Νύχτες Πρεμιέρας: Ανασκόπηση Τετάρτης (25/09/13)

Την ώρα που στους δρόμους του κέντρου χιλιάδες άτομα εξέφραζαν την αντίθεσή τους στον φασισμό, οι Νύχτες Πρεμιέρας συνεχίζονταν με προβλήματα -καθώς αρκετοί σταθμοί του μετρό ήταν κλειστοί. Sold out ήταν εδώ και μέρες το Παρελθόν του Ασγκάρ Φαραντί.

Για τη μέρα που μόλις πέρασε επιλέξαμε να σας μιλήσουμε για το Harmony Lessons, του διαγωνιστικού μέρους του φεστιβάλ, για το εκκεντρικό Spring Breakers, καθώς και το Lovelace, την ιστορία της πρωταγωνίστριας του Deep Throat. Από τις ταινίες μικρού μήκους o Τάιλερ μας μιλά για τη Γεννήτρια και το Ο Έλβις είναι Νεκρός.

Spring Breakers:

Χώρα: ΗΠΑ, Σκηνοθεσία: Χάρμονι Κορίν, Διάρκεια: 94′

Θα μπορούσε να είναι μια αδιάφορη εφηβική ταινιούλα, με τέσσερις νεαρές που αναζητούν να ξεφύγουν λίγο από τη ζωή τους σε ένα Spring Break (τύπου πενταήμερη, αλλά σε πολύ πιο έξαλλα μεγέθη). Ο Χάρμονι Κορίν, όμως, δεν θέλει να φτιάξει άλλο ένα Hangover. Τα γεμάτα στήθη και οπίσθια πλάνα του σκηνοθέτη αντιπαραβάλλονται με την αργή κινηματογράφιση, το μελαγχολικό voice over και την υπνωτιστική μουσική, θυμίζει περισσότερο το Αποστολή στη Μπριζ από την ταινία του Ταραντίνο. Δεν μοιράζεται ακριβώς το χιούμορ του πρώτου (θα την έκρινα μάλλον ως μια θλιμμένη ταινία), τα νέον και τα black lights κουράζουν, ο Τζέιμς Φράνκο μοιάζει λίγο παράταιρος, μια καρικατούρα με ράστα μαλλί, αλλά η ταινία διαθέτει ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά, δεν πέφτει σε κλισέ του τύπου «τέσσερα κορίτσια πέφτουν σε μπελάδες από κακούς ανθρώπους που τα εκμεταλλεύονται», ενώ ίσως και να μιλάμε για μερικούς από τους πιο δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες που έχουμε δει το τελευταίο διάστημα στη μεγάλη οθόνη. Όχι ακριβώς για τα γούστα ολονών, αλλά και ποια ταινία του Χάρμονι Κορίν είναι;

Τάιλερ

Νομίζω ταινίες αναφοράς για το σκηνοθέτη πρέπει να αποτέλεσαν το Savages του Όλιβερ Στόουν και φυσικά το Drive. Αν τα βάλετε μαζί έχετε κάτι στο μυαλό σας. Όχι τόσο καλό! Βγάλτε λίγο. Εικόνες από rave πάρτυ που επαναλαμβάνονται ανά τακτά διαστήματα, πλάνα απλοϊκά αλλά ντυμένα με black light αποχρώσεις και μια σκηνοθετική απόφαση: οι κοπέλες πρέπει να κυκλοφορούν παντού μόνο με μαγιό είναι τα βασικά συστατικά της εικαστικής του παλέτας. Σίγουρα έχει ενδιαφέρον οπτικά αλλά σεναριακά μπάζει νερά. Το συνεχές voice over σαν να απαγγέλει ο Τζίμ Μόρισον ποιήματα στο αφτί μας καταντά κουραστικό. Οι εποχές που απλά δείχνει κάποιος λίγο διαφορετικά χρωματικά πλάνα και μια διαφορετική ‘άποψη’ βίας και κάνει επιτυχία έχουν παρέλθει κατά πολύ. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι ο σκηνοθέτης έχει προσωπικό ύφος και ορισμένες κοπέλες φαίνονται ελπιδοφόρα ταλεντάκια.

Gimli  

Ο Έλβις είναι Νεκρός:

Χώρα: Ελλάδα, Σκηνοθεσία: Στέργιος Πάσχος, Διάρκεια: 8′

Πειραγμένη ρομαντική κομεντί-σχόλιο για το φαίνεσθαι και το είναι μιας σχέσης. Ο ήρωας της ταινίας αποφασίζει να χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία τον σκύλο του τον Έλβις, προκειμένου να συναντήσει την πρώην του. Νευρική σκηνοθεσία, αλλά οι ήρωες ασχολούνται υπερβολικά πολύ με το σε ποιανού το σπίτι θα πάνε.

