Ακύλλας Καραζήσης: Έχω βαρεθεί την αμερικανική «μυθολογία»

Κινείται ανάμεσα σε Ελλάδα και Γερμανία, σε ρόλους σκηνοθέτη και ηθοποιού. Ο Ακύλλας Καραζήσης παίζει σε μια βερολινέζικη παράσταση και παράλληλα ετοιμάζει μια μουσική παράσταση για το Φεστιβάλ Αθηνών, ενώ πρωταγωνιστεί στη νέα μικρού μήκους ταινία του Δημήτρη Νάκου, «Κατάψυξη», όπου ερμηνεύει τον Τάσο, έναν 50άρη σε αναζήτηση εργασίας.

«Δεν θεωρώ σωστό να δαιμονοποιεί κανείς την κρίση, αλλά ούτε και να την εξωραΐζει, υποστηρίζοντας ότι είναι δημιουργική ή ότι αποτελεί τροφή για τους καλλιτέχνες» λέει ο ηθοποιός στους Cinepivates και μιλά για το σινεμά που του αρέσει: το σινεμά των αδελφών Νταρντέν ή το ιρανικό σινεμά. Όσο για τον αμερικανικό κινηματογράφο, δηλώνει ότι δεν βλέπει πια αμερικάνικες ταινίες. «Έχω βαρεθεί την αμερικάνικη μυθολογία» λέει.

 

Ποιος είναι ο ήρωας της ταινίας;

Ο χαρακτήρας μου είναι ένας άνθρωπος που δυστυχώς θα μπορούσαμε να τον συναντήσουμε πολύ συχνά πια στην Ελλάδα. Ένας άνθρωπος πάνω από τα 50, ο οποίος έχει εργαστεί σε διευθυντικές θέσεις, είναι ένα είδος μάνατζερ, απολύθηκε και δεν μπορεί να βρει δουλειά. Από αυτό δημιουργείται μια καραμπόλα προβλημάτων: είναι χωρισμένος με παιδί, πιθανώς δεν μπορεί να πληρώσει τη διατροφή, δεν έχει λεφτά για το παιδί του, σταματάει να το βλέπει, δημιουργούνται προβλήματα με την νυν σύζυγό του, η οποία δουλεύει διπλά για να συντηρήσει και το προηγούμενο στάτους, το επίπεδο ζωής του ζευγαριού. Υπάρχουν προβλήματα με τη μητέρα του, με τον αδελφό του. Από ένας αυτόνομος άνθρωπος καταλήγει να γίνεται ένας άνθρωπος που ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά, ένας «τρακαδόρος» στα μάτια των άλλων.

Τι σας προσέλκυσε στο σενάριο;

Αυτό που μου άρεσε ήταν η μοίρα, η ιστορία αυτού του ανθρώπου. Έχει ενδιαφέρον γιατί είναι κάτι που το συναντάμε, το γνωρίζουμε. Όταν μιλάμε για αυτό, αυτό αποτελεί ένα είδος πολιτικής πράξης.

Τι σας αρέσει στη συνεργασία σας με τον Δημήτρη;

Ο Δημήτρης είναι ένας άνθρωπος πολύ μεθοδικός, γράφει σενάρια που έχουν καλή βάση και ανταποκρίνεται σε αυτή την εικόνα που σας περιέγραψα και στο γύρισμα: είναι ένας άνθρωπος ήρεμος που κάνει πολύ σωστά τη δουλειά του. Δεν τον γνώριζα πριν, τώρα τον γνώρισα και είδα και τις ταινίες του που μου άρεσαν. Είναι πολύ ευχάριστη η συνεργασία μαζί του.

Θεωρείτε ότι υπάρχει τρόπος να βγούμε από αυτήν την… Κατάψυξη την οποία έχει δημιουργήσει η οικονομική κρίση;

Ισχύει ότι ήμασταν σε μια κατάσταση και στη συνέχεια βρεθήκαμε σε μια άλλη κατάσταση. Αλλά γιατί να επιστρέψουμε στην προηγούμενη κατάσταση; Είναι σαν κάποιος που οδηγούσε μια μηχανή, έπεσε και έσπασε το πόδι του και μετά να λέει ότι θα είναι ακριβώς όπως ήταν πριν σπάσει το πόδι του. Όχι, δεν θα είναι έτσι. Ακριβώς επειδή η κοινωνία και η πολιτική δεν είναι ένα ανθρώπινο σώμα, αλλά είναι κάτι πολύ πιο πολύπλοκο και κάτι πολύ πιο αφηρημένο, νομίζω ότι τα πράγματα θα πάνε κάπου αλλού. Δεν ξέρω εάν θα βγούμε (από την κρίση), πάντως αποκλείεται να μην εμπεριέχει το επόμενο στάδιο αυτή την εμπειρία και την ταυτότητα της κρίσης.

