Η Πηνελόπη κουράστηκε

Τέξας, δεκαετία του 1970. Μία  συμμορία  διαπράττει ληστεία, αλλά τα κάνει ελαφρώς μούσκεμα  κατά  τη συμπλοκή της  με τους διώκτες της, ένα μέλος της , η Ρούθ Γκάθρι, πυροβολεί και τραυματίζει βαριά  τον βοηθό Σερίφη. Στη φυλακή όμως δεν καταλήγει αυτή ,αλλά  ο σύζυγός  της Μπομπ  Μαλντούν.

Η ταινία του  David Lowery  με τον μάλλον ακατανόητο  τίτλο  AIN’T THEM BODIES SAINTS  ( ο οποίος μεταφέρθηκε βλακωδώς στα ελληνικά ως  ΜΕΙΝΕ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ) είναι ένα αμερικάνικο δράμα  που  “μυρίζει” παρανόμους, πιστολίδι, σερίφηδες και βλαμμένους που  λυσσάνε να συλλαβουν τους παρανόμους. Υμνεί με τον τρόπο της  την αγάπη που αντέχει, μακροθυμεί και θυσιάζεται μπλα, μπλα, και θα με είχε πάρει ο ύπνος  αν δεν σωζόταν από την πρωταγωνιστική τριάδα (“τρώνε” ακόμη και τον Keith  Carradine) των Rooney Mara, Casey Affleck και Ben Foster.Εξαιρετικοί, πεντάμορφοι – ναί πεντάμορφοι- φρέσκοι και λαμπεροί παρά τη σκονη του Τέξας , ήταν ο μοναδικός λόγος που δεν άφησα αυτή την ταινία στη μέση. Γιατί έει σχετικά αργούς ρυθμούς, και ΔΕΝ  είναι ούτε  The Assassination Of Jesse James  ούτε  Lawless.  Αν έχεις  δεί τις προαναφερθείσες ταινίες, νομίζω πως δεν εντυπωσιάζεσαι και τόσο απ΄ τη δημιουργία του Lowery, η οποία – επαναλαμβάνω- ευτύχησε να έχει στο καστ αυτα τα τρία αστέρια.

Ο Affleck, αν και  μου φάνηκε κατά τι κατώτερος της παρουσίας του σε προηγούμενες ταινίες, είναι πολύ καλός στο ρολο του τον στηρίζει πλήρως, η Mara ειναι μιά υπνωτισιτκή παρουσία ως συνήθως, και ο Ben Foster ειναι απλώς καταπληκτικός. Σκέτη απόλαυση, δεν μπορούσα να  παρω τα μάτια  μου από πάνω του, ειναι  ένας συμπαθέστατος  βοηθός Σερίφη που βασανίζεται  σιωπηλα απ΄τη λατρεία του για τη Ρούθ. Αν αξίζει για κάτι αυτο το δράμα,  ειναι για το καστ, και για την φοβερά συναισθηματική σκηνή  της “εξομολόγησης” ανάμεσα στη Ρούθ και τον Πάτρικ. Η ταινία του Lowery θα μπορούσε να είναι  μιά μεγαλη ταινία, αν ασχολιόταν περισσότερο  με κάποια στοιχεία της ιστορίας. Ενώ δηλαδή  δείχνει  ότι πάει ν’ανατρέψει κάποια κλισέ  με πολυ ενδιαφέροντα τρόπο και να κάνει πιό ιντριγκαδόρικα και βασανιστικά τα πράγματα (π.χ.  πως θα ήταν αραγε η σχέση του Μπομπ με τη Ρούθ αν ο Μπομπ βασανιζόταν λόγω  έκτισης ποινής για κατι που  δεν  διέπραξε; Τι συνέπειες εχει μια  άδικη καταδίκη στον ψυχισμό του έγκλειστου; ) δεν το κάνει. Μένει εκεί, στο μάλλον ανοιχτό φινάλε  που εμένα  μ΄αφησε  με το παράπονο.

Ο έρωτας  του Μπομπ και της Ρούθ  άντεξε τη φυλακή, τον προσωρινό  χωρισμό καοι δείχνει  ότι θ’αποζημιωθεί  επιτέλους. Δείχνει.

Με το πολύ τρυφερό φινάλε o Lowery   ρίχνει  αυλαία κι εγώ εύχομαι να δω τους  Mara-Affleck  σε ένα remake του θρυλικού Μπονι & Κλάϊντ.