Μάθημα δημιουργικής γραφής

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το Misery του 2017. Μόνο που εδώ, είναι ο παρανοϊκός δολοφόνος κι όχι ο συγγραφέας που ζητάει καταφύγιο. Οι ομοιότητες όμως ανάμεσα στη θρυλική ταινία του 1990 και την παρούσα του Brian Goodman με τίτλο  BLACK BUTTERFLY (βασισμένη στη γαλλική ταινία για την τηλεόραση Papillon Noir [2008] του Christian Faure), σταματούν στο δημιουργικό αδιέξοδο που καταπίνει  τους δύο γραφιάδες αφενός, και την ψυχοπαθολογία των θαυμαστών- «καθοδηγητών» τους αφετέρου.

Η ταινία του Goodman, τολμώ να πω ότι είναι ακόμη πιό καθηλωτική, συναρπαστική και κυρίως ανατρεπτική. Το σεναριακό twist που μας επιφυλάσσει υποστηρίζεται απολύτως απ ΄τις έξοχα παραπλανητικές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών (J.R.Meyers , A.Banderas), με σαφέστατη υπεροχή του πρώτου ο οποίος με την ορμητική και παρανοϊκή ερμηνεία του κατατροπώνει τον γοητευτικό Ισπανό ηθοποιό, ο οποίος  μου προκάλεσε την δυσάρεστη εντύπωση ότι αμερικανόφερνε σ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Σα να προσπαθούσε να μιμηθεί αμερικάνους συναδέλφούς του που έχουν υποδυθεί κατά καιρούς τον ερημίτη συγγραφέα που θα  «σκότωνε» για λίγη έμπνευση η οποία θα τον ωθούσε να γράψει το σενάριο που ποθεί.

Εν πάσει περιπτώσει, αυτό που ξεκινάει ως ένα επικίνδυνο ψυχολογικο-διανοητικό παιχνίδι ανάμεσα στον παραιτημένο-μπλοκαρισμένο Πωλ και τον επικίνδυνο Τζακ, λόγω ακριβώς της συγκλονιστικής ανατροπής εξελίσσεται σ’ ένα άκρως πρωτότυπο παράδειγμα καλού σεναρίου, η ταινία στην ουσία μιλάει για τον εαυτό της, η ίδια η ανάπτυξη της ιστορίας αποτελεί παράδειγμα καλής γραφής, σαν αυτή που θέλει διακαώς να επιδείξει ο πάλαι ποτέ πετυχημένος συγγραφέας  Πωλ.

Κατά τα πρότυπα των ισπανικών θρίλερ των τελευταίων ετών, το ανατρεπτικό της ανατροπής φινάλε ίσως απογοητεύσει κατά τι τον θεατή, ίσως και όχι : μία δυνατη ιστορία που σέβεται τον εαυτό της, επιβάλλεται να διατρανώσει την κυριαρχία  της φαντασίας, του νού επί της πραγματικότητας^.    έτσι δεν είναι;