Φάκελος «Alien»: Άλιεν, ο Επιβάτης του Διαστήματος (1979)
Οι Cinepivates, ως κινηματογραφικά εθισμένα πλάσματα είδαν ξανά όλα τα Alien και ετοίμασαν ένα αφιέρωμα στο διαστημικό σύμπαν του Ρίντλεϊ Σκοτ, με αφορμή την νέα του ταινία «Alien: Covenant» που συνεχίζει να προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Alien: Ο Επιβάτης του Διαστήματος (1979)
«Στο διάστημα κανείς δεν ακούει τις κραυγές σου».
Storyline: Το σκάφος Nostromo βρίσκεται καθοδόν προς τη Γη και το πλήρωμά του είναι σε κατάσταση ύπνου. Ένα εισερχόμενο μήνυμα SOS από κοντινό πλανήτη αναγκάζει τον υπολογιστή του σκάφους να ξυπνήσει το πλήρωμα και να προσγειωθεί στον πλανήτη για να ερευνήσει την κατάσταση. Αυτό που πρώτα θα ανακαλύψουν είναι ότι δεν επρόκειτο για μήνυμα SOS, αλλά για προειδοποίηση.
Η πρώτη ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ, που αποτέλεσε αφορμή για τρία σίκουελ και δύο πρίκουελ, είναι ένα διαχρονικό φιλμ τρόμου (με αρκετή δόση επιστημονικής φαντασίας) που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς. Ενώ το περιτύλιγμα είναι sci-fi, η ίδια η ταινία φέρει αρκετά στοιχεία ενός κλασικού θρίλερ: στενά σκοτεινά δωμάτια, δαιδαλώδεις διάδρομοι, θόρυβοι. Μόνο που οι θόρυβοι δεν γίνονται από κάποιο φάντασμα που στοίχειωσε το διαστημόπλοιο, αλλά το πιο τρομακτικό εξωγήινο πλάσμα του σινεμά. Μπορεί αρχικά να μην εντυπωσίασε, αλλά η ταινία του Σκοτ μπορεί να θεωρηθεί πλέον ως classic must-see movie.
Ο σκηνοθέτης αρχίζει την ταινία με αργό και χαλαρό ρυθμό. Θέλει να ξεναγήσει τον θεατή στο εσωτερικό του σκάφους (που πραγματικά εντυπωσιάζει με το πόσο εξελιγμένη ήταν η τεχνολογία το 1979 για να αποδοθεί κάτι τόσο κοντά στο σήμερα), να δώσει μια εικόνα του πληρώματος και των μεταξύ τους σχέσεων και να γνωρίσει με τους χαρακτήρες. Σταδιακά, με την εξέλιξη της ιστορίας ανεβαίνει και η ένταση. Το σκάφος γίνεται όλο και πιο σκοτεινό και μεγάλο. Η κατάσταση ολοένα και πιο επικίνδυνη και οι ήρωες χάνουν τον έλεγχο και βυθίζονται σε έναν εφιάλτη, παρασέρνοντας μαζί τους και τον θεατή.
Αυτό που κάνει την ταινία τόσο διαχρονική είναι ότι δεν χρησιμοποιούνται τεχνάσματα που προκαλούν εύκολο τρόμο και σοκ. Ωστόσο, σχετικά με τις τεχνικές λεπτομέρειες της ταινίας, το “Alien” εισέπραξε διφορούμενες κριτικές από τα ξένα μέσα, με κάποιους να δηλώνουν πως τα εφέ είναι καλά, αλλά δεν εντυπωσιάζουν κιόλας. Κατά τη γνώμη μας, ο Σκοτ χρησιμοποιεί πολύ έξυπνα το εξωγήινο πλάσμα του φιλμ του, χωρίς να δίνει καμιά σαφή εικόνα πριν το τέλος της ταινίας. Και πάλι, αυτό διήρκεσε λίγο. Σε όλη την ταινία, το πλάσμα είναι κρυμμένο και εμφανίζεται στιγμιαία, σκοτώνει και εξαφανίζεται. Ο φόβος του αγνώστου είναι σίγουρα πιο ανατριχιαστικός.
Όσον αφορά το σύνολο των ηθοποιών, ο Σκοτ τους έχει δέσει άψογα και αυτό φαίνεται στο τέλεια εναρμονισμένο αποτέλεσμα. Ο Τομ Σκέριτ και ο Ίαν Χολμ είναι εξαιρετικοί, όπως και η Σιγκούρνεϊ Γουίβερ που δίνει μια πολύ καλή της ερμηνεία – και ας ήταν η πρώτη της πρωταγωνιστική εμφάνιση. Η Ρίπλεϊ της Γουίβερ αποτελεί το πρώτο σύγχρονο μοντέλο γυναίκας-ηρωίδας σε ταινία δράσης και αποτέλεσε πρότυπο για πολλές σύγχρονες ταινίες, ανοίγοντας τον δρόμο σε πολλές γυναίκες ηθοποιούς. Η Ρίπλεϊ είναι η φεμινιστική ηρωίδα που πολλοί προσπάθησαν να αναπλάσουν στις ταινίες τους -ακόμα και ο ίδιος ο Σκοτ στα Προμηθέας και Alien: Covenant- χωρίς όμως να τα καταφέρουν.
Θρυλικές έχουν μείνει και οι δημιουργίες του Γκίγκερ, του ελβετού υπερρεαλιστή ζωγράφου, γλύπτη, σκηνογράφου και «πατέρα» του κινηματογραφικού τέρατος. Ο Γκίγκερ ήταν αυτός που εμπνεύστηκε το Alien και παρά τις αρχικές «γκρίνιες» για τα εφέ από κριτικούς, κατέκτησε το Όσκαρ Ειδικών Εφέ το 1980.
Όπως και να έχει, το «Alien: Ο Επιβάτης του Διαστήματος» εύκολα συνεπαίρνει τον θεατή και τον κρατά σε αγωνία από την αρχή μέχρι το τέλος. Η σωστή εξέλιξη της ιστορίας, η ρεαλιστική προσέγγιση του διαστημόπλοιου και του πληρώματος και τα οπτικά εφέ του Γκίγκερ είναι τα πλεονεκτήματα που κάνουν κάθε λάτρη της έβδομης τέχνης να (ξανα)δει την ταινία αυτή.
