Μπάτμαν v. Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης
Υπάρχει μέσα μας ένα μικρό 8χρονο παιδί που χοροπηδά ενθουσιασμένο στη σκέψη και μόνο ότι οι δύο σπουδαιότεροι σούπερ ήρωες στον πλανήτη θα βρεθούν αντιμέτωποι: ο σκοτεινός ιππότης απέναντι στον άνθρωπο-Θεό.
Ο Ζακ Σνάιντερ φροντίζει να κάνει αυτή τη διάσταση κάτι παραπάνω από ξεκάθαρη: η ταινία ξεκινά ξανά με μία γνωστή σκηνή –εκείνη κατά την οποία ο Μπρους Γουέιν χάνει τους γονείς του. Γυρισμένη με το στυλιζαρισμένο ύφος του Ζακ Σνάιντερ (το οποίο από την εποχή των «300» έχει καταφέρει να συγκρατήσει) η σκηνή χρησιμοποιείται για να μας κάνει ξεκάθαρο το γεγονός ότι ο Μπάτμαν γεννήθηκε στο σκοτάδι και εκεί επιστρέφει ξανά και ξανά.
Ο Σνάιντερ ξεκινά χρησιμοποιώντας τα σφάλματα της ταινίας «Man of Steel» υπέρ του Batman v. Superman.
Θυμάστε την καταστροφική μανία του Σούπερμαν στην πρώτη ταινία με πρωταγωνιστή τον Χένρι Κάβιλ και τις έντονες επικρίσεις που αυτή είχε δεχθεί; Ο Ζακ Σνάιντερ ξεκινάει από αυτό ακριβώς το σημείο: ο Μπρους Γουέιν βρίσκεται στη Μετρόπολις (η οποία είναι απέναντι από την Γκόθαμ Σίτι) και βλέπει αυτόν τον υπερήρωα – Θεό να μην ενδιαφέρεται για την καταστροφή της πόλης και για τους εκατοντάδες νεκρούς της.
Από εκεί ξεκινά θεωρητικά η σύγκρουση μεταξύ των δύο υπερηρώων. Σε επίπεδο συμβολισμού έχει ενδιαφέρον: ωστόσο, ο Σούπερμαν δεν ανταποκρίνεται στην εικόνα του ανθρώπου-θεού πέρα από τον συμβολισμό που θέλει να του αποδώσει ο Σνάιντερ, και αυτό γιατί ακόμα και ο Σνάιντερ δεν τολμά να ανατρέψει την clean cut εικόνα του Ανθρώπου από Ατσάλι. Το vs. του τίτλου φαίνεται να αφορά περισσότερο μία σειρά από παρεξηγήσεις που οδηγούν τους δύο χαρακτήρες να συγκρουστούν. Και ακόμα και τότε, δεν υπάρχει αρκετό υλικό, με αποτέλεσμα ο Σνάιντερ να χρειαστεί να καταφύγει στα όνειρα: εκεί Μπάτμαν και Σούπερμαν μπορούν να συγκρουστούν όσες φορές θέλουν.
Δεν πρόκειται για διάσταση πολιτικών απόψεων όπως αυτή που παρουσίαζε ο Φρανκ Μίλερ στη σειρά Dark Knight: εκεί ο Μπάτμαν δεν πίστευε σε τίποτα και θεωρούσε τον Σούπερμαν εχθρό επειδή πίστευε σε κάτι που ο ίδιος θεωρούσε ξοφλημένο. Εδώ είναι μία σειρά από παρεξηγήσεις που κινούν τις πράξεις των δύο υπερηρώων.
Το χτίσιμο της ταινίας θυμίζει τα Μπάτμαν του Κρίστοφερ Νόλαν, και κινείται σε διαφορετικούς τόπους, παρακολουθώντας διαφορετικούς χαρακτήρες. Στην ουσία της, η ταινία είναι μία ταινία Σούπερμαν (καθώς συνεχίζει από εκεί που είχε σταματήσει το Man of Steel), αλλά με τον Μπάτμαν να είναι αυτός που κινεί τη δράση.