Τάιλερ

Γεννήτρια:

Χώρα: Ελλάδα, Σκηνοθεσία: Νικολέτα Λεούση, Διάρκεια: 19′

Προβλήθηκε στο πρόσφατο Φεστιβάλ Δράμας, άρεσε και βραβεύτηκε (με τιμητική διάκριση Σεναρίου και το βραβείο της ΠΕΚΚ). Η ταινία της Νικολέτας Λεούση ρίχνει μια ματιά στην κρίση μέσα από την ιστορία ενός άνδρα που έχει κληρονομήσει από τον πατέρα του ένα χρωματοπωλείο και καλείται να τα βγάλει πέρα με την οικονομική κρίση. Ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά και μια υπέροχη ερμηνεία από τον Μανώλη Μαυροματάκη, στον ρόλο ενός άνδρα που καλείται να ξεπεράσει τις (οικονομικές και άλλες) αγκυλώσεις. Από τις καλύτερες στιγμές του Φεστιβάλ Δράμας, προβλήθηκε πριν από το Η Μικρή Παράξενη Γάτα του Ρέιμον Ζίρχερ.

Τάιλερ

Lovelace:

Χώρα: ΗΠΑ, Σκηνοθεσία: Ρομπ Επσταίν & Τζέφρι Φρίντμαν, Διάρκεια: 93′

Πρόκειται για τη ζωή της Λίντα Λάβλεϊς της πρωταγωνίστριας της πιο επιτυχημένης εμπορικά ταινίας πορνό των 70’s “Deep Throat” (Το Βαθύ Λαρύγγι), που τότε ονομάζονταν blue movie, ενώ σήμερα θεωρείται πλέον από πολλούς cult. Η ταινία δεν στέκεται μόνο στο στιλιζαρισμένο, αλλά λαμβάνοντας υπόψιν και τη βιογραφία της Λάβλεϊς (Ordeal) κάνει ένα δυνατό ψυχογράφημα αυτής της γυναίκας, τα χρόνια της ξεγνοιασιάς, την λάμψη, την επιτυχία, την καταπίεση από τον άντρα της, τη σχέση με τους γονείς της, με τον υπόλοιπο κόσμο. Είναι ουσιαστικά άτυπα χωρισμένη σε δυο μέρη, στο πιο φαντεζί και το πιο ρεαλιστικό, με τις πληροφορίες πολλές φορές να κονταροχτυπιούνται. Αυτό συμβαίνει όχι για να αποφασίσει ο θεατής ποια εκδοχή είναι πιο πιθανή, αλλά γιατί μπορεί η αλήθεια να κρύβεται κάπου στο ενδιάμεσο.  Η σκηνοθεσία είναι πολύ δυνατή και η αποτύπωση του πνεύματος και κλίματος της εποχής επιτέλους περισσότερο επιτυχημένη από τις περισσότερες χολιγουντιανές παραγωγές που βλέπουμε τελευταία. Πραγματικά, πολύ καλές ερμηνείες από όλο το καστ, ακόμα και από μικρότερους αλλά εξίσου σημαντικούς ρόλους, όπως αυτού της μητέρας της (Σάρον Στόουν, απίστευτη). Εντάξει, τον Τζέιμς Φράνκο μάλλον χαριστικά τον βάλανε, πρέπει να τους παρακάλεσε κλαίγοντας! Ήταν γραφτό, λοιπόν, να τον δω διπλή φορά σήμερα και εδώ και στο Spring Breakers.

Gimli

Harmony Lessons/ Μαθήματα Αρμονίας:

Χώρα: Καζακστάν/Γερμανία/Γαλλία, Σκηνοθεσία: Εμίρ Μπαϊγκαζίν, Διάρκεια: 110′

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν ότι μάλλον δεν εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα. Όχι ότι βρήκα τα Μαθήματα Αρμονίας κακή ταινία, αλλά δεν τη θεώρησα και αριστούργημα, κυρίως λόγω του αργού -και κάπως κουραστικού- ρυθμού της. Ωστόσο, από όλες τις ταινίες που είδα στις Νύχτες Πρεμιέρας, αυτή είναι εκείνη που επανέρχεται στο μυαλό μου. Σε συμβολικό επίπεδο η ταινία λειτουργεί εξαιρετικά. Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από έναν μαθητή στο Καζακστάν που υφίσταται τον εκφοβισμό των συμμαθητών του και βρίσκει έναν σύμμαχο στο πρόσωπο ενός νέου μαθητή. Από την πρώτη σκηνή που ο νεαρός ήρωας σκοτώνει και γδέρνει με απόλυτη φυσικότητα ένα πρόβατο, μέχρι την παρουσίαση όλων των μορφών εκφοβισμού (ο bully του σχολείου που τον εκφοβίζουν με τη σειρά τους τα μεγαλύτερα σε ηλικία παιδιά, ή ο πρωταγωνιστής που υποβάλλει σε βασανιστήρια δεκάδες έντομα), κανένα πλάνο δεν μοιάζει να είναι τυχαίο. Όλα έχουν την αναφορά τους: τον αέναο κύκλο βίας που ξεκινά από αυτούς που έχουν την εξουσία και σιγά σιγά κατεβαίνει και σε όσους -φαινομενικά τουλάχιστον- δεν την έχουν. Δυνατό σκηνοθετικό ντεμπούτο του Εμίρ Μπαϊγκαζίν.

Τάιλερ