Ο Σεφ που Έπαιζε με τη Φωτιά (Burnt)

Ο Ανταμ υπήρξε κάποτε διάσημος σεφ στο Παρίσι. Η επιτυχία του σε χρόνο-ρεκόρ, έφερε όμως και προβλήματα. Μερικά χρόνια αργότερα, ο Άνταμ επιχειρεί ένα comeback αυτή τη φορά όχι στο Παρίσι, αλλά στο Λονδίνο. Οι προσωπικές του φιλοδοξίες, οι σχέσεις του με τους συνεργάτες του και τα προβλήματα του παρελθόντος δεν θα κάνουν την επιστροφή του τόσο εύκολη.

Είναι λογικό να καταλάβει κανείς γιατί ένας νέος ηθοποιός θα ενδιαφερόταν να παίξει τον σεφ. Η κουζίνα είναι ένα έντονα ανταγωνιστικό περιβάλλον που μπορεί να αποτελέσει πεδίο συγκρούσεων και ψυχολογικών εντάσεων και μεταπτώσεων. Στον «Σεφ που έπαιζε με τη φωτιά» (ναι, έτσι μεταφράστηκε στα ελληνικά το Burnt) αυτό πηγαίνει ένα βήμα παραπάνω. Στον Άνταμ δίνεται ένα έντονο παρελθόν που περιλαμβάνει ναρκωτικά και σκοτεινές επαφές με εγκληματικά στοιχεία. Προσθέστε σε όλα αυτά την προσπάθεια απόκτησης ενός Michelin, τον κρυφό έρωτα του αφεντικού του Άνταμ για αυτόν και ένα ερωτικό ενδιαφέρον στο πρόσωπο μιας συνεργάτιδάς του και έχετε μια περίπλοκη συνταγή που δεν καταφέρνει, όμως, να γίνει γευστική.

Το βασικό πρόβλημα είναι ο ίδιος ο κεντρικός χαρακτήρας. Διατείνεται ότι θέλει να κάνει τους πελάτες του εστιατορίου του να τρελαίνονται από επιθυμία για το φαγητό που τους προσφέρει, αλλά σε όλη τη διάρκεια της ταινίας φαίνεται να τον απασχολεί μόνο το τρίτο αστέρι Michelin. Είναι ένας χαρακτήρας που ελάχιστα εξελίσσεται, ελάχιστα προχωρά και ελάχιστα ωριμάζει.

Και στα υπόλοιπα επίπεδα, όμως, δεν πείθει. Κατ΄αρχάς προσπαθεί επιφανειακά να ασχοληθεί με πολλά θέματα: τις προσπάθειες του Άνταμ να ξεμπλέξει από τις επαφές του με τους εμπόρους ναρκωτικών, να αποδεχθεί τα λάθη του, να δει τι θέλει, ενώ ταυτόχρονα η ταινία προσπαθεί να αναφερθεί σε θέματα όπως πώς είναι να είσαι μητέρα μόνη σε ένα τόσο ανταγωνιστικό επάγγελμα, με την προσπάθεια να διαχειριστεί κανείς την αποτυχία.

Στο μεγαλύτερο μέρος της η ταινία μοιάζει με μία παρέλαση διάσημων σταρ: Ναι η Σιένα Μίλερ! Και η Ούμα Θέρμαν! Και η Έμμα Τόμσον! Και ο Ντάνιελ Μπριλ!  Και η Αλίσια Βίκαντερ! Και ο Όμαρ Σι! Αυτό περισσότερο αποσπά την προσοχή, παρά δίνει μία συνεκτική αίσθηση σκοπού.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, και οι φιλότιμες προσπάθειες του Μπράντλεϊ Κούπερ δεν μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα. Η άνευρη σκηνοθεσία, το περίπλοκο σενάριο (από τον σεναριογράφο του Locke και του Eastern Promises) και η απουσία συγκεκριμένου στόχου δεν βοηθούν. Ο Άνταμ δεν σε πείθει ούτε ότι αγαπά το φαγητό και δεν είναι τυχαίο ότι όταν σκέφτεται κανείς σεφ το μυαλό του πάει στον Ρατατούη, τον ποντικό με την μεγάλη καρδιά και το ταλέντο που με ένα απλό φαγητό καταφέρνει να συναρπάσει ακόμα και τον πιο άκαρδο κριτικό.

Κρίμα που δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για το Burnt.

Τελικά να το δω;

Αποφύγετέ το ακόμα και αν σας αρέσουν πολύ οι μαγειρικές εκπομπές.

Fun trivia: Ο Μπράντλεϊ Κούπερ έχει ερμηνεύσει ξανά έναν παρόμοιο ρόλο: έναν σεφ σε μία τηλεοπτική σειρά, το Kitchen Confidential (2005).