Μπομπ Ντίλαν ο κινηματογραφικός
Του Γιώργου Παππά. Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στην ομάδα του Facebook 4K.
He’s not there: Ένας Νομπελίστας, Bob Dylan τ’ονομά του, στον κινηματογράφο
Τώρα που ο Μπομπ Ντύλαν έγινε ο μόλις δεύτερος που έχει κερδίσει Νόμπελ ΚΑΙ Όσκαρ μετά των Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω (ο Αλ Γκορ δεν κέρδισε Όσκαρ, το ντοκυμαντέρ που ανακατεύτηκε κέρδισε αλλά το πήρε ο σκηνοθέτης), ευκαιρία να θυμηθούμε τα πολλά πρόσωπεία του στον κινηματογράφο:
1. Μπομπ ο ηθοποιός: Το πλέον φημισμένο, το Pat Garreτt and Billy the Kid τoυ Πέκινπα, ο φίλος του ο Κριστόφερσον τον έφερε στην ταινία, έγραψε το Knockin’ on heaven’s door, υποδύθηκε και τον Alias (Ποιος είσαι Alias;, τον ρωτάνε, Καλή ερώτηση αυτή, απαντά…). Το πλέον προσωπικό και αξιοπερίεργο είναι το Renaldo and Clara, όπου σκηνοθετεί, έχει γράψει μαζί με τον Σαμ Σέπαρντ, πρωταγωνιστεί μαζί με την Sara, και την Μπαέζ, με αναφορές στα Παιδιά του Παραδείσου(!), το έχει αποσύρει ο ίδιος από τα εγκόσμια δυστυχώς. Το 1987 στο Hearts of Fire ως ερμητικός ροκ σταρ που μάχεται για νεαρά με νεώτερο ροκ σταρ, τον Ρούπερτ Έβερετ… όσο χάλια ακούγεται, ειδικά εφόσον το μήλο της έριδας είναι μια Fiona που δεν την ξέρει κανείς (μετά τραγούδησε λέει με τον Κίπ Γουίνγκερ, μην έχει έρθει τίποτε και στα Γιάννενα το κορίτσι καλεσμένη του Giorgos Gakis). To Μasked and Anonymous αντίθετα είναι αρκούντως πολιτικό και σουρεαλιστικό, έως Γκονταρικό (αν και ο Λεό στο Masculin/Feminin αναρωτιόταν “ποιος είναι αυτός ο Ντύλαν”), πάλι ροκ σταρ είναι, τον βγάζουν από την φυλακή για κονσέρτο φιλανθρωπικό, γύρω του μαίνεται χάος και κοινωνική διάλυση, καλό καστ με ό,τι θες, από Τζέσικα Λανγκ και Τζεφ Μπρίτζες μέχρι Πενέλοπε και Ρουρκ, τρομερή δουλειά στο σάουντρακ με εκτελέσεις Ντύλαν εκλεκτικές (και όλων καλύτερη η Sertab! στο One more cup of coffee). Πέρασε και μια βόλτα από το Backtrack του Ντένις Χόπερ με την Τζόντι Φόστερ, κι ένα Paradise Cove με τον Μπεν Γκαζάρα.
2. Ο Ντύλαν ως έμπνευση: Το I’m Not There, είναι ευφυής η χρήση πολλαπλών ηθοποιών (ειδικά όταν έχουν το εκτόπισμα μιας Μπλανσέτ). Το φινάλε του Inside Lewyn Davis, με το νεαρό Ντύλαν να λέει Farewell. Δύο τα φημισμένα ντοκυμανταίρ γι’αυτόν, το No Direction Home που έκανε ο Σκορτσέζε και το Don’t Look Back που έκανε ο Pennebaker, διαφωτιστικότατο αυτό για τον καλλιτέχνη Ντύλαν. Yπάρχει ένα ωραίο Ιρλανδικό τρυφερό που λέγεται Kisses, με δυο παιδιά στους δρόμους του Δουβλίνου, συναντούν εκτός των άλλων τον Στήβεν Ρήα που τραγουδά σε Dylan tribute band, στη αρχή τον περνούν για τον αληθινό Ντύλαν. Ωραιότατη αναπαράσταση του γνωστού εξωφύλλου του Freewheelin’ Bob Dylan κάνει ο γνώστης Κάμερον Κρόου στο Vanilla Sky. Ο Γούντι Άλεν αντίθετα στο Νευρικό Εραστή βαρέθηκε ν’ακούει να του λένε τι σπουδαίος είναι ο Ντύλαν, νομίζω η Σέλεϊ Ντυβάλ τον έπρηζε;
3. Τα τραγούδια του Ντύλαν στο σινεμά: πέρα από το ήδη αναφερθέν Knockin’ on heaven’s door, έχουμε το Όσκαρ του για το Things have changed από το Wonder boys, ταιριαστό τραγούδι με το ύφος της ταινίας, ταιριαστό και με τους κουρασμένους, εντός ή εκτός εισαγωγικών διανοοούμενους του Χάνσον. Για ταινία αποκλειστικά έγραψε και το Cross The Green Mountain για το Gods and Generals, αλλά και το Tell Ol’ Bill για το North County της Σαρλίζ. Από ‘κει και πέρα, παντού βρίσκεται ένας Ντύλαν, διαλέγετε και παίρνετε (σιγά μην πω για το φινάλε του Mad Men): αναμφίβολα ξεχωρίζει το Hurricane, ο Ντύλαν έκανε αθάνατο τον Ρούμπιν Κάρτερ που υποδύεται ο Denzel Washington, πολλοί θυμούνται τον Νικ Νόλτε να ζωγραφίζει υπό τους ήχους του Like a Rolling Stone στις Ιστορίες της Νέας Υόρκης, ακόμη περισσότεροι το The Man in Me στο Big Lebowski, κάποιοι ορκίζονται στην εναρκτήρια σεκάνς του Watchmen υπό τους ήχους του Τhe Times they are a-changin, ωραία χρησιμοποιήθηκε στο Fear and Loathing in Las Vegas το Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again. Το “It’s Alright Ma (I’m Only Bleeding)” στον Ξένοιαστο Καβαλάρη το είπε άλλος, το All Along the Watchtower θα θυμίζει πάντα το Withnail and I, με την φωνή του Χέντριξ όμως.
