Οι Χήρες (Widows)
Σικάγο του σήμερα και μια ληστεία πάει στραβά. Τέσσερις νεκροί από την συμμορία και πίσω τους αφήνουν τις χήρες τους και τα χρέη τους. Το μεγαλύτερο το επωμίζεται η Βερόνικα (Βαϊόλα Ντέηβις) μαζί και ένα ημερολόγιο με καταγεγραμένες όλες τις δραστηριότητες της συμμορίας αλλά και το επόμενο σχέδιο. Και ενώ θα την εκβιάσουν και θα της δώσουν διορία ένα μήνα προκειμένου να ξεπληρώσει το χρέος του εκλιπόντος συζύγου της, η ίδια θα πλησιάσει τις υπόλοιπες χήρες προκειμένου να αντιμετωπίσουν μαζί τον κλοιό που απειλεί τις ζωές τους.
Σε σκηνοθεσία του οσκαρούχου Στηβ ΜακΚουίν ( 12 Χρόνια Σκλάβος, Shame και Hunger), οι Χήρες είναι μια ταινία πολυεπίπεδη και όχι απλά μια φεμινιστική ταινία ληστείας και εκδίκησης. Το σενάριο βασισμένο σε μίνι σειρά του 2002 με τον ίδιο τίτλο, επιμελήθηκε μαζί με τον σκηνοθέτη η συγγραφέας Γκίλιαν Φλιν (Gone Girl, Sharp Objects) και μπλέκει από κοινωνικοπολιτικές προστριβές, δολοπλοκίες και ληστείες μέχρι δολοφονίες και γυναίκες δέσμιες των ανδρικών στερεότυπων. Ενα all star cast και ηθοποιοί που έχουν ήδη διαπρέψει στην τηλεόραση ( όπως η Κάρι Κουν από το Leftovers, η Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι από το The Night Manager, ο Μπράιαν Ταηρί Χένρι από το Atlanta) έρχονται να δώσουν βάρος και υπόσταση σε αυτούς τους καλογραμμένους χαρακτήρες που παρουσιάζονται και εξελίσσονται στην ταινία, όχι όμως όλοι με τον ίδιο επιτυχημένο τρόπο. Βαϊόλα Ντέηβις, Κόλιν Φάρελ, Λίαμ Νήσον, Τζάκι Γουίβερ, Ρόμπερτ Ντυβάλ, Μισέλ Ροντρίγκεζ, Ντάνιελ Καλούγια και η Σύνθια Έριβο (την απολαύσαμε φέτος και στο El Royale).
O ΜακΚουήν αποδεικνύεται τελικά ένας σκηνοθέτης που μπορεί να κάνει μια ταινία τρία είδη σε ένα. Πολιτικό θρίλερ, κοινωνικό δράμα και ταινία ληστείας. Με σκηνοθετικές εξυπνάδες θα λέγαμε, μας υπενθυμίζει ποιος είναι ( οι σκηνές των φλας μπακ στο διαμέρισμα της Βαϊόλα Ντέηβις με τον Λίαμ Νήσον θυμίζει την αισθητική του Shame). Η μοναδική μου ένσταση είναι πως μου προκάλεσε μια σύγχυση στο τι ακριβώς ταινία βλέπω και αυτό το μπλέξιμο ειδών σαν να μη μου άρεσε τόσο πολύ. Αν και δουλεμένο στην εντέλεια από άποψη παραγωγής και με εξαιρετική χρήση της μουσικής του Hans Zimmer, οι Χήρες κρατάνε το ενδιαφέρον του θεατή, χρησιμοποιούν και μία αμφιλεγόμενη ανατροπή στην μέση της ταινίας και σε οδηγούν στο φινάλε με μια σχετική ευκολία. Στην διάρκεια της ταινίας σκεφτόμουν πως στα χέρια ενός Μάικλ Μαν ( Insider, Heat) η ταινία θα είχε άλλο τίτλο και οι συγκεκριμένες χήρες θα είχαν δεύτερο ρόλο.
Τελικά οι Χήρες είναι μια καλή Αμερικάνικη ταινία, τα συνδύασε όλα, μας άρεσαν οι ερμηνείες αλλά θα επιμείνουμε να αναρωτιώμαστε ως προς το τι είδους ταινία είδαμε, λόγω προφανώς της σύγχυσης που επικρατεί και στο κεφάλι της Γκίλιαν Φλιν αλλά και του ΜακΚουήν. Κλαίνε οι Χήρες, κλαίμε και εμείς. Από την σύγχυση.
