Το Μωρό της Bridget Jones
12 χρόνια μετά το σίκουελ του «Ημερολογίου της Μπρίτζετ Τζόουνς», του «The Edge of Reason», η αγαπημένη παχουλούλα βρετανίδα spinster επιστρέφει. Αδυνατισμένη αυτή τη φορά, έχοντας στην κοιλιά της ένα μωρό αγνώστου πατρός. Δύο άνδρες διεκδικούν την πατρότητα και την καρδιά της Μπρίτζετ: ο Αμερικανός Τζακ (Πάτρικ Ντέμπσεϊ), ο οποίος έχει γίνει πλούσιος ανακαλύπτοντας μια φόρμουλα που μπορεί να αποκαλύψει πόσο ταιριάζουν δύο άνθρωποι μεταξύ τους και ο γνωστός Μαρκ Ντάρσι, ο μεγάλος έρωτας της Μπρίτζετ, με τον οποίο έχουν χωρίσει.
Όπως όλες οι ταινίες με ηρωίδα την Μπρίτζετ, έτσι και αυτή αναφέρεται στις φαντασιώσεις ορισμένων γυναικών: η Μπρίτζετ μπορεί να είναι όσο παχιά, ατζαμής και παράλογη θέλει, αλλά οι άνδρες την αγαπούν «έτσι όπως είναι». Δεν είναι τυχαίες οι αναφορές της Φίλντινγκ στο έργο της Τζέιν Όστεν, από την πρώτη εμφάνιση της Μπρίτζετ. Πρόκειται για έναν ρομαντισμό που δεν είναι ρεαλιστικός (ο μεγαλοδικηγόρος που ασχολείται με υποθέσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων ερωτεύεται την ασχημούτσικη και κάπως αδιάφορη Μπρίτζετ), αλλά που έχει άμεση σχέση με την Περηφάνια και Προκατάληψη της Όστεν. Το γενικό μοτίβο ακολουθείται πιστά και σε αυτή την ταινία, μόνο που αυτή τη φορά, η Μπρίτζετ μοιάζει περισσότερο ώριμη. Θες επειδή ετοιμάζεται να γίνει μητέρα, θες επειδή έχει μάθει να αποδέχεται το πόσο ατζαμής είναι, ίσως ακόμα γιατί έχει αποδεχθεί τον εαυτό της, υπάρχει κάτι αφοπλιστικά τρυφερό σχετικά με τον χαρακτήρα της.
Το σενάριο προχωρά από απιθανότητα σε απιθανότητα, φέρνοντας στο νου χιλιάδες άλλες ταινίες που έχουμε δει κατά το παρελθόν (όπως για παράδειγμα το Εννέα Μήνες με τον Χιού Γκραντ). Η απουσία του Χιού Γκραντ είναι φανερή στην ταινία και το γέλιο ακούγεται λιγότερο συχνά, αλλά «Το Μωρό της Μπρίτζετ Τζόουνς» διατηρεί την πίστη της στις φαρμακερές ατάκες. Οι πιο επιτυχημένες εξ αυτών προέρχονται από τη γυναικολόγο της Μπρίτζετ που ερμηνεύει η φοβερή Έμμα Τόμσον.
Αυτό, όμως, που πραγματικά σώζει την ταινία είναι το πόσο έχουν δουλέψει τους χαρακτήρες τους η Ρενέ Ζελβέγκερ και ο Κόλιν Φερθ. Μπορεί να μοιάζει εύκολο, αλλά η Ζελβέγκερ έρχεται σε μία μάλλον δύσκολη στιγμή της καριέρας της -όπου πολύ συζήτηση γίνεται για την εμφάνισή της- για να αποδείξει ότι είναι πραγματικά η Μπρίτζετ, με όλη της την μεγάλη καρδιά και την ατζαμοσύνη της. Αντίστοιχα, ο Φερθ ερμηνεύει τον Ντάρσι σαν έναν άνθρωπο που έχει αποδεχθεί ότι ο έρωτάς του για την Μπρίτζετ προερχόταν πάντα από το γεγονός ότι εκείνη ήταν όλα όσα εκείνος δεν ήταν.
Και το γεγονός ότι η ταινία γνωρίζει και αγαπά αυτούς τους χαρακτήρες, ότι αντίθετα με το The Edge of Reason επιστρέφει στα βασικά συστατικά της πρώτης ταινίας (στο Λονδίνο, στους φίλους, τους συγγενείς) κάνει τον θεατή να συγχωρεί κάποια από τα αρκετά ατοπήματα (την κούραση του voice over ή το σχηματικό σενάριο). Δεν είναι πυρηνική φυσική, αλλά ένα ευχάριστο βράδυ το προσφέρει. Θα μπορούσε, πάντως, να είχε οφεληθεί από μια μικρότερη διάρκεια (είναι δύο ώρες και της φαίνεται).
