Blancanieves (Χιονάτη)
Σε μία εποχή που προχωρά όλο και πιο μπροστά τεχνολογικά, υπάρχουν μερικοί δημιουργοί που επιμένουν… νοσταλγικά. Η Blancanieves, ή αλλιώς –όπως πολλοί τη φωνάζουν- «Η Χιονάτη Ταυρομάχος», είναι μία τέτοια περίπτωση που λόγω του ότι είναι βωβή παρομοιάστηκε με το The Artist. Σε λίγα πράγματα μοιάζει, βέβαια, με τη γαλλική ταινία του Χαζαναβίσιους.
Γυρισμένη με διαφορετικό τρόπο (Το Artist ήταν μια βωβή ταινία γυρισμένη στον 21ο αιώνα, ενώ η Χιονάτη φέρνει πάνω της την αύρα της δεκαετίας του 1920), η «Χιονάτη Ταυρομάχος» αποτελεί απόδειξη του πόσο το κοινό έχει ανάγκη από κάτι τρυφερό, νοσταλγικό και κυρίως διαφορετικό.
Χωρίς να είναι αριστούργημα, η Χιονάτη του Πάμπλο Μπερζέ, αποτελεί μια όαση σε έναν κυκεώνα ανέμπνευστων ταινιών. Γυρισμένη σε σχεδόν τετράγωνο φορμάτ και με μια εικόνα που παραπέμπει σε περασμένες εποχές αφηγείται την ιστορία ενός κοριτσιού που μεγαλώνει στη Σεβίλλη του 1920 χωρίς μητέρα και έχοντας γνωρίσει την αδιαφορία του πατέρα. Όταν αναγκάζεται να μείνει στο σπίτι του πατέρα και της μητριάς της, θα γνωρίσει την τρυφερότητα του πρώτου και τη σκληρότητα της δεύτερης. Μέχρι που –μεγάλη πια- θα αναγκαστεί να το σκάσει και θα πέσει πάνω σε έναν θίασο περιπλανώμενων νάνων-ταυρομάχων και θα αποφασίσει και εκείνη να ασχοληθεί με τις ταυρομαχίες.
Έχοντας στη φωτογραφία την υπογραφή του Κίκο ντε λα Ρίκα (όπου κυριαρχούν τα γκρι, κάτι που δεν άρεσε σε όλους). Ωστόσο, δεν ξεχνά τα έντονα κοντράστ (θυμηθείτε τη σκηνή με τον ταύρο και την μητριά). Παράλληλα, η χρήση της μουσικής (του Αλφόνσο Βιλαλόγκα) υπογραμμίζει τις εικόνες.
Μπορεί η Χιονάτη να τραβά λίγο σε μάκρος (ειδικά το κομμάτι της παιδικής ηλικίας είναι υπέρ-ανεπτυγμένο), ωστόσο δίνει τη δυνατότητα στον Μπέργκερ να πάρει αποστάσεις από το κλασικό παραμύθι, παρουσιάζοντας τη δική του εκδοχή. Ποια τελικά η σχέση της Χιονάτης με αυτόν τον μυστηριώδη (και σχεδόν απόντα από το παραμύθι) πατέρα; Τι είναι τελικά αυτό που αναζητά η ίδια η Χιονάτη, τι την κινεί ως ηρωίδα;
Μετά την εκδοχή της Χιονάτης-πολεμίστριας που είδαμε στο χολιγουντιανό η Χιονάτη και ο Κυνηγός, στο Blancanieves βλέπουμε την εκδοχή μιας Χιονάτης που λατρεύει τις ταυρομαχίες και δεν διστάζει να κυνηγήσει το όνειρό της. Κι ενώ μια μόνιμη σκοτεινιά (σαν κατάρα) ακολουθεί τις πράξεις της, αντίστοιχα μια ελαφρότητα (που οφείλεται στο χαμόγελο και τα λαμπερά μάτια της πρωταγωνίστριας, μικρής και μεγάλης) αλαφραίνει το όλο εγχείρημα. Εκτός αυτού, η εντοπιότητα της ταινίας λειτουργεί ξεκάθαρα υπέρ της. Αυτή είναι η ισπανική (και γι’ αυτό πρωτότυπη) εκδοχή της Χιονάτης.
Είναι δύσκολο σε μια εποχή ομιλίας να επιστρέφεις στις ρίζες της υποκριτικής και στο βωβό σινεμά. Οι ερμηνευτές (ξεχωρίζουμε εκτός από τις δύο χιονάτες, Μακαρένα Γκαρθία και Σοφία Όρια, τη Μαριμπέλ Βερντού που την είχαμε δει και στον Λαβύρινθο του Πάνα και τον Ντανιέλ Χιμένεζ Κάτσο που κάνει τον πατέρα της Χιονάτης) τα καταφέρνουν, όμως, πολύ καλά, δίνοντας ρεαλιστική υπόσταση στους «παραμυθένιους» χαρακτήρες τους.
