Ant-Man
H Marvel σε μία στιγμή έμπνευσης δεν μας ξεκινά πάλι από την κλασική συνταγή: πώς δηλαδή ένας επιστήμονας ανακαλύπτει κάτι που κατά λάθος (ή και επίτηδες) τον μετατρέπει σε υπερήρωα.
Αυτή τη φορά επιλέγεται ο αντικαταστάτης ως βασικός ήρωας της ταινίας. Ο Σκοτ Λανγκ είναι ένας κλέφτης που αποφασίζει να ζήσει νόμιμη ζωή για χάρη της κόρης του. Όταν θα μάθει για μία νέα «δουλειά» θα βρεθεί αντιμέτωπος με πολλά περισσότερα από ότι περίμενε και με το αίτημα του Δρ. Χανκ Πιμ να πραγματοποιήσει μία σχεδόν αδύνατη ληστεία με τη βοήθεια μιας στολής που τον κάνει να έχει μέγεθος εντόμου.
Μπορεί ο Έντγκαρ Ράιτ να αποχώρησε από τη θέση του σκηνοθέτη, είναι –όμως- φανερό το ίχνος που άφησε πίσω του. Γιατί μπορεί το Ant-Man να έχει ένα σενάριο σχεδόν αδιάφορο (ένας απλός άνθρωπος θα κληθεί να γίνει ήρωας με τη βοήθεια ενός μέντορα), αλλά η διαβολεμένη αίσθηση χιούμορ που διαθέτει το σώζουν από τη μετριότητα.
Το μέγεθος… δεν μετράει στην ταινία του Πέιτον Ριντ, καθώς ο ήρωας μπορεί να φαίνεται μικρός στο μάτι, αλλά έχει περίσσευμα σε εφευρετικότητα και ψυχή (καθώς και μία διόλου ευκαταφρόνητη βοήθεια από έναν στρατό μυρμηγκιών). Καθημερινά αντικείμενα επιστρατεύονται και αλλάζουν μέγεθος, ξαφνικά, προκαλώντας αβίαστα το γέλιο του θεατή, ενώ το να παρακολουθείς τις σκηνές μάχης από… μακριά δίνει νέα προοπτική, δείχνοντας ότι η ταινία γνωρίζει καλά πώς να χρησιμοποιεί το χιούμορ.
Αντίθετα με το ολοένα και πιο σκοτεινό σύμπαν της DC, η Marvel δεν ξεχνά ποτέ να βάζει μία χαβαλετζίδικη διάθεση στις ταινίες της (ακόμα και στον «ξύλινο» Θορ). Εδώ το χιούμορ αποτελεί το μεγάλο όπλο της ταινίας, καθώς ο Ant-Man δεν είναι ένας ήρωας με ιδιαίτερα σκοτεινά μπαγκάζια, ούτε με συναισθηματικές μεταβολές και ζητήματα. Υπ’ αυτή την έννοια, είναι μάλλον μία χρήσιμη προσθήκη στη φαρέτρα της εταιρείας που θα μπορούσε να τον χρησιμοποιήσει με έναν πιο ανάλαφρο τρόπο.
Η ταινία, πάντως, δεν στερείται προβλημάτων. Κατ’ αρχήν στην ανάπτυξη των χαρακτήρων. Το σενάριο είναι απλοϊκό, ενώ οι ατάκες προβλέψιμες. Είναι λες και κάποιος έχει κάτσει να σου κάνει μάθημα πάνω στις ταινίες της Marvel και εσύ να ξέρεις απ’ έξω το επόμενο επεισόδιο. Και πάλι το μόνο που σώζει την ταινία από τον… εαυτό της είναι το χιούμορ.
Όσο για τις ερμηνείες, ο Πολ Ραντ (που εδώ για κάποιο λόγο μοιάζει δέκα χρόνια νεότερος) αποδεικνύεται σωστή επιλογή, κάνοντας ακριβώς αυτό που αναμένεται. Παίζοντας στην αρχή τον απρόθυμο ήρωα και στη συνέχεια τον ευρηματικό ήρωα, με μπόλικες δόσεις σαρκασμού. Ο Μάικλ Ντάγκλας επίσης στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, το ίδιο και η Εβάντζελιν Λίλι στο ρόλο της κόρης του Πιμ (η κουπ της τής προσδίδει πόντους αυστηρότητας). Αυτός που αποδεικνύεται «λίγος» -δυστυχώς γιατί τον αγαπάω- είναι ο Κόρεϊ Στολ που γίνεται καρικατούρα στον ρόλο του Ντάρεν Κρος/Yellowjacket.
Φυσικά, υπάρχει στην ταινία και η αναμενόμενη σύνδεση με τους Avengers αν και κανείς δεν καταλαβαίνει ακριβώς ποια η χρησιμότητα (κάτι πάει να πάρει ο Ant-Man από το αρχηγείο τους), ενώ την εμφάνιση της κάνει και η Hydra, συνδέοντας τον νέο υπερήρωα με το σύμπαν της Marvel. Κάτι που γίνεται και μετά το τέλος της ταινίας με την τελευταία – τελευταία σκηνή (προσοχή: υπάρχουν δύο τέτοιες!)
Τελικά να τη δω;
Διαθέτει χιούμορ, περιπέτεια, αλλά η ιδέα της εξαντλείται γρήγορα σε μία εναλλαγή αναμενόμενων σκηνών όπου φαντάζεσαι από πριν τι θα συμβεί. Εάν δεν προκαλούσε και γέλιο, τότε θα είχε πρόβλημα.
Fun trivia: Ο Πολ Ραντ αγόρασε μία φάρμα μυρμηγκιών προκειμένου να παρατηρήσει πώς συνεργάζονται τα έντομα μεταξύ τους. Τον ενέπνευσαν τόσο πολύ που αποφάσισε να κρατήσει τη φάρμα και μετά το τέλος των γυρισμάτων.