 

Έχει αλλάξει ο τρόπος που κάνετε τέχνη;

Όχι. Σε τίποτα, εκτός από το οικονομικό, όπου τα πράγματα είναι δυστυχώς χειρότερα. Ταινίες εξακολουθούν να γίνονται, θέατρο εξακολουθεί να γίνεται. Δεν υπάρχουν οι επιχορηγήσεις στο θέατρο πια, τώρα θα ξαναέρθουν και το εύχομαι. Στο σινεμά υπάρχουν πολύ λιγότερα χρήματα. Όλα αυτά δημιουργούν προβλήματα, παρ’ όλα αυτά οι άνθρωποι αντέχουν και κάνουν τέχνη.

Την ποιότητα την έχει επηρεάσει;

Δεν ξέρω τι είναι ποιότητα και σας το λέω ειλικρινά. Τι είναι ποιότητα; Κάτι που αρέσει σε εσάς, δεν αρέσει σε εμένα και τανάπαλιν. Αν ποιότητα είναι τα ακριβά σκηνικά, τότε ναι, μπορεί να τα έχει επηρεάσει, αλλά εμένα δεν με απασχολούσε ποτέ αυτό. Δεν μου λείπουν δηλαδή, αλλά δεν ανήκα και ποτέ σε αυτόν τον κόσμο που αυτό θα μου έλειπε.

Σε επίπεδο σεναρίων ή ιδεών;

Δεν νομίζω ότι επηρέασε ούτε δημιουργικά, ούτε αντι-δημιουργικά. Φυσικό είναι ότι αυτή η κατάσταση έχει μια αντανάκλαση στα θέματα. Αν δεν ήταν αυτό θα ήταν κάτι άλλο που θα προσέφερε μια αντανάκλαση στα θέματα. Δεν θεωρώ σωστό να δαιμονοποιεί κανείς την κρίση, αλλά ούτε και να την εξωραΐζει, υποστηρίζοντας ότι είναι δημιουργική ή ότι αποτελεί τροφή για τους καλλιτέχνες.

 

Παρακολουθείτε ελληνικό σινεμά;

Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν παρακολουθώ πολύ. Παρακολουθώ τι γίνεται, αλλά δεν βλέπω όλες τις ελληνικές ταινίες. Ξέρω καλύτερα το παλαιότερο ελληνικό σινεμά, δηλαδή τους σκηνοθέτες της προηγούμενης γενιάς (Αγγελόπουλο, Βούλγαρη).

Υπάρχει κάποια ξένη ταινία που να είδατε και να σκεφτήκατε «τι ωραίο θα ήταν να δούμε κάτι τέτοιο και στην Ελλάδα»;

Μου αρέσει το σινεμά των αδελφών Νταρντέν. Και στην Σκανδιναβία υπάρχουν κάποια τέτοια δείγματα. Οτιδήποτε πηγαίνει προς το ντοκιμαντέρ, αλλά δεν είναι ντοκιμαντέρ, μού αρέσει πολύ. Δεν μου αρέσει πλέον καθόλου το αμερικάνικο σινεμά, θεωρώ ότι χάνω την ώρα μου βλέποντας αμερικάνικες ταινίες. Εκτός εάν υπάρχει κάποια εξαιρετική ταινία. Έχω βαρεθεί την αμερικάνικη μυθολογία, δεν με ενδιαφέρει. Με ενδιαφέρει πολύ το ιρανικό σινεμά. Δεν βλέπω να υπάρχει αυτό το σινεμά στην Ελλάδα, ενώ στο εξωτερικό βλέπουμε δείγματα: το σινεμά των Νταρντέν που προανέφερα για παράδειγμα, ή το σινεμά του Φαραντί, ή του Κεν Λόουτς. Αυτό μου αρέσει και στην ταινία του Δημήτρη (Νάκου): το ότι έχει μια αναφορά στην πραγματικότητα.

Τι άλλο ετοιμάζετε αυτή την περίοδο;

Παίζω σε μια παράσταση γερμανική, βερολινέζικη που κάνει τουρ σε όλη την Ευρώπη. Σκηνοθετώ στη Γερμανία σε δυο πόλεις και κάνω μια μικρή μουσική δουλειά στο Φεστιβάλ Αθηνών. Πρόκειται για μια βραδιά σουίνγκ ανακατεμένη με ένα βιβλίο γραμμένο στις αρχές του αιώνα από μια Eλληνίδα μετανάστρια. Είναι σαν ελληνικά μπλουζ.