Η Εβίτα δεν κοιμάται πια εδώ (Eva No Duerme)
Εντυπωσιακή γαλλοαργεντίνικη «συμμαχία» έρχεται να ενώσει δημιουργικά τα σπουδαία κινηματογραφικά ρεύματα αυτών των δυο χωρών.
Με έντονη καλλιτεχνική διάθεση, ρίχνει φως στην απίστευτη πραγματική ιστορία της σoρού της Εβίτα Περόν, το πτώμα της οποίας ταριχεύτηκε, εκλάπη από τους αντικαθεστωτικούς που πήραν την εξουσία, ήταν χαμένο για χρόνια και τελικά επεστράφη από το Βατικανό (!) εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια μετά. Η ιστορία της λατρεμένης Εβίτας, που στα 33 χρόνια που έζησε κατάφερε να αγαπηθεί τόσο από το λαό, είναι γνωστή, το θρίλερ που ακολούθησε το πτώμα της ίσως πάλι όχι τόσο.
Το πτώμα που δεν έχει βρει τη γαλήνη του, είναι ένα θέμα που θίγεται από την εποχή των αρχαίων Ελλήνων, με την τραγωδία της Αντιγόνης. Στο Eva No Duerme (Η Εβίτα δεν κοιμάται πια εδώ) επιχειρείται όμως και μια άλλη ταυτοποίηση, του προσώπου του ηγέτη και της πορείας της χώρας, όπου το πνεύμα, όπως και το πτώμα της Εβίτας δε μπορεί να βρει ησυχία όσο ο λαός της περνά δεινά.
O Πάμπλο Αγουέρο συνθέτει την ταινία του ως ένα μωσαϊκό από αρχειακό υλικό και τρεις υπο-ιστορίες, γεμάτες συμβολισμό, δηλαδή του Ταριχευτή, του Μεταφορέα και του Δικτάτορα, με ενδιάμεσο αφηγητή, έναν αξιωματικό του ναυτικού. Δίνει βάρος σε όσα θα ειπωθούν, αλλά πολύ δε περισσότερο σε όσα δεν θα ειπωθούν. Στην ταινία του, η Εβίτα λάμπει δια της απουσίας της. Μπορεί να μη τη δούμε ζωντανή, η σορός της όμως είναι κάτι παραπάνω από ένα πτώμα, είναι μια ιδέα, είναι ένα συναίσθημα, έχει τεράστια δύναμη. Είναι πραγματικά μια «ωραία κοιμωμένη», το επίκεντρο της κουβέντας, ακόμα κι όταν δε μιλάνε συγκεκριμένα για αυτή. Ο Αγουέρο δεν προσπαθεί να αποτυπώσει ρεαλιστικά τα ιστορικά γεγονότα, αυτό γίνεται ξεκάθαρο από το πρώτο κι όλας λεπτό. Αντιθέτως, ταυτίζει την Εβίτα με την πορεία της χώρας.
Μιλώντας ανοιχτά, με ξεκάθαρη γλώσσα, ακόμα και αυθάδια και αθυρόστομα, η ταινία ξεσκεπάζει την υπόθεση, τα συμφέροντα και των εμπλεκόμενων Ηνωμένων Πολιτειών και Ρωσίας, ακόμα και την μεγάλη οικονομική κρίση που ακολούθησε και το Νομισματικό ταμείο στο οποίο στράφηκε η χώρα και τελικά πτώχευσε (ιδιαίτερα σημαντικό μάθημα και για τη χώρα μας).
Οι τρεις υπο-ιστορίες, σχεδόν θεατρικές στο στήσιμο τους, σε ένα σκοτεινό κλειστοφοβικό δωμάτιο η καθεμιά τους, μας δείχνουν τα τρία στάδια κλειδιά στην εξέλιξη της υπόθεσης. Ταυτόχρονα, εξυπηρετούν τον σκοπό του σκηνοθέτη, να αποτυπώσει τη μάχη των τάξεων και συμφερόντων, επιλέγοντας από την οδύσσεια της ιστορίας της σορού της Εβίτας ελάχιστα σημεία, γεγονός που όποιους ενοχλήσει θα σημαίνει ότι δεν κατάφεραν να αντιληφθούν την ουσία. Η λυρική προσέγγιση και οι παρεμβάσεις είτε των μουσικών επιλογών είτε αρχειακού υλικού, συνθέτουν μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα, γεμάτη συναίσθημα.
Στο ρόλο του αξιωματικού, με χαρά βλέπουμε τον μεξικανό ηθοποιό Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, επιτέλους, σε έναν καλό ρόλο και αξιόλογη ταινία, ενώ ο γάλλος Ντενίς Λαβάν είναι για άλλη μια φορά εξαιρετικός.
Είπαν πολλοί, ότι η ταινία απευθύνεται μόνο σε σινεφίλ, απαιτητικό κοινό. Εγώ πάλι πιστεύω ότι είναι καλό τέτοιες ταινίες να επιδιώκει να τις βλέπει ο κόσμος, γιατί είναι καλό να «εκπαιδεύουμε» το μάτι και το νου μας. Ίσως τελικά να μας «χορτάσει» περισσότερο από άλλες χαλαρές ταινίες του σωρού, που υπόσχονται διασκέδαση και δε το κάνουν.
Τελικά να τη δω; Χωρίς να αποφεύγει το στιλιζάρισμα και με ενδιαφέρον soundtrack, το Eva no duerme είναι σίγουρα από τις πιο ατμοσφαιρικές -αν όχι η πιο ατμοσφαιρική- και η πιο δυνατή ταινία της εβδομάδας.