Πρόκειται για έναν μεγαλύτερης ηλικίας σούπερ ήρωα, πιο κουρασμένο από ότι τον έχουμε συνηθίσει. Πώς και γιατί έφτασε μέχρι εκεί δεν το μαθαίνουμε ποτέ ακριβώς, αλλά η ταινία αφήνει να εννοηθεί τι περίπου έχει συμβεί. Αντίθετα με τη Marvel που χτίζει προσεκτικά το σύμπαν της, προχωρώντας αργά αλλά σταθερά, εδώ βλέπουμε μια πιο «τσαπατσούλικη» δουλειά. Το στούντιο φαίνεται πώς ενδιαφέρθηκε περισσότερο να χτυπήσει το βαρύ πυροβολικό των Avengers, παρά να επενδύσει στο χτίσιμο των δύο χαρακτήρων.
Το αποτέλεσμα είναι μία ταινία που τραβά σε μάκρος, που στο final act της γίνεται χαοτική, που παρ’ όλο που όλοι καλούν να μην γίνουν σπόιλερ δεν υπάρχει κάποιο σπόιλερ για να γίνει, αφού η εξέλιξη είναι υπερβολικά αναμενόμενη: παρά το vs του τίτλου ξέρεις ότι έρχεται μία ταινία Justice League που θέλει όλους τους ήρωές της ενωμένους.
Μπορεί ο Σνάιντερ να μην καταφέρνει να χειριστεί απόλυτα το υλικό του, ξέρει όμως να στήνει τα πλάνα του. Λατρεύει κυρίως τις σκηνές με τον Σούπερμαν. Ακόμα και αν δεν αφήνει στον Χένρι Κάβιλ χώρο για να αναπτύξει τον χαρακτήρα του, ξέρει να τον τοποθετεί στο κάδρο. Είτε βρίσκεται πεταμένος με την κάπα του απλωμένη σε έναν σωρό από ξύλα (και θυμίζει τον Χριστό έτοιμο για θυσία), είτε σε ένα μεσσιανικό πλάνο με τον Σούπερμαν να αιωρείται ψηλά, ερχόμενος να σώσει τους θνητούς.
Ο Χένρι Κάβιλ ενσαρκώνει ιδανικά τον Σούπερμαν, αν και δεν του δίνεται η ευκαιρία να αναπτύξει τον χαρακτήρα περισσότερο από ότι έκανε στο Man of Steel. Όσο για τον Μπεν Άφλεκ, το καλύτερο που θα μπορούσα να πω είναι πως στέκεται αξιοπρεπώς μέσα στο κοστούμι του Μπάτμαν, αλλά δεν θα έλεγα ότι είναι καλύτερος από τον Κρίστιαν Μπέιλ ή από τον Μάικλ Κίτον.
Όσο για τους δεύτερους χαρακτήρες, ο Τζέσε Άιζενμπεργκ ως Λεξ Λούθορ χτίζει μία από τις γνωστές του νευρικές προσωπικότητες που βρήκα ότι ταιριάζει αρκετά. Ενδιαφέρουσα και η προσθήκη της Wonder Woman, η οποία υποφέρει από τα ιδια μειονεκτήματα με της ταινίας: ο χαρακτήρας της δεν αναπτύσσεται αρκετά. Θα πρέπει να περιμένουμε την δική της ταινία για να δούμε περισσότερα.
Παρά τα προβλήματα και τις αδυναμίες, υπάρχει κάτι που κρατά την ταινία στον «αφρό»: εκείνο το 8χρονο παιδί μέσα μου. Που κάθε φορά που βλέπει τον Μπάτμαν και τον Σούπερμαν να κονταροχτυπιούνται, χοροπηδά από ενθουσιασμό.
Τελικά να τη δω;
Χαοτική, αποσπασματική και πολύ μεγάλη σε διάρκεια. Αλλά ταυτόχρονα ικανή να βγάλει το παιδί από μέσα μας. Το Batman v. Superman είναι μία ταινία που οι περισσότεροι θα δουν, αλλά το ερώτημα είναι πόσοι θα την απολαύσουν.
Fun trivia: Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Μπεν Άφλεκ θα ερμηνεύσει τον Μπάτμαν στο Suicide Squad (2016), στο The Justice League Part One (2017), σε μία νέα ταινία Μπάτμαν, στη δεύτερη ταινία Justice League (2019) και ίσως και σε δύο σίκουελ ταινιών του Μπάτμαν.
