Όλοι οι Δρόμοι Οδηγούν στη Ρώμη (All Roads Lead to Rome)

Όταν η Σάμερ κινδυνεύει να βρεθεί μπλεγμένη με τις αμερικανικές Αρχές, η προσφάτως διαζευγμένη μητέρα Μάγκι θα την πάρει να πάνε ένα ταξίδι στην Ιταλία, όπου είχε ζήσει παλαιότερα για κάποιο διάστημα. Εκεί θα συναντήσει ένα παλιό της φλερτ, τον Λούκα και την εκκεντρική μητέρα του, η οποία είναι αποφασισμένη να πάει στη Ρώμη. Και καθώς το ίδιο αποφασισμένη να το σκάσει μοιάζει και η Σάμερ, ένα σχέδιο θα διαμορφωθεί, ενώ ο Λούκα και η Μάγκι θα ξεκινήσουν ένα κυνηγητό για να βρουν τις δύο γυναίκες που το έσκασαν.

Οι εποχές του Sex and the City έχουν περάσει προ πολλού και η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ αδυνατεί εδώ να πείσει ως ανεξάρτητη γυναίκα που αναζητά τον έρωτα σε εξωτικά μέρη του κόσμου. Αν και το Sex and the City είχε κάτι να πει για τη σεξουαλική απελευθέρωση σε μία εποχή που αυτό το θέμα δεν είχε περάσει στη mainstream τηλεόραση, εδώ τα πάντα είναι διεκπαιρεωτικά: να βάλουμε λίγο ρομάντσο, λίγο ιταλικό τοπίο, α και την Κλαούντια Καρντινάλε στον ρόλο της μητέρας του Λούκα.

Δυστυχώς τίποτα σχεδόν δεν λειτουργεί. Η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ δεν μπορεί να πείσει ως ανεξάρτητη γυναίκα, ενώ η Μάγκι και ο Λούκα ενδιαφέρονται περισσότερο να χαριεντιστούν παρά να δουν τι θα κάνουν με το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν. Είναι χαρακτηριστικό ενός σεναρίου που δεν σέβεται ούτε τον θεατή, αλλά ούτε και τον εαυτό του. Θα υπάρξουν οι παρεξηγήσεις -που δεν σε αφορούν-, το απαραίτητο bonding μεταξύ της μητέρας του Λούκα και της κόρης της Μάγκι -που δεν σε αφορά-, μερικά «μαθήματα ζωής» -σε όσο περισσότερα εισαγωγικά μπορώ να βάλω αυτή την έκφραση- και τελικά το απαραίτητο happy ending. Ότι γίνεται επί της οθόνης είναι κάτι που απλά δεν σε αφορά, καθώς και την ίδια την ταινία φαίνεται να την ενδιαφέρει περισσότερο η γκαρνταρόμπα και το τέλειο μαλλί της Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, παρά η ανάπτυξη των χαρακτήρων.

Κι αυτό γιατί ο Ραούλ Μπόβα φαίνεται να υπάρχει στην ταινία μόνο και μόνο για να κάνει τον ωραίο, ενώ ο θεατής δεν μπορεί να καταλάβει γιατί αυτοί οι δύο άνθρωποι αγαπήθηκαν τόσο πολύ όσο διατείνονται στο παρελθόν -στην οθόνη πάντως δεν βλέπεις να έχουν και καμία χημεία.

Αυτό που τελικά μένει είναι τα τοπία της Ιταλίας, καθώς και τα τραγούδια (και όχι η μουσική που είναι η μουσική ελαφράς κατανάλωσης που χρησιμοποιείται συνήθως σε αυτές τις ταινίες). Τα τραγούδια, λοιπόν, δίνουν μια αίσθηση ρετρό σε κάτι που φαντάζει πολύ μακριά από το ενδιαφέρον.

Τελικά να τη δω; Ταινία που κανονικά θα έπρεπε να κυκλοφορήσει σε DVD, επιχειρεί να προσελκύσει τους θεατές με εικόνες της Ιταλίας και ένα ρομάντσο. Πιο πιθανό είναι, βέβαια, οι θεατές να προτιμήσουν το A Bigger Splash για παρόμοιους λόγους.