Αμνησία

Η Κριστίν Λούκας βρέθηκε σε άσχημη κατάσταση μετά από μια βίαιη επίθεση που της κόστισε την απώλεια της μνήμης της. Ξυπνάει κάθε πρωί χωρίς να ξέρει ποια είναι και προσπαθεί να συναρμολογήσει το πάζλ των αναμνήσεων της κάθε μέρα με την βοήθεια του συζύγου της που στέκεται στο πλευρό της. Ένα τηλεφώνημα της αποκαλύπτει ότι ακολουθεί μια θεραπεία με τον ψυχολόγο Δρ. Νας που προσπαθεί να την βοηθήσει να ξαναβρεί την μνήμη της. Η Κριστίν βιντεοσκοπεί τον εαυτό της κάθε βράδυ και διηγείται στην κάμερα τις αποκαλύψεις της ημέρας. Σιγά σιγά θυμάται ότι έχει ένα γιο και μια πολύ καλή φίλη, την Κλερ. Ο Μπεν προσπαθεί να πείσει την Κριστίν να αποφύγει την συνάντηση με την Κλερ αλλά η Κριστίν βρίσκει το τηλέφωνο της και μαθαίνει κάποιες αλήθειες που θα την κάνουν να αμφισβητήσει την προσήλωση του Μπεν σε αυτή και την ειλικρίνεια του.

Το σενάριο είναι διασκευή του μπεστ σέλερ Before i go to sleep του Σι Τζέι Γουότσον, που δεν αμφιβάλλω ότι θα είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο. Δυστυχώς, όπως και πολλά άλλα βιβλία, δεν είχε την τύχη να μετουσιωθεί σε ένα εξαιρετικό ψυχολογικό θρίλερ, παρά τις πολύ καλές ανατροπές που μπορεί να επιφυλάξει ένα ψυχολογικό θρίλερ. Το λάθος; Η επιδερμική διασκευή του σεναρίου από τον ίδιο τον συγγραφέα και τον σκηνοθέτη. Έχουμε συνεχώς την εντύπωση ότι οι χαρακτήρες δεν έχουν καμιά συνέπεια και δεν εξελίσσονται κατά την διάρκεια της υπόθεσης. Η αμνησία της κεντρικής ηρωίδας είναι το απλοϊκό κίνητρο για την εξέλιξη της πλοκής και αυτό δεν θα μας πείραζε, εάν η πλοκή ήταν καλά οργανωμένη και δεν επικεντρωνόταν μόνο στο ποιον από τους δύο άντρες που είναι στην ζωή της θα μπορούσε να εμπιστευτεί: τον γιατρό ή τον σύζυγο;

Αυτή η επιλογή των σεναριογράφων έχει και καταστροφικές συνέπειες για την κορύφωση της αγωνίας που πρέπει να νιώσει ο θεατής. Οι σχηματοποιημένοι χαρακτήρες δείχνουν τα όρια τους γρήγορα και ο υποψιασμένος θεατής θα καταλάβει πολύ γρήγορα τον ρόλο που διαδραματίζει ο καθένας στην πλοκή. Λείπει η πραγματική αγωνία και η αριστοτεχνική εξέλιξη των ιδεών άλλων αριστοτεχνικών ταινιών σχετικών με την αμνησία όπως το  Memento, Ολική επαναφορά, Mullholand Drive  και Νύχτα της Αγωνίας του Χίτσκοκ. Η σύγκριση με αυτά τα σημεία αναφοράς αποβαίνει φυσικά μοιραία για την ταινία του Τζοφέ που μοιάζει σαν παρακατιανός συγγενής.

H σκηνοθεσία του Τζοφέ δεν μας βοηθάει να ξεχάσουμε το μέτριο σενάριο. Είναι ένα δείγμα μέτριων επιλογών, λάθος επιλογών στην δόμηση των σκηνών και έλλειψης ρυθμού. Προσπαθεί να καλύψει τα κενά με την υπερβολική χρήση της μουσικής και την πολύ καλή σκηνογραφία του Κέιβ Κουίνς, η οποία κινηματογραφείται πολύ καλά από τον Μπεν Ντέιβις δίνοντας στην ταινία κάποια καλλιτεχνική αξία. Οι ηθοποιοί κινούνται λίγο πολύ στην μετριότητα της ταινίας. Ο Κόλιν Φέρθ είναι πειστικός στο ρόλο του ως σύζυγος που κρύβει κάποια μυστικά αλλά σε κάποιες στιγμές μοιάζει αποστασιοποιημένος από τον ρόλο του και καταφεύγει σε εύκολες λύσεις ερμηνείας. Ο Μάρκ Στρόνγκ δίνει μια ουδέτερη ερμηνεία στο ρόλο του ψυχολόγου και, παρά κάποιες στιγμές που μας κάνει να ανησυχούμε για τις προθέσεις του χαρακτήρα του, ακολουθεί μια ερμηνευτική μανιέρα. Η Νικόλ Κίντμαν είναι ψυχρή και υποτονική σε ένα ρόλο που θα χρειαζόταν περισσότερη συναισθηματική δέσμευση για να αποδώσει την υπαρξιακή αγωνία του χαρακτήρα της. Δεν ξέρουμε αν αυτό οφείλεται σε έλλειψη διάθεσης ή στην κακή διδασκαλία των ηθοποιών από τον σκηνοθέτη.

Συμπέρασμα λοιπόν; Μια χαμένη ευκαιρία για ένα καλό ψυχολογικό θρίλερ. Μέτρια πλοκή που δεν συνεπαίρνει τον θεατή και μέτριες ερμηνείες που συνθέτουν ένα μέτριο θρίλερ και μας κάνουν να θέλουμε να ξεχάσουμε ότι το είδαμε.