έχει να κάνει για μια συγκεκριμένη κοινωνικοπολιτική κατάσταση, μια χώρα που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και μία χούφτα Ευρωπαίους απάνθρωπους πολιτικούς και τεχνοκράτες να ζητάνε χρήματα. Με ένα ανάλαφρο τρόπο που θυμίζει ταινία για κατοίκον κατανάλωση, το Ενήλικοι στην Αίθουσα αποτυγχάνει να γίνει ένα σύγχρονο πολιτικό θρίλερ και παραμένει στο είδος της κοινωνικής περιπέτειας με light διαθέσεις.

Αν και με αρκετές αρετές, όπως ο τρόπος κινηματογράφησης των συνεδρίων, η ερμηνεία του Χρήστου Λούλη, το μοντάζ ακόμα και η γαργαλιστική μουσική του Alexander Desplat που τονίζει το ελληνικό πνεύμα εκείνης της περιόδου αλλά και γενικά της Ελλάδος, το Ενήλικοι στην Αίθουσα παραδίδει μια απλή και εύπεπτη ταινία που ξεχνιέται στις επόμενες ημέρες. Το υπόλοιπο cast φαίνεται να έχει παπαγαλίσει τις ατάκες του και να μην κατανοεί σε τι είδους ταινία πρωταγωνιστεί ενώ το φινάλε προκαλεί και ένα μειδίαμα αν και πάλι ευχάριστο.

Ο Κώστας Γαβράς θέλησε και έκανε μια ταινία για μια ζοφερή περίοδο της Ελλάδας με έναν πιο ανάλαφρο τρόπο από κάθε άλλη ταινία του. Αυτό ήθελε να κάνει και να μιλήσει για πράγματα που αν κάποτε τον απασχολούσαν υπερβολικά, τώρα απλά τα αποδέχεται και τα εξιστορεί. Το πάθος είναι ανύπαρκτο και εμείς απλά παρακολουθήσαμε. Δεν κοιτάξαμε το ρολόι βέβαια. Μας αρκεί αυτό;