Annie

Η απόδειξη ότι μερικές ταινίες δεν χρειάζονται ριμέικ.

Μπορεί εν έτει 1982 να φάνταζε κάπως χαριτωμένη (λέμε τώρα!), αλλά περισσότερα από 30 χρόνια μετά, το ριμέικ της Annie, της μικρής ορφανής που βρίσκει αγάπη και οικογένεια κοντά σε έναν κλεισμένο στον εαυτό του, πλούσιο άνδρα ήταν μάλλον αχρείαστη.

Η ταινία ανοίγει έξυπνα με ένα κοκκινομάλλικο κοριτσάκι (που θυμίζει την Έιλιν Κουίν), την Άννι να παρουσιάζει μια εργασία. Η κάμερα μάς συστήνει τότε την Άννι Β (την ερμηνεύει η Κεβανζέν Ουαλίς των Μαγικών Πλασμάτων του Νότου). Η εν λόγω Άννι είναι ένα ορφανό κορίτσι που ζει μαζί με μία «μέγαιρα» ανάδοχη μητέρα (Κάμερον Ντίαζ) και μερικά ακόμα κοριτσάκια. Σε ένα γύρισμα της τύχης ο εκατομμυριούχος Ουίλ  Στακς (Τζέιμς Φοξ) που ελπίζει να γίνει δήμαρχος της Νέας Υόρκης θα γνωρίσει την Άννι και θα προσπαθήσει να την χρησιμοποιήσει σαν ατού στην προεκλογική του εκστρατεία. Ο κλειστός στον εαυτό του Στακς θα πάρει την Άννι -που αναζητά απεγνωσμένα τους γονείς της- στο σπίτι του και θα αρχίσει να διαπιστώνει ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα πέρα από τη δουλειά που μπορούν να κάνουν έναν άνθρωπο ευτυχισμένο.

Αυτή η διασκευή (σε παραγωγή της οικογένειας Σμιθ) είναι όπως και η κλασσική ταινία γεμάτη με τραγούδια, κακούς-καρικατούρες και γλυκανάλατα μηνύματα για τη ζωή. Δεν μαθαίνεις τίποτα καινούριο σε σχέση με την κλασσική ταινία και η Ουαλίς έχει μια πιο σκληροτράχηλη προσέγγιση απέναντι στην Άννι (σε σχέση με την μάλλον χαζοχαρούμενη Άννι του 1982).

Ο Τζέιμς Φοξ δεν πείθει και ιδιαίτερα ως ο ευαίσθητος πολυεκατομμυριούχος που δεν έχει χρόνο να ζήσει τη ζωή του, ενώ η Κάμερον Ντίαζ είναι και εδώ εκνευριστική. Ο χειρότερος, βέβαια, είναι ο Μπόμπι Καναβάλε ως τον κακό σύμβουλο της προεκλογικής εκστρατείας του Στακς.

Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι δεν φαίνεται να υπάρχει κανένα νόημα στο να γυριστεί ξανά μία ημί-επιτυχημένη ταινία που σε ελάχιστους είχε αρέσει ιδιαίτερα. Γεμάτη γλυκανάλατα μουσικά νούμερα και μια ιστορία γεμάτη αφέλεια, αυτή ήταν μία ταινία που θα ήταν καλύτερα να είχε μείνει κλειδωμένη στο χρονοντούλαπο των αναμνήσεων.

Τελικά να τη δω;

Εάν θέλετε ντε και καλά να το υποστείτε, βάλτε καλύτερα την κλασική ταινία του 1982.