Ανάσα Ελευθερίας (And Breathe Normally)

Από την παγωμένη Ισλανδία μας έρχεται αυτό το ζεστό κοινωνικό δράμα, που σφύζει ανθρωπιάς και κοινωνικού σχόλιου, πάνω στο μεταναστευτικό, την οικονομική κρίση, τον επαναπροσδιορισμό της οικογένειας και τη διαφορετικότητα.

Οι ζωές δυο γυναικών, μιας Ισλανδής ελέγκτριας διαβατηρίων και μιας πρόσφυγα από τη Γουινέα που προσπαθεί παράνομα να περάσει τα σύνορα ταξιδεύοντας προς τον Καναδά, θα συνδεθούν άρρηκτα μεταξύ τους.  Η Λάρα είναι μια μητέρα ομοφυλοφιλικών σεξουαλικών προτιμήσεων, που προσπαθεί μόνη να αφήσει πίσω της το αμαρτωλό παρελθόν της στα ναρκωτικά και να μεγαλώσει σωστά το γιο της. Όσο καλή κι αν είναι η διάθεση της, τα οικονομικά της είναι άθλια και αν και πρόκειται να ξεκινήσει να εργάζεται ως ελέγκτρια στο αεροδρόμιο, κινδυνεύει άμεσα να βρεθεί με το παιδί της στο δρόμο. Από την άλλη, η Έλνταρ είναι μια γυναίκα που προσπαθεί να διαφύγει από την πατρίδα της νιώθοντας ότι η ζωή της κινδυνεύει άμεσα, μετά τη βίαιη δολοφονία της συντρόφου της, επειδή ήταν λεσβία. Η Έλνταρ συνταξιδεύει με την αδερφή και την κόρη της. Όμως στον έλεγχο των διαβατηρίων πέφτει πάνω στην μαθητευόμενη Λάρα, που από υπερβάλλον ζήλο παρατηρεί ότι το διαβατήριο της είναι πλαστό. Η συνάντηση των δυο γυναικών όμως δεν θα σταματήσει εκεί καθώς η μια υπαίτιος της δυστυχίας της άλλης, θα συνεχίσουν να πέφτουν η μια πάνω στην άλλη, με τη ζωή να παίζει περίεργα παιχνίδια.

Είναι αξιοσημείωτο πόσο καλά κρατά τις ισορροπίες αυτό το σενάριο, διατηρώντας ζεστό το ενδιαφέρον, το δράμα και το σχόλιο, αποφεύγοντας ταυτόχρονα να γίνει διδακτικό ή να υποπέσει σε εκπτώσεις και ευκολίες. Ακόμα και η σεναριακή «συγκυρία» ή «συνθήκη», η σύμπτωση να είναι και οι δυο λεσβίες γυναίκες, μόνες με παιδί, τελικά δεν είναι ευκολία, ούτε χρησιμοποιείται για να προσδώσει κάτι το ερωτικό ανάμεσα στις δυο γυναίκες. Η ταινία δεν στοχεύει καθόλου εκεί, αντίθετα θέλει να τις αντιπαραβάλει δημιουργικά, τη μια ως καθρέφτισμα της άλλης, ενώ και οι δυο χαρακτήρες θα κληθούν κατά τη διάρκεια της ταινίας να κάνουν την υπέρβαση, να τείνουν ένα χέρι βοηθείας η μια στην άλλη.

Σε δεύτερο επίπεδο η ταινία μοιάζει να στρέφει το βλέμμα της σε κάθε ευρωπαίο θεατή, αναζητώντας τη δική του υπέρβαση ανθρωπιάς, ένα μικρό βήμα κατανόησης πέραν των νόμων, που θα βοηθήσει να σηκωθεί η μπάρα των συνόρων του σεβασμού στον άνθρωπο και της πολυεθνικότητας.