Bασίλισσα της γης

Η Κάθριν (Ελίζαμπεθ Μος) βρίσκεται σε ευάλωτη συναισθηματική κατάσταση μετά τον θάνατο του καλλιτέχνη πατέρα της και τον χωρισμό από τον σύντροφό της. Αποφασίζει να περάσει τις διακοπές της στο εξοχικό της καλύτερής της φίλης, αναζητώντας την ηρεμία που της λείπει. Εκεί, όμως, την κατακλύζουν αναμνήσεις από τις προηγούμενες διακοπές που πέρασε στο εξοχικό αυτό, μαζί με τον σύντροφό της. Η φίλη της, Βιρτζίνια (Κάθριν Γουότερστον), δεν μοιάζει να κατανοεί τη συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Κάθριν, ούτε τις υπερβολικές της αντιδράσεις και σύντομα αρχίζει να την λυπάται και να την αγνοεί, περνώντας χρόνο με έναν νεαρό που ζει εκεί κοντά…

Το Listen Up Philip του Άλεξ Ρος Πέρι μου είχε φανεί ιδιαιτέρως εγωκεντρικό και φιλάρεσκο, αλλά το Queen of the Earth αποτελεί μια ενδιαφέρουσα ανατομία της γυναικείας ψυχοσύνθεσης σε κατάσταση οριακή. Η ταινία μοιάζει με μία φιλμική μεταφορά των υστερικών διαταραχών που περιγράφει ο Φρόιντ -ο οποίος θεωρούσε ότι οφείλονται κυρίως σε απωθημένες αναμνήσεις.

Κινούμενη σε δύο χρόνους, παρόν και παρελθόν, μπλέκοντας την ανάμνηση με το τώρα, η ταινία καταφέρνει να μπλέξει το αληθινό με το ψεύτικο, έτσι που ούτε οι δύο ηρωίδες, αλλά ούτε και ο θεατής να γνωρίζουν ακριβώς πότε ισχύει το ένα και πότε ισχύει το άλλο.

Ο Άλεξ Ρος Πέρι τοποθετεί στην δραματική και ψυχαναλυτική ταινία του στοιχεία θρίλερ -όπως για παράδειγμα στη σκηνή όπου η Κάθριν αστειεύεται  σε έναν νεαρό ότι θα μπορούσε να τον δολοφονήσει και δε θα το μάθαινε κανείς και γελά με τον πιο ανησυχητικό τρόπο.

Το πρωταγωνιστικό δίδυμο μοιάζει εκρηκτικό: Η φαινομενική αδιαφορία της Γουότερστον (ήταν υπέροχη στο Inherent Vice και τώρα ετοιμάζεται για το Fantastic Beasts), σε συνδυασμό με την υπερβολή της Ελίζαμπεθ Μος, δημιουργούν μια δυναμική που αφήνει τον θεατή με απορίες για τις σχέσεις τους. Μιλάμε για μια σχέση αλληλεξάρτησης και εξουσίας; Για μια σχέση με στοιχεία ερωτισμού ή μήπως για μια ιστορία ζήλειας και εκδίκησης, που καθορίζεται από τον κανόνα «ο θάνατός σου, η ζωή μου»;

Χρησιμοποιώντας πολλά close up, πλάνα που έχουν στόχο τη δημιουργία αμηχανίας στον θεατή και με παράλληλη χρήση μουσικής που μοιάζει απειλητική -σαν αυτή που θα έβρισκε κανείς σε ένα θρίλερ βγαλμένο από τα 70s-, ο σκηνοθέτης δίνει έμφαση στον συναισθηματικό κόσμο των δύο ηρωίδων του, στις παραισθήσεις και τις ανασφάλειές τους. Οι ρόλοι αντιστρέφονται σε κάποιες στιγμές της ταινίας, καθώς οι χρόνοι μπλέκονται.

Ο σκηνοθέτης φανερώνει τον θαυμασμό του για δημιουργούς όπως ο Ρομάν Πολάνσκι και ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν (δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν βρει αναλογίες με το Persona). Παράλληλα, το ανοιχτό τέλος έχει οδηγήσει σε διάφορες ερμηνείες και θεωρίες συνωμοσίας καθώς δικαίως ανιχνεύει κανείς στοιχεία από το σινεμά του Ντέιβιντ Λιντς.

Απαιτητική ταινία που θα φέρεις ξανά στο μυαλό σου αρκετές φορές μετά την προβολή, θα συζητήσεις και θα προσπαθήσεις να κατανοήσεις.