Η εξέγερση του Δαυίδ
Όλα στην πιο πρόσφατη ταινία του Ridley Scott με τίτλο ALIEN : COVENANT μοιάζουν δυσοίωνα: απ΄την εναρκτήρια σεκάνς όπου το συνθετικό ανδροειδές Ντέηβιντ κοιτάζει μ’ ένα διφορούμενο βλέμμα τον δημιουργό του, τρισεκατομμυριούχο Πήτερ Γουίλαντ, μέχρι την ηλιακή έκλαμψη που πυροδοτεί σειρά ατυχημάτων στο αποικιακό διαστημόπλοιο Covenant, και απ΄το ξεπάστρεμα όλου σχεδόν του πληρώματος μέχρι τα φρικτά και αηδιαστικότατα υβρίδια που αναγκάζονται ν’αντιμετωπίσουν πάνω στον αχαρτογράφητο πλανήτη, ολόκληρη η ταινία-prequel (όπως είχε ήδη ανακοινωθεί το Νοέμβριο του 2015 απ΄τον σκηνοθέτη) της θρυλικής ταινίας Allien (1979), είναι μία τρομακτική περιπέτεια επιβίωσης στο Διάστημα, και μία πολύ ενδιαφέρουσα (και όχι λιγότερο τρομακτική) ιστορία επικράτησης των σκεπτόμενων μηχανών, πάνω στους δημιουργούς τους.
Γιατί αυτό που παρακολουθούμε εν τέλει, παραλυμένοι απ΄τον τρόμο και τη φρίκη είναι η πλήρης αντιστροφή των ρόλων κατασκευαστή- δημιουργήματος. «Ήταν εντελώς ανάξιος της δημιουργίας του. Στο τέλος τον λυπήθηκα» λέει ο Ντέηβιντ, το πρώτο ανδροειδές, στον διάδοχό του Γουώλτερ, μία βελτιωμένη έκδοση «χωρίς επιπλοκές». Ο Michael Fassbender υποδυόμενος εξαιρετικά και τους δύο, νομίζω πως θέτει υποψηφιότητα για βραβείο. Το βλέμμα του, η φωνή του, ο τρόπος που κινείται διαφέρουν καθώς περνάει απ΄το ένα ανδροειδές στο άλλο και μερικές φορές είναι δύσκολο να καταλάβουμε ποιός είναι ποιος (λεπτομέρεια που σίγουρα έχει τη σημασία της) και μόνο κάποια στοιχεία καθοδηγούν τους θεατές αλλά και το τρομοκρατημένο πλήρωμα του διαστημοπλοίου να κάνουν τη διάκριση. Μία λεπτομέρεια επίσης, βάζει και την τραγικότατη πινελιά στο ζοφερό φινάλε όπου καταφάσκεται η κυριαρχία του δούλου επί του αφέντη του.
«Δεν σχεδιάστηκα για να υπηρετώ» λέει ο Ντέηβιντ στον «αδελφό» του Γουώλτερ, και του ομολογεί πως η μεγάλη του επιθυμία είναι η δημιουργία, εδώ ακριβώς εντοπίζω την τραγικότητα και τον τρόμο που διατρέχει όλη την ταινία, πίσω απ΄τον prima facie τρόμο που προκαλούν αυτά τα αηδιαστικά, άκρως επικίνδυνα, αιμοβόρικα πλάσματα : ο εφιάλτης είναι τεχνολογικής υφής, το κατασκεύασμα του ανθρώπου ποθεί να γίνει «βασιλικότερο του βασιλέως», να πάρει τη θέση του ως δημιουργός.
Υπάρχει μία εκπληκτική σκηνή, «φοδραρισμένη» με τρόμο φυσικά, όπου ο Ντέηβιντ παρακολουθεί τη γέννηση ενός ακόμα xenomorph μέσα απ ΄το σώμα του άτυχου αρχηγού της αποστολής Κρις ‘Οραμ (ο πολύ καλός ως ανασφαλής αρχηγός, Billy Crudup). Το βλέμμα του Ντέηβιντ εκείνη τη στιγμή, ο διάλογός του με τον άτυχο ‘Οραμ πριν αυτός βιώσει ζωντανός την απόλυτη φρίκη: «- Ντέηβιντ σε τι πιστεύεις;» «- Στη δημιουργία» απαντάει το παμπόνηρο ανδροειδές σηκώνοντας το βλέμμα του προς το ταβάνι, κάνουν αυτή την ταινία κάτι παραπάνω από ένα συναρπαστικό θρίλερ μ’ εξωγήινα τέρατα. τη μετατρέπουν σε μελλοντολογική δυστοπία- υπόμνηση (γι άλλη μία φορά), των κινδύνων που ενέχει η δημιουργία μηχανών «κατ’ εικόνα μας».
Ο Fassbender δικαίως πιστεύω, απέσπασε θετικότατα σχόλια για την διπλή ερμηνεία του, και προκάλεσε μερικές εξόχως ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις σχετικά με τον ρόλο-κλειδί που έχει στην ταινία, διότι ο πυρήνας της ταινίας είναι αυτό το α-συγκίνητο δημιούργημα με ικανότητες μίμησης και στρατηγικό σχέδιο, το οποίο σύμφωνα με τον David Edlstein του περιοδικού New York αντιπροσωπεύει μία νέα γενιά κακών στο σινεμά. Σύμφωνα δε με την Alissa Wilkinson του Vox “[…] David is better Satan himself…It’s as if in the Alien universe the devil has evolved thanks to humans creating him. David, fatally, has the ability to create− something that Satan never had− and he will use that power only to destroy. […]”.
Απέναντι στην όρεξη του πληρώματος των γήινων ν’ αποικήσουν έναν καινούργιο πλανήτη (που μοιάζει με τη Γη) και να ξεκινήσουν μία νέα ζωή (αφήνοντας πίσω έναν κατεστραμμένο πλανήτη), βρίσκεται το Κακό που μεθοδικά και κυρίως υπομονετικά, εκπληρώνει τον τρομερό σκοπό του κι έχει τη μορφή μιάς προηγμένης μηχανής. Μία μηχανή που δεν τρέφει καμία συμπάθεια για το ανθρώπινο είδος (η ομολογία του Ντέηβιντ προς τον Γουώλτερ είναι αποκαλυπτική) και που υλοποιεί τον εφιάλτη που ανέφερα παραπάνω: ό,τι θεωρούσε ο άνθρωπος δικό του κατασκεύασμα και απολύτως του χεριού του, σηκώνει κεφάλι και κοιτάζει με περιφρόνηση τον δημιουργό του όπως ακριβώς κοιτάζει ο Ντέηβιντ που δεν θα πεθάνει ποτέ, τον θνητό «πατέρα» του. Καθόλου τυχαία, το ανδροειδές «αυτο-βαφτίζεται» δανειζόμενο τ’ όνομα του αγάλματος που έφτιαξε ο Μιχαήλ Άγγελος και αντίγραφό του δεσπόζει στο σπίτι του Γουίλαντ : Δαυίδ- όνομα βασιλιά.
Όπως καθόλου τυχαίο δεν είναι το κομμάτι που παίζει στο πιάνο ο Ντέηβιντ, προς τέρψιν του Γουίλαντ− απ΄την τετραλογία του R.Wagner Το Δαχτυλίδι Των Νιμπελούγκεν, το πρώτο τμήμα Ο Χρυσός του Ρήνου, και συγκεκριμένα την Είσοδο Των Θεών Στη Βαλχάλα− που νομίζει, πόσο αφελής, ότι αφορά το είδος του η θριαμβευτική είσοδος, κι όχι το ταπεινό και τάχα μου ελεγχόμενο δημιούργημά του.
Για τον εαυτό του παίζει το κομμάτι ο αδίστακτος Ντέηβιντ, τον εαυτό του υπονοεί όταν απαγγέλλει μ’ έπαρση στίχους του Σέλεϊ απ΄το ποίημά του Ozymandias για βασιλιάδες που σκορπούν τον όλεθρο.
Δεδομένου ότι η ταινία είναι μία εκ των 3 ταινιών-prequels του πρώτου Alien, μαθαίνουμε πως γεννήθηκαν αυτά τα φρικτά τέρατα (όσοι έχουν δεί τη θρυλική ταινία του ’79, θα τρομάξουν εκ νέου, δεν θα μείνουν παραπονεμένοι σε καμία περίπτωση), ποιός τα έφτιαξε. Η ωραιότατη μουσική του Jed Kurzel υπογραμμίζει την απειλή που κοντοζυγώνει και την ανημπόρια των γήινων απέναντι στην έχουσα συνείδηση μηχανή, που «γίνεται» άνθρωπος επιδεικνύοντας όχι τις αγαθότερες απ΄τις ικανότητές του. Στόχος του σεναριογράφου John Logan ήταν να συνδυάσει τον απόλυτο τρόμο της ταινίας του 1979 με τις φιλοσοφικές νύξεις του Prometheus (2012). Νομίζω πως το κατορθώνει, όσο κι αν προς στιγμήν το μυαλό παραλύει ενώπιον όλων αυτών των φρικτών πλασμάτων και αδυνατεί να εστιάσει στην αιτία όλων των δεινών που πλήττουν το πλήρωμα του Covenant : στο φαινόμενο Ντέηβιντ.
Ή μήπως θα ’πρεπε, όντες συνεπείς προς τη λογική που αναζητά το φταίχτη πηγαίνοντας προς τα πίσω, να κατηγορήσουμε τον Πήτερ Γουίλαντ;
