Κινηματογραφικός απολογισμός 2015: Οι επιλογές της Bridget

Δεν ξέρω από που να πρωτοξεκινήσω… Φέτος η χρονιά ήταν παράξενη και δύσκολη, αν όχι για όλους μας, τουλάχιστον για τους περισσότερους από εμάς.

Ως εκ τούτου, η αγαπημένη μου έξοδος του καλοκαιριού (αναφέρομαι φυσικά στο θερινό σινεμά) περιορίστηκε στο ελάχιστο, με αποτέλεσμα να χάσω τις περισσότερες από τις ταινίες της χρονιάς που φεύγει… Από τις λίγες, για τα δεδομένα μου, ταινίες που είδα ξεχώρισα τις παρακάτω:

10. The Man from U.N.C.L.E.

Γρήγορη πλοκή, Βρετανικό χιούμορ, υπέροχες μουσικές επιλογές συνθέτουν μια ρετρό ταινία με μοντέρνα σκηνοθεσία, κάτι που περιμένεις άλλωστε από τον Γκάι Ρίτσι. Πολύ ευχάριστο, ερμηνείες που ξαφνιάζουν ευχάριστα και κάπου εκεί ξεπροβάλει και για πολύ λίγο ο Χιου Γκράντ…

9. La Famillie Bellier

Αστείο κι ανάλαφρο σε γενικές γραμμές, σίγουρα όχι κάτι το εξαιρετικό, αλλά και μόνο η παρακάτω σκηνή με κάνει να βουρκώνω.

8. Ιnside Out

Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω από που κι ως που αυτή η ταινία θεωρείται «παιδική». Φυσικά και θα εντυπωσιαστεί ένα παιδί από τα χρώματα και τα γραφικά της, αλλά σε καμία περίπτωση δεν περιμένω να κατανοήσει τα βαθύτερα νοήματα που περνά η συγκεκριμένη ταινία σε εμάς τους (λιιιιιιγο) μεγαλύτερους. Ο,τι καλύτερο σε κινούμενο σχέδιο θα μπορούσαν να δουν γονείς, νονοί, θείοι κλπ, οι οποίοι συνοδεύουν παιδάκια στο σινεμά.

7. Birdman

Μετά από τόσους μήνες που έχω δει την ταινία ακόμα δυσκολεύομαι να αποφασίσω αν ήταν η καταπληκτική ερμηνεία του Μαίκλ Κίτον ή η «θεατρική» σκηνοθεσία που έβαλε το Birdman στις 10 καλύτερες ταινίες που είδα φέτος. O Μαικλ Κίτον ήταν μια έκπληξη κι ας έπαιζε απλώς τον εαυτό του. Το comeback που μας επιφύλασσε, όταν όλοι τον είχαμε διαγράψει ως ηθοποιό και τον είχαμε καταχωρήσει στη μνήμη μας ως «τον Batman», ήταν εξαιρετικό ερμηνευτικά. Ο αυτοσαρκασμός είναι μεγάλο προσόν και σε συνδυασμό με την υπέροχη σκηνοθεσία του Ινιαρίτου, μας έδωσε μια από τις καλύτερες ταινίες του 2015.

6. The Imitation Game

Πάντα οι αληθινές ιστορίες μου κέντριζαν το ενδιαφέρον περισσότερο από οποιοδήποτε ευφάνταστο σενάριο. Μια εφεύρεση που έσωσε τον κόσμο και σταμάτησε το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μια καταπληκτική ερμηνεία. Διαβάζοντας μάλιστα τη βιογραφία του Τούρινγκ, αφού είχα δει την ταινία, εκτίμησα ακόμα περισσότερο τον άνθρωπο που ποτέ δεν του αναγνωρίστηκε η προσφορά του στη ανθρωπότητα.

5. American Sniper

Ο Clint Eastwood σκηνοθετεί ένα αντιπολεμικό δράμα. Αν αυτό δεν είναι αρκετό, ο καταπλητικός κι αγνώριστος Bradley Cooper και η συγκινητική, αληθινή ιστορία με άδοξο τέλος πείθουν και τους πιο «άπιστους».

4. Ένας Άλλος Κόσμος

Γιατι αν δεν παινέψουμε το σπίτι μας θα πέσει να μας πλακώσει! Για το ότι η νέα ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη μπαίνει στο Top 5 μου ίσως ευθύνεται το ότι περίμενα κάποιο δακρύβρεχτο ερωτικό τρίγωνο, άπειρες σκηνές πάθους κι έναν Χριστόφορο να τον διεκδικούν μάνες, κόρες, ανηψιές και συνυφάδες, κι αντ’ αυτού είδα ένα καλογυρισμένο κοινωνικό δράμα. Το θέμα που πραγματεύεται ελάχιστη σχέση έχει με τις παραπάνω υποψίες μου και αφορά την «κρίση» την οποία βιώνουμε εδώ στη χώρα μας, είτε αυτή είναι οικονομική ή νοοτροπίας και συνείδησης ή ακόμα και ηλικίας.

3. The Theory of Everything

Εκτός της εκπληκτικής ερμηνείας του πρωταγωνιστή της και πλέον κατόχου του Όσκαρ Ά Άνδρικού για το 2014 (η ταινία προβλήθηκε στην Ελλάδα μέσα στο τρέχον έτος) το γεγονός ότι αφορά τη ζωή του μεγαλύτερου και σημαντικότερου εν ζωή επιστήμονα, ενός ανθρώπου που παρά το σοβαρότατο πρόβλημα που αντιμετωπίζει δεν το βάζει κάτω και ξεπερνά κάθε προσδόκιμο ζωής κατά μερικές δεκαετίες διαπρέποντας σε πολλούς τομείς της επιστήμης, αρκεί για να την κατατάξεις σε μια από τις καλύτερες ταινίες του 2015.

2. The Lobster

Φοβισμένη μπήκα στο σινεμά το βράδυ που πήρα την απόφαση να δω τον Αστακό. Ήμουν προετοιμασμένη για τα χειρότερα. Είχα αποφασίσει ακόμα και να φύγω, αν χρειαζόταν από την αίθουσα, κάτι που δεν έχω κάνει ποτέ ως τώρα! Κι όμως! Το ευφάνταστο σενάριο και η καταπληκτικές ερμηνείες όχι μόνο κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον μου, αλλά και με προβλημάτισαν για πολύ καιρό μετά.

1. Kingsman

Δε φημίζομαι για την αντικειμενικότητά μου: ως Bridget αγαπώ τον Colin Firth. Και σ’ αυτή την ταινία ξεπέρασε τον εαυτό του. Η ταινία «απογειώνεται» σκηνοθετικά και ερμηνευτικά στη σκηνή μέσα στην εκκλησία, με την κάμερα να ακολουθεί κάθε κίνηση του αφηνιασμένου πρωταγωνιστή κατά τη μάχη του με το ποίμνιο μιας μικρής καθολικής εκκλησίας στο Κεντάκι. Σκηνοθετικά πρέπει να είναι ο,τι καλύτερο έχω δει μετά τη «φρέσκια» (εκείνα τα χρόνια) σκηνοθετική ματιά του Quentin Tarantino στο Kill Bill. Από εκείνες τις ταινίες που βλέπεις άνετα δύο φορές μέσα σε ένα χρόνο (και πάλι δεν τη χορταίνεις).