14ο fff: και Gamins …τα παλιόπαιδα!

Το Les Gamins (τα παλιόπαιδα) είναι η ταινία με την οποία έκανε πρεμιέρα το φετινό γαλλόφωνο φεστιβάλ -κάνοντας κι η ίδια πρεμιέρα-, μιας που στις αίθουσες ξεκινά να παίζεται μετά τις 17 Απριλίου.

Έχοντας διαβάσει την υπόθεση – νεαρός μόλις αρραβωνιασμένος συναντά τον μέλλοντα πεθερό του ο οποίος απογοητευμένος από τη ζωή του και τον γάμο του προσπαθεί να τον πείσει να μη παντρευτεί και τον παρασύρει σε τρελή και ανέμελη ζωή– πριν την δω, οφείλω να παραδεχθώ ότι ήμουν ιδιαίτερα αρνητικός απέναντι στην ταινία και απογοητευμένος με το φεστιβάλ. “Τι, δηλαδή, επειδή μας έκανε την τιμή να κάνει “πρόωρη πρεμιέρα” σε εμάς πρέπει να την “φάμε” στην πρεμιέρα;”, σκέφτηκα. Ξέρετε όμως τον άτυπο κανόνα του σινεμά: όταν δεν περιμένεις πολλά, ή και τίποτα από μια ταινία, πολύ συχνά εκπλήσσεσαι ευχάριστα. Η ταινία μπορεί να μην ήταν τίποτα το απίθανο, αλλά ήταν μια αξιοπρεπής κωμωδία, που έβγαλε σε πολλά σημεία αβίαστο γέλιο και καυτηρίασε τις σχέσεις των σημερινών ζευγαριών σε βάθος.

[highlight color=”eg. yellow, black”]Έχει αρκετούς και για τους δυο μας.. ας νικήσει ο καλύτερος νάνος! – Gimli[/highlight]

Για μένα, -απαντώντας σε όσους θέλουν να χωρίζουν τις ταινίες σε κομμάτια (πράγμα με το οποίο δε συμφωνώ συνήθως) το δεύτερο μέρος ήταν πιο διασκεδαστικό. Σε κάποιους άλλους, όπως στον φίλο μου τον Τάιλερ, το πρώτο μέρος φάνηκε πιο “ζουμερό” από το δεύτερο. Τα επιχειρήματα μου είναι αρκετά παιδαριώδη, θα τα μοιραστώ όμως μαζί σας. Η αρχή της ταινίας απλά δεν ήταν γαλλική! Έβλεπα την κακή κατά την γνώμη μου επιρροή του Χόλιγουντ στο γαλλικό σινεμά και χοντροκομμένα αστεία και αυτό δε μου άρεσε καθόλου. Μάλιστα μπήκα και σε σκέψεις βάζοντας στο μυαλό μου τους αντίστοιχους Αμερικάνους ηθοποιούς. Πραγματικά, το ζευγάρι των Alain Chabat – Max Boublil θα μπορούσαν να το ενσαρκώσουν άνετα οι Richard Gere – Sacha Baron Cohen! Όσο το έργο κυλά και η πλοκή φαίνεται να απελευθερώνεται, το έργο αποκτά και τις έξυπνες ατάκες και το πιπεράτο χιούμορ που έχουμε συνηθίσει στις γαλλικές κωμωδίες, με άλλα λόγια βρίσκει το χρώμα του. Φυσικά, μην περιμένετε να αγγίξει “Δείπνο Ηλιθίων” αν πήγε προς τα εκεί το μυαλό σας.

Η αλήθεια είναι ότι αν δεν είχε βγει πέρσι το ιδιαίτερα πετυχημένο “Οι Άθικτοι” που εμβάθυνε σαρδόνια στη σχέση ενός νέου κι ενός πιο ηλικιωμένου άντρα που αποφασίζουν να το ρίξουν έξω, η ταινία θα μου είχε κάνει περισσότερη αίσθηση. Οι βασικοί χαρακτήρες, δηλαδή η τριπλέτα Alain Chabat – Max Boublil – Mélanie Bernier ήταν καλοί, αν και το σενάριο τους περιόριζε μερικώς. Ειδικά από τον πατέρα που δείχνει να ξυπνά δυναμικός και γεμάτος ενέργεια σε ένα από τα πιο ξέφρενα middle-age crisis, περιμένεις να φερθεί πιο έξυπνα από έναν απλό “σπόνσορα” στην πρώτη καλλονή που κουνάει την ουρά της. Μου άρεσαν πολύ οι προσεγμένοι “δευτερό-τριτοι” χαρακτήρες, ιδιαίτερα η Sandrine Kiberlajn, η οποία στο ρόλο της μάνας είχε απίστευτα κέφια. Τώρα όσο για την guest εμφάνιση του Iggy τι να πω, θα ήταν στη θέση του οποιοσδήποτε rock-idol δεχόταν να παίξει και ναι, προσδίδει στην ταινία, αλλά ενισχύει την αρχική μου άποψη: το γαλλικό στιλ κωμωδίας μπορεί να σταθεί και μόνο του διεθνώς, δεν χρειάζεται να “αμερικανοποιηθεί” κι αυτό. “Globalisation μου θέλαμε, french burger φάγαμε”, θα μου πείτε!