Αόρατος Εχθρός (Eye in the Sky)
Όταν εντοπίζονται στην Κένυα, μερικοί από τους καταζητούμενους που βρίσκονται υψηλά στην λίστα των τρομοκρατών και οι οποίοι ετοιμάζονται άμεσα για μια νέα αποστολή αυτοκτονίας, η συνταγματάρχης Κάθριν Πάουελ πρέπει να πάρει άμεσα την απόφαση για την εξολόθρευση τους εκτιμώντας τις συνέπειες της απόφασης αυτής.
Ο Γκάβιν Χουντ- σκηνοθέτης του Ender’s game και Γούλβεριν- μας μεταφέρει στους κανόνες του σύγχρονου πολέμου, σε σενάριο του Γκάι Χίμπερτ. Όλα συμβαίνουν μέσα από κάμερες σε μορφή πουλιών και κολεόπτερων, τηλεφωνικές βιντεο-κλήσεις, και η απόσταση βολής αφορά πλέον τα drones ενώ ο χειριστής τους και υπεύθυνος για να πατήσει την σκανδάλη βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά, κάθεται σε μια αναπαυτική καρέκλα χωρίς να αντιμετωπίζει σε οποιοδήποτε βαθμό κίνδυνο.
Η Πάουελ (Έλεν Μίρεν) έχει την στιγμή της, οι καταζητούμενοι που εναγωνίως αναζητούσε είναι όλοι σ’ ένα σπίτι και ετοιμάζουν την επόμενη επίθεση τους. Έχοντας σε ζωντανή μετάδοση από το Λονδίνο, υπουργό και εισαγγελέα με την συνοδεία του στρατηγού Φρανκ Μπενσόν (Άλαν Ρίκμαν), αλλά και το στρατηγείο που έχει αναλάβει την πλοήγηση του drone με πιλότο τον Στιβ Ουότς (Άαρον Πολ) καταφέρνουν να σχεδιάσουν τον αφοπλισμό των τρομοκρατών. Δευτερόλεπτα πριν την πυροδότηση του πυραύλου που θα ισοπεδώσει το σπίτι-στόχος εμφανίζεται ένα μικρό κορίτσι μπροστά από αυτό. Ο πιλότος διαμαρτύρεται και ζητά επανεξέταση των ζημιών που θα προκληθούν και φυσικά των ανθρώπινων απωλειών. Έτσι ξεκινά ένα ατελείωτο γαϊτανάκι, τηλέφωνα από τον ένα υπεύθυνο στον άλλο, συνεννοήσεις μεταξύ Αγγλίας και Αμερικής, φαινομενικές ευαισθησίες από υπουργούς και στρατιωτικούς, αλλά και η διαβολική πολιτική σκέψη για την μετατροπή του δράματος των επιθέσεων σε δύναμη προπαγάνδας.
Ο Αόρατος Εχθρός προσπαθεί να εκθέσει την σύγχρονη πολεμική τέχνη που παραμένει κρυμμένη, χτυπά απροειδοποίητα και πισώπλατα, δεν δίνει το δικαίωμα στον κατηγορούμενο να απολογηθεί ή ακόμα και να μετανιώσει για τις πράξεις του με μόνο ελαφρυντικό για την τεχνική της συγκαλυμμένης θανατικής ποινής που εφαρμόζει να είναι η άμεση πρόληψη ενός μεγαλύτερου κακού. Τελικά όμως δεν καταφέρνει να εκθέσει αλλά να δικαιώσει την ωφελιμιστική θέση που κυρίως υποστηρίζει η Πάουελ. Ένα ακόμα μαύρο σημάδι πάνω στην ταινία, που την καθιστά ύποπτη, είναι η παρουσίαση του παιδιού-θύματος. Ένα παιδί που από την αρχή η ταινία πασχίζει να σε πείσει για το πόσο διαφορετικό είναι, διαβάζει μαθηματικά, παίζει με το χούλα χοπ, γενικά δεν είναι ένας φανατισμένος μουσουλμάνος, είναι ένα «διαφορετικό» παιδί. Αλήθεια όμως; Έχει τόση σημασία, στην τελική ένα παιδί δεν παραμένει; Ένα αθώο θύμα πολέμου δεν είναι;
Ναι, η Μίρεν ερμηνεύει υπέροχα, όπως συνηθίζει εξάλλου- προτίμησε να την δεις αν σου έχει λείψει σε κάτι παλαιότερο. Ναι, είναι η τελευταία ταινία του Άλαν Ρίκμαν, σε αυτό δεν έχω να αντικρούσω τίποτα, αν στεναχωρήθηκες με τον θάνατο του ίσως να παίρνεις απαλλαγή για την επιλογή αυτής της ταινίας. Σκηνοθετικά θα ζαλιστείς από τις εναλλαγές των σκηνικών λόγω των συνεχών επικοινωνιών και το ατελείωτο «εγώ λέω να τους σκοτώσουμε, εσύ τι λες;». Με το φινάλε της ταινίας θα νιώσεις μια πλύση εγκεφάλου να σου έχει συμβεί, που σε καμία περίπτωση δεν την χρειάζεσαι. Μείνε μακριά!
